Miðvikudaginn 27. febrúar 2013.

Nr. 53/2013.

Kaupþing hf. (Ólafur F. Haraldsson hrl.) gegn Brit Insurance Limited Great Lakes Reinsurance (UK) Plc Chubb Insurance Company of Europe SE Aspen Insurance UK Limited Axis Specialty Europe Limited Markel Capital Limited sem eina meðlims samtakanna 3000 fyrir reikningsárið 2007 Chaucer Corporate Capital (No 2) Limited sem eina meðlims samtakanna 1084 fyrir reikningsárið 2007 Argo (No 604) Limited  fyrir hönd meðlima í samtökunum 3245 fyrir reikningsárið 2007 Chaucer Corporate Capital (No 2) Limited fyrir hönd meðlima í samtökunum 4000 fyrir reikningsárið 2007 QBE Corporate Limited sem eina meðlims samtakanna 1886 fyrir reikningsárið 2008 Catlin Syndicate Limited sem eina meðlims samtakanna 2003 fyrir reikningsárið 2008 Antares Underwriting Limited sem eina meðlims samtakanna 1274 fyrir reikningsárið 2008 Alterra Corporate Capital 2 Limited fyrir hönd meðlima í samtökunum 1400 fyrir reikningsárið 2007 QBE Corporate Limited fyrir hönd meðlima í samtökunum 386 fyrir reikningsárið 2007   (Kristinn Hallgrímsson hrl.)

Kærumál. Aðild. Frávísunarúrskurður felldur úr gildi.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli K hf. gegn B Ltd. o.fl. var vísað frá dómi þar sem annmarkar voru taldir vera á tilgreiningu aðila í stefnu. B Ltd. o.fl. höfðu veitt K hf. ábyrgðartryggingu og höfðaði K hf. málið til að krefjast þess að B Ltd. o.fl. væri skylt að selja sér svokallaðan tilkynningarfrest gegn greiðslu á iðgjaldi í samræmi við skilmála sem um vátrygginguna giltu. K hf. hafði höfðað málið gegn fimm vátryggingafélögum og níu samtökum vátryggjenda á þann hátt að stefnt var einum meðlimi samtakanna fyrir hönd þeirra allra, en þeir voru 2305 talsins. B Ltd. o.fl. gerðu ekki athugasemdir við þá aðild til varnar. Með vísan til þess og eldri dóma Hæstaréttar var talið að tilgreining á aðilum í stefnu væri fullnægjandi. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til löglegrar meðferðar.

Dómur Hæstaréttar.

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Viðar Már Matthíasson og Greta Baldursdóttir og Ingveldur Einarsdóttir settur hæstaréttardómari.

Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 15. janúar 2013, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 24. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 2. janúar 2013 þar sem máli sóknaraðila á hendur varnaraðilum var vísað frá dómi. Kæruheimild er í j. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og kærumálskostnaðar.

Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar.

Sóknaraðili höfðaði mál þetta á hendur varnaraðilum sem vátryggjendum er veitt hafi honum ábyrgðartryggingu, svonefnda stjórnunar- og yfirmannstryggingu (e. Directors´ and Officers´ Liability Insurance) frá 1. apríl 2008 til 1. apríl 2009. Í málinu krefst sóknaraðili þess aðallega að viðurkennt verði að stefndu sé skylt ,,að selja stefnanda 36 mánaða tilkynningarfrest“ gegn greiðslu á iðgjaldi í samræmi við tilgreint ákvæði skilmála, sem um vátrygginguna gilda. Til vara gerir sóknaraðili þá kröfu í stefnu að stefndu sé skylt ,,að selja stefnanda allt að 72 mánaða tilkynningarfrest“ gegn greiðslu iðgjalds í samræmi við tilgreint ákvæði vátryggingarskilmálanna. Tilgangur sóknaraðila með málsókninni er að framlengja þann frest, sem hann telur sig hafa, til þess að krefjast bóta úr vátryggingunni, sem er svokölluð kröfugerðartrygging, en í því felst að tilkynna verður um tjónsatvik á meðan vátrygging er í gildi, en eftir það tímamark innan tilkynningarfrests samkvæmt skilmálum hennar.

Stefndu kröfðust frávísunar málsins frá héraðsdómi og var sú krafa þeirra reist á röksemdum, sem gerð er grein fyrir í hinum kærða úrskurði.

Með úrskurðinum var málinu vísað frá héraðsdómi, án þess að fjallað yrði um frávísunarástæður stefndu eða niðurstaðan á þeim reist, þar sem héraðsdómur taldi að nauðsynlegt hefði verið að stefna öllum vátryggjendum og þeim sem aðild ættu að þeim samtökum, sem teldust til vátryggjenda í málinu. Af hálfu sóknaraðila er upplýst að þeir, sem eigi aðild að samtökum vátryggjenda, er veitt hafi vátryggingu þá, sem ágreiningur málsins tekur til, séu 2305 talsins. Er hinn kærði úrskurður til endurskoðunar um þær ástæður, sem frávísunin er reist á.

Sóknaraðili hefur í málinu beint kröfum að fimm vátryggingafélögum og níu samtökum vátryggjenda á þann hátt að stefnt er einum meðlimi samtakanna fyrir hönd þeirra allra, en sem fyrr segir eru þeir 2305 talsins. Ekki er ágreiningur um það í málinu að upplýsingar um aðild málsins varnarmegin séu frá umboðsmanni stefndu komnar, sem hefur lýst því yfir að hann fari með málið fyrir hönd þeirra allra. Hafa varnaraðilar því ekki gert athugasemdir við þá aðild til varnar, sem sóknaraðili mótaði með stefnu sinni  til héraðsdóms. Með vísan til þessa og til dóma Hæstaréttar, til dæmis frá 10. júní 2004 í máli nr. 53/2004 og 16. desember 2004 í máli nr. 264/2004, sem birtir eru á síðum 2666 og 5049 í dómasafni réttarins á þessu ári, verður talið að tilgreining á varnaraðilum í stefnu sé fullnægjandi.

Samkvæmt framansögðu verður hinn kærði úrskurður felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til löglegrar meðferðar.

Rétt þykir að kærumálskostnaður falli niður.

