Fimmtudaginn 7. febrúar 2002.
Nr. 302/2001.	Hilmir Bjarki Auðunsson (Steingrímur Þormóðsson hrl.) gegn Tryggingamiðstöðinni hf. (Guðmundur Pétursson hrl.)

 

Ómerking. Heimvísun. Meðdómendur. Hæfi.

 

Deilt var um skaðabótaskyldu T vegna líkamstjóns sem H varð fyrir er vélhjól hans skall á umferðareyju eftir að H hafði ekið um 100-140 metra með framhjólið á lofti. Hafnaði T bótaskyldu á grundvelli þess að H hefði vísvitandi ekið hjólinu á afturhjólinu einu og með því sýnt af sér stórfellt gáleysi. Með dómi Hæstaréttar 14. september 2000 var héraðsdómur ómerktur og málinu vísað heim í hérað. Var talið nauðsynlegt að taka afstöðu til þess við úrlausn málsins hvort T hefði sýnt nægilega fram á að ekki fengi staðist, að ökumaður vélhjóls með sambærilega reynslu og H, gæti af vangá misst stjórn á vélhjóli á þennan hátt. Hefði héraðsdómara borið að kalla til meðdómsmenn með sérkunnáttu á umræddu sviði. Dómi héraðsdóms, sem í höfðu setið sérfróðir meðdómendur, var einnig áfrýjað til Hæstaréttar. Engin gögn höfðu verið lögð fram um sérþekkingu annars meðdómandans, sem var frístundaökumaður bifhjóla, á umræddu sviði. Ómótmælt var að hann hefði réttindi til að aka bifhjóli en ekki var talið að slíkum almennum réttindum yrði jafnað saman við þá sérkunnáttu, sem þyrfti að vera fyrir hendi, svo að unnt væri að leysa úr þeim ágreiningi sem lá fyrir í málinu. Var því talið óhjákvæmilegt að ómerkja héraðsdóm og vísa málinu til nýrrar meðferðar í héraði og dómsálagningar að nýju. Athugasemd var gerð um þá framkvæmd dómkvaddra matsmanna að boða T ekki á matsfund og gefa honum ekki kost á að gæta hagsmuna sinna við matið, sem braut í bága við 2. mgr. 62. gr. laga nr. 91/1991. Hefði héraðsdómara verið rétt, þegar hann varð þessa var, að gefa aðilum kost á að fá matið endurupptekið til þess að bætt yrði úr þessum ágalla.

 

Dómur Hæstaréttar.

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Guðrún Erlendsdóttir, Hrafn Bragason og Pétur Kr. Hafstein.

Áfrýjandi skaut máli þessu til Hæstaréttar 15. ágúst 2001. Hann krefst þess aðallega, að héraðsdómur verði ómerktur og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar. Til vara krefst hann þess, að stefndi verði dæmdur til að greiða sér 2.809.242 krónur með 2% ársvöxtum frá 24. október 1997 til 25. febrúar 1999, dráttarvöxtum samkvæmt III. kafla vaxtalaga nr. 25/1987 frá þeim degi til 1. júlí 2001 og samkvæmt 1. mgr. 6. gr. laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu frá þeim degi til greiðsludags. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og fyrir Hæstarétti.

Stefndi krefst staðfestingar héraðsdóms og málskostnaðar fyrir Hæstarétti.

 

I.

Eins og fram kemur í hinum áfrýjaða dómi var mál þetta fyrst dæmt í Héraðsdómi Reykjavíkur 17. febrúar 200. Hæstiréttur ómerkti þann dóm 14. september 2000 þar sem héraðsdómara hefði borið að kveðja til meðdómsmenn, sbr. 2. mgr. 2. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sagði í dómi Hæstaréttar, að við úrlausn málsins yrði meðal annars að taka afstöðu til þess hvort ökumaður með reynslu áfrýjanda gæti af vangá hafa misst þannig tök á stjórn vélhjólsins, að framhjól þess hæfist á loft gegn vilja hans og héldi áfram för í jafnvægi um 100 til 140 metra vegalengd upp brekku án þess að honum tækist að koma framhjólinu niður á götu á ný. Sérkunnáttu væri þörf til að leysa úr slíkum málsástæðum.

Héraðsdómari tilnefndi á dómþingi 31. október 2000 sem meðdómsmenn Helga Jóhannesson hæstaréttarlögmann og Jóhann Davíðsson ökukennara.

