S hf. höfðaði mál á hendur SE til ógildingar á úrskurði áfrýjunarnefndar samkeppnismála í máli 1/2021 þar sem kæru S hf. var vísað frá áfrýjunarnefndinni. S hf. byggði kæru sína til nefndarinnar á því að með þeirri ákvörðun SE sem fólst í gerð sáttar SE og E hf. hefði E hf. meðal annars skuldbundið sig til þess að hætta viðskiptalegu sambandi við S hf. Hæstiréttur staðfesti niðurstöðu hins áfrýjaða dóms og taldi S hf. ekki njóta aðildar til að kæra umræddan hluta sáttar SE og E hf. til áfrýjunarnefndar samkeppnismála. Hæstiréttur tók fram að sáttir væru eitt af lögbundnum úrræðum samkeppnisyfirvalda við framkvæmd samkeppnislaga og að SE yrði að geta treyst því að sátt fæli í sér endanlegar lyktir máls gagnvart fyrirtæki og að það grípi til þeirra aðgerða sem það hefur skuldbundið sig til. Ekki væri unnt að skilja þessar skuldbindingar frá öðrum ákvæðum sáttar. Hins vegar gæti samningsfrelsi fyrirtækja sem gera sátt við SE ekki vikið til hliðar ófrávíkjanlegum réttarreglum. Sáttin haggaði þannig ekki lögbundnum skyldum E hf. samkvæmt 11. gr. samkeppnislaga um bann við misnotkun á markaðsráðandi stöðu. Þá væru S hf. tæk úrræði að lögum teldi hann E hf. brjóta gegn bannákvæðum samkeppnislaga.

A höfðaði mál á hendur H hf. og V hf. krafðist viðurkenningar á óskiptri bótaskyldu þeirra vegna ætlaðs líkamstjóns sem hann hlaut í slysi á göngu um athafnasvæði H hf. Slysið varð með þeim hætti að slá í sjálfvirku hliði fór niður úr lóðréttri stöðu og lenti á höfði A í þann mund sem hann gekk í gegnum það. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms féllst Hæstiréttur ekki á að H hf. hefði með uppsetningu og notkun hliðsins brotið gegn skráðum hátternis- og varúðarreglum. Hæstiréttur tók fram að A bæri sönnunarbyrði fyrir því að slysið hefði orðið vegna saknæmrar og ólögmætrar háttsemi eða athafnaleysis H hf. Hefði hann ekki sýnt fram á með matsgerð eða öðrum hætti að hliðið hefði verið ranglega stillt, að það hafi verið bilað eða viðhaldi þess verið áfátt. Þá hefði A ekki sýnt fram á að virkni þess hefði skapað hættu umfram önnur slík hlið eða að önnur tegund sjálfvirkra hliða hefði hentað betur. Þó væri ljóst að öryggisbúnaður hliðsins hefði ekki komið í veg fyrir að A fengi slána í höfuðið þegar hann gekk í gegnum það og það því ekki hættulaust. Hins vegar hefði A ekki sýnt fram á að hættueiginleikarnir hefðu verið meiri en svo að hreina óhappatilviljun hafi þurft til að öryggisbúnaðurinn kæmi ekki í veg fyrir að slys af því tagi sem hann varð fyrir. Loks var það ekki metið H hf. til sakar að hafa ekki komið upp varúðarmerkingum. Komst Hæstiréttur því að þeirri niðurstöðu að H hf. hefði ekki mátt vita um sérstaka hættueiginleika hliðsins. Yrði ekki fallist á með A að H hf. hefði vanrækt að grípa til þeirra ráðstafana sem sanngjarnar mættu teljast til að tryggja öryggi þeirra sem leið ættu um athafnasvæðið. Væri því ekki tilefni til að beita svo ströngu sakarmati í málinu að bótaábyrgð yrði lögð á H hf. og V hf. á ætluðu líkamstjóni A sem rakið yrði til óhappatilviljunar. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um sýknu þeirra af kröfum A.

Staðfestur var dómur Landsréttar um að vísa máli E gegn O frá Landsrétti.

B, K og N kröfðust þess að þeim yrði heimilað að ganga inn í mál S gegn I fyrir Hæstarétti. Talið var að nægilega lægi fyrir að B og K hefðu sjálfstæða og brýna hagsmuni af úrslitum málsins. Þá væru ekki fram komin atriði sem mæltu sérstaklega gegn því að þeim yrði heimiluð meðalganga. Var því fallist á kröfu þeirra að þessu leyti. Þótt það samræmdist tilgangi félagasamtakanna N að styðja við efniskröfu I í efnisþætti málsins var vísað til þess að samtökin hefðu ekki byggt á því að með meðalgöngu sinni hygðust þau gæta sjálfstæðra hagsmuna félagsmanna sinna, eins eða fleiri. Þar sem krafa N fullnægði samkvæmt þessu ekki því skilyrði laga að úrslit dómsmáls skipti þann sem sækir um meðalgöngu máli að lögum var henni hafnað.