Það athugast að eftir að aðilarnir lögðu fram greinargerðir fyrir Hæstarétti hver fyrir sitt leyti lagði sóknaraðili fram bréf sem að hluta felur í sér svar við málatilbúnaði í greinargerð varnaraðila. Fyrir þessum skriflega málflutningi sóknaraðila er engin lagaheimild og er hann aðfinnsluverður.

Dómsorð:

Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til löglegrar meðferðar.

Kærumálskostnaður fellur niður.

Úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur  2. janúar 2013.

Mál þetta, sem var þingfest 6. september 2011, er höfðað 28. júní 2011 með áritun Stefáns Þórs Ingimarsson hdl. á stefnu þess efnis að honum sé nægilega birt f.h. allra stefndu sem falið hafi honum að sækja þing við þingfestingu málsins.

Málið var tekið til úrskurðar 9. nóvember sl. Gætt var ákvæða 115. gr. laga nr. 91/1991, um meðferð einkamála áður en úrskurður var kveðinn upp en ákvæðið hefur verður talið gilda um úrskurði þar sem afstaða er tekin til frávísunarkröfu stefnda og málflutningur hefur farið fram af því tilefni samkvæmt 2. mgr. 100. gr. laganna. 

Stefnandi er Kaupþing banki hf. kt. 560882-0419, Borgartúni 26, Reykjavík.

Stefndu eru Brit Insurance Limited, 55 Bishopsgate, London, EC2N 3AS, Great Lakes Reinsurance (UK) Plc, Plantation Place, 30 Fenchurch Street, London, EC3M 3AJ, Bretlandi, Chubb Insurance Company of Europe SE, 106 Fenchurch Street, London, EC3M 5JB; Aspen Insurance UK Limited, 30 Fenchurch Street, London, EC3M 3BD, Bretlandi; AXIS Specialty Europe Limited, 4^th Floor, Plantation Place South, 60 Great Tower Street, London, EC3R 5AZ, Bretlandi, svo og eins og segir í stefnu tiltekin samtök vátryggjenda Lloyd‘s sem stefnandi segir að tilgreina beri sem stefndu með eftirfarandi hætti: Markel Capital Limited sem eina meðlimnum í samtökum 3000 (Syndicate 3000) fyrir reikningsárið 2007 (for the 2007 year of account), Markel Syndicate Management Limited, The Markel Building, 49 Leadenhall Street, London, EC3A 2EA, Bretlandi; Chaucer Corporate Capital (No 2) Limited sem eina meðlimnum í samtökum 1084 (Syndicate 1084) fyrir reikningsárið 2007 (for the 2007 year of account), Chaucer Syndicates Limited, Plantation Place, 30 Fenchurch Street, London, EC3M 3AD, Bretlandi; Argo (No 604) Limited sjálfu og fyrir hönd allra annarra meðlima í samtökum 3245 (Syndicate 3245) fyrir reikningsárið 2007 (for the 2007 year of account), Argo Managing Agency Limited, Exchequer Court, 33 St Mary Axe, London, EC3A 8AA, Bretlandi; Chaucer Corporate Capital (No 2) Limited sjálfu og fyrir hönd allra annarra meðlima í samtökum 4000 (Syndicate 4000) fyrir reikningsárið 2007 (for the 2007 year of account), Chaucer Syndicates Limited, Plantation Place, 30 Fenchurch Street, London, EC3M 3AD, Bretlandi; QBE Coprorate Limited sem eina meðlimnum í samtökum 1886 (Syndicate 1886) fyrir reikningsárið 2008 (for the 2008 year of account), QBE Underwriting Limited, Plantation Place, 30 Fenchurch Street, London, EC3M 3BD, Bretlandi; Catlin Syndicate Limited sem eina meðlimnum í samtökum 2003 (Syndicate 2003) fyrir reikningsárið 2008 (for the 2008 year of account), Catlin Underwriting Agencies Limited, 20 Gracechurch Street, London, EC3V 0BG, Bretlandi; Antares Underwriting Limited sem eina meðlimnum í samtökum 1274 (Syndicate 1274) fyrir reikningsárið 2008 (for the 2008 year of account), Antares Managing Agency Limited, 10 Lime Street, London, EC3M 7AA, Bretlandi; Alterra Corporate Capital 2 Limited sjálfu og fyrir hönd allra annarra meðlima í samtökum 1400 (Syndicate 1400) fyrir reikningsárið 2007 (for the 2007 year of account), Alterra At Lloyd’s Limited, 70 Gracechurch Street, London, EC3V 0XL, Bretlandi; QBE Corporate Limited sjálfu og fyrir hönd allra annarra meðlima í samtökum 386 (Syndicate 386) fyrir reikningsárið 2007 (for the 2007 year of account), QBE Underwriting Limited, Plantation Place, 30 Fenchurch Street, London, EC3M 3BD, Bretlandi

