Fimmtudaginn 14. nóvember 2002.
Nr. 458/2002.	Framsóknarfélag Mýrasýslu (Jón Sveinsson hrl.) gegn Óðni Sigþórssyni (Sigurbjörn Magnússon hrl.) og til réttargæslu Borgarbyggð og (Sveinn Andri Sveinsson hrl.) félagsmálaráðherra (Óskar Thorarensen hrl.) og gagnsök

 

Kosningar. Sveitarstjórn. Valdmörk. Aðild. Hæfi ráðherra. Stjórnsýsla. Gjafsókn. Sératkvæði.

 

Deilt var um gildi sveitarstjórnarkosninga í Borgarbyggð. Í kjölfar kæru F hafði félagsmálaráðuneytið komist að þeirri niðurstöðu að ógilda bæri kosningarnar. Með vísan til þess að ráðuneytið hefði farið út fyrir valdmörk sín með því að ógilda kosningarnar þótt slík krafa hefði ekki verið höfð uppi felldi héraðsdómur úrskurðinn úr gildi. Hæstiréttur komst að annarri niðurstöðu. Talið var að orðalag 2. mgr. 93. gr. laga nr. 5/1998 um kosningar til sveitarstjórna um „kæruefnið“ setti því nokkrar skorður hvernig kosningakærur yrðu að vera úr garði gerðar. Yrði sá skilningur þó ekki í það lagður að úrskurðaraðili væri með öllu bundinn við orðalag kæru og hefði ekkert svigrúm til að leggja sjálfstætt mat á kjörgögn og framvindu kosninga í samræmi við eftirlitshlutverk sitt og almennar stjórnsýslureglur í því skyni að kanna hvort galli væri á kosningu svo að ógildingu gæti varðað, sbr. 94. gr. laganna. Meðferð á kosningakærum væri opinbers réttar eðlis þar sem brýnir almannahagsmunir væru í húfi og lyti hún ekki að öllu leyti málsforræðisreglum einkamálaréttar. Við meðferð félagsmálaráðuneytisins á kæru F hefði blasað við að utankjörfundaratkvæði með sams konar ágalla hefðu ekki fengið sömu meðferð við talningu atkvæða í Borgarbyggð og hefði það legið ljóst fyrir frá upphafi án þess að til nokkurra viðbragða kæmi af hendi þeirra sem um framkvæmd kosninganna fjölluðu í héraði. Hefði ráðuneytinu því bæði verið rétt og skylt að láta það til sín taka og stóð kröfugerð F því ekki í vegi. Fyrir lá að niðurstaða talningar hafði orðið sú að jafn mörg atkvæði voru að baki fjórða manni á B-lista og öðrum manni á L-lista. Utankjörfundaratkvæði sem meta hefði átt ógilt en var ranglega sett í kjörkassa gat beinlínis haft áhrif á úrslit kosninganna og hlaut þessi ágalli að leiða til ógildingar þeirra samkvæmt skýru ákvæði í 94. gr. laga nr. 5/1998. Niðurstöðu félagsmálaráðuneytisins um ógildingu sveitarstjórnarkosninganna varð því ekki haggað.

 

Dómur Hæstaréttar.

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Guðrún Erlendsdóttir, Garðar Gíslason, Haraldur Henrysson, Hrafn Bragason og Pétur Kr. Hafstein.

Aðaláfrýjandi skaut málinu til Hæstaréttar 8. október 2002 og sætir það flýtimeðferð samkvæmt XIX. kafla laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Hann krefst aðallega sýknu af kröfu gagnáfrýjanda og málskostnaðar í héraði og fyrir Hæstarétti. Til vara er þess krafist, að málskostnaður verði felldur niður á báðum dómstigum. Aðaláfrýjandi gerir ekki sérstakar kröfur á hendur réttargæslustefndu en skorar á þá að veita sér styrk og liðsinni í málinu og gæta þar hagsmuna sinna.

Málinu var gagnáfrýjað 17. október 2002. Gagnáfrýjandi krefst staðfestingar héraðsdóms og málskostnaðar í héraði og fyrir Hæstarétti, en hann nýtur gjafsóknar á báðum dómstigum.

Réttargæslustefndi Borgarbyggð gerir engar kröfur en kveðst fallast á niðurstöðu héraðsdóms og ekki geta orðið við ósk aðaláfrýjanda um liðstyrk í málinu.

Réttargæslustefndi félagsmálaráðherra hefur ekki uppi kröfur en kveðst ósammála þeirri niðurstöðu héraðsdóms, að hann hafi með úrskurði 30. júlí 2002 farið út fyrir valdmörk sín.

I.

Fallist er á úrlausn héraðsdóms um aðild aðaláfrýjanda og gagnáfrýjanda að þessu dómsmáli og heimild aðaláfrýjanda til að kæra sveitarstjórnarkosningar í Borgarbyggð 25. maí 2002 til stjórnvalda.

Í málinu er Borgarbyggð og félagsmálaráðherra eingöngu stefnt til réttargæslu. Á það er fallist með héraðsdómi, að réttargæslustefndi félagsmálaráðherra hafi ekki sem úrskurðaraðili þá lögvörðu hagsmuni af úrlausn málsins, að nauðsyn beri til aðildar hans að því. Úrslit þessa máls varða hins vegar beinlínis hagsmuni réttargæslustefnda Borgarbyggðar og myndu leggja honum þá skyldu á herðar að annast og kosta framkvæmd nýrra kosninga, ef fallist yrði á kröfu aðaláfrýjanda. Þessi réttargæslustefndi hefur komið sjónarmiðum sínum að í málinu, bæði í héraði og fyrir Hæstarétti, og gerir ekki athugasemd við það að vera ekki stefnt til fullrar aðildar. Við svo búið verða þessir stefnuhættir ekki ex officio látnir varða frávísun málsins frá héraðsdómi.

II.

Málavöxtum og málsástæðum aðila er lýst í héraðsdómi. Eins og þar greinir fóru fram sveitarstjórnarkosningar á Íslandi 25. maí 2002, þar á meðal í Borgarbyggð. Að lokinni talningu atkvæða kom í ljós, að sama atkvæðamagn var að baki fjórða manni á B-lista Framsóknarflokksins og öðrum manni á L-lista Borgarbyggðarlistans. Af þeim sökum var hlutað um röð þeirra samkvæmt 4. tl. 2. mgr. 85. gr. laga nr. 5/1998 um kosningar til sveitarstjórna og fór hlutkesti þannig, að annar maður á L-lista hlaut kjör í sveitarstjórn. Af hálfu umboðsmanna framboðslistanna við talninguna voru engar athugasemdir gerðar við hlutkestið.

Á fundi yfirkjörstjórnar Borgarbyggðar aðfaranótt 26. maí voru tólf atkvæði úrskurðuð ógild, þar af þrjú atkvæði greidd á kjörfundi. Umboðsmenn B-listans mótmæltu því, að eitt þeirra, sem merkt hafði verið með X fyrir framan B ásamt öðru auðkenni væri talið ógilt. Af utankjörfundaratkvæðum voru átta úrskurðuð ógild, þar sem kjósendur höfðu ekki ritað nafn sitt á fylgibréf í samræmi við 2. mgr. 63. gr. laga nr. 24/2000 um kosningar til Alþingis, sbr. 4. mgr. 43. gr. laga nr. 5/1998. Umboðsmenn B-lista gerðu fyrirvara vegna þessa úrskurðar, „en eitt atkvæði í Lyngbrekkudeild var tekið gilt með sama ágalla. Áskilinn er réttur til kæru.“

Eins og fram kemur í héraðsdómi áréttaði aðaláfrýjandi þessi sjónarmið í kærubréfi til sýslumannsins í Borgarnesi 31. maí 2002, en kjörnefnd samkvæmt 2. mgr. 93. gr. laga nr. 5/1998 taldi, að aðaláfrýjandi hefði ekki gert kröfu um ógildingu kosninganna af þessum sökum. Í forsendum úrskurðar kjörnefndarinnar 11. júní 2002 kemur fram, að í umsögn yfirkjörstjórnar hafi hún gert grein fyrir því, að eitt utankjörfundaratkvæði með sama ágalla og þau átta, sem úrskurðuð voru ógild, hafi verið sett í kjörkassa í einni kjördeild ásamt fleiri utankjörfundaratkvæðum. Hafi viðkomandi undirkjörstjórn sést yfir þennan annmarka á atkvæðinu og hafi það því óhjákvæmilega verið talið með öðrum atkvæðum. Það hafi hins vegar verið afstaða yfirkjörstjórnar, að þessi mistök gætu ekki réttlætt það, að átta önnur atkvæði með sama ágalla, sem yfirkjörstjórn taldi ógild, yrðu talin með.

Að gengnum úrskurði kjörnefndar skaut aðaláfrýjandi málinu til félagsmálaráðuneytisins 18. júní 2002 samkvæmt heimild í 3. mgr. 93. gr. laga nr. 5/1998. Í því málskoti var auk umfjöllunar um hið ógilda kjörfundaratkvæði vakin sérstök athygli á misræmi í meðferð utankjörfundaratkvæða og sagt: „Þegar fyrir lágu þessi óumdeildu mistök og í ljósi þeirrar jöfnu atkvæðaskiptingar sem hér um ræðir hefði yfirkjörstjórn átt að úrskurða kosninguna ógilda enda ekki unnt í ljósi þeirra mistaka sem gerð höfðu verið að fá fram óumdeilda og rétta niðurstöðu. Þetta bar yfirkjörstjórn að gera að eigin frumkvæði, „ex officio“. Það var hins vegar ekki gert.“ 

 

III.

Með skírskotun til forsendna héraðsdóms verður félagsmálaráðherra ekki talinn hafa verið vanhæfur til að fara með kærumál aðaláfrýjanda og úrskurða í því.