Áfrýjandi styður ómerkingarkröfu sína við það, að Helgi Jóhannesson hafi sem frístundaökumaður bifhjóla ekki haft þá sérþekkingu, sem nauðsynleg er í máli því, sem hér er til úrlausnar. Engin gögn hafa verið lögð fram um sérþekkingu Helga á þessu sviði. Því er ómótmælt, að hann hafi réttindi til að aka bifhjóli, en ekki liggur fyrir hvenær hann fékk þau réttindi og í hvaða mæli hann hefur stundað bifhjólaakstur.  Ekki verður slíkum almennum réttindum jafnað saman við þá sérkunnáttu, sem þarf að vera fyrir hendi, svo að unnt sé að leysa úr þeim ágreiningi, sem hér liggur fyrir, sbr. 2. mgr. 2. gr. laga nr. 91/1991. Samkvæmt þessu verður ekki hjá því komist að ómerkja héraðsdóm og vísa málinu til nýrrar meðferðar í héraði og dómsálagningar að nýju.

Það athugist, að sú framkvæmd dómkvaddra matsmanna að boða stefnda ekki á matsfund og gefa honum ekki kost á að gæta hagsmuna sinna við matið braut í bága við 2. mgr. 62. gr. laga nr. 91/1991. Héraðsdómara var rétt, þegar hann varð þessa var, að gefa aðilum kost á að fá matið endurupptekið til þess að bætt yrði úr þessum ágalla.

Hvor aðila skal bera sinn kostnað af málinu.

Dómsorð:

Héraðsdómur er ómerktur, og er málinu vísað til nýrrar meðferðar í héraði og dómsálagningar að nýju.

Málskostnaður fellur niður.

 

 

Dómur Héraðsdóms Reykjavíkur 28. mars 2001.

I

Mál þetta, sem dómtekið var hinn 5. mars sl., að loknum munnlegum málflutningi er höfðað fyrir dómþinginu af Hilmi Bjarka Auðunssyni, kt. 170275-3149, Höfðastíg 12, Bolungarvík, á hendur Tryggingamiðstöðinni hf., kt. 660269-2079, Aðalstræti 6-8, Reykjavík, með stefnu þingfestri hinn 11. mars 1999.

Dómkröfur stefnanda eru þær, að stefnda verði gert að greiða stefnanda 2.809.242 krónur, ásamt 2% ársvöxtum frá 24. október 1997 til 25. febrúar 1999 og með dráttar­vöxtum samkvæmt III. kafla vaxtalaga nr. 25/1987 frá þeim degi til greiðsludags.  Þá krefst stefnandi málskostnaðar að skaðlausu, þar sem tekið verði mið af því að stefn­andi sé ekki virðisaukaskattskyldur.

Dómkröfur stefnanda eru þær, að hann verði sýknaður af öllum kröfum stefnanda í máli þessu og stefnda dæmdur málskostnaður að skaðlausu úr hendi stefnanda, að mati dómsins.

Mál þetta var áður dæmt í Héraðsdómi Reykjavíkur hinn 17. febrúar 2000.  Hæsti­réttur ómerkti þann dóm, með dómi dagsettum 14. september 2000, og vísaði málinu heim í hérað til aðalmeðferðar og dómsálagningar að nýju, þar sem héraðs­dómara hefði borið við úrlausn málsins að kveða til meðdómsmenn, sbr. 2. mgr. 2. gr. laga nr. 91/1991, um meðferð einkamála.

II

Hinn 24. október 1997, um kl. 16 ók stefnandi vélhjóli sínu vestur Háaleitisbraut í Reykja­vík.  Við gatnamót Kringlumýrarbrautar nam hann staðar við umferðarljós.  Hugðist hann fara þaðan upp brekku að Skipholti og beygja þar til hægri.  Stefnandi kvaðst hafa tekið kraftlega af stað, er grænt ljós logaði.  Við það „prjónaði” hjólið og missti stefnandi stjórn á hjólinu með þeim afleiðingum að hjólið fór yfir umferðareyju við Skipholt og stefnandi féll af hjólinu.  Bifhjól stefnanda er af Suzuki gerð og var tryggt hjá stefnda.