Fyrirsvarsmenn aðila eru samkvæmt stefnu: Fyrirsvarsmaður stefnanda er Steinar Þór Guðgeirsson, formaður skilanefndar Kaupþings banka hf, Borgartúni 26, 105 Reykjavík. Fyrirsvarsmaður stefnda Brit Insurance Limited, er Dane Doutil, framkvæmdastjóri, Brit Insurance Limited, 55 Bishopsgate, London, EC2N 3AS, Bretlandi. Fyrirsvarsmaður stefnda Great Lakes Reinsurance (UK) Plc, er Peter Göschl, framkvæmdastjóri, Plantation Place, 30 Fenchurch Street, London, EC3M 3AJ, Bretlandi. Fyrirsvarsmaður stefnda Chubb Insurance Company of Europe SE, er Michael Casella, framkvæmdastjóri, 106 Fenchurch Street, London, EC3M 5JB, Bretlandi. Fyrirsvarsmaður stefnda Aspen Insurance UK Limited, er Chris O‘Kane, framkvæmdastjóri, 30 Fenchurch Street, London, EC3M 3BD, Bretlandi. Fyrirsvarsmaður stefnda Axis Specialty Europe Limited, er John Charman, framkvæmdastjóri, 4^th Floor, Plantation Place South, 60 Great Tower Street, London, EC3R 5AZ, Bretlandi. Fyrirsvarsmaður stefnda Markel Capital Limited, er Andrew John Davies, stjórnarmaður og framkvæmdastjóri (Director and Chief Executive), Markel Syndicate Management Limited, The Markel Building, 49 Leadenhall Street, London, EC3A 2EA, Bretlandi. Fyrirsvarsmaður stefnda Chaucer Corporate Capital (No 2) Limited, er Kenneth Douglas Curtis, stjórnarmaður og framkvæmdastjóri (Director and Chief Executive), Chaucer Syndicates Limited, Plantation Place, 30 Fenchurch Street, London, EC3M 3AD, Bretlandi. Fyrirsvarsmaður stefnda Argo (No 604) Limited, er Andrew John Carrier, stjórnarmaður og framkvæmdastjóri (Director and Chief Executive), Argo Managing Agency Limited, Exchequer Court, 33 St Mary Axe, London, EC3A 8AA, Bretlandi. Fyrirsvarsmaður stefnda QBE Corporate Limited, er Ian David Beckerson, stjórnarmaður og framkvæmdastjóri (Director and Chief Executive), QBE Underwriting Limited, Plantation Place, 30 Fenchurch Street, London, EC3M 3AD, Bretlandi. Fyrirsvarsmaður stefnda Catlin Syndicate Limited, er Neil Andrew Freshwater, stjórnarmaður og framkvæmdastjóri (Director and Chief Executive), Catlin Underwriting Agencies Limited, 20 Gracechurch Street, London, EC3V 0BG, Bretlandi. Fyrirsvarsmaður stefnda Antares Underwriting Limited, er Richard Anthony Sutlow, stjórnarmaður og framkvæmdastjóri (Director and Chief Executive), Antares Managing Agency Limited, 10 Lime Street, London, EC3M 7AA, Bretlandi. Fyrirsvarsmaður stefnda Alterra Corporate Capital 2 Limited, er Adam Charles Mullan, stjórnarmaður (Director), Alterra At Lloyd‘s Limited, 70 Gracechurch Street, London, EC3V 3BD, Bretlandi.

Í þessum þætti málsins er til úrlausnar hvort málið sæti frávísun, án kröfu, sbr. 1. mgr. 100. gr. laga nr. 91/1991, eða að kröfu stefndu. Einnig er til úrlausnar sú krafa beggja aðila að gerð verði breyting á tilgreiningu stefndu frá því er greinir í stefnu, nánar tiltekið að stefndu ónafngreindir meðlimir í Syndicate 3245, Syndicate 4000, Syndicate 1400 og Syndicate 386 allt vegna reikningsársins 2007, verði tilgreindir sem stefndu með nafni og heimilisfangi. Um er að ræða lista sem stefnandi lagði fram 9. nóvember sl. og sagði vera heildarlista yfir alla stefndu, þ.á m. meðlimi svokallaðra Syndicate samtaka, sem ekki hefðu verið tilgreindir með nafni í stefnu.

Í þessum þætti málsins krefjast stefndu frávísunar málsins og að stefnanda verði gert að greiða málskostnað að mati dómsins. Til vara krefjast stefndu að hvor aðili um sig beri kostnað af þessum þætti málsins. Stefnandi krefst þess að málinu verði ekki vísað frá dómi og stefnanda verði dæmdur málskostnaður úr hendi stefndu að mati dómsins en til vara að málskostnaður verði felldur niður.

I

Stefnandi hefur höfðað mál þetta til viðurkenningar á eftirfarandi dómkröfum:

Aðallega að viðurkennt verði að stefndu sé skylt að selja stefnanda 36 mánaða tilkynningafrest í samræmi við greinar A3 og A4 í kafla 3 í vátryggingarskilmálum tryggingar stefnanda, sem ber heitið Directors‘ and Officers‘ Liability Insurance (frumtrygging nr. WB 103500X og aukatrygging nr. WB 103501X), með gildistíma frá 1. apríl 2008 til 1. apríl 2009, gegn greiðslu á iðgjaldi í samræmi við grein A4 í kafla 3 í vátryggingarskilmálunum.

Til vara að viðurkennt verði að stefndu sé skylt að selja stefnanda allt að 72 mánaða tilkynningafrest í samræmi við grein A8 í kafla 3 í vátryggingarskilmálum tryggingar stefnanda, sem ber heitið Directors‘ and Officers‘ Liability Insurance (frumtrygging nr. WB 103500X og aukatrygging nr. WB 103501X), með gildistíma frá 1. apríl 2008 til 1. apríl 2009, gegn greiðslu á iðgjaldi í samræmi við grein A8 í kafla 3 í vátryggingarskilmálunum.

Þá krefst stefnandi þess að honum verði dæmdur málskostnaður að skaðlausu in solidum úr hendi stefndu, auk virðisaukaskatts á dæmdan málskostnað.

Dómkröfur stefnanda eru byggðar á ábyrgðartryggingu stjórnenda sem hann kveðst hafa keypt fyrir milligöngu vátryggingamiðlunarinnar Howden Insurance Brokers Ltd. (Howden). Um sé að ræða frumtryggingu nr. WB 103500 X og viðbótartryggingu nr. WB 103501 X. Vátryggingin hafi verið í gildi frá 1. apríl 2008 til 1. apríl 2009 og vátryggjendur samkvæmt tryggingunni hafi verið stefndu. Stefndu séu vátryggjendur samkvæmt henni og áhætta þeirra vegna tryggingarinnar dreifist á þá í ákveðnum hlutföllum samkvæmt framlögðu yfirliti á ensku sem stefnandi kveðst hafa fengið sent frá lögmanni Howden.

Um aðild stefndu segir stefnandi að stefndu séu vátryggjendur samkvæmt fyrrgreindri stjórnendatryggingu. Vátryggjendurnir séu annars vegar nánar tilgreind vátryggingafélögum og hins vegar samtök vátryggjenda sem starfi undir merkjum Lloyd‘s (e. Lloyd‘s syndicates). Eins og útskýrt sé í bréfi bresku lögmannsstofunnar Addleshaw Goddard frá 6. október 2010 til lögmanna stefnanda hafi slík samtök ekki stöðu lögaðila, heldur sé um að ræða hóp meðlima sem hafa ákveðið að taka þátt í tilteknum samtökum fyrir ákveðið tímabil og geti meðlimir bæði verið einstaklingar eða skráð félög. Þar sem slík samtök séu ekki viðurkennd sem lögaðilar í Bretlandi og njóti þar af leiðandi ekki aðildarhæfis sé ekki unnt að stefna einstökum samtökum með beinum hætti. Samkvæmt breskum rétti sé hver einstakur meðlimur bær til þess að vera í fyrirsvari fyrir aðra meðlimi samtakanna og dómur á einn meðlim sem stefnt hafi verið sjálfs síns vegna og fyrir hönd allra annarra meðlima viðkomandi samtaka (Syndicate) bindi alla meðlimi samtakanna. Umrætt bréf, sem er á ensku, var lagt fram af hálfu stefnanda við þingfestingu málsins.

