Dómur Hæstiréttur.

Mál þetta dæma Benedikt Bogason hæstaréttardómari og Ingibjörg Benediktsdóttir og Ingveldur Einarsdóttir settir hæstaréttardómarar.

Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 27. maí 2016, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 30. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 25. maí 2016 þar sem varnaraðila var gert að sæta áframhaldandi gæsluvarðhaldi allt til miðvikudagsins 22. júní 2016 klukkan 16. Kæruheimild er í b. lið 2. mgr. 192. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi.

Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar.

Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur.

Dómsorð:

Hinn kærði úrskurður er staðfestur.

Úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 25. maí 2016.

                Héraðssaksóknari hefur gert þá kröfu að Héraðsdómur Reykjavíkur úrskurði að X, kt. [...], verði gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi þar til dómur fellur í máli hans, þó eigi lengur en til miðvikudagsins 22. júní 2016, kl. 16.00.

Í greinargerð héraðssaksóknara kemur fram að með ákæru ríkissaksóknara dagsettri 29. þ.m., sé ákærða gefið að sök frelsissviptingu, líkamsárás, hótanir, kynferðisbrot og stórfelldar ærumeiðingar gegn sambýliskonu sinni, með því að hafa föstudaginn 5. febrúar 2016, svipt þáverandi sambýliskonu sína, A, frelsi frá um klukkan 11 til 15, á heimili þeirra að [...] í [...]. Á meðan á frelsissviptingunni stóð hafi ákærði veist að A og slegið hana ítrekað hnefahöggum í síðuna og höfuðið, rifið í hár hennar, tekið hana hálstaki og sparkað ítrekað í síðu hennar og fætur þar sem hún hafi legið á gólfinu. Ákærði hafi skipað A jafnframt að setjast í stól og sparkað stólnum svo undan henni svo hún féll í gólfið. Á meðan á þessu stóð hafi ákærði hótað A ítrekað lífláti og meinað henni útgöngu úr íbúðinni og er hún hafi reynt að flýja í eitt skiptið hafi ákærði stöðvað hana í forstofu, reif í hár hennar og sló hana hnefahöggum. Ákærði hafi svo látið A girða niður um sig og skoðað kynfæri hennar og rass með vasaljósi auk þess sem hann hafi tekið mynd af berum kynfærum hennar og árétt hana þannig kynferðislega. Í kjölfar ofbeldis þess sem að framan sé lýst og á meðan á frelsissviptingunni stóð, hafi ákærði þvingað A til munnmaka og endaþarmsmaka og beitt hana þannig ofbeldi og ólögmætri nauðung. Af öllu þessu hafi A hlotið mar á höfði, bæði á enni og í hársvörð, eymsli víða um líkamann og jaxl brotnaði í efri gómi vinstra megin auk þess sem ákærði móðgaði og smánaði A með háttseminni.

Teljist þetta varða við 1. mgr. 194. gr., 199. gr., 1. mgr. 218. gr., 1. mgr. 226. gr., 233. gr. og 233. gr. b. almennra hegningarlaga nr. 19/1940.

Rannsókn málsins hafi hafist þann 5. febrúar sl. er A hafi leitað til lögreglu og bar um að hafa sætt ofbeldi og frelsissviptingu af hálfu ákærða, sem þá var sambýlismaður hennar, þann dag. Rannsókn málsins hafi leitt í ljós að A hafi verið með áverka sem samrýmdust frásögn hennar