Afleiðingar slyssins urðu þessar, samkvæmt framlögðu læknisvottorði Gauta Laxdal, læknis, dagsettu 9. desember 1998:„Við komu á Slysadeild kvartaði hann undan verkjum yfir vinstri úlnlið...Einungis var ástæða til þess að taka rtg.mynd af vinstra úlnlið og kom þá í ljós brot á fjærenda sveifar með lítilli styttingu en þó nokkurri baklægri sveigju.  Á slysadeild var kippt í brotið í deyfingu og þurfti tvær til­raunir til þess að fá góða legu á brotið.  Fékk Hilmar viðeigandi spelku...”  Stefnandi var síðan meðhöndlaður við brotinu næstu misseri á slysadeild.

Stefnandi krafði stefnda um bætur vegna umrædds slyss, en með bréfi stefnda, dag­settu 13. nóvember 1997, hafnaði stefndi bótaskyldu, þar sem félagið taldi stefn­anda hafa valdið slysinu með stórkostlegu gáleysi.

Hinn 12. mars 1998 var óskað eftir því af hálfu stefnanda, að tjónanefnd vá­trygg­ingafélaganna tæki málið til meðferðar.  Niðurstaða nefndarinnar var að bóta­skylda stefnda væri ekki fyrir hendi, þar sem stórkostlegu gáleysi stefnanda væri um að kenna.

Hinn 20. október 1998 úrskurðaði úrskurðarnefnd í vátryggingamálum, að beiðni stefn­anda, að stefndi ætti ekki bótarétt á hendur stefnda vegna atviksins.

Hinn 18. febrúar 1999 mat Atli Ólason, læknir örorku stefnanda.  Í mati hans segir m.a.: „Fyrir umferðarslysið 14.10.1997 var Hilmar Bjarki Auðunsson heilsu­hraustur og hafði engin óþægindi frá úlnliðum.

Við slysið hlaut hann brot á fjarenda sveifarbeins með skekkju.  Hilmar er örv­hentur.  Brotið greri í dálítilli rangstöðu.  Í dag er sýnileg rangstaða á hendi, skert hreyf­ing og eymsli í liðnum og nokkur rýrnun á vinstri handlegg miðað við það sem búast mætti við af togarasjómanni.  Varanlegur miski metinn 7% svo og hefðbundin læknis­fræðileg örorka.

Við mat á varanlegri örorku er tekið mið af því að Hilmar er ómenntaður og hefur unnið erfiðisstörf fram til þessa.  Hann hefur haft óþægindi við áreynslustörf á sjó en haldið út ennþá.  Þó hyggur hann á að fara í land í léttari störf.  Gera má ráð fyrir að vinnu­úthald Hilmis til erfiðisstarfa, sérstaklega á sjó, sé skert.  Varanleg örorka er metin hin sama og miski.

Við mat á tímabundnu atvinnutjóni er miðað við upplýsingar Hilmis sjálfs og stuðst við læknisvottorð Gauta Laxdal um að hann hafi verið um það bil þrjá mánuði frá vinnu.  Þjáningatími er miðaður við sama tíma.  Hann var ekki til meðferðar á sjúkr­astofnun.

NIÐURSTAÐA:

Við umferðarslysið þann 14.10.1997 varð Hilmir Bjarki Auðunsson fyrir eftir­farandi skaða með hliðsjón af skaðabótalögum nr. 50/1993:

Tímabundið atvinnutjón skv. 2. grein:Þrír mánuðir100%

Þjáningabætur skv. 3. grein:Rúmliggjandi, ekkert.

Batnandi, með fótaferð, þrír mánuðir.

Varanlegur miski skv. 4. grein:7%

Varanleg örorka skv. 5. grein:7%

Hefðbundin, varanleg læknisfræðileg örorka7%”

Stefnandi kvaðst ekki hafa öðlast mikla reynslu sem togarasjómaður, en þó unnið sem togarasjómaður hálft árið 1996 og árið 1997 fram að því er slysið varð.  Stefnandi kvaðst og hafa verið á sjó árið 1998 og haft af því góðar tekjur.  Hann hafi þó þurft að leggja mjög hart að sér við störf sín vegna slæmsku í hendinni.  Vegna máttleysis og þreytu­óþæginda í hendi hafi hann hins vegar orðið að hætta til sjós og starfi nú tíma­bundið sem sölumaður.

Eftir að dómur Hæstaréttar féll í málinu óskaði stefnandi eftir því að dómkvaddir yrðu matsmenn samkvæmt 1. mgr. 61. gr. laga nr. 91/1991, um meðferð einkamála.  Kvað stefnandi að tilgangur matsbeiðnarinnar væri „að fá botn í orsakir slyssins og að unnt sé með tryggari hætti, en gert hefur verið að upplýsa þær aðstæður sem á slysstað voru og hvert var eðli þess bifhjóls er matsbeiðandi slasaðist á.”