Fram kemur í stefnu að lögmenn stefndu hafi samþykkt að skrifa upp á stefnuna í málinu fyrir hönd allra stefndu gegn því skilyrði að stefndu og fyrirsvarsmenn stefndu yrðu tilgreindir með þeim hætti og í samræmi við þær upplýsingar sem þeir útveguðu. Jafnframt hafi stefndu fallist á að mótmæla hvorki aðild né fyrirsvari eins og það sé tilgreint í stefnu þessari enda sé það í samræmi við þær upplýsingar sem stefndu hafi lagt til.

Í stefnu er því lýst að samkvæmt vátryggingarskilmálum taki vátryggjendur m.a. að sér að greiða fyrir hönd stjórnarmanna og yfirmanna tjón vegna óréttmætra athafna þeirra í skilningi tryggingarinnar hvort sem er gagnvart þriðja manni eða bankanum sjálfum, svo og að greiða fyrir hönd stefnanda tjón vegna óréttmætra athafna ef bankanum er heimilt eða skylt að halda stjórnarmönnum eða yfirmönnum skaðlausum. Vátryggingin sé byggð á því að eingöngu kröfur sem tilkynntar séu í samræmi við kafla 6 í vátryggingarskilmálum innan 30 daga frá því að tryggingin rennur úr gildi njóti vátryggingarverndar. Þó eigi vátryggður rétt á að kaupa viðbótar tilkynningafrest í samræmi við kafla 3 í vátryggingarskilmálum og hafi vátryggingartaki þá lengri tíma til að skila inn tilkynningum vegna krafna sem njóti þá vátryggingarverndar.

Þá lýsir stefnandi samskiptum sínum við Howden fyrir hönd vátryggjenda í kjölfar þess að Fjármálaeftirlitið tók yfir vald hluthafafundar stefnanda 9. október 2008 og að nýr banki, Nýja Kaupþing hf., var stofnaður 21. október 2008 sem tók yfir hluta af starfsemi stefnanda. Með tölvubréfi, dags. 2. mars 2009, hafi stefnandi óskað eftir því að vátryggingamiðlunin Howden hefði samband við vátryggjendur í því skyni að óska eftir endurnýjun á tryggingunni. Jafnframt hafi verið tekið fram að ef ekki yrði fallist á endurnýjun tryggingarinnar þá krefðist stefnandi þess að fá keyptan 36 mánaða viðbótar tilkynningarfrest í samræmi við greinar A3 og A4 í kafla 3 í vátryggingarskilmálum.

Þá eru í stefnu rakin bréfaskipta stefnanda við Howden og vátryggjendur sem stefnandi segir að sýni að vátryggjendur hafi ekki fengist til að taka endanlega afstöðu til þess hvort samruna/yfirtöku ákvæðið vátryggingarskilmálanna eigi við vegna þeirra breytinga á stöðu bankans sem áttu sér stað í október 2008. Né heldur hafi vátryggjendur fengist til að staðfesta rétt stefnanda til að kaupa 36 mánaða viðbótar tilkynningafrest, svo sem óskað hefur verið eftir áður en tryggingin hafi fallið úr gildi, og ekki veitt upplýsingar um hvernig inna beri greiðslu af hendi. Þessu geti stefnandi ekki unað, enda hafi stefnandi verulega fjárhagslega hagsmuni af því að fá staðfest að samruna/yfirtöku ákvæðið eigi ekki við og að staðfestur verði réttur bankans til að kaupa viðbótar tilkynningafrest.

Stefnandi heldur því fram að öll skilyrði til að hann geti keypt 36 mánaða tilkynningafrest séu uppfyllt og því beri að fallast á aðalkröfu hans. Verði aðalkröfu stefnanda hafnað á þeim grundvelli að samruna/yfiröku ákvæðið í grein B í kafla 7 eigi við byggir stefnandi á því að ákvæði greinar A8 í kafla 3 mæli fyrir um það með skýrum hætti að stefnandi eigi ótvíræðan rétt til að óska eftir tilboði frá vátryggjendum til kaupa á allt að 72 mánaða viðbótar tilkynningafresti í samræmi við skýrt orðalag ákvæðis. Ekki sé tímabært að gera beina kröfu um að vátryggjendur geri tilboð á grundvelli greinar A8 í kafla 3 í vátryggingarskilmálum fyrr en úr því hefur verið skorið hvort samruna/yfirtöku ákvæðið eigi við og sé krafan því sett fram til vara. Verði því að líta svo á að skilyrði ákvæðisins um að stefanda sé heimilt að óska eftir tilboði frá vátryggjendum geti fyrst orðið virkt þegar það liggi fyrir með afdráttarlausum hætti hvort sem er frá vátryggjendum sjálfum eða fyrir atbeina dómstóla hvort samruna/yfirtökuákvæðið eigi við í þessu máli.

Til stuðnings bæði aðal- og varakröfu kveðst stefnandi telja sig eiga kröfur gegn stjórnendum og/eða starfsmönnum bankans sem falli undir trygginguna og kveðst hafa sent vátryggjendum tilkynningar vegna þessa innan þess viðbótar tilkynningafrests sem hann krefst viðurkenningar á. Stefnandi hafi því verulega hagsmuni af því að slíkur réttur verði viðurkenndur enda sé ljóst að fjöldi krafna hafi komið fram upp á síðkastið sem geti fallið undir trygginguna en of seint sé að tilkynna nema stefnanda verði heimilað að kaupa viðbótar tilkynningafrest.

Um lögsögu og varnarþing vísar til stefnandi til þess að samkvæmt skilmálum trygginganna gildi íslensk lög um ágreining er tengist tryggingunni og íslenskir dómstólar hafi einir lögsögu. Enn fremur komi fram að um trygginguna gildi eingöngu íslensk lög og íslenskar venjur, svo og að allur ágreiningur falli undir lögsögu íslenskra dómstóla. Ekki sé tekin afstaða til þess í hvaða þinghá hér á landi mál skuli sótt en þar sem stefnandi eigi skráð lögheimili í Reykjavík sé málið höfðað fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur.