Í úrskurði félagsmálaráðuneytisins 30. júlí 2002 er réttilega tekið fram, að málsmeðferðarreglur stjórnsýslulaga nr. 37/1993 gildi um meðferð kjörnefndar samkvæmt 2. mgr. 93. gr. laga nr. 5/1998 og ráðuneytisins sjálfs á kosningakærum, eftir því sem við getur átt. Sérstök áhersla er lögð á rannsóknarreglu 10. gr. stjórnsýslulaga, sem mælir fyrir um það, að stjórnvald skuli sjá til þess, að mál sé nægilega upplýst, áður en ákvörðun er tekin í því. Þegar um sé að ræða málsatvik, sem hafi augljóslega þýðingu við úrlausn tiltekins máls, verði ávallt að rannsaka þau nánar af hinu æðra stjórnvaldi, svo að unnt verði að komast að efnislega réttri niðurstöðu. Í samræmi við þetta taldi ráðuneytið sér skylt að skoða nánar kjörgögn frá sveitarstjórnarkosningunum í Borgarbyggð, áður en úrskurður yrði lagður á málið, og skoðuðu tveir starfsmenn alla atkvæðaseðla úr kosningunum hjá sýslumanninum í Borgarnesi, sem varðveitti kjörgögnin. Hins vegar var ekki talin þörf á að telja öll atkvæði að nýju, þar sem fyrir lá, að yfirkjörstjórn hafði látið telja atkvæðin sex sinnum og ætíð með sömu niðurstöðu. Í athugun ráðuneytisins var staðnæmst við tvö atriði. Annars vegar var fjallað um það misræmi, sem þegar lá fyrir í meðferð utankjörfundaratkvæða, þar sem eitt atkvæði í Lyngbrekkudeild hafði verið tekið gilt án undirritunar kjósanda á fylgibréf en yfirkjörstjórn hafði úrskurðað átta önnur atkvæði með sama ágalla ógild. Hins vegar hefði komið í ljós við nánari skoðun á fylgibréfum þessara atkvæða, að á einu þeirra hefði kjósandi ritað nafn sitt en ekki í rétta línu, heldur þar sem kjörstjóra var ætlað að skrá stöðuheiti sitt undir línu fyrir nafn hans, sem þar var ritað. Þetta atkvæði taldi ráðuneytið að meta hefði átt gilt, þar sem frávik hafi verið svo lítilfjörlegt, að það hafi ekki getað leitt til ógildingar atkvæðisins í skilningi g. liðar 1. mgr. 68. gr. laga nr. 5/1998, sbr. til hliðsjónar 1. mgr. 79. gr. sömu laga. Hins vegar væri ekki unnt að opna þetta atkvæði nú án þess að rjúfa leynd kosninganna. Síðan sagði í úrskurði ráðuneytisins: „Það er ljóst miðað við fyrrgreindar atkvæðatölur að þeir gallar á kosningunni að telja annað umræddra atkvæða ranglega með öðrum atkvæðum og líta ranglega framhjá hinu, kunna að hafa haft áhrif á úrslit kosninganna, þ.e. hvort B-listi fengi fjóra bæjarfulltrúa kjörna eða L-listi tvo bæjarfulltrúa. Það er hins vegar ekki mögulegt úr því sem komið er að ganga úr skugga um það, eins og gerð er grein fyrir hér að framan, hver úrslit kosninganna hefðu orðið ef þessir gallar hefðu ekki komið fram. Þegar af þeirri ástæðu verður ekki hjá því komist að ógilda kosningarnar og mæla fyrir um nýjar kosningar í þeirra stað skv. 90. og 91. gr. laga nr. 5/1998.“ Í samræmi við þessa niðurstöðu taldi ráðuneytið ekki ástæðu til að taka afstöðu til þess kjörfundaratkvæðis, sem kæra aðaláfrýjanda laut aðallega að og bar með sér önnur auðkenni en X fyrir framan B, enda hefðu umrædd tvö utankjörfundaratkvæði getað haft áhrif á úrslit kosninganna, þótt þetta atkvæði hefði verið talið greitt B-listanum.

IV.

Mælt er fyrir um það í 1. mgr. 78. gr. stjórnarskrárinnar, að sveitarfélög skuli sjálf ráða málefnum sínum eftir því sem lög ákveði, sbr. 16. gr. stjórnskipunarlaga nr. 97/1995. Engu að síður hefur félagsmálaráðuneytið eftirlitshlutverki að gegna gagnvart sveitarfélögum, en samkvæmt 1. mgr. 102. gr. sveitarstjórnarlaga nr. 45/1998 skal ráðuneytið hafa eftirlit með því, að sveitarstjórnir gegni skyldum sínum samkvæmt lögum þessum og öðrum löglegum fyrirmælum. Er það í samræmi við lög nr. 73/1969 um Stjórnarráð Íslands, sbr. 4. gr. auglýsingar nr. 96/1969 um staðfestingu forseta Íslands á reglugerð um Stjórnarráð Íslands.

Á það er fallist með héraðsdómi, að sú meginregla gildi í stjórnsýslurétti, að stjórnvöld, bæði æðra og lægra sett, séu ekki bundin af kröfum eða málsástæðum aðila við töku stjórnvaldsákvarðana nema lög mæli á annan veg. Samkvæmt 2. mgr. 93. gr. laga nr. 5/1998, sem fjallar um kosningakærur, skal viðkomandi sýslumaður skipa þriggja manna nefnd „til að úrskurða um kæruefnið þegar er honum hefur borist kæra.“ Deilt er um það í málinu, hvort orðalag þessa ákvæðis feli í sér takmörkun á framangreindri meginreglu og ráðuneytið hafi þannig farið út fyrir valdmörk sín, er það úrskurðaði sveitarstjórnarkosningarnar í Borgarbyggð ógildar, þar sem kröfugerð aðaláfrýjanda hafi ekki ótvírætt falið í sér kröfu um ógildingu kosninganna í heild. Í héraðsdómi kemur skýrlega fram, hvernig kröfugerð aðaláfrýjanda fyrir kjörnefnd og félagsmálaráðuneyti var háttað.

Ákvæði 2. mgr. 93. gr. laga nr. 5/1998 um „kæruefnið“ kom fyrst inn í 2. mgr. 37. gr. sveitarstjórnarlaga nr. 8/1986, en með þeim lögum var horfið frá því fyrirkomulagi, að nýkjörin sveitarstjórn úrskurðaði um lögmæti kosninga, þar sem ótryggt þótti, að hún fengi litið óhlutdrægt á málavexti. Tekinn var upp sá háttur, sem enn tíðkast, að sýslumaður skipi sérstaka þriggja manna kjörnefnd. Í athugasemdum með þessari grein í frumvarpi til laga nr. 8/1986 kom fram, að þessa skipan skyldi viðhafa „einungis í þeim tilvikum, þegar gildi kosninga er dregið í efa.“ Í eldri lögum um kosningar til sveitarstjórna er ekki að finna sérstaka afmörkun á kæruefni vegna athugasemda við kosningar, sbr. 2. mgr. 8. gr. tilskipunar nr. 49 frá 4. maí 1872 um sveitarstjórn á Íslandi, 21. gr. sveitarstjórnarlaga nr. 43/1905, 31. gr. laga nr. 43/1926 um kosningar í málefnum sveita og kaupstaða, 30. gr. laga nr. 59/1929 um kosningar í málefnum sveita og kaupstaða, 29. gr. laga nr. 81/1936 um sveitarstjórnarkosningar og 1. mgr. 14. gr. laga nr. 5/1962 um sveitarstjórnarkosningar.

Orðalag 2. mgr. 93. gr. laga nr. 5/1998 um „kæruefnið“, sbr. 2. mgr. 37. gr. laga nr. 8/1986, setur því nokkrar skorður, hvernig kosningakærur verði úr garði gerðar. Sá skilningur verður þó ekki í það lagður, að úrskurðaraðili sé með öllu bundinn við orðalag kæru og hafi ekki svigrúm til að leggja sjálfstætt mat á kjörgögn og framvindu kosninga í samræmi við eftirlitshlutverk sitt og almennar stjórnsýslureglur í því skyni að kanna, hvort galli sé á kosningu, svo að ógildingu geti varðað, sbr. 94. gr. laganna. Er ekkert að finna í lögskýringargögnum, sem bendir til þess, að slíkt hafi verið ætlun löggjafans. Verður í því sambandi jafnframt að hafa í huga, að meðferð á kosningakærum er opinbers réttar eðlis, þar sem brýnir almannahagsmunir eru í húfi, og lýtur hún ekki að öllu leyti málsforræðisreglum einkamálaréttar.

V.

Eins og þetta mál liggur fyrir er óhjákvæmilegt að líta til þess, að umboðsmenn B-lista við sveitarstjórnarkosningarnar í Borgarbyggð gerðu þegar aðfaranótt 26. maí 2002 athugasemdir við úrskurð yfirkjörstjónar um utankjörfundaratkvæði og bentu á misræmi í mati á þeim, þar sem eitt atkvæði í Lyngbrekkudeild hefði verið metið gilt, án þess að kjósandi hefði áritað fylgibréf, en átta önnur atkvæði með sams konar ágalla úrskurðuð ógild. Áskildu þeir sér rétt til kæru vegna þessa. Í kæru aðaláfrýjanda til sýslumannsins í Borgarnesi á grundvelli 2. mgr. 93. gr. laga nr. 5/1998 var aðallega krafist ógildingar og breytingar á niðurstöðu kosninganna vegna þess kjörfundaratkvæðis, sem bar önnur auðkenni en X fyrir framan B og hafði verið úrskurðað ógilt. Til vara var krafist endurtalningar og nýs úrskurðar um öll ógild atkvæði og leiddi það til breyttrar niðurstöðu var krafist ógildingar á niðurstöðu kosninganna og breytingar á þeim til samræmis við endurtalningu. Sams konar kröfur voru hafðar uppi í kæru á úrskurði kjörnefndar til félagsmálaráðuneytisins. Eins og greint er frá í II. kafla dómsins töldu hvorki yfirkjörstjórn né kjörnefnd sér skylt að láta umrætt misræmi í meðferð utankjörfundaratkvæða hagga niðurstöðu talningar eða gildi kosninganna.

