Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem öllum dómurum réttarins var gert að víkja sæti í máli. Hæstiréttur vísaði til þess að í Landsrétti væri náið samstarf á milli allra dómara réttarins. Hæstiréttur tók fram að vanhæfi eins dómara við áfrýjunardómstól leiddi ekki sjálfkrafa til þess að aðrir dómarar teldust vanhæfir. Samkvæmt f-lið 5. gr. laga nr. 91/1991 ylli það vanhæfi dómara ef hann tengdist eða hefði tengst vitni í máli með sama hætti og segði í d-lið sömu greinar. Rökin að baki þessari hæfisreglu væru að dómari gæti þurft að leggja mat á trúverðugleika framburðar vitnis og slík tengsl dómarans við vitni væru hlutlægt séð til þess fallin að efast mætti með réttu um óhlutdrægni hans við það mat. Í málinu væri landsréttardómarinn vitni og í greinargerðum fyrir Landsrétti væri vísað til framburðar dómarans og skjala sem voru talin stafa frá honum. Hæstiréttur taldi að þótt ekki væri augljóst að við úrlausn málsins myndi reyna á að dómarar Landsréttar þyrftu að leggja mat á sönnunargildi og trúverðugleika framburðar landsréttardómarans væri ekki unnt að útiloka það. Með vísan til raka að baki vanhæfisreglu g-liðar 5. gr. laga nr. 91/1991 og grunnraka að baki reglu f-liðar sömu greinar var talið að sú aðstaða að einn dómari Landsréttar hefði verið vitni í málinu í héraði væri til þess fallin að draga mætti óhlutdrægni annarra dómara við Landsrétt með réttu í efa.

G höfðaði mál til viðurkenningar á nánar tilgreindum mörkum jarðarinnar E gagnvart jörðunum S og V. Þ og K áttu jörðina S í óskiptri sameign en Þ einn jörðina V. Héraðsdómur féllst á kröfu G um nánar tiltekin merki jarðanna. Landsréttur komst hins vegar að þeirri niðurstöðu að G hefði ekki tekist sönnun þess að merki jarðanna væru með þeim hætti sem lýst væri í kröfugerð hennar. Hæstiréttur leit til þess að aðal- og varakrafa G fól í sér tvö sjálfstæð sakarefni um landamerki jarðar hennar og tveggja grannjarða sem ekki voru sömu eigendur að. G hefði borið við höfðun málsins í upphafi að marka kröfur sínar þannig að eftir atvikum hefði verið unnt að dæma aðgreint um þær hvora um sig. Eins og á stóð í málinu var vegna þessa annmarka á kröfugerð um merki milli jarðanna málinu því vísað frá héraðsdómi án kröfu. Þ. Í dómi Hæstaréttar kom einnig fram að sá málatilbúnaður Þ, sem var áfrýjandi fyrir Landsrétti, að krefjast ekki þar fyrir dómi að sameiganda sínum að S yrði gert að þola dóm í málinu, hefði átt að leiða til frávísunar málsins frá réttinum að hluta eða öllu leyti hefði ekki framangreindur annmarki verið á kröfugerð G um merki milli jarðanna.

Kærður var dómur Landsréttar þar sem máli A og S gegn B var vísað frá Landsrétti á þeim grunni að A og S hefðu ekki sýnt fram á að verðmæti þeirra hagsmuna sem um væri deilt í málinu svöruðu til áfrýjunarfjárhæðar. Hæstiréttur staðfesti með vísan til forsendna niðurstöðu hins kærða dóms.

A höfðaði mál gegn B til heimtu skaðabóta fyrir að víkja henni fyrirvaralaust úr starfi grunnskólakennara vegna kinnhests sem hún veitti 13 ára nemanda. Byggði B á því að háttsemi A hefði falið í sér gróft brot í starfi og viðvera hennar á vinnustað myndi valda áframhaldandi skaða fyrir starfsemi skólans. Því hefðu verið uppfyllt skilyrði til að víkja henni fyrirvaralaust úr starfi með vísan til málsgreinar 7 í grein 14.8 í kjarasamningi Sambands íslenskra sveitarfélaga og Kennarasambands Íslands vegna Félags grunnskólakennara. Hæstiréttur tók fram að þótt ekki væri réttlætanlegt að kennari veitti nemanda kinnhest yrði við mat á því hvort brot A teldist gróft að skoða háttsemi hennar heildstætt á grundvelli allra atvika. Hefði háttsemin verið óundirbúið viðbragð A við kinnhesti sem nemandinn veitti henni eftir að hafa neitað að fylgja fyrirmælum. Í því hefði ekki falist líkamleg refsing eða líkamlegt inngrip í refsingarskyni sem starfsfólki er óheimilt að beita samkvæmt 1. mgr. 13. gr. reglugerðar nr. 1040/2011 um ábyrgð og skyldur aðila skólasamfélagsins í grunnskólum. Enn fremur bæri að líta til þess að A hefði strax tilkynnt um atvikið til skólastjórnenda og þannig leitast við að koma málinu í réttan farveg innan skólans. Skólastjóri hefði þó ekki gripið til sérstakra aðgerða sem hefði verið rétt við þessar aðstæður. Í ljósi þessara atvika var ekki fallist á að A hefði orðið uppvís að grófu broti í starfi. Þá hefði fullyrðing B um að áframhaldandi störf A við skólann myndu valda skaða fyrir starfsemi hans með vísan til öryggis nemenda ekki verið studd neinum frekari rökum eða gögnum. Samkvæmt þessu hefðu skilyrði umrædds kjarasamningsákvæðis til að víkja A fyrirvaralaust úr starfi án undanfarandi áminningar ekki verið uppfyllt og ákvörðun B því ólögmæt. Var B gert að greiða A bætur vegna fjártjóns og miska.

Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að ekki hefðu verið næg efni fyrir Landsrétt til að ómerkja héraðsdóm. Þótt börn A og B hefðu ekki verið tilgreind í stefnu til héraðsdóms sem stefnendur eða í heiti málsins fyrir héraðsdómi hefði í dómsorði héraðsdóms verið mælt fyrir um að D skyldi greiða hvoru barni fyrir sig miskabætur. Hæstiréttur tók fram að í ljósi þess að enginn ágreiningur hefði verið uppi um aðild málsins eða kröfugerð hefði mátt bæta úr þessu með því að tilgreina börnin sem stefnendur í þingbók og síðan í dómi, sbr. b-lið 1. mgr. 114. gr. laga nr. 91/1991. Þá féllst Hæstiréttur ekki á að aðrir annmarkar hefðu verið á héraðsdómi sem leitt hefðu getað til ómerkingar hans. Dómur Landsréttar var því ómerktur og málinu vísað til löglegrar meðferðar fyrir Landsrétti.

Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem hafnað var kröfu um að landsréttardómari viki sæti í málinu. Þá voru ekki efni til að ómerkja úrskurð Landsréttar án kröfu vegna þess að allir dómarar málsins kváðu upp hinn kærða úrskurð þar með talinn sérfróður meðdómsmaður, enda bæri fyrir Landsrétti öllum dómurum máls að ráða til lykta atriðum um rekstur þess sem sæti kæru til Hæstaréttar.