Um lagarök vísar stefnandi til laga nr. 30/2004 um vátryggingasamninga og meginreglna vátryggingaréttar, þar á meðal um túlkun vátryggingarsamninga. Þá vísast til meginreglna samningaréttar um skuldbindingargildi samninga. Um heimild til þess að höfða viðurkenningarmál er vísað til 2. mgr. 25. gr. laga um meðferð einkamála nr. 91/1991. Krafan um málskostnað styðst við 1. mgr. 130. gr. laga nr. 91/1991.

II

Stefndu byggja frávísunarkröfu sína í fyrsta lagi á því að kröfugerð stefnanda uppfylli ekki skilyrði laga um meðferð einkamála nr. 90/1991 þar sem um lögspurningu sé að ræða. Með kröfugerðinni sé stefnandi eingöngu að óska álits dómsins, að því er varðar tiltekin réttindi á grundvelli ákvæða vátryggingaskilmála. Úrlausn dómstóla um viðkomandi réttindi sé hins vegar ekki nauðsynleg til úrlausnar um ákveðna dómskröfu enda hafi stefnandi hvorki gert beina kröfu á stjórnendur og yfirmenn né  stefndu á grundvelli tryggingarinnar.

Þannig feli framlagðar tilkynningar stefnanda til Howden frá 13. júlí 2010 aðeins í sér tilkynningar um atvik, sem hugsanlega gætu varðað bótaskyldu en ekki ákveðna kröfu undir stjórnendatryggingunni líkt og tiltekið sé í tilkynningunum. Hér verði að hafa í huga að skilmálar vátryggingarinnar snúi að kröfum á stjórnarmenn og yfirmenn. Tryggingin geri greinarmun á milli beinna krafna sbr. gr. VI.A.1.(1) og tilkynningum um fyrirætlanir um kröfugerð eða atvik sem kunni að leiða til kröfugerðar sbr. gr. VI.A.1.(2) og VI.A.1.(3). Í hinum síðarnefndu tilvikum sé gert ráð fyrir að þeim sé fylgt eftir með kröfu síðar og því ekki um eiginlega kröfu að ræða á þeim tímapunkti. Stefnandi hafi því aðeins tilkynnt um möguleg tjónsatvik á grundvelli fyrrnefndra ákvæða en ekki gert beina kröfu. Tilkynning um atvik, sem ekki leiði til tjóns, vegna krafna samkvæmt vátryggingunni leiði ekki til neinnar til neinnar skyldu af hálfu stefndu. Auk þess hafi stefnandi ekki sýnt fram á að honum beri eða hafi borið að halda stjórnendum skaðlausum af slíkri kröfu. Stefnandi hafi þannig ekki sýnt fram á að líklegt verði að teljast að hann hafi orðið fyrir fjártjóni sem sé forsenda þess að viðurkenningarkrafa sé dómtæk.

Stefndu byggja frávísunarkröfu sína enn fremur á því að stefnandi sé í raun að leita álits dómsins um það hvort tiltekin atvik hafi átt sér stað er varði möguleg kaup á tilkynningarfresti samkvæmt fyrrnefndum vátryggingarskilmálum. Af lýsingu stefnanda á samskiptum við lögmenn stefndu, hluta stefndu, sem og vátryggingamiðlara stefnanda, virðist sem stefnandi sé að óska staðfestingar dómsins á því að ákveðin atvik hafi átt sér stað í samskiptum þessara aðila, sem leiði til tiltekinnar réttarstöðu stefnanda og stefndu. Álitsbeiðni þessi sé ekki nauðsynleg til úrlausnar um ákveðna dómkröfu með vísan til þess sem fyrr sagði. Í báðum tilvikum sé um að ræða framsetningu viðurkenningarkröfu sem ekki fái staðist skilyrði 1. mgr. 25. gr. laga um meðferð einkamála nr. 91/1991.

Í öðru lagi byggja stefndu frávísunarkröfu sína á því að stefnandi hafi ekki lögvarða hagsmuni af úrlausn málsins, sbr. 2. mgr. 25. gr. laga um meðferð einkamála nr. 91/1991. Reifun stefnanda á hagsmunum sínum af úrlausn málsins sé takmörkuð en eingöngu stuttlega vísað til þess í stefnu að stefnandi telji sig mögulega eiga kröfur gegn stjórnarmönnum og/eða yfirmönnum stefnanda, sem geti átt undir trygginguna og hafi því fjárhagslega hagsmuni af niðurstöðu í málinu. Stefndu telji hins vegar fyrrgreindar tilkynningar, sem byggi á tilteknum atvikum og greint sé frá í skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis, ekki fullnægjandi tilgreiningu á kröfu og þar með sennilegu fjártjóni stefnanda. Stefnandi hafi ekki gert þær kröfur sem hann telji sig eiga og sé því viðurkenningarkrafa hans í máli þessu einvörðungu álitsbeiðni.

Stefnandi hefur enn fremur ekki lögvarða hagsmuni af úrlausn málsins með vísan til þess að hann hefur ekki þá stöðu samkvæmt vátryggingarskilmálum og að lögum að geta gert kröfu í máli þessu um lengdan tilkynningarfrest. Vátryggingin sé til hagsbóta fyrir stjórnarmenn og yfirmenn stefnanda, sbr. röksemdir stefnanda í stefnu, en ekki stefnanda sjálfan, enda nái hugtakið tjón (e. loss) samkvæmt staflið I. í II. kafla skilmálanna aðeins til tjóns stjórnarmanna og yfirmanna. Stefnandi eigi aðeins réttindi undir vátryggingunni á grundvelli vátryggingarákvæðis 2), í I. kafla um vátryggingarákvæði (e. insuring clauses). Ákvæðið taki til þess að vátryggjendur greiði fyrir hönd stefnanda tjón vegna kröfu sem beinist að stjórnarmönnum og/eða yfirmönnum stefnanda, sem hann hefði annars mátt eða verið skylt að lögum, hvort heldur er settum lögum eða dómafordæmum, að ábyrgjast skaðleysi stjórnarmanna og yfirmanna. Hvergi í stefnu sé kröfu af þeim toga lýst og ekki sé sýnt fram á að stefnanda bæri að íslenskum lögum að halda stjórnendum sínum skaðlausum vegna slíkrar kröfu.