Við meðferð félagsmálaráðuneytisins á kæru aðaláfrýjanda blasti við, að utankjörfundaratkvæði með sams konar ágalla höfðu ekki fengið sömu meðferð við talningu atkvæða í Borgarbyggð og hafði það legið ljóst fyrir frá upphafi án þess að til nokkurra viðbragða kæmi af hendi þeirra, sem um framkvæmd kosninganna fjölluðu í héraði. Ráðuneytinu var því bæði rétt og skylt að láta það til sín taka, og stóð kröfugerð aðaláfrýjanda því ekki í vegi. Um þetta tiltekna atriði var engin þörf á að kalla frekar eftir viðhorfum þeirra, sem um kosningarnar höfðu fjallað, enda lágu þau ljós fyrir. Það hafði heldur enga raunhæfa þýðingu að vísa kærunni að nýju til kjörnefndar og var til þess eins fallið að tefja málið í brýnni andstöðu við málshraðareglur kosningalaga um kosningakærur, enda gat niðurstaða ráðuneytisins úr því sem komið var ekki orðið nema á einn veg, en það hafði við sveitarstjórnarkosningar á árinu 1990 og 1998 fellt úrskurði þess efnis, að utankjörfundaratkvæði án áritunar kjósanda á fylgibréf skyldu metin ógild. Fyrir lá, að niðurstaða talningar hafði orðið sú, að jafn mörg atkvæði voru að baki fjórða manni á B-lista og öðrum manni á L-lista. Það utankjörfundaratkvæði, sem ranglega hafði verið sett í kjörkassa í Lyngbrekku og ókleift var að afturkalla, gat því beinlínis haft áhrif á úrslit kosninganna og hlaut þessi ágalli að leiða til ógildingar þeirra samkvæmt skýru ákvæði í 94. gr. laga nr. 5/1998. Niðurstöðu félagsmálaráðuneytisins um ógildingu sveitarstjórnarkosninga í Borgarbyggð 25. maí 2002 verður því ekki haggað og þarf í þessu dómsmáli ekki að taka afstöðu til umfjöllunar ráðuneytisins um utankjörfundaratkvæði með áritun kjósanda í rangri línu.

Samkvæmt framansögðu er fallist á sýknukröfu aðaláfrýjanda.

Ákvæði héraðsdóms um málskostnað og gjafsóknarkostnað gagnáfrýjanda verða staðfest. Rétt þykir, að málskostnaður fyrir Hæstarétti falli niður. Gjafsóknarkostnaður gagnáfrýjanda hér fyrir dómi greiðist úr ríkissjóði, eins og nánar greinir í dómsorði.

Dómsorð:

Aðaláfrýjandi, Framsóknarfélag Mýrasýslu, er sýkn af kröfu gagnáfrýjanda, Óðins Sigþórssonar.

Ákvæði héraðsdóms um málskostnað og gjafsóknarkostnað gagnáfrýjanda er staðfest.

Málskostnaður fyrir Hæstarétti fellur niður. Gjafsóknarkostnaður gagnáfrýjanda greiðist úr ríkissjóði, þar með talin málflutningsþóknun lögmanns hans, 300.000 krónur.

 

Sératkvæði

Garðars Gíslasonar og

Hrafns Bragasonar                 

Við erum sammála köflum I. til III. í atkvæði meirihluta dómara. Fyrir Hæstarétti leitast aðaláfrýjandi við að fá hrundið því mati héraðsdóms að réttargæslustefndi félagsmálaráðherra hafi farið út fyrir valdmörk sín með því að úrskurða sveitarstjórnarkosningarnar í Borgarbyggð 25. maí 2002 ógildar. Við teljum að næstu kaflar ættu að vera svohljóðandi:

IV.

Um kosningar til sveitarstjórna gilda lög nr. 5/1998. Kosningar til sveitarstjórnar Borgarbyggðar voru listakosningar og samkvæmt 23. gr. laganna skyldi hverjum framboðslista fylgja skrifleg tilkynning frá frambjóðendum listans, hverjir tveir menn væru umboðsmenn hans. Umboðsmenn gæta réttar lista gagnvart yfirkörstjórn þar á meðal við talningu, sbr. 69., 71., 72. og 74. gr. laganna.

Aðaláfrýjandi bauð fram lista við kosningarnar. Hafði hann tilgreint umboðsmenn og voru þeir viðstaddir talninguna og gerðu athugasemdir við hana og fengu þær bókaðar í samræmi við 74. gr. laganna, svo sem vera ber og nánar er greint frá í II. kafla atkvæðis meirihluta dómenda. Aðaláfrýjandi fylgdi athugasemdum þeirra síðan eftir með kæru til sýslumannsins í Borgarnesi 31. maí 2002.

Um kosningakærur eru sérákvæði í XIV. kafla laga nr. 5/1998. Er þar mælt fyrir um að kært skuli til sýslumanns innan sjö daga frá því úrslitum kosninga var lýst. Skal sýslumaður þegar er honum hefur borist kæra skipa þriggja manna nefnd til að úrskurða um kæruefnið. Kjörnefndin skal leita umsagnar yfirkjörstjórnar um kæru og skal hún láta uppi álit sitt innan viku frá því að hún fékk kæruna og nefndin kveða upp úrskurð sinn innan viku þar frá. Þótt lögin skipi þannig fyrir um sjálfstæða stjórnsýslunefnd til að úrskurða um kosningakærur má skjóta úrlausnum hennar til félagsmálaráðuneytisins og skal tilkynning um kæruna komin til ráðuneytisins innan viku frá úrskurði og skjöl þau er kærunni kunna fylgja vera sett í póst innan sama tíma.

Lagaákvæði þau sem að framan eru talin verða ekki öðruvísi skilin en verið sé að tryggja að framboðslistar komi strax með athugasemdir sínar við talningu og láti bóka ágreining sinn hjá yfirkjörstjórn. Kosningakærum er síðan mörkuð ákveðin meðferð sem gerir ráð fyrir sjálfstæðri kjörnefnd og sérstökum skömmum kærufrestum. Kjörnefnd þessari er svo einnig markaður skammur tími til að kveða upp úrskurð sinn. Verður að líta á hina skömmu fresti laganna út frá því sjónarmiði að mikils sé um vert að fá úrslit kosninganna strax eftir talningu atkvæða, svo ný sveitarstjórn geti hafið störf sem fyrst. Í 2. mgr. 93. gr. laga nr. 5/1998 segir að kjörnefnd skuli úrskurða um kæruefnið. Við þær aðstæður, sem að framan er lýst verður ákvæðið ekki skilið á annan hátt en samkvæmt orðum sínum og að kjörnefnd sé því bundin við kæruefnið. Kjörnefnd ber hins vegar ekki aðeins að fara að lögum nr. 5/1998 við umfjöllun sína um kæruefnið heldur einnig reglum almennra stjórnsýslulaga nr. 37/1993, hafi fyrrnefndu lögin ekki mælt fyrir um aðra skipan. Þá ber nefndinni einnig að gæta þess í störfum sínum að grundvallarreglur lýðræðiskosninga séu virtar, þar á meðal að vilji kjósenda fái notið sín og geri út um kosningarnar sem eiga að fara leynilega fram.

V.

Ágreiningsefni umboðsmanna aðaláfrýjanda og yfirkjörstjórnar, sem hann sjálfur áréttaði fyrir kjörnefndinni, laut að úrslitum kosninganna en ekki framkvæmd þeirra. Þannig gerði aðaláfrýjandi ekki kröfu til þess að kosningarnar yrðu ógiltar. Hann gerði í fyrsta lagi athugasemdir við það að eitt atkvæði greitt á kjörfundi var ekki tekið gilt þar sem yfirkjörstjórn taldi það auðkennt og bryti því í bága við grunnreglur um leynilegar kosningar. Í öðru lagi voru gerðar athugasemdir um það, að af atkvæðum, sem greidd voru utan kjörfundar, voru átta úrskurðuð ógild, þar sem kjósendur höfðu ekki ritað nafn sitt á fylgibréfið í samræmi við 2. mgr. 63. gr. laga nr. 24/2000 um kosningar til Alþingis, sbr. 4. mgr. 43. gr. laga nr. 5/1998, en hins vegar hefði eitt atkvæði verið tekið gilt með sama ágalla. Hafði atkvæðið verið tekið gilt af því að undirkjörstjórn í Lyngbrekkudeild hafði skilið það við fylgibréfið og sett það ásamt öðrum utankjörfundaratkvæðum í kjörkassa og gat yfirkjörstjórn því engu breytt um afstöðu til þess atkvæðis.

Í 1. gr. 63. gr. laga nr. 24/2000 segir að kjósandi, sem vill greiða atkvæði utan kjörfundar, skuli gera kjörstjóra grein fyrir sér, svo sem með því að framvísa kennivottorði eða nafnskírteini, eða á annan fullnægjandi hátt að mati kjörstjóra. Kjörstjóri skal halda sérstaka skrá yfir þá sem greiða atkvæði hjá honum. Samkvæmt 2. mgr. sömu greinar á kjósandi þar næst að fá afhent kjörgögn. Skal hann síðan rita atkvæði sitt á kjörseðilinn án þess að nokkur sjái og setja atkvæðið í kjörseðilsumslagið. Því næst áritar og undirritar kjósandi fylgibréf í viðurvist kjörstjóra sem vottar atkvæðagreiðsluna.

