Á og E voru ákærðir fyrir fjársvik tengd starfsemi trúfélagsins Z, sbr. 248. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, með því að hafa, einkum frá 2017 til 2019 styrkt og hagnýtt sér þá röngu hugmynd starfsmanna íslenskra stjórnvalda að uppfyllt væru skilyrði til að skrá trúfélagið samkvæmt lögum nr. 108/1999 um skráð trúfélög og lífsskoðunarfélög. Á þeim grundvelli hefði trúfélagið fengið greidd sóknargjöld úr ríkissjóði að fjárhæð samtals 84.727.320 krónur. Ákærðu var einnig gefið að sök peningaþvætti, sbr. 1. mgr., sbr. 2. mgr., 264. gr. almennra hegningarlaga vegna meðferðar ávinnings af fjársvikabrotunum. Ákærðu kröfðust frávísunar, heimvísunar eða ómerkingar málsins vegna ágalla á ákæru og að samningu á dómi Landsréttar hafi verið áfátt. Hæstiréttur taldi enga þá formannmarka á málinu sem stæðu því í vegi að efnisdómur yrði lagður á það og staðfesti niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um sakfellingu Á og E en þó þannig að leggja yrði til grundvallar varðandi fjársvikabrotið að ákærðu hefðu styrkt og hagnýtt sér óljósa hugmynd viðkomandi starfsmanna ríkisins fremur en beinlínis ranga hugmynd þeirra. Ákærðu hafi þannig sameiginlega markvisst hagnýtt sér þá óvissu sem hafði skapast um starfsemi hins ákærða trúfélags Z og aflað því framlaga úr ríkissjóði sem það átti í reynd engan rétt á. Var staðfest niðurstaða Landsréttar um refsingu ákærðu. Jafnframt var staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um upptöku eigna ákærðu trúfélagsins Z og félaganna E ehf. og T LLC.

A varð fyrir líkamstjóni eftir að hann féll af reiðhjóli þegar hann mætti bifreið sem var ábyrgðartryggð hjá S hf. Deilt var um hvort tjónið hefði hlotist af notkun bifreiðarinnar þannig að það væri bótaskylt úr ábyrgðartryggingu hennar. Ekki var á það fallist að aðstæður hefðu verið með þeim hætti að A hefði verið að afstýra árekstri eða annarri yfirvofandi hættu af völdum bifreiðarinnar með þeim afleiðingum að hann féll af hjólinu. Taldist fallið því ekki sennileg afleiðing af hættueiginleikum bifreiðarinnar eða notkunar hennar sem ökutækis í skilningi 1. mgr. 4. gr. laga nr. 30/2019 um ökutækjatryggingar. Á hinn bóginn lagði Hæstiréttur til grundvallar að líkamstjón A hefði komið til þegar hann rann eftir veginum og lenti á bifreiðinni sem var á hreyfingu. Af þessum ástæðum var litið svo á að tjón hans hefði hlotist af hættueiginleikum bifreiðarinnar og þar með notkun ökutækis. Var bótaskylda S hf. gagnvart A því viðurkennd.