Þá halda stefndu því fram að stefnanda standi ekki til boða úrræði 44. og 46. gr. laga um vátryggingarsamninga nr. 30/2004 við kröfugerð á hendur vátryggjanda, þ.e. að gera beina kröfu á hendur stefndu, þar sem ekki sé unnt að líta á hann sem tjónþola í skilningi framangreindra ákvæða. Stefndu telja reyndar að stefnandi geti yfir höfuð ekki gert kröfu sem viðkemur tryggingunni, hvort heldur er á hendur stjórnarmönnum eða yfirmönnum eða beint á stefndu, í ljósi þess að hann er vátryggingartaki en vátryggingin sé til hagsbóta fyrir stjórnendur en ekki stefnanda sjálfan. Tryggingunni sé ætlað að veita stjórnarmönnum og yfirmönnum vátryggingavernd en ekki vátryggingartaka sjálfum. Auk þess sé ótækt að stefnandi, sem sé vátryggingartaki sem hafi vanefnt skyldur sínar samkvæmt samningi, m.a. hvað varðar upplýsingaskyldu og yfirlýsingar, geti sjálfur gert kröfu í tryggingu sem tekin hafi verið fyrir stjórnendur vegna tjóns sem hann hafi sjálfur verið valdur að og/eða kunni að bera ábyrgð á. Hér verði að hafa í huga almenn sjónarmið skaðabótaréttar, þess efnis að annar aðili en tjónvaldur þurfi að hafa orðið fyrir tjóni, en ekki að þetta sé sami aðilinn. Í máli þessu sé stefnandi valdur að og/eða ábyrgur fyrir því tjóni sem af hlaust, m.a. á grundvelli sjónarmiða um samsömun við stjórnendur sína og yfirmenn, eftir því sem við kunni að eiga.

Í þriðja lagi byggja stefndu frávísunarkröfu sína á því að kröfugerð stefnanda um viðurkenningu uppfylli ekki kröfur um skýrleika sem áskilið er í 25. gr. og 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991, sbr. meginreglur einkamálaréttarfars um skýran og glöggan málatilbúnað. Í kröfugerðinni sé óskað viðurkenningar á meintri skyldu stefndu til sölu á 36 (eða eftir atvikum 72) mánaða tilkynningarfresti, en skv. eðli sínu verður dómum um viðurkenningu ekki fullnægt með aðför, þar sem í viðurkenningardómum verði ekki mælt fyrir um skyldu stefndu, svo sem kröfugerð stefnanda feli í sér.

Kröfugerð stefnanda feli eingöngu í sér yfirlýsingu um greiðslu á tilheyrandi iðgjaldi, án þess að tilgreina fjárhæð þess. Stefnandi hefði getað tilgreint umrædda fjárhæð, ýmist á grundvelli eigin fyrirliggjandi gagna eða með því að afla upplýsinga hjá vátryggingarmiðlara sínum. Stefnandi vísar hins vegar með óskýrum hætti til greinar A.4 í III. kafla vátryggingarskilmála en það sé hluti af skýrum og glöggum málatilbúnaði að tilgreina umrædda fjárhæð. Ennfremur verði að horfa til þess að ákvæði gr. III.A.3 fjalli um rétt til að kaupa en ekki skyldu til að selja.

Kröfugerð stefnanda uppfylli auk þess ekki skilyrði laga um skýra kröfugerð þar sem í aðalkröfu sé gerð krafa um 36 mánaða tilkynningarfrest, en til vara um 72 mánaða frest. Gera verði kröfu til þess að stefnandi tilgreini fyrst sína ýtrustu kröfur og í kjölfarið varakröfu, enda eru kröfur hans sömu tegundar, en með tilvísan í mislangan tilkynningarfrest. Komi til þess að dómur fallist ekki á aðalkröfu stefnanda en þess í stað varakröfu, veiti hún samkvæmt orðalagi sínu skyldu til sölu á helmingi lengri tilkynningarfresti en samkvæmt aðalkröfu.  

Í fjórða lagi byggja stefndu kröfu um frávísun á því að dómsúrlausn í málinu á grundvelli kröfugerðar stefnanda yrði ekki endanleg úrlausn um sakarefnið eða ágreining aðila, í skilningi 4. mgr. 114. gr. laga nr. 91/1991. Stefndu hafi með bréfi sínu til stefnanda 23. desember 2010 borið fyrir sig öll þau vanefndaúrræði sem hvert um sig er sérgreint og þeir telja tæk á grundvelli samninga-, kröfu- og vátryggingaréttar, vegna vanefnda stefnanda samkvæmt vátryggingunni og skilmálum hennar. Af þeim sökum sé ekki unnt að viðurkenna kröfu sem byggi á samningi sem stefndu hafa þegar lýst yfir að sé ógildur eða alltént að honum hafi verið rift miðað við 23. desember 2010. Stefnandi hafi með ófullnægjandi hætti tekið mið af þessari afstöðu stefndu í kröfugerð sinni þrátt fyrir að bréf þess efnis hafi verið afhent stefnanda 9 mánuðum fyrir þingfestingu máls þessa. Dómur um viðurkenningu samkvæmt kröfugerð stefnanda breyti ekki þeirri staðreynd. Ágreiningur málsaðila um umfang vátryggingarinnar, vernd og gildi hennar stæði auk þess eftir óleystur.

Loks byggja stefndu frávísunarkröfu sína vegna varakröfu stefnanda einnig á því að kröfugerð stefnanda uppfylli ekki kröfur um skýrleika sem áskilið sé í 25. gr. og 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991, sbr. meginreglur einkamálaréttarfars um skýran og glöggan málatilbúnað. Í varakröfu geri stefnandi kröfu um viðurkenningu á skyldu stefndu á sölu til stefnanda á allt að 72 mánaða tilkynningarfresti. Um greiðslu viðeigandi iðgjalds sé vísað til greinar A8 í III. kafla vátryggingarskilmála. Skilmálar vátryggingarinnar vísi hins vegar til þess að stefnandi kunni, eftir atvikum, að eiga rétt á að óska eftir tilboði frá vátryggjanda til kaupa á allt að 72 mánaða tilkynningarfresti. Stefnandi gæti, eftir atvikum, beðið stefndu um tilboð, en ákvæðið felur ekki í sér neina samsvarandi skyldu af hálfu stefndu til að veita, hvað þá að ganga frá samningum við stefnanda um tilkynningarfrest af þeim toga. Hér sé um viljayfirlýsingu að ræða, sem feli eftir atvikum í sér að vátryggjendur geti lagt fram tilboð, en engin slík skylda sé fyrir hendi af þeirra hálfu. Þá kunni hugsanlega að verða samið um frekari skilmála tryggingarverndar, þ.m.t. fjárhæð iðgjalds. Enn fremur sé fjárhæð iðgjalds ekki tilgreind í varakröfu stefnanda, en aðeins vísað með óskýrum hætti til ákvæða vátryggingaskilmála. Dómkrafa stefnanda sé af þeim sökum alls ekki í samræmi við skýrt orðalag nefndrar greinar A8 í III. kafla vátryggingarskilmála og uppfylli ekki fyrrnefnda kröfu um skýrleika og rökstuðning. Dóminum sé því ómögulegt að verða við henni.