Fylgibréf atkvæðanna átta voru öll talin hafa þann ágalla einan að kjósandinn hafði ekki undirritað þau. Þannig var ekki ágreiningur um frá hverjum þau stöfuðu og að þeir væru kjósendur í Borgarbyggð. Þá verður af gögnum málsins ekki annað ráðið en að kjörstjóri hafi á allan hátt farið eftir þeim reglum, sem um þessa atkvæðagreiðslu gilda, nema að leiðbeina þessum kjósendum um undirskrift á fylgibréfið. Reyndi því á það fyrir yfirkjörstjórn og kjörnefnd hvort þessi ágalli væri svo alvarlegur að ekki bæri að taka atkvæðin til greina. Ákvæði g. liðar 68. gr. laga nr. 5/1998 gilda um þetta efni. Verður það ekki skilið á þann veg að ekki megi neitt út af bregða með atkvæðagreiðsluna, heldur hlýtur það að leyfa yfirkjörstjórn og kjörnefnd nokkuð mat um það hvenær verður að ógilda atkvæði þegar út af er brugðið. Hlýtur það nokkuð að ráðast af því hversu vel má treysta því að atkvæðagreiðslan hafi að öðru leyti farið fram á tryggan hátt og fullnægi grundvallarreglum um lýðræðislegar kosningar. Verður við það mat að hafa í huga að vilji kjósenda á að ráða niðurstöðum kosninga.

Kjörnefnd skildi ákvæði 2. mgr. 93. gr. laga nr. 5/1998 svo að hún væri bundin við kröfur og málsástæður aðaláfrýjanda. Hún staðfesti úrskurð yfirkjörstjórnar um ágreiningsatkvæðið, sem greitt var á kjörfundi, en taldi að þar sem ekki væru nefnd fleiri ákveðin ágreiningsatkvæði eða skýr dæmi um mismunandi afgreiðslur yfirkjörstjórnar á vafaatkvæðum  bæri að hafna kröfum aðaláfrýjanda. Sérstaklega var tekið fram að ekki væri gerð krafa um ógildi kosninganna vegna þess að undirkjörstjórn hafði tekið gilt utankjörfundaratkvæði en yfirkjörstjórn síðan metið átta slík atkvæði ógild af sömu orsökum.

VI.

Aðaláfrýjandi kærði úrskurð kjörnefndar til félagsmálsráðuneytisins. Var kæruefnið það sama og fyrr. Gerði hann aðallega kröfu um að úrskurður kjörnefndar yrði felldur úr gildi og vísað til nefndarinnar á ný. Til vara krafðist hann þess að niðurstaða kosninganna yrði ógilt og breytt sér til hagsbóta en að öðrum kosti fyrirskipað að telja aftur og úrskurða vafaatkvæði á ný. Engin krafa var hins vegar gerð um ógildi kosninganna. Ráðuneytið taldi ekki þá ágalla á meðferð kjörnefndar að taka ætti aðalkröfu aðaláfrýjanda til greina og vísa málinu aftur til nefndarinnar til lögmætrar meðferðar. Hins vegar hófu starfsmenn ráðuneytisins að rannsaka öll kjörgögn frá sveitarstjórnarkosningunum í Borgarbyggð með heimild í 10. gr. stjórnsýslulaga. Af úrskurði ráðuneytisins verður ekki ráðið að eftir þá rannsókn hafi aðaláfrýjanda, yfirkjörstjórn eða sveitarstjórn Borgarbyggðar verið gefinn kostur á að tjá sig fyrir ráðuneytinu í samræmi við 13. gr. stjórnsýslulaga um þau atriði, sem það taldi sig hafa komist að. Ekki kemur fram að umsagnar kjörstjóra hafi verið leitað varðandi umdeild utankjörfundaratkvæði. Að rannsókn sinni afstaðinni ógilti ráðuneytið sjálfkrafa kosningarnar í heild með vísan til 94. gr. laga nr. 5/1998.

Fyrst ráðuneytið taldi sérstakrar rannsóknar þörf á kjörgögnum frá sveitarstjórnarkosningunum í Borgarbyggð áður en úrskurður yrði lagður á málið er ljóst að það taldi kjörnefnd ekki hafa gætt rannsóknarskyldu 10. gr. stjórnsýslulaga sem skyldi. Hefði það því átt að taka aðalkröfu aðaláfrýjanda til greina vildi það gæta samræmis í athöfnum sínum. Þá gætti ráðuneytið ekki 13. gr. sömu laga um andmælarétt að rannsókn sinni lokinni. Loks úrskurðaði ráðuneytið kosningarnar ógildar, enda þótt það hefði ekki verið fyrir það lagt og fór þannig út fyrir kæruefnið, eins og það hafði verið afgreitt af kjörnefnd og skotið til ráðuneytisins.

Þegar framangreint er virt verður ekki við afgreiðslu ráðuneytisins unað og ber, eins og mál þetta er lagt fyrir dómstóla, að staðfesta héraðsdóm.

Við erum sammála málskostnaðar- og gjafsóknarákvæði meirihluta Hæstaréttar.

 

 

Dómur Héraðsdóms Vesturlands 24. september 2002.

Mál þetta var höfðað 16. ágúst og dómtekið 20. september sama ár. Stefnandi er Óðinn Sigþórsson, Einarsnesi í Borgarbyggð, en stefndi er Framsóknarfélag Mýrasýslu, Brákarbraut 1 í Borgarnesi. Þá er Borgarbyggð og félagsmálaráðherra stefnt til réttargæslu. Með ákvörðun dómstjóra 13. ágúst 2002 var fallist á að mál þetta yrði rekið sem flýtimeðferðarmál eftir ákvæðum XIX. kafla laga um meðferð einkamála, nr. 91/1991.

Stefnandi gerir þá kröfu að felldur verði úr gildi úrskurður félagsmálaráðuneytisins frá 30. júlí 2002, þar sem sveitarstjórnarkosningarnar í Borgarbyggð, sem fram fóru 25. maí sama ár, voru ógiltar. Þá krefst stefnandi málskostnaðar úr hendi stefnda, svo sem mál þetta væri ekki gjafsóknarmál.

Stefndi krefst þess að hann verði sýknaður af kröfum stefnanda og honum dæmdur málskostnaður.

Af hálfu réttargæslustefndu eru ekki gerðar kröfur í málinu.

I.

Í sveitarstjórnarkosningunum 25. maí 2002 voru þrír listar í framboði í Borgarbyggð: B-listi Framsóknarflokksins, D-listi Sjálfstæðisflokksins og L-listi Borgarbyggðarlistans. Að loknum kjörfundi voru atkvæði talin að viðstöddum umboðsmönnum þeirra lista sem voru í framboði og féllu þau þannig að B-listinn hlaut 522 atkvæði, D-listinn 546 atkvæði og L-listinn 261 atkvæði. Í þessari niðurstöðu fólst að sama atkvæðamagn var að baki fjórða manni á B-lista og öðrum manni á L-lista. Af þeim sökum var hlutað til um röð þeirra í samræmi við 4. tölul. 2. mgr. 85. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, og féll hlutkesti þannig að frambjóðandi í 2. sæti á L-listanum hlaut kjör í sveitarstjórn.

Við talningu atkvæða úrskurðaði yfirkjörstjórn tólf atkvæði ógild og voru þrjú þeirra greidd á kjörfundi en níu utan kjörfundar. Eitt af þeim þremur atkvæðum sem greidd voru á kjörfundi var metið ógilt sökum þess að kjósandi hafði sett bókstafinn X fyrir framan B-listann en að auki dregið hring og sett tvo punkta yfir þannig að líkist bókstafnum Ö. Því til viðbótar var lítið strik hægra megin við hringinn. Átta af þeim atkvæðum sem greidd voru utan kjörfundar voru úrskurðuð ógild þar sem kjósendur höfðu ekki ritað nafn sitt í viðeigandi línu á fylgibréf með kjörseðli. Af þessum atkvæðum höfðu sjö kjósendur ekki ritað nafn sitt á fylgibréfið, en einn kjósandi hafði ritað nafn sitt á vottorð kjörstjóra á fylgibréfinu í línu þar sem tilgreina á stöðu viðkomandi kjörstjóra.

Í málinu liggur fyrir að eitt atkvæði greitt utan kjörfundar, sem var sama marki brennt og fyrrgreind átta utankjörfundaratkvæði, var tekið gilt af undirkjörstjórn í kjördeild í Lyngbrekku og sett í kjörkassa. Það atkvæði var því talið með öðrum atkvæðum sem greidd voru utan kjörfundar.

II.

Með bréfi 31. maí 2002 kærði stefndi kosningarnar til sýslumannsins í Borgarnesi. Í samræmi við 2. mgr. 93. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, skipaði sýslumaður þriggja manna nefnd til að fjalla um kæruefnið. Í bréfi stefnda voru gerðar svohljóðandi kröfur:

„... aðallega að niðurstöður kosninganna til sveitarstjórnar í Borgarbyggð verði ógiltar og þeim breytt á þann veg að í stað annars mann á L-lista verði fjórði maður á [B-lista] talinn hafa náð kosningu. Til vara er þess krafist að öll atkvæði greidd á kjörfundi og utan kjörfundar verði endurtalin og að endurúrskurðuð verði þau atkvæði sem úrskurðuð voru ógild af kjörstjórn við talningu. Leiði slík endurtalning og endurúrskurðun vafaatkvæða til breyttrar niðurstöðu þá verði niðurstöður kosninganna til sveitarstjórnar í Borgarbyggð ógiltar og þeim breytt til samræmis við niðurstöðu endurtalningar.“

 Aðalkrafa stefnda var reist á því að atkvæði greitt B-listanum, þar sem kjósandi hafði dregið hring með tveimur punktum yfir, hefði ranglega verið úrskurðað ógilt. Varakrafan var hins vegar byggð á því að eðlilegt og rökrétt væri að fram færi nákvæm endurtalning allra atkvæða í ljósi þess hve jöfn atkvæðaskipting reyndist á milli B-lista og L-lista. Lagði stefndi sérstaka áherslu á að gætt væri samræmis við talningu og mat á því hvort atkvæði teldust gild. Taldi stefndi ástæðu til að ætla að þessa hefði ekki verið gætt og vísaði sérstaklega til þess að eitt utankjörfundaratkvæði hefði verið tekið gilt og talið með þótt kjósandi hefði ekki undirritað fylgibréf með kjörseðli, en átta önnur slík atkvæði hefðu verið úrskurðuð ógild.