Í niðurlagi matsgerðarinnar, sem dagsett er 13. janúar 2001, segir svo m.a.: „Það sem við álitum að hafi gerst hjá Hilmi Bjarka á RF-497.  Hann ekur kröftuglega af stað yfir gatnamótin sem liggja niður á við og finnur fyrir hjólförum sem eru þvert á aksturs­stefnu hans, hjólið hoppar yfir dældirnar og grípur í hæðirnar við það rykkir í og hjólið byrjar að lyfta sér örlítið.  Hilmir byrjar að renna aftur í sætinu vegna olíu­blauta leðursins.  Þegar yfir gatnamótin er komið lendir framdekkið á brekkunni sem liggur uppávið og fjöðrunin þrýstist saman, þegar fjöðrunin slær í sundur (rebound) aftur hjálpar það við að lyfta framhjólinu uppí prjón og Hilmir rennur alveg aftur á far­þegasætið og gefur enn meira inn.  Það sem gerist næst er vitað hann reynir að bjarga sér og hjólinu en getur það ekki og kann það ekki.  Hann getur ekki snúið bensín­gjöfinni til baka, bremsar ekki með fótbremsu og tekur ekki í kúplingu.

Af lestri allra gagnanna er ekki að finna neitt sem bendir til þess að um víta­verðan akstur hafi verið að ræða hins vegar er löngu þekkt staðreynd að fákunnátta veldur því að fólk gerir sér ekki grein fyrir hættum og framkvæmir af andvaraleysi”.  

III

Stefnandi byggir dómkröfur sínar á því, að samkvæmt skilgreiningum 2. gr. um­ferð­arlaga nr. 50/1987, sé bifhjól hans vélknúið ökutæki.  Er slysið varð hafi stefn­andi verið við stjórn þess ökutækis.

Stefnandi hafi gert samning við hið stefnda félag um ábyrgðartryggingu sam­kvæmt 91. gr. umferðarlaga nr. 50/1987, og einnig sérstaka slysatryggingu ökumanns, öku­tækisins RF-497, samkvæmt 92. gr. umferðarlaga.  Þessar tryggingar hafi verið í fullu gildi er slysið varð.

Stefnandi byggir kröfu sína á því, að hann hafi orðið fyrir líkamlegum áverkum við slysið, sem ökumaður bifhjólsins, RF-497.

Stefnandi byggir á því, að hann hafi gætt fyllsta öryggis við aksturinn.  Hann hafi bæði verið með hjálm og í leðurgalla, sem varið hafi hann gegn frekari áverkum.  Stefn­andi kveðst ekki hafa sýnt af sér stórkostlegt gáleysi þó svo hann hafi tekið af stað á hjólinu af miklum krafti umrætt sinn, og hjólið „prjónað”.  Þá hafi leðurgalli hans ekki loðað nægilega vel við sætið.  Stefnandi hafi ekki skapað hættu fyrir aðra veg­farendur með akstri sínum, þar sem vegur hafi verið auður.

Samkvæmt grundvallarreglum bótakafla umferðarlaga geti það ekki skipt máli að hann hafi verið svo óheppinn að hjólið „prjónaði”, sem stafað hafi af því hversu aft­ar­lega hann hafi setið í sæti bifhjólsins og hann hafi runnið aftur í sætinu er hann tók af stað.  Við þetta hafi hann misst af fótstiginu og þar með misst stjórn á hjólinu.

Stefnandi heldur því fram að þó svo að orsök slyssins sé ef til vill að einhverju leyti því að kenna að stefnandi hafi ekki gætt fyllstu varúðar, geti það ekki varðað hann missi bóta.  Slysatrygging ökumanns eigi einmitt við í slíkum tilvikum, en stefnandi hafi ekki sýnt af sér stórkostlegt gáleysi í skilningi vátryggingaréttar.

Stefnandi bendir og á og fullyrðir, að ökumenn bifreiða hafi hingað til fengið bætur samkvæmt 92. gr. umferðarlaga, er þeir hafi ekið aftan á aðra bifreið eða ekið út­af og í öðrum tilvikum, þar sem ökumenn hafi sýnt af sér stórkostlegt gáleysi.