Að öðru leyti vísa stefndu til sömu málsástæðna um frávísun varakröfu og færðar eru fram að ofan varðandi frávísun aðalkröfu.

III

Þegar mál þetta var tekið fyrir 19. júní sl. benti dómari á með vísan til 1. mgr. 100. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála að vera kynni að gallar væru á málinu sem varðað gætu frávísun að hluta eða í heild án kröfu. Nánar tiltekið sá háttur á fyrirsvari og aðild þar sem einum meðlimi svokallaðra „syndicate“ samtaka er stefnt fyrir hönd ótilgreindra meðlima þeirra tiltekið reikningsár. Þá benti dómari enn fremur á að óskýrt virtist hver væri stefndi í þeim tilvikum þar sem í stefnu eru tilgreind tvö félög, s.s. í tilviki „Markel Capital Limited sem eina meðlimnum í samtökum 3000 (syndicate 3000) fyrir reikningsárið 2007 (for the 2007 year of account), Markel Syndicate Management Limited …“ Loks að óljóst virtist hvort stefnandi byggði fyrirkomulag aðildar stefndu á íslenskum eða enskum rétti. Í sama þinghaldi lagði stefnandi m.a. fram álit breskrar lögmannsstofu frá 25. ágúst 2011 ásamt þýðingu og samning aðila frá 24. júní 2011 um niðurfellingu máls er stefnandi hafði áður höfðað og þingfest var 21. júní 2011. Þar segir m.a. að samningurinn sé bundinn því skilyrði að upplýsingarnar sem lögmenn stefndu afhendi um meðlimi samtaka sem tilgreina á sem varnaraðila séu réttar og að þær samrýmist íslenskum réttarfarsreglum um tilgreiningu varnaraðila. Málinu var frestað til 29. ágúst sl. til flutnings um hvort vísa bæri málinu frá. Málinu var aftur frestað utan réttar að beiðni lögmanns stefnda og með samþykki lögmanns stefnanda til 9. nóvember sl. en áður boðaður tími til málflutnings 1. október sl. hafði heldur ekki hentað lögmanni stefndu.

Áður en málflutningur fór fram 9. nóvember sl. lagði lögmaður stefnanda fram skriflega bókun vegna málsins sem lögmaðurinn sagði að hefði m.a. að geyma heildarlista yfir alla stefndu, þ.á m. þá meðlimi svokallaðra Syndicate samtaka ,sem ekki væru tilgreindir með nafni í stefnu. Lögmenn aðila óskuðu eftir því að varnaraðild málsins yrði tilgreind með þeim hætti sem fram kæmi í bókuninni, þ.e. að til viðbótar framangreindum nafngreindu stefndu verði tilgreindir með nafni allir meðlimir viðkomandi samtaka, sem samtals eru 2305 talsins. Þá kvaðst lögmaður stefndu vera með málssóknarumboð frá þessum aðilum sem ekki væru nafngreindir í stefnu. Lögmaðurinn hefði fengið umboðið frá umboðsmanni þeirra í Bretlandi, lögmannsstofunni Mayer Brown, nánar tiltekið á upphafsstigum málsins en nú nýlega fengið staðfestingu á því.

Í fyrrgreindri bókun segir m.a.: Í stefnu er öllum meðlimum umræddra samtaka vátryggjenda stefnt. Þegar fleiri en einn meðlimur er í viðkomandi samtökum var farin sú leið að tilgreina einn einstakan meðlim sjálfs sín vegna og fyrir hönd allra annarra meðlima í viðkomandi samtökum. Þetta var gert þar sem hver einstakur meðlimur í viðkomandi samtökum er samkvæmt enskum rétti talinn vera með umboð til að vera í fyrirsvari fyrir aðra meðlimi samtakanna og dómur gegn einum meðlimi sem er stefnt með þessum hætti er því bindandi fyrir alla meðlimi samtakanna. Þetta er sérstaklega útskýrt á bls. 2 í stefnu málsins og jafnframt í bréfi bresku lögmannsstofunnar Addleshaw Goddard, dags. 25. ágúst 2011, sbr. 14. mgr., lið (2) (a) á dskj. nr. 95 og 96. Þá skal tekið fram að þessi aðferð hefur verið viðhöfð í framkvæmd vegna þess gífurlega óhagræðis sem leiðir af því að tilgreina með nafni alla meðlimi viðkomandi samtaka, en meðlimir þeirra samtaka vátryggjenda sem um er að ræða í máli þessu eru samtals 2305 talsins.

Í sömu bókun bendir stefnandi einnig á að lögmaður stefndu hafi tekið til varna fyrir alla stefndu eins og þeir voru tilgreindir og hafi þannig frá upphafi verið mætt fyrir alla vátryggjendur í málinu, þ. á m. fyrir alla meðlimi umræddra vátryggingarsamtaka. Þeir hafi því allir átt þess kost frá upphafi að gæta hagsmuna sinna í málinu og skilað sameiginlegri greinargerð. Ekki sé ágreiningur milli málsaðila um varnaraðild. Því til stuðnings er vísað til fyrrgreinds samkomulags lögmanna aðila frá 24. júní 2011 sem stefnandi lagði fram 19. júní sl. Þá segir enn fremur í bókun stefnanda: Með vísan til athugasemda héraðsdóms hefur lögmaður stefndu, að beiðni lögmanns stefnanda, aflað upplýsinga um alla þá meðlimi sem tilheyra þeim samtökum vátryggjenda sem standa að umræddri tryggingu og muni lögmaður stefndu með tilsvarandi uppfærslu aðildar taka til varna fyrir þessa aðila. Tekið skal fram að þessar upplýsingar hafa fram til þessa ekki verið stefnanda tiltækar. Með því að tilgreina alla meðlimi viðkomandi samtaka getur í öllu falli ekki verið nokkrum vafa undirorpið hvernig varnaraðild sé nákvæmlega háttað og óska málsaðilar þess sameiginlega að varnaraðild málsins verði tilgreind með …“ framangreindum hætti.