Að fenginni umsögn yfirkjörstjórnar 5. júní 2002 úrskurðaði kjörnefndin um kæruna 11. sama mánaðar. Varðandi aðalkröfu stefnda taldi kjörnefndin að atkvæði með merki, sem líktist bókstafnum Ö, gerði kjörseðilinn auðkennanlegan. Ætla mætti að merkið hefði verið sett af ásettu ráði og ekki væri um minniháttar frávik að ræða. Taldi kjörnefndin því að atkvæðið færi augljóslega í bága við lög um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, þannig að meta bæri það ógilt, sbr. d-lið 78. gr. laganna. Var úrskurður yfirkjörstjórnar Borgarbyggðar um ógildingu atkvæðisins því staðfestur. Um varakröfu stefnda sagði síðan að ekki væri ástæða til að fallast á kröfu um endurtalningu atkvæða af því tilefni einu að atkvæði hefðu fallið jöfn á milli framboðslista. Var vísað til þess að fram hefði komið af hálfu yfirkjörstjórnar að atkvæði hefðu verið talin í sex sinnum og ekkert benti til að eitthvað athugavert hefði verið við talningu atkvæða. Þá hefðu engar athugasemdir við endurtalningu verið bókaðar af hálfu umboðsmanna framboðslita í gerðarbók yfirkjörstjórnar. Loks sagði svo í úrskurði kjörnefndar:

„Þá byggir kærandi kröfu sína um endurtalningu á því að yfirkjörstjórn hafi ekki gætt sömu eða sambærilegra sjónarmiða við að úrskurða vafaatkvæði og krefst kærandi þess að öll vafaatkvæði verði tekin til úrskurðar að nýju. Ekki eru tilgreind ákveðin dæmi þessu til staðfestingar. Yfirkjörstjórn Borgarbyggðar úrskurðaði 8 utankjörfundaratkvæði ógild þar sem undirritun kjósanda vantaði á fylgibréfið. Hefur kjörnefnd skoðað fylgibréfin. Er upplýst að eitt slíkt ógilt atkvæði hafi vegna mistaka verið sett í kjörkassa. Var það talið með öðrum greiddum atkvæðum, enda ógerningur að finna atkvæðið eftir að það var komið í kjörkassa. Ekki er gerð krafa um að kosningin verði ógilt af þessum sökum. Auk þeirra 8 utankjörfundaratkvæða, sem fyrr voru nefnd, úrskurðaði yfirkjörstjórn 4 atkvæði ógild. Á einum utankjörfundarseðli hafði verið skrifað nafn einstaklings, en ekki listabókstafur; annar var merktur L lista, en með útstrikun á D lista; þriðji ekki merktur neinum lista og sá fjórði er merktur B lista með fleiri merkingum. Ekki verður séð að fleiri vafaatkvæði hafi komið til kasta yfirkjörstjórnar. Telur kjörnefnd að kærandi verði að tilgreina ákveðin vafaatkvæði til að krafa hans teljist tæk til úrskurðar.“

Samkvæmt því sem hér hefur verið rakið hafnaði kjörnefndin kröfu stefnda um ógildingu á niðurstöðum kosninganna og um endurtalningu atkvæða.

III.

Með bréfi stefnda 18. júní 2002 var úrskurði kjörnefndar skotið til félagsmálaráðuneytisins, sbr. 3. mgr. 93. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998. Í kærunni var þess krafist aðallega að úrskurður kjörnefndar yrði felldur úr gildi og málinu vísað til nefndarinnar á ný til lögmætrar meðferðar. Var sú krafa reist á því að annmarkar hefðu verið á málsmeðferð nefndarinnar, þar sem stefnda var ekki gefinn kostur á að gera athugasemdir við umsögn yfirkjörstjórnar til nefndarinnar, auk þess sem lögmanni stefnda hefði ekki verið gert kleift að vera viðstaddur þegar nefndin kannaði kjörgögn ásamt formanni yfirkjörstjórnar. Til vara og þrautavara gerði stefndi síðan samhljóða kröfur og hafðar voru uppi fyrir kjörnefndinni.

Í kæru stefnda til félagsmálaráðuneytisins var ítrekað að samræmis hefði ekki verið gætt í ýmsu tilliti við úrlausn um gildi atkvæða. Í ljósi jafnrar atkvæðaskiptingar var því einnig hreyft að yfirkjörstjórn hefði átt að eigin frumkvæði að úrskurða kosningarnar ógildar vegna mistaka þegar atkvæði greitt utan kjörfundar var tekið gilt og talið þótt kjósandi undirritaði ekki fylgibréf með kjörseðli. Þá var því haldið fram að kjörnefndinni hefði borið að taka afstöðu til þess hvort unnt væri að komast að óyggjandi niðurstöðu um endurtalningu atkvæða í ljósi þess að umrætt utankjörfundaratkvæði var talið gilt þó augljóslega hefði átt að meta það ógilt. Af þeim sökum hefði í raun verið óframkvæmanlegt að endurtelja atkvæði með réttum hætti og því hefði mátt ætla að niðurstaða kjörnefndar gæti ekki orðið önnur en sú að ógilda bæri kosningarnar í heild sinni. Taldi stefndi að ekki hefði þurft að setja fram sérstaka kröfu í þessu efni, en það hefði hann þó gert óbeint með varakröfu sinni fyrir kjörnefndinni.

Hinn 30. júlí 2002 felldi félagsmálaráðuneytið úrskurð sinn vegna kæru stefnda. Í úrskurðinum komst ráðuneytið að þeirri niðurstöðu að ekki hefðu verið fyrir hendi þeir ágallar á málsmeðferðinni fyrir kjörnefndinni að efni væru til að vísa málinu á ný til nefndarinnar. Að fenginni þeirri niðurstöðu er síðan fjallað í einu lagi um vara- og þrautavarakröfu stefnda. Í úrskurðinum er rakið að eitt atkvæði greitt utan kjörfundar hafi verið talið með öðrum atkvæðum þótt það hafi verið ógilt þar sem kjósandi ritaði ekki undir fylgibréf með kjörseðli. Einnig taldi ráðuneytið að annað utankjörfundaratkvæði, sem yfirkjörstjórn hafði úrskurðað ógilt, hefði með réttu átt að taka gilt þar sem annmarki, sem fólst í því að kjósandi ritaði undir fylgibréf á röngum stað, væri svo lítilfjörlegur að hann gæti ekki valdið ógildi atkvæðisins samkvæmt g-lið 1. mgr. 68. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, sbr. til hliðsjónar 1. mgr. 79. gr. sömu laga. Hins vegar taldi ráðuneytið ekki unnt úr því sem komið var að tryggja þessum kjósanda leynd um hvernig hann kaus og því væri andstætt 31. gr. stjórnarskrárinnar og 19. gr. laga nr. 5/1998 að opna umslagið með atkvæði kjósandans og telja það með greiddum atkvæðum. Að þessu gættu vísaði ráðuneytið til 94. gr. laga nr. 5/1998, en þar kemur fram að gallar á framboði eða kosningu skuli ekki leiða til ógildingar kosninga, nema ætla megi að þeir hafi haft áhrif á úrslit kosninganna. Í úrskurði ráðuneytisins segir síðan svo:

„Það er ljóst miðað við fyrrgreindar atkvæðatölur að þeir gallar á kosningunni að telja annað umræddra atkvæða ranglega með öðrum atkvæðum og líta ranglega framhjá hinu, kunna að hafa haft áhrif á úrslit kosninganna, þ.e. hvort B-listi fengi fjóra bæjarfulltrúa kjörna eða L-listi tvo bæjarfulltrúa. Það er hins vegar ekki mögulegt úr því sem komið er að ganga úr skugga um það, eins og gerð er grein fyrir hér að framan, hver úrslit kosninganna hefðu orðið ef þessir gallar hefðu ekki komið fram. Þegar af þeirri ástæðu verður ekki komist hjá því að ógilda kosningarnar og mæla fyrir um nýjar kosningar í þeirra stað skv. 90. og 91. gr. laga nr. 5/1998.

Að því er varðar atkvæði það greitt á kjörfundi sem yfirkjörstjórn úrskurðaði ógilt og er fyrst og fremst tilefni kæru til sýslumanns og ráðuneytisins, ...., vill ráðuneytið taka fram eftirfarandi:

Jafnvel þó fallist yrði á það með kæranda að atkvæði þetta teldist greitt B-lista, hefðu umrædd tvö utankjörfundaratkvæði samt sem áður getað haft áhrif á úrslit kosninganna, svo sem á þann veg að L-listi fengi tvo fulltrúa kjörna ef utankjörfundaratkvæðið sem taka átti til greina hefði verið greitt þeim lista. Þar sem spurningin um hvort kjörfundaratkvæði þetta er gilt eða ógilt breytir ekki áhrifum þeirra ágalla sem að framan eru raktir á gildi kosninganna, er ekki þörf á að leysa úr því álitaefni í þessum úrskurði.“

IV.