Stefnandi byggir og á því, að stefnda beri að greiða honum bætur samkvæmt 92. gr. umferðarlaga jafnvel þó að hann hafi sýnt af sér sök.  Sú regla gildi í vá­trygg­inga­rétti, að félagið hafi sönnunarbyrði um það hvort stefnandi hafi sýnt af sér stór­kost­legt gáleysi.  Engin sönnunarfærsla eða könnun, hvorki á hjóli stefnanda né bún­ingi hans, hafi farið fram af hálfu hins stefnda félags.  Hins vegar liggi nú fyrir mats­gerð, sem sýni að stefnandi hafi ekki sýnt af sér stórkostlegt gáleysi við aksturinn.  Þá beri einnig að líta til þess að stórkostlegt gáleysi samkvæmt vátryggingarétti sé nánast lægsta stig ásetnings.

Stefnandi sundurliðar kröfu sína með eftirfarandi hætti í stefnu:

Þjáningabætur, 700x3649/3282x90

Er bótaliður þessi byggður á að stefnandi fór batnandi með

fótaferð í 90 daga70.045

Miskabætur, 4.000.000x3649/3282x7%311.310

Bætur fyrir varanlega örorku:3.210.213x1063.402.825

frl.atvr. í iðgjöldum

3.402.285x3649/3580, vísitöluhækkun=3.468.410x10x7%2.427.887

Stefnandi kveðst miða árslaun við heildarlaun sín árið 1997, er hann hafi verið á Hrafns­eyrinni IS-10.  Seinni hluta ársins 1996 hafi hann verið á skipi í eigu Bakka hf. Bol­ungarvík, en ekki fengið launamiða frá því fyrirtæki, svo ekki hafi verið unnt að reikna nákvæmlega út laun hans frá 24. október 1997 aftur til 24. október 1996.Þá gerir stefnandi kröfu um að við ákvörðun málskostnaðar honum til handa verið tekið tillit til útlagðs kostnaðar 54.200 krónur vegna örorkumats og 15.930 krónur vegna lækn­isvottorðs og 120.000 krónur vegna matsgerðar.

Um lagarök vísar stefnandi til 92. gr. umferðarlaga nr. 50/1987, hvað varðar fé­bótaskyldu hins stefnda félags.  Einnig vísar stefnandi til reglna vátryggingaréttar um sönn­unarbyrði fyrir sök tjónþola og einnig 18. og 20. greina vátrygginga-samn­ingalaga og ákvæða laganna um slysatryggingar.

Stefnandi vísar og til vátryggingaskilmála hins stefnda félags og reglugerðar nr. 307/1988.

Um fjárhæð bótakröfu og útreikning hennar vísar stefnandi til skaðabótalaga nr. 50/1993, með síðari breytingum.

IV

Stefndi byggir sýknukröfu sína á því, að stefnandi hafi sýnt af sér stórkostlegt gá­leysi með því að aka bifhjóli sínu aðeins á afturhjólinu á einni fjölförnustu akbraut borg­arinnar á annatíma.  Ökutækið sé algerlega stjórnlaust með þess konar akstri, þar sem þýðingarmestu öryggistæki þess, hemlar og stýri, verði óvirk þegar framhjólið sé á lofti.  Stefnandi hafi með aksturslagi sínu ekki einungis sett sjálfan sig í hættu heldur einnig aðra vegfarendur og hafi auðna ein ráðið að ekki hafi farið verr, umrætt sinn.

Stefndi kveðst ekki fallast á þær skýringar stefnanda, að hjólið hafi „prjónað” vegna einhverrar óheppni.  Telur stefndi að stefnandi hafi vísvitandi ekið eins og raun bar vitni og verði því að bera sjálfur ábyrgð á tjóni sínu.  Hafa verði og í huga að stefn­andi hafi ekið hjólinu tugi metra á afturhjólinu einu, sem styðji það mat stefnda að stefnandi hafi af ásetningi ekið með áðurgreindum hætti.

Stefndi mótmælir upphafstíma dráttarvaxta, verði dæmt áfelli, og krefst þess að upp­hafstími dráttarvaxta verði frá dómsuppsögudegi.

V

Óumdeilt er að stefnandi var vátryggður samkvæmt 92. gr. laga nr. 50/1987, er um­rætt atvik átti sér stað.  Ágreiningur aðila snýst um það hvort stefnandi hafi með akst­urslagi sínu firrt sig bótarétti.