Sá háttur sem stefnandi hefur viðhaft við gerð stefnu og tilgreiningu sumra stefndu, þ.e. tilgreina m.a. sem stefndu einn nafngreindan aðila fyrir hönd allra annarra meðlima í samtökum 3245 (Syndicate 3245), samtökum 4000 (Syndicate 4000), samtökum 1400 (Syndicate 1400) og samtökum 386 (Syndicate 386) fyrir reikningsárið 2007, er lítt rökstuddur í stefnu. Þar er á engan hátt leitast við að útskýra eðli samtakanna og réttarstöðu meðlima þeirra s.s. með vísan til reglna og samninga er um þau gilda. Stefnandi lætur við það sitja að staðhæfa stuttlega um stöðu þeirra og meðlima þeirra samkvæmt enskum rétti svo sem útskýrt sé í bréfi frá bresku lögmannsstofunni Addleshaw Goddard eins og segir í stefnu.

Með fyrrgreindri bókun og við málflutning skírskotaði lögmaður stefnanda enn til ensks réttar um umboð einstakra meðlima framangreindra samtaka til að vera í fyrirsvari fyrir aðra meðlimi samtakanna og að dómur á hendur honum bindi alla meðlimi þeirra. Þessu til stuðnings vísaði lögmaður stefnanda til álits bresku lögmannsstofunnar frá 25. ágúst 2011, sem hann lagði fram 19. júní sl., einkum þess er þar segir að hefðbundnari aðferð sé við málshöfðun gegn Lloyd‘s samtökum að velja eitt nafn af lista Lloyd‘s meðlima (helst fyrirtæki) og tilgreina þann meðlim sem varnaraðila „persónulega og fyrir hönd allra meðlima“ viðkomandi samtaka á því reikningsári sem um ræðir. Slík aðferð sé bindandi fyrir alla meðlimi samtakanna á viðkomandi reikningsári og birting stefnu sé talin hafa gildandi áhrif fyrir alla umrædda meðlimi. Stefnandi hefur á hinn bóginn á engan hátt leitast við að sýna sjálfstætt fram á slíkar heimildir, s.s. málsóknarumboð hinna nafngreindu meðlima viðkomandi samtaka samkvæmt samþykktum þeirra eða öðrum sérstökum samningi þannig að samræmist íslenskum réttarfarsreglum. Að þessu leyti er málatilbúnaður stefnanda vanreifaður og í andstöðu við e. og f. lið 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991. Mögulegt málsóknarumboð getur því ekki komið til skoðunar auk þess sem báðir aðilar málsins hafa nú krafist þess að hinir stefndu ónafngreindu aðilar viðkomandi samtaka verði nafngreindir sem stefndu samkvæmt fyrrgreindri bókun stefnanda.

Það er grundvallarskilyrði samkvæmt a. lið 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991 að í stefnu skal greina svo glöggt sem verða má nafn aðila, kennitölu og heimili eða dvalarstað og ef um lögaðila er að ræða nafn fyrirsvarsmanna, stöðu hans, heimili eða dvalarstaða, sbr. b. lið sama ákvæðis. Nafngreining aðila í stefnu er nauðsynleg til að ekki fari á milli mála hverjir eru aðilar dómsmáls, sbr. enn fremur reglu b. liðar 1. mgr. 114. gr. um að í forsendum dóms skal greina nöfn og heimili aðila. Fyrrgreindur brestur á tilgreiningu stefndu í samræmi við ákvæði a. og b lið 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991 er andstöðu við þessi ófrávíkjanlegu ákvæði réttarfarslaga. Samkomulag aðila um þessa tilhögun andstætt reglum einkamálaréttarfars hefur því ekki þýðingu. Fyrir vikið er ekki unnt að líta svo á að hinum ónafngreindu meðlimum fyrrgreindra samtaka hafi verið stefnt með löglegum hætti og mál höfðað á hendur þeim enda þótt lögmaður hafi undirritað yfirlýsingu þess efnis á stefnu að honum sé nægilega birt f.h. allra sem hafi falið honum að sækja þing við þingfestingu málsins, í samræmi við 93. gr. laga nr. 91/991. Samkvæmt þessari niðurstöðu og með gagnályktun frá 3. mgr. 19. gr. um heimildir til höfðunar sakauka er ekki heimilt að fallast á þá kröfu stefnanda og stefndu í málinu að nú verði allir meðlimir viðkomandi samtaka tilgreindir með nafni sem stefndu.

Í stefnu er á því byggt að stefndu séu vátryggjendur samkvæmt umdeildri stjórnendatryggingu sem stefndi keypti og krafist er viðurkenningar á að stefndu sé skylt að selja stefnanda tilkynningarfrest, eins og nánar greinir í dómkröfum. Málatilbúnaður stefnanda er þannig byggður á því að allir vátryggjendurnir, einnig þeir meðlimir fyrrgreindra samtaka vátryggjenda sem komist hefur verið að niðurstöðu um að sé ekki löglega stefnt, beri óskipta skyldu að þessu leyti gagnvart honum. Nauðsyn ber því til samaðildar þeirra allra samkvæmt 1. mgr. 18. gr. laga nr. 91/1991.

Þegar alls þess er gætt, sem nú hefur verið rakið, verður ekki hjá því komist að vísa máli þessu sjálfkrafa frá héraðsdómi samkvæmt 2. mgr. 18. gr. laga nr. 91/1991, án þess að fjalla þurfi um frávísunarástæður stefndu.

Eftir atvikum þykir rétt að málskostnaður falli niður.

Áslaug Björgvinsdóttir héraðsdómari kveður upp úrskurð þennan.

ÚRSKURÐARORÐ:

Máli þessu er vísað frá héraðsdómi.

Málskostnaður fellur niður.