Stefnandi heldur því fram að stefndi hafi hvorki getað átt aðild að máli þar sem sveitarstjórnarkosningarnar í Borgarbyggð voru kærðar til sýslumannsins í Borgarnesi né máli þar sem úrskurður kjörnefndar var kærður til félagsmálaráðuneytisins. Því til stuðnings vísar stefnandi til þess að í 93. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, segi að sá sem vill kæra sveitarstjórnarkosningar skuli afhenda kæru sína hlutaðeigandi sýslumanni innan sjö daga frá því að lýst var úrslitum kosninga. Telur stefnandi að með orðinu „sá“ sé átt við kjósanda en ekki framboðslista eða stjórnmálafélag. Að þessu leyti sem endranær verði að skýra ákvæði laganna til samræmis við lög um kosningar til Alþingis, nr. 24/2000, en þar sé réttur til að kæra framkvæmd kosninga til Alþingis bundinn við kjósendur, sbr. 118. gr. laganna. Af þessum sökum skorti viðhlítandi lagastoð fyrir aðild stefnda að kæru til kjörnefndar og málskoti til félagsmálaráðuneytisins. 

Stefnandi heldur því einnig fram að félagsmálaráðherra hafi verið vanhæfur til að fara með málið þegar ráðuneytið úrskurðaði í málinu 30. júlí 2002 og hafi honum borið að víkja sæti af þeim sökum. Sama eigi einnig við um starfsmenn ráðuneytisins, sbr. 5. og 6. tölul. 1. mgr. 3. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993, sbr. lög nr. 49/2002. Ákvörðun félagsmálaráðuneytisins sé tekin í umboði og á ábyrgð félagsmálaráðherra. Páll Pétursson félagsmálaráðherra sé þingmaður Norðurlandskjördæmis vestra fyrir Framsóknarflokkinn. Stefndi í málinu, sem kærði úrskurð kjörnefndar til ráðuneytisins, sé Framsóknarfélag Mýrasýslu. Þessi málsástæða var nánar skýrð við munnlegan flutning málsins þannig að sakarefnið varðaði hagsmuni bæði Framsóknarflokksins og ráðherrans sjálfs, sem lýst hefði því yfir opinberlega að hann sæktist eftir sæti á lista Framsóknarflokksins í Norðvesturkjördæmi í komandi alþingiskosningum.

Enn fremur reisir stefnandi kröfu sína á því að félagsmálaráðuneytið hafi í ýmsum atriðum ekki gætt form- og efnisreglna við úrlausn málsins. Í þeim efnum heldur stefnandi því fram að úrskurðarvald ráðherra sé takmarkað við það kæruefni sem borið var undir kjörnefndina, eins og nefndin afmarkaði það í úrskurði sínum 11. júní 2002. Ráðuneytinu hafi því ekki verið heimilt að fara út fyrir kröfur aðila og ógilda kosningarnar á grundvelli utankjörfundaratkvæðis, sem enginn ágreiningur var um að meta ætti ógilt. Í annan stað telur stefnandi að sú niðurstaða ráðuneytisins að ekki megi opna utankjörfundaratkvæði, þar sem kjósandi ritaði nafn sitt á röngum stað á fylgibréf með atkvæðinu, sé ekki reist á lögmætum sjónarmiðum. Ráðuneytið verði að byggja mat sitt á málefnalegum sjónarmiðum, en þau sé að finna í lögum um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, og lögum um kosningar til Alþingis, nr. 24/2000, viðeigandi lögskýringargögnum og stjórnvaldsfyrirmælum. Til grundvallar úrlausn ráðuneytisins verði ekki fundin stoð í þessum heimildum heldur sé þar þvert á móti gert ráð fyrir að kjörstjórnarmenn sem opinberir sýslunarmenn séu bundnir þagnareiði, ef kjósandi upplýsi hvernig hann hyggst kjósa, sbr. 1. málsl. 1. mgr. 63. gr. laga nr. 5/1998 og 4. mgr. 64. gr. laga nr. 24/2000. Einnig geti það auðveldlega gerst í smærri sveitarfélögum að kjörstjórn berist aðeins eitt atkvæði greitt utan kjörfundar. Þá heldur stefnandi því fram að umrætt atkvæði hafi réttilega verið metið ógilt, enda hafi ekki verið gætt réttra formreglna við útfyllingu á fylgiblaði, sbr. 68. gr. laga nr. 5/1998 og XII. kafla laga nr. 24/2000. Um þetta atkvæði hafi enginn ágreiningur verið gerður af hálfu umboðsmanna framboðslista og þetta atriði hafi heldur ekki verið meðal kæruefna stefnda þegar kosningin var kærð, fyrst til sýslumanns og síðan til ráðuneytisins. 

Loks heldur stefnandi því fram að ráðuneytið hafi með úrskurði sínum brotið gegn meðalhófsreglu 12. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Ákvörðun ráðuneytisins sé mjög íþyngjandi fyrir sveitarfélagið og gangi mun lengra en þörf hafi verið á. Þannig hafi ráðuneytið getað beitt vægari úrræðum til dæmis með því að opna áðurnefnt utankjörfundaratkvæði og telja það með öðrum atkvæðum.

V.

Í fyrstu reisir stefndi kröfu um sýknu á því að stefnandi geti ekki átt aðild að málinu. Hann hafi ekki verið aðili að málinu á stjórnsýslustigi og hafi enga slíka hagsmuni af því, hvorki einstaklega né verulega, að rétt sé að heimila honum aðild að málinu. Einnig verði ekki ráðin af málatilbúnaði stefnanda tengsl hans við málefnið eða úrlausn þess. Af þeim sökum verði að sýkna stefnda á grundvelli aðildarskorts, sbr. 2. mgr. 16. gr. laga um meðferð einkamála, nr. 91/1991. Þá sé ekki í lögum um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, að finna ákvæði, sem heimili stefnanda að gerast aðili að kærumáli eftir að niðurstaða á stjórnsýslustigi liggi fyrir. Með réttu hefði L-listinn í Borgarbyggð eða fulltrúar hans þurft að eiga aðild að málinu, enda varði það öðrum fremur hagsmuni þeirra. Í þessu sambandi bendir stefndi á að sú frjálsa aðild (actio popularis), sem heimiluð sé í 93. gr. laga nr. 5/1998 taki einungis til aðildar að kosningarkæru og meðferðar máls á stjórnsýslustigi. Fyrir dómstólum gildi hins vegar almennar reglur réttarfars um aðild og því geti enginn átt þar aðild nema hann eigi þar einstaklegra og verulegra hagsmuna að gæta.

Í annan stað styður stefndi sýknukröfu sína þeim rökum að félagsmálaráðuneytinu hafi verið rétt að ógilda sveitarstjórnarkosningarnar í Borgarbyggð og að slíkir annmarkar hafi hvorki verið að efni til né á málsmeðferð ráðuneytisins að varðað geti ógildi úrskurðarins. Í þeim efnum teflir stefndi fram eftirfarandi röksemdum gegn málatilbúnaði stefnanda:

Stefndi mótmælir sem rangri þeirri málsástæðu stefnanda að stefndi geti ekki átt aðild að kosningarkæru til stjórnvalda samkvæmt 93. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998. Í því sambandi vísar stefndi til þess að með orðalaginu „Sá sem vill kæra sveitarstjórnarkosningu“ sé í skilningi ákvæðisins átt við að allir geti kært kosninguna án þess að skorður séu settar. Skýring stefnanda á ákvæðinu eigi sér hins vegar ekki stoð í orðalagi þess og gangi jafnframt gegn almennum reglum réttarfars. Bendir stefndi á að hafa megi hliðsjón af reglum einkamálaréttarfars í þessu sambandi, en á því sviði tíðkist ekki að setja aðild og aðildarhæfi hóps manna neinar skorður á meðan einstakir menn innan hópsins geti átt aðild að máli. Þannig geti til að mynda löghæfur aðili í skilningi 1. mgr. 16. gr. laga um meðferð einkamála, nr. 91/1991, orðið til við það eitt að tveir eða fleiri menn ákveði að veita einhverju markmiði sínu eða hugarefni sjálfstæða nafngift. Þá lítur stefndi svo á að hafi einhver á annað borð sjálfstæðra eða verulegra hagsmuna að gæta af niðurstöðu kosninganna, og í framhaldi af því úrlausn kærumáls vegna þeirra, sé það fyrst og fremst stefndi og aðrir stjórnmálaflokkar, sem buðu fram lista til sveitarstjórnar í Borgarbyggð. Því sé í raun fráleitt að telja að 93. gr. laga nr. 5/1998 útiloki aðild slíkra samtaka og hafi það verið ætlun löggjafans hefði það þurft að koma ótvírætt fram. Í öllu falli megi líta á stefnda sem hóp kjósenda, sem hver og einn hefði getað átt sjálfstæða aðild að málinu.

Einnig andmælir stefndi að félagsmálaráðherra hafi verið vanhæfur til að fara með málið og telur að stefnandi hafi ekki stutt þá staðhæfingu sína neinum efnislegum rökum. Í því efni sé ekki viðhlítandi að benda á það eitt að félagsmálaráðherra sé flokksbundinn framsóknarmaður. Vanhæfisreglur stjórnsýsluréttarins hafi ekki verið skýrðar svo rúmt að embættismaður sé vanhæfur til meðferðar máls ef hann heyrir til sama stjórnmálaflokks og málsaðili. Að öðrum kosti gæti stjórnsýslan tæplega starfað eðlilega, auk þess sem vandséð væri hver gæti komið í stað sitjandi félagsmálaráðherra til að fara með það verkefni.