Aðilar deildu um hvort SÍ hf. hefði brotið gegn tveimur sáttum sem félagið gerði við S með því að gera sjónvarpsefnið Enska boltann á sjónvarpsrásinni Síminn Sport aðgengilegt fyrir áskrifendur sína að Heimilispakkanum með tilteknum kjörum. Með ákvörðun S 28. maí 2020 var SÍ hf. annars vegar talið hafa brotið gegn 3. gr. sáttar 15. apríl 2015 sem takmarkaði heimild hans til að tvinna saman fjarskiptaþjónustu og kaup viðskiptavina á línulegu áskriftarsjónvarpi og hins vegar gegn 19. gr. og 3. mgr. 20. gr. sáttar 23. janúar 2015 sem varðaði aðgreiningu þjónustuþátta og bann við samkeppnishamlandi samningum. Var SÍ hf. gerð 500.000.000 sekt vegna brotanna. Með úrskurði áfrýjunarnefndar samkeppnismála 13. janúar 2021 var staðfest niðurstaða S um brot SÍ hf. gegn 3. gr. sáttar 15. apríl 2015 en þeim hluta ákvörðunar S er laut að 19. gr. og 3. mgr. 20. gr. sáttarinnar 23. janúar 2015 var vísað til nýrrar ákvörðunar S. Áfrýjunarnefndin lagði 200.000.000 króna sekt á SÍ hf. vegna brotsins. Bæði SÍ hf. og S höfðuðu mál til ógildingar á úrskurði áfrýjunarnefndarinnar. Hæstiréttur féllst á með S að aðgerðir SÍ hf. hefðu falið í sér brot gegn 3. gr. sáttarinnar 15. apríl 2015 þar sem áskrifendur Heimilispakkans áttu þess ekki kost að hafna aðgangi að sjónvarpsrásinni Síminn Sport sérstaklega og halda öðrum þjónustuþáttum, bæði fjarskiptaþjónustu og annarri sjónvarpsþjónustu, nema með því að segja upp áskriftinni. Hefðu kaup þeirra á stökum þjónustuþáttum stefnda óhjákvæmilega haft umtalsverða hækkun á verði í för með sér. Þessi viðskiptakjör SÍ hf. hefðu falið í sér að viðskiptavinir hans á einu sviði keyptu eða fengju þjónustu hans á öðru sviði gegn verði sem jafna mætti til skilyrðis um að kaupa þjónustuna saman. Þá féllst Hæstiréttur ekki á með SÍ hf. að orðalag 3. greinar hefði verið óskýrt eða uppi væri sá vafi um skýringu hennar sem SÍ hf. hélt fram. Um ætluð brot gegn 19. gr. og 3. mgr. 20. gr. sáttar 15. janúar 2015 var litið til skýringa við 19. gr. sáttarinnar þar sem vísað væri til þeirrar forsendu að félögin sem sáttin tæki til væru í markaðsráðandi stöðu á þeim mörkuðum sem um ræddi. Ákvæði 3. mgr. 20. gr. sömu sáttar yrði að skýra eins og 19. gr. að þessu leyti. Að því virtu var talið að þessi þáttur málsins hefði ekki verið að fullu upplýstur með þeim hætti sem áskilið væri í sáttinni. Um ákvörðun fjárhæðar stjórnvaldssektar vegna brots gegn 3. gr. sáttar 15. apríl 2015 leit Hæstiréttur meðal annars til þess að S hefði hafnað beiðni SÍ hf. um að fella niður ákvæðið og að SÍ hf. hefði ekki getað dulist að honum bar að hlíta skilmálum þess og hvað í þeim fólst. Var SÍ hf. gert að greiða 400.000.000 króna sekt í ríkissjóð.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem máli V á hendur E, DS og D var vísað frá héraðsdómi á þeim grundvelli að V skorti aðildarhæfi þar sem miða yrði við að félagið starfaði sem deild í Veiðifélagi Rangæinga án samþykkta og því hafi skort lögmætan grundvöll fyrir starfsemi þess. Hæstiréttur féllst ekki á að málatilbúnaður V um aðildarhæfi, aðild eða önnur atriði málsins væri vanreifaður. Hæstiréttur taldi ljóst að V uppfyllti hvorki kröfur eldri né gildandi laga um lax- og silungsveiði nr. 61/2006 til að teljast veiðifélag. Hins vegar væri ekki vafa undirorpið að V hefði stöðu deildar í Veiðifélagi Rangæinga. Við mat á því hvort að V nyti aðildarhæfis samkvæmt 1. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991 leit Hæstiréttur til þess að V hefði sett sér sérstakar samþykktir þar sem kveðið væri á um hlutverk og verkefni, stjórn, reikningsskil og fleira. V væri skráður lögaðili í fyrirtækjaskrá Skattsins, hefði haft undir höndum umfangsmikinn rekstur, væri með sjálfstæð reikningsskil og bæri endanlega ábyrgð á eigin fjárskuldbindingum. Taldi Hæstiréttur engan vafa vera á því að V gæti borið réttindi og skyldur að lögum og nyti því aðildarhæfis. Þá féllst Hæstiréttur ekki á að leigutaki árinnar og veiðiréttareigendur ættu óskipt réttindi með sóknaraðila í skilningi 18. gr. laga nr. 91/1991, þrátt fyrir að þeir gætu átt beina eða óbeina hagsmuni af málshöfðuninni. Hið sama átti við um samaðild til varnar, en þótt fyrir lægi að E, DS og D ættu jarðir þær sem málið varðaði með öðrum lutu efniskröfur V að tilteknum athöfnum þeirra en ekki annarra og vörðuðu ekki eignarrétt að jörðunum. Gæti efnisdómur í málinu ekki bundið aðra sameigendur þeirra samkvæmt 1. mgr. 116. gr. laga nr. 91/1991. Loks var ekki fallist á að V skorti lögvarða hagsmuni af kröfu sinni eða hefði skort málshöfðunarheimild. Var hinn kærði úrskurður felldur úr gildi og lagt fyrir Landsrétt að taka málið til efnislegrar meðferðar.