Við opinber skipti á dánarbúi A krafðist búið að B, C, D og E, börn A, myndu endurgreiða fyrirframgreiddan arf sem þau fengu frá foreldrum sínum að því marki sem greiðslan var umfram arfshluta þeirra samkvæmt ákvæðum erfðalaga nr. 8/1962. Laut ágreiningur aðila einkum að því hvort 32. gr. laganna girti fyrir að slíkri kröfu yrði beint að þeim. Hæstiréttur taldi með vísan til orðalags ákvæðisins, forsögu þess og lögskýringargagna að í ákvæðinu fælist ekki traustfangsregla. Þá voru ekki efni talin til að skýra ákvæðið á annan veg en samkvæmt skýrum orðum þess. B, C, D og E hefðu ekki gengist undir skuldbindingu um að endurgreiða fyrirframgreiddan arf umfram arfhluta sitt. Fortakslaust ákvæði 32. gr. erfðalaga var því talið standa í vegi fyrir að þau yrðu skylduð til að standa dánarbúi A skil á mismuninum. Var kröfu dánarbúsins því hafnað.

Staðfestur var dómur Landsréttar um að vísa máli K og A gegn Í frá héraðsdómi.

B ehf. og G ehf. höfðuðu mál á hendur M og R ohf. og kröfðust viðurkenningar á skaðabótaábyrgð þeirra vegna tjóns sem BE ehf. taldi sig hafa orðið fyrir vegna undirbúnings, ummæla og umfjöllunar í sjónvarpsþættinum Kastljósi sem sýndur var á sjónvarpsrás R ohf. þar sem fjallað var um aðbúnað og velferð hæna í varphúsum fyrirtækisins og eftirlit M. Jafnframt var deilt um hlut starfsmanna M við undirbúning þáttarins, efni viðtala við starfsmenn hennar um málefni BE ehf. sem og um framsetningu R ohf. og ummæli fréttamanna. Hæstiréttur staðfesti niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um að sýkna M og R ohf. af aðalkröfu B ehf. og G ehf. um óskipta bótaábyrgð. Varðandi varakröfu á hendur M á grundvelli afhendingar gagna taldi Hæstiréttur umfjöllun stofnunarinnar og athugasemdir við starfsemi BE ehf. ótvírætt teljast vera gögn sem hefðu haft að geyma upplýsingar sem átt hefðu erindi til almennings og Matvælastofnun verið skylt að afhenda á grundvelli 1. mgr. 5. gr. upplýsingalaga. Hæstiréttur taldi að samrýmst hefði góðri stjórnsýsluframkvæmd að óska eftir afstöðu fyrirtækisins samkvæmt 2. mgr. 17. gr. upplýsingalaga en hins vegar yrði ekki séð að slík álitsumleitan hefði nokkru breytt um skyldu til afhendingar gagnanna. Var því ekki fallist á að afhending gagnanna hefði verið til þess fallin að valda félaginu tjóni með ólögmætum og saknæmum hætti. Þá var ekki fallist á að M væri bótaskyld vegna ætlaðs liðsinnis starfsmanna stofnunarinnar við gerð sjónvarpsþáttarins. Ekki var talið að afhending gagna á grundvelli upplýsingalaga og samskipti því tengd hefðu jafngilt liðsinni við gerð þáttarins né viðtöl starfsmanna M um starfsemina og fyrirkomulag eftirlits með BE ehf. Loks var ekki fallist á að ummæli starfsmanna M í sjónvarpsþættinum hefðu leitt til bótaskyldu stofnunarinnar vegna þess tjóns sem BE ehf. urðu fyrir vegna viðbragða birgja, smásala og neytenda við fréttaflutningi af málefnum þess. Varðandi varakröfu á hendur R ohf. taldi Hæstiréttur ekki hafa verið sýnt fram á að í ummælum fréttamanna hefði verið farið rangt með staðreyndir eða að umfjöllunin hefði verið röng að öðru leyti. Taldi Hæstiréttur fréttamenn R ohf. því hafa verið í góðri trú um sannleiksgildi ummæla sinna og hafa notið frelsis til að setja þau fram með þeim hætti sem gert var í sjónvarpsþættinum. Voru M og R ohf. því sýknuð af kröfum B ehf. og G ehf.