Þá mótmælir stefndi þeirri málsástæðu stefnanda að félagsmálaráðuneytið hafi farið út fyrir kröfugerð í úrskurði sínum og að ráðuneytinu hafi verið það óheimilt. Í því sambandi bendir stefndi á að regla einkamálaréttarfars um málsforræði aðila eigi ekki við um meðferð mála fyrir stjórnvöldum. Þannig beri stjórnvöldum til að mynda að rannsaka mál að eigin frumkvæði, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993, í því skyni að tryggja að málsatvik og sjónarmið aðila séu nægjanlega upplýst svo rétt ákvörðun verði tekin. Af þessum sökum sé ráðuneytið ekki bundið af málatilbúnaði aðila. Við þessa rannsókn ráðuneytisins hafi síðan komið í ljós að eitt utankjörfundaratkvæði, þar sem kjósandi ritaði nafn sitt á röngum stað á fylgibréfi með atkvæðinu, hafi verið úrskurðað ógilt. Hvað sem þessu líður telur stefndi að í kröfugerð hans hjá ráðuneytinu hafi vissulega falist krafa um nýjar kosningar ef í ljós kæmu slíkir ágallar á kosningunum að varðaði ógildi. Bæði í kæru til sýslumanns og málskoti til ráðuneytisins hafi þess verið krafist að öll utankjörfundaratkvæði (vafaatkvæði) yrðu úrskurðuð á ný. Ef slík endurúrskurðun leiddi til galla á framkvæmd kosninganna hlaut að koma til þess að meta yrði sjálfstætt hvort annmarki væri slíkur að leiddi til ógildis kosninganna. Með beinum og óbeinum hætti hafi því verið gerð krafa um að kosningarnar yrðu ógiltar, enda hafi stefndi á þeirri stundu með engu móti getað áttað sig á því hvernig fylgibréf með utankjörfundaratkvæðum voru útfyllt og að gilt atkvæði hefði ranglega verið úrskurðað ógilt vegna smávægilegs annmarka. Tekur stefndi einnig undir það með ráðuneytinu að úr því sem komið er sé allsendis ófært að opna atkvæðið, enda væri leynd kosninganna þar með varpað fyrir róða.

Í framhaldi af þessu bendir stefndi á að í raun sé vægara úrræði gagnvart L-listanum og öðrum þeim stjórnmálaflokkum sem buðu fram lista í kosningunum að boða til nýrra kosninga fremur en að ógilda fyrirliggjandi kosningarúrslit og breyta þeim á þann hátt að í stað annars manns á L-lista yrði fjórði maður á lista stefnda talinn hafa náð kosningu. Með nýjum kosningum yrðu heldur ekki lagðar neinar skyldur á flokkana heldur einungis stefnt að því að nálgast bæði rétta og réttláta niðurstöðu. Í þessu sambandi megi ekki jafna því umstangi sem sveitarfélagið kunni að hafa af framkvæmd nýrra kosninga við það að leggja skyldur á þá flokka sem buðu fram í kosningunum. Samkvæmt þessu telur stefndi að félagsmálaráðuneytið hafi ekki með úrskurði sínum brotið gegn meðalhófsreglu 12. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993.

VI.

Af hálfu réttargæslustefnda Borgarbyggðar hefur komið fram að kröfugerð stefnda í kæru til sýslumanns og málskoti til ráðuneytisins verði ekki skilin á þann veg að krafist sé ógildingar kosninganna. Samkvæmt skýru orðalagi 93. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, eigi nefnd sú sem sýslumaður skipar aðeins að úrskurða um kæruefnið og ekki annað. Þótt nefndin verði þess áskynja í störfum sínum að einhverju öðru hafi verið ábótavant en því sem kært er út af eigi nefndin ekki að taka það til sjálfstæðrar skoðunar og úrskurða um það. Sama gildi um félagsmálaráðuneytið sem æðra stjórnvald. Þannig eigi ekki að taka framkvæmd kosninga í einstökum sveitarfélögum til sjálfstæðrar skoðunar án þess að kæra komi fram. Einnig eigi ráðuneytið aðeins að skoða þau atriði sem kærð eru en ekki önnur og einvörðungu að byggja á þeim kröfum sem hafðar eru uppi.

Réttargæslustefndi Borgarbyggð vísar til þess að geta skuli um ágreining varðandi gildi kjörseðils í gerðabók kjörstjórnar, sbr. 3. mgr. 81. gr. laga nr. 5/1998. Samkvæmt þessu eigi umboðsmenn lista við kosningar á láta bóka um ágreining meðal annars í þeim tilgangi að strax við talningu atkvæða sé ljóst hvort ágreiningur sé um ákvarðanir yfirkjörstjórnar. Við talningu atkvæða í sveitarstjórnarkosningunum í Borgarbyggð hafi umboðsmenn B-lista ekki látið bóka andmæli við öll þau atriði sem síðar varð tilefni kæru þeirra. Einnig hafi ekki verið mótmælt þeirri niðurstöðu yfirkjörstjórnar að jafn mörg atkvæði væru að baki öðrum manni á L-lista og fjórða manni á B-lista þannig að hluta hafi þurft um 9. sætið í bæjarstjórn. Af þeim sökum hljóti hlutkestið að standa óhaggað. Þá hafi umboðsmenn B-lista ekki látið bóka ágreining við þá ákvörðun yfirkjörstjórnar að úrskurða ógilt atkvæði greitt utan kjörfundar, sem félagsmálaráðuneytið taldi gilt þótt kjósandi hafi skrifað á rangan stað á fylgibréfinu.

VII.

Réttargæslustefndi félagsmálaráðherra hafnar því að vísa hefði átt frá kæru stefnda af þeirri ástæðu að kæruheimild 93. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, eigi aðeins við um almenna kjósendur. Þessi lagatúlkun byggi á afar þröngum skilningi á orðalagi 118. gr. laga um kosningar til Alþingis, nr. 24/2000, en réttargæslustefndi telur að það ákvæði eigi ekki við hér. Á hinn bóginn vísar réttargæslustefndi til þess að orðalag 93. gr. laga nr. 5/1998 sé að þessu leyti óbreytt frá því sem mælt var fyrir um í 1. mgr. 37. gr. eldri sveitarstjórnarlaga, nr. 8/1986. Telur réttargæslustefndi ótvírætt að stefndi hafi lögvarða hagsmuni af því að fá niðurstöðu kosninganna hnekkt, auk þess sem það væri ekki í anda kosningalaga að meina þeim sem bjóða fram lista í kosningum að kæra framkvæmd þeirra.

Einnig andmælir réttargæslustefndi félagsmálaráðherra að hann hafi verið vanhæfur til að fara með málið, en sú staðhæfing stefnanda sé bæði órökstudd og vanreifuð.

Þá tekur réttargæslustefndi félagsmálaráðherra undir það með stefnda að ráðuneytið hafi ekki farið út fyrir kröfugerð stefnda í úrskurði sínum. Í því sambandi bendir réttargæslustefndi á að í úrskurði ráðuneytisins sé sérstaklega gerð grein fyrir því að ákvörðun um að endurtelja öll vafaatkvæði og úrskurða um gildi þeirra byggi á varakröfu og þrautavarakröfu stefnda í málskoti hans til ráðuneytisins. Við meðferð mála hjá stjórnvöldum gildi almennt ekki sömu sjónarmið um málsforræði aðila eins og fyrir dómstólum. Þetta eigi ekki síst við í málum um gildi kosninga þar sem kærufrestur sé afar skammur og aðgangur kærenda að málsgögnum takmarkaður. Telur réttargæslustefndi það ótvíræða skyldu úrskurðaraðila samkvæmt 93. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, að rannsaka mál sjálfstætt og sjá til þess að mál sé nægilega upplýst áður en úrskurður er kveðinn upp um gildi kosninga, sbr. einnig 10. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Við meðferð máls geti ávallt komið í ljós annmarkar á kosningu, sem ekki lágu fyrir áður en kærufrestur rann út. Úrskurðir um framkvæmd sveitarstjórnarkosninga varði mikilvæga almannahagsmuni og verði því að telja að úrskurðaraðilum sé bæði rétt og skylt að taka afstöðu til allra upplýsinga sem fram koma við meðferð máls án tillits til þess hvaða kröfur séu gerðar af hálfu kæranda. Samkvæmt þessu eigi ekki við rök að styðjast sú málsástæða stefnanda að í úrskurði ráðuneytisins hafi verið gengið lengra en farið var fram á í kröfugerð stefnda og geti hún ekki leitt til þess að úrskurðurinn verði ógiltur.

Enn fremur andmælir réttargæslustefndi félagsmálaráðherra að með úrskurði ráðuneytisins hafi meðalhófsregla 12. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993, verið brotin. Það varði mikilvæga hagsmuni allra íbúa Borgarbyggðar að úrslit kosninga séu hafin yfir allan vafa. Í úrskurðinum hafi ráðuneytið komist að þeirri niðurstöðu að gallar á framkvæmd kosninganna hafi verið til þess fallnir að hafa áhrif á úrslit kosninganna. Þegar sú niðurstaða lá fyrir hafi ráðuneytinu einungis verið fært að ógilda kosningarnar til að ná því lögmæta markmiði að tryggja réttlát og sanngjörn úrslit kosninganna. Telur réttargæslustefndi óljóst hvaða hagsmuni aðra en almannahagsmuni kjósenda í Borgarbyggð hafi verið heimilt að taka tillit til í úrskurði ráðuneytisins.