Þrotabú A höfðaði mál á hendur CCE ehf. og krafðist riftunar á tilteknum ráðstöfunum A til CCE ehf. Fyrir Hæstarétti var einungis til úrlausnar riftun á greiðslu að fjárhæð 29.330.919 krónur af bankareikningi þrotamanns 1. nóvember 2019, sem innt var af hendi til CCE ehf. Þrotabú A byggði kröfu sína um riftun á 141. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Talið var að þrotabúið hefði ekki leitt í ljós að sá sem riftunin beindist að hefði verið grandsamur um ógjaldfærni þrotamanns. Af þeim sökum var ekki fullnægt skilyrðum til riftunar. CCE ehf. var því sýknað af kröfum þrotabús A.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að vísa málinu frá dómi þar sem stefna hefði var ekki talin hafa verið birt í samræmi við ákvæði XIII. kafla laga nr. 91/1991. M byggði á því að rafræn undirritun á stefnu uppfyllti skilyrði a-liðar 3. mgr. 83. gr. laga nr. 91/1991, sbr. lög nr. 55/2019 um rafræna auðkenningu og traustþjónustu fyrir rafræn viðskipti. Við mat á því hvort að lög nr. 55/2019 hefðu breytt formskilyrðum laga nr. 91/1991 vísaði Hæstiréttur til þeirra ríku formkrafna sem gerðar eru í réttarfarslögum. Hæstiréttur tók fram að með lögum nr. 53/2024 hefði 83. gr. laga nr. 91/1991 breytt þannig að orðið „eintak“ kom í stað orðsins „samrit“ í 3. mgr. ákvæðisins í samræmi við megintilgang þeirra laga um að gera réttarfarslöggjöfina tæknilega hlutlausa um afhendingarmáta gagna og tilkynninga. Í 50. gr. laganna, sbr. nú 4. mgr. 1. gr. a laga nr. 91/1991, hafi þó verið gerður skýr áskilnaður um að gögn sem birta skyldi eftir fyrirmælum XIII. kafla laganna yrðu áfram birt á því formi og á þann hátt sem þar væri lýst. Með tilvísun til kaflans í heild í umræddri grein yrði ráðið að með fyrirmælum um birtingu gagna væri ekki aðeins átt við birtingarmáta stefnu samkvæmt 1. og 2. mgr. 83. gr. heldur jafnframt þær aðrar aðferðir sem nefndar eru í 3. mgr. ákvæðisins. Var því ekki fallist á að 1. gr. a laga nr. 91/1991 hefði verið ætlað að heimila rafræna staðfestingu stefnda á móttöku stefnu jafngilti yfirlýsingu undirritaði með eigin hendi um að eintak stefnu hefði verið afhent stefnda. Var hinn kærði úrskurður staðfestur.

A höfðaði mál á hendur B og krafðist ómerkingar á ummælum B sem viðhöfð voru í skilaboðum hennar til unnustu A á samskiptamiðlinum Instagram og í nafnlausri færslu á Facebook-síðu tiltekins hóps. A krafðist jafnframt greiðslu miskabóta og að B yrði gerð refsing. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að A hefði ekki leitt að því nægar líkur að B hefði birt hina nafnlausu færslu á Facebook. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sýknu B vegna ummæla í þeirri færslu. Óumdeilt var að B hefði sent unnustu A skilaboð á samskiptamiðlinum Instagram en þar kom meðal annars fram staðhæfing um að A hefði nauðgað barni og látið að því liggja að hann væri haldinn barnagirnd. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að ummælin hefðu falið í sér aðdróttanir í skilningi 235. gr. almennra hegningarlaga og að með þeim hefði verið vegið að persónu og æru A sem nyti verndar 71. gr. stjórnarskrárinnar. Hefði þá verið tekið mið af efni og framsetningu ummælanna, því samhengi sem þau voru sett fram í, alvarleika og áhrifa þeirra. Ummælin voru samkvæmt þessu talin óviðurkvæmileg í skilningi 1. mgr. 241. gr. almennra hegningarlaga og voru þau því ómerkt. Þá hindraði það ekki ómerkingu að ummælin hefðu verið viðhöfð í skilaboðum á samskiptamiðlinum Instagram, enda teldist ærumeiðingarbrot fullframið þegar það væri komið til vitundar annars manns. Hins vegar taldist A ekki hafa nægilega sýnt fram að skilyrði til greiðslu miskabóta væru fyrir hendi vegna þeirra ummæla enda höfðu þau birst í lokuðum skilaboðum milli tveggja einstaklinga og lægi ekkert fyrir um að þeim hefði verið dreift víðar. Var B því sýknuð af öðrum kröfum A en um ómerkingu ummæla sem birtust í skilaboðum á Instagram.