X var ákærður fyrir kynferðisbrot gegn barni, dóttur þáverandi sambýliskonu sinnar, og stórfellt brot í nánu sambandi á árunum 2016 til 2019. Í ákæru voru brot hans talin varða við 1. mgr. 194. gr., 1. mgr. 202. gr., 209. gr., 1. mgr. 210. gr. a og 218. gr. b almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Héraðsdómur hafði sýknað X af sakargiftum en með hinum áfrýjaða dómi var hann sakfelldur fyrir þau brot sem tilgreind voru ákæru og refsing hans ákveðin fangelsi í þrjú ár og sex mánuði. Hæstiréttur taldi niðurstöðu hins áfrýjaða dóms hafa byggt á heildstæðu mati á sönnunargögnum málsins, þar á meðal rökstuddu mati á trúverðugleika X og brotaþola. Ekkert hefði komið fram um ágalla á þeirri aðferð sem beitt hefði verið við mat á sönnun á háttsemi X sem hann var sakfelldur fyrir með hinum áfrýjaða dómi. Þá var ekki fallist á röksemdir ákærða um að sönnunarbyrði um sekt hans hefði verið aflétt af ákæruvaldinu í andstöðu við 108. gr. laga nr. 88/2008 svo og 2. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar og 2. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Hæstiréttur staðfesti niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um sakfellingu X með vísan til forsendna og ákvað refsingu hans fangelsi í fimm ár.

Á og E voru ákærðir fyrir fjársvik tengd starfsemi trúfélagsins Z, sbr. 248. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, með því að hafa, einkum frá 2017 til 2019 styrkt og hagnýtt sér þá röngu hugmynd starfsmanna íslenskra stjórnvalda að uppfyllt væru skilyrði til að skrá trúfélagið samkvæmt lögum nr. 108/1999 um skráð trúfélög og lífsskoðunarfélög. Á þeim grundvelli hefði trúfélagið fengið greidd sóknargjöld úr ríkissjóði að fjárhæð samtals 84.727.320 krónur. Ákærðu var einnig gefið að sök peningaþvætti, sbr. 1. mgr., sbr. 2. mgr., 264. gr. almennra hegningarlaga vegna meðferðar ávinnings af fjársvikabrotunum. Ákærðu kröfðust frávísunar, heimvísunar eða ómerkingar málsins vegna ágalla á ákæru og að samningu á dómi Landsréttar hafi verið áfátt. Hæstiréttur taldi enga þá formannmarka á málinu sem stæðu því í vegi að efnisdómur yrði lagður á það og staðfesti niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um sakfellingu Á og E en þó þannig að leggja yrði til grundvallar varðandi fjársvikabrotið að ákærðu hefðu styrkt og hagnýtt sér óljósa hugmynd viðkomandi starfsmanna ríkisins fremur en beinlínis ranga hugmynd þeirra. Ákærðu hafi þannig sameiginlega markvisst hagnýtt sér þá óvissu sem hafði skapast um starfsemi hins ákærða trúfélags Z og aflað því framlaga úr ríkissjóði sem það átti í reynd engan rétt á. Var staðfest niðurstaða Landsréttar um refsingu ákærðu. Jafnframt var staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um upptöku eigna ákærðu trúfélagsins Z og félaganna E ehf. og T LLC.

A varð fyrir líkamstjóni eftir að hann féll af reiðhjóli þegar hann mætti bifreið sem var ábyrgðartryggð hjá S hf. Deilt var um hvort tjónið hefði hlotist af notkun bifreiðarinnar þannig að það væri bótaskylt úr ábyrgðartryggingu hennar. Ekki var á það fallist að aðstæður hefðu verið með þeim hætti að A hefði verið að afstýra árekstri eða annarri yfirvofandi hættu af völdum bifreiðarinnar með þeim afleiðingum að hann féll af hjólinu. Taldist fallið því ekki sennileg afleiðing af hættueiginleikum bifreiðarinnar eða notkunar hennar sem ökutækis í skilningi 1. mgr. 4. gr. laga nr. 30/2019 um ökutækjatryggingar. Á hinn bóginn lagði Hæstiréttur til grundvallar að líkamstjón A hefði komið til þegar hann rann eftir veginum og lenti á bifreiðinni sem var á hreyfingu. Af þessum ástæðum var litið svo á að tjón hans hefði hlotist af hættueiginleikum bifreiðarinnar og þar með notkun ökutækis. Var bótaskylda S hf. gagnvart A því viðurkennd.