Loks ítrekar réttargæslustefndi félagsmálaráðherra að útilokað sé nú að tryggja þeim kjósanda leynd sem greiddi atkvæði utan kjörfundar en ritaði nafn sitt á rangan stað á fylgibréfi með kjörseðli. Verði að gæta þess að aðilar utan kjörstjórnar hafi ljósrit fylgibréfsins undir höndum, en þeir séu ekki bundnir af þagnareiði samkvæmt 63. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998. Þá telur réttargæslustefndi að undirskrift kjósandans á fylgibréfið hafi farið framhjá yfirkjörstjórn, umboðsmönnum lista og kjörnefndinni og því hafi atkvæðið verið úrskurðað ógilt á sömu forsendu og sjö önnur utankjörfundaratkvæði þar sem undirritun vantaði með öllu.

VIII.

Í greinargerð og við aðalmeðferð málsins var því hreyft af hálfu réttargæslustefnda félagsmálaráðherra að stefndi einn sé ekki réttur aðili að málinu til varnar heldur hefði einnig átt að höfða það á hendur félagsmálaráðherra. Stefndi kærði sveitarstjórnarkosningarnar, sem fram fóru í Borgarbyggð 25. maí 2002, til sýslumannsins í Borgarnesi og skaut síðan úrskurði kjörnefndar til félagsmálaráðuneytisins. Átti stefndi því aðild að málinu á stjórnsýslustigi og var þörf á aðild hans að máli þessu. Félagsmálaráðherra, sem gegndi í þessu tilviki hlutverki æðra stjórnvalds á málskotsstigi innan stjórnsýslunnar, hefur á hinn bóginn enga þá lögvarða hagsmuni af úrlausn málsins, sem leitt getur til aðildar hans að því. Er heldur engin réttarfarsnauðsyn á að gefa ráðherranum kost á að láta til sín taka dómsmál, sem eingöngu er höfðað til ógildingar á úrskurði hans.

Stefndi heldur því fram að stefnandi geti ekki átt aðild að málinu þar sem hann hafi ekki verið aðili að kærumáli vegna kosninganna á stjórnsýslustigi og hafi enga slíka hagsmuni af málinu að rétt sé að heimila honum aðild að því. Í 1. mgr. 93. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, segir að sá sem vill kæra sveitarstjórnarkosningu skuli afhenda kæru sína hlutaðeigandi sýslumanni. Samkvæmt viðtekinni skýringu á kosningalögum felur þetta ákvæði í sér heimild fyrir hvern og einn kjósanda í viðkomandi sveitarfélagi til að kæra til stjórnvalda atriði sem varða sveitarstjórnarkosningar. Að sama skapi getur kjósandi borið undir dómstóla hvort stjórnvald hafi við úrlausn máls vegna kosningarkæru farið að lögum og gætt málefnalegra sjónarmiða, sbr. 60. gr. stjórnarskrárinnar um valdmörk stjórnvalda. Í því sambandi breytir engu hvort kjósandi hefur átt aðild að máli þegar það var til meðferðar hjá stjórnvöldum, enda verður kjósendum almennt ekki gefinn kostur á að láta til sín taka fram komna kæru á kosningum. Verður því ekki fallist á það með stefnda að sýkna beri hann sökum aðildarskorts stefnanda.

Stefnandi telur að stefndi, Framsóknarfélag Mýrasýslu, hafi ekki verið heimilt að kæra kosninguna þar sem sá réttur sé bundinn við kjósendur, svo sem 1. mgr. 93. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, verði skýrð til samræmis við 118. gr. laga um kosningar til Alþingis, nr. 24/2000. Samkvæmt 20. gr. laga nr. 5/1998 skal í sveitarfélögum almennt kjósa bundinni hlutfallskosningu þannig að boðið sé fram á listum og fulltrúar á hverjum lista nái kjöri í hlutfalli við fjölda atkvæða, sem viðkomandi listi hlýtur. Í málinu liggur fyrir að stefndi bauð fram B-lista Framsóknarflokksins í umræddum sveitarstjórnarkosningum í Borgarbyggð. Þar sem stefndi stóð að framboði til kosninganna verður að játa honum heimild til að kæra kosningarnar til hlutaðeigandi stjórnvalda. Veður ekki fallist á það með stefnanda að skýra beri 1. mgr. 93. gr. laga nr. 5/1998 þannig að einungis kjósendur séu bærir til að leggja fram slíka kæru, enda verður að gera þá kröfu að takmörkun af því tagi eigi sér ótvíræða lagastoð. Verður þessari málsástæðu stefnanda því hafnað.

Fyrir þeirri málsástæðu stefnanda að réttargæslustefndi félagsmálaráðherra hafi verið vanhæfur til að fara með málið eru færð þau rök að ráðherra sé flokksbundinn Framsóknarmaður. Niðurstaða málsins hafi bæði varðað hagsmuni Framsóknarflokksins og ráðherrans sjálfs, sem lýst hafi því yfir að hann gefi kost á sér til framboðs fyrir flokkinn í Norðvesturkjördæmi í komandi kosningum til Alþingis. Þótt stefndi sé félag innan vébanda Framsóknarflokksins þykir sú staðreynd ein að félagsmálaráðherra er flokksbundinn framsóknarmaður ekki geta valdið því að hann  hafi verið vanhæfur til að fara með málið. Verður tæplega séð að öðrum kosti að ráðherra geti gegnt því lögbundna hlutverki sínu samkvæmt 1. mgr. 93. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998, að úrskurða vegna kosningarkæru, enda má jafnan gera ráð fyrir að í slíkum málum reyni á hagsmuni jafnt samherja ráðherra sem andstæðinga í stjórnmálalegu tilliti. Að þessu gættu, og þar sem ekki verður séð að félagsmálaráðherra hafi í öðru tillit haft sérstakra eða verulegra hagsmuna að gæta af úrlausn málsins eða óhlutdrægni hans verði með réttu dregin í efa, verður ekki fallist á það með stefnanda að ráðherra hafi verið vanæfur til að fara með málið og úrskurða í því.

Í stjórnsýslurétti gildir sú meginregla að stjórnvöld, bæði æðra og lægra sett, eru ekki bundin af kröfum eða málsástæðum aðila þegar teknar eru stjórnvaldsákvarðanir nema lög mæli á annan veg. Í 2. mgr. 93. gr. laga nr. 5/1998 segir að sýslumaður skipi þriggja manna nefnd til að úrskurða um kæruefnið þegar honum berst kæra vegna sveitarstjórnarkosninga. Þeim úrskurði verður síðan skotið til félagsmálaráðuneytisins, sbr. 3. mgr. sömu greinar. Með því að tiltaka sérstaklega að úrskurða skuli um kæruefnið hefur löggjafinn takmarkað heimildir stjórnvalda til að endurskoða og hlutast til um lýðræðislegar kosningar í sveitarfélögum nema að fenginni kæru um tiltekin atriði. Í því felst að úrskurður um kosningarkæru verður að vera reistur á þeim kröfum og málsástæðum sem fram hafa komið af hálfu kæranda og verður ekki farið út fyrir þann málatilbúnað við úrlausn máls. 

Í kæru stefnda til sýslumannsins í Borgarnesi var gerð sú krafa aðallega að niðurstöður kosninganna yrðu ógiltar og þeim breytt þannig að fjórði maður á B-lista næði kjöri í stað annars manns á L-lista, en til vara að úrslitum kosninganna yrði breytt í samræmi við endurtalningu og endurmat á þeim atkvæðum sem úrskurðuð voru ógild af yfirkjörstjórn. Þegar úrskurði kjörnefndar var skotið til félagsmálaráðuneytisins var kröfugerðin samhljóða ef frá er talin aðalkrafa stefnda, sem skiptir ekki máli hér. Samkvæmt þessu er öldungis ljóst að stefndi gerði ekki þá kröfu að kosningarnar í heild sinni yrðu ógiltar og stoðar ekki fyrir hann að bera því við að málatilbúnaður hans verði skilinn þannig að sú krafa hafi óbeint verið höfð uppi. Varð að gera þá kröfu til stefnda að kröfugerð hans að þessu leyti væri skýr og ótvíræð, enda var honum í lófa lagið að hafa uppi slíka kröfu ef hann vildi láta reyna á gildi kosninganna. Í því sambandi verður að líta til þess að stefndi hafði til þess beint tilefni þar sem fyrir lá að utankjörfundaratkvæði var talið í kosningunum þótt á því væri sami annmarki og á átta öðrum atkvæðum greiddum utan kjörfundar, sem úrskurðuð voru ógild, en þetta atkvæði eitt og sér gat haft áhrif á úrslit kosninganna.

Með úrskurði félagsmálaráðuneytisins 30. júlí sl. voru ógiltar sveitarstjórnarkosningarnar í Borgarbyggð, sem fram fóru 25. maí 2002, þótt slík krafa hefði ekki verið höfð uppi, svo sem hér hefur verið rakið. Með því fór ráðuneytið út fyrir valdmörk sín samkvæmt 93. gr. laga um kosningar til sveitarstjórna, nr. 5/1998. Þegar af þeirri ástæðu verður að fallast á kröfu stefnanda og er því úrskurðinn felldur úr gildi.

Eftir atvikum þykir rétt að málskostnaður falli niður.

Stefnandi hefur gjafsókn í málinu og greiðist allur gjafsóknarkostnaður hans úr ríkissjóði eins og nánar greinir í dómsorði.

Benedikt Bogason, héraðsdómari, kveður upp dóm þennan.

D Ó M S O R Ð:

Fallist er á kröfu stefnanda, Óðins Sigþórssonar, um að felldur verði úr gildi úrskurður félagsmálaráðuneytisins frá 30. júlí 2002, þar sem ógiltar voru sveitarstjórnakosningarnar í Borgarbyggð 25. maí sama ár.

Málskostnaður fellur niður.

Gjafsóknarkostnaður stefnanda samtals 504.100 krónur greiðist úr ríkissjóði, þar með talin málflutningsþóknun lögmanns hans 400.000 krónur auk virðisaukaskatts.