X var ákærður fyrir nauðgun samkvæmt 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa á þáverandi heimili sínu haft samræði við A gegn vilja hennar. Brotinu var lýst þannig að X hefði dregið niður um A buxurnar og haft við hana samræði þótt hún hefði ítrekað látið hann vita að hún vildi þetta ekki og beðið hann um að stoppa. X krafðist ómerkingar hins áfrýjaða dóms og vísaði til meðferðar Landsréttar á framburði tveggja vitna sem gáfu fyrst skýrslu fyrir Landsrétti. X taldi þögn Landsréttar um efni framburðar vitnanna vera í andstöðu við rétt hans til réttlátrar málsmeðferðar. Hæstiréttur tók fram að við meðferð málsins fyrir Landsrétti hefðu verið heimilaðar viðbótarskýrslutökur, sem að mati X hefðu þýðingu um trúverðugleika brotaþola. Því hefði verið tilefni fyrir Landsrétt að víkja að efni og afstöðu hans til þeirra með skýrari hætti en gert var í hinum áfrýjaða dómi. Hæstiréttur taldi þetta þó ekki hagga því að ekkert væri fram komið um að ágallar hefðu verið á aðferð Landsréttar við mat á sönnun um þá háttsemi X sem lýst var í ákæru og máli gátu skipt við hið heildstæða sönnunarmat sem niðurstaðan var reist á. Féllst Hæstiréttur því ekki kröfu X um ómerkingu hins áfrýjaða dóms sem var staðfestur.

Dánarbú J, Á og S áfrýjuðu málinu til Hæstaréttar og kröfðust þess að hinn áfrýjaði dómur yrði ómerktur og málinu vísað aftur til Landsréttar. Dómur í málinu fyrir Landsrétti var kveðinn upp þegar liðnar voru fimm vikur og fjórir dagar frá munnlegum flutningi og dómtöku málsins. Málflutningur hafði ekki verið endurtekinn. Í niðurstöðu Hæstaréttar var vísað til meginreglna einkamálaréttarfars og tengsla 1. mgr. 115. gr. og 1. mgr. 165. gr. laga nr. 91/1991 og þess sameiginlega tilgangs ákvæðanna að gefa eigi málsaðilum kost á að endurtaka munnlegan málflutning að einhverju leyti hafi dómur ekki verið kveðinn upp innan fjögurra vikna frá málflutningi. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að í ljósi þess hefði Landsrétti borið eftir að beiðni var komin fram frá lögmanni dánarbús J, Á og S um að málflutningur yrði endurtekinn að verða við henni. Taldi Hæstiréttur þann annmarka að munnlegur málflutningur var ekki endurtekinn við þessar aðstæður alvarlegan. Ennfremur væri ljóst að sá annmarki á málsmeðferðinni fyrir Landsrétti að málflutningur hefði ekki verið endurtekinn hefði leitt til þess að ekki hefði verið tekin afstaða til fram kominnar kröfu dánarbús J, Á og S um gjafsóknarkostnað fyrir réttinum. Taldi Hæstiréttur því slíka annmarka hafa verið á málsmeðferð fyrir Landsrétti og samningu dóms að óhjákvæmilegt væri að ómerkja hann og vísa málinu aftur til Landsréttar.

X var ákærð fyrir blygðunarsemisbrot með því að hafa aflað sér og dreift til tveggja nafngreindra kvenna nektarmynd af þáverandi eiginmanni sínum, A, sem sýndi getnaðarlim hans, ásamt tveimur nektarmyndum af B, sem sýndu brjóst hennar, án samþykkis þeirra. Í ákæru voru brot X talin varða við 199. gr. a almennra hegningarlaga nr. 19/1940, sbr. áður 209. gr. sömu laga. X byggði málsvarnir sínar á því að verknaðurinn hefði verið framinn i mikilli reiði og ekki hefði verið um lostugt athæfi af kynferðislegum toga að ræða. Hæstiréttur taldi hins vegar að komin væri fram nægileg sönnun fyrir því að háttsemi ákærðu hafi í umrætt sinn verið lostug í skilningi 209. gr. almennra hegningarlaga. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sakfellingu og ákvörðun refsingar.