Stefnandi byggir á því, að hann eigi rétt til greiðslu bóta vegna umrædds slyss, úr slysa­tryggingu ökumanns samkvæmt skilmálum vátryggingarinnar og ákvæða 2. mgr. 18. gr. laga nr. 20/1954, um vátryggingarsamninga, þar sem hann hafi ekki við akst­ur­inn sýnt af sér gáleysi, sem telja megi stórfellt.

Stefndi byggir hins vegar á því, að stefnandi hafi vísvitandi ekið á vélhjóli sínu á aftur­hjólinu einu, en með því hafi ökutækið orðið algerlega stjórnlaust, þar sem bæði stýri þess og framhemlar hafi verið óvirk.  Þessa háttsemi verði að telja stórkostlegt gá­leysi, sem komi í veg fyrir greiðsluskyldu stefnda.

Samkvæmt framburði stefnanda var hann vanur ökumaður vélhjóls, en hafði þó ekki öðlast langa reynslu í að aka áðurgreindu vélhjóli.  Vélhjólið, sem hann ók um­rætt sinn, hafði hann keypt rúmum tveimur mánuðum áður, en ekki notað það um mán­aðar skeið fyrir slysdag, þar sem hann hafði verið fjarverandi vegna starfa sinna.  Stefnandi hafði því ekki teljandi reynslu af akstri þessa vélhjóls.  Hann kvaðst þó hafa ekið á hjólinu í nokkrar klukkustundir þann sama dag áður en slysið varð.

Hjól þeirrar gerðar, sem stefnandi ók umrætt sinn, er afar aflmikið og bensíngjöf þess mjög viðkvæm og reisir hjólið sig auðveldlega ef því er gefið of mikið inn.  Krefst slíkur akstur, þ.e. að aka á afturhjólinu einu, mikillar nákvæmni og felur í sér samspil jafnvægis og stjórnun eldsneytisgjafar. 

Stefnandi hefur haldið því fram að hann hafi af vangá misst stjórn á vélhjólinu og fram­hjól vélhjólsins hafi hafist á loft gegn vilja hans skömmu eftir að hann tók af stað frá gatnamótunum og haldist þannig í jafnvægi um 90-100 metra vegalengd upp brekk­una án þess að honum tækist að koma framhjólinu niður á götu á ný.  Dómurinn telur einsýnt að hafi stefnandi misst stjórn á ökutækinu strax í upphafi ferðar yfir gatna­mótin hefði hjólið ofrisið og hann fallið af, en hann ekki getað ekið svo langa leið stjórnlaust á afturhjólinu. Telur dómurinn útilokað að unnt sé að aka hjólinu svo langa vegalengd, sem raun varð, án þess að hafa ætlað sér það og án þess að hafa stjórn á aðstæðum eins og stefnandi hefur borið.    Samkvæmt því verður að fallast á það með stefnda, að stefnandi hafi vísvitandi ekið á vélhjóli sínu á afturhjólinu einu.  Var því akstur stefnanda háskalegur og til þess fallinn að valda honum tjóni.  Verður að telja að stefnandi hafi átt að vera það kunnugt og gera sér ljósar afleiðingar slíks aksturs.  Samkvæmt framansögðu sýndi stefnandi af sér stórkostlegt gáleysi og hefur með því fyrirgert rétti sínum til bóta úr slysatryggingu ökumanns samkvæmt 92. gr. laga nr. 50/1987, sbr. vátryggingaskilmála stefnda og 2. mgr. 18. gr. laga nr. 20/1954.

Eins og fram hefur komið var lögð fram matsgerð dómkvaddra matsmanna.  Niður­staða hennar breytir ekki niðurstöðu dómsins um mat á sök stefnanda auk þess sem fram hefur komið að lögmaður stefnda var ekki boðaður til matsfundar.

Ber því að fallast á sýknukröfu stefnda.

Samkvæmt þessari niðurstöðu ber að dæma stefnanda til þess að greiða stefnda máls­kostnað, sem þykir hæfilega ákveðinn 150.000 krónur.

Dóminn kváðu upp Hervör Þorvaldsdóttir, héraðsdómari, ásamt með­dóms­mönn­unum, Helga Jóhannessyni, hæstaréttarlögmanni og Jóhanni Davíðssyni, öku­kennara.

D Ó M S O R Ð :

Stefndi, Tryggingamiðstöðin hf., er sýkn af kröfum stefnanda, Hilmis Bjarka Auðuns­sonar, í máli þessu.

Stefnandi greiði stefnda 150.000 krónur í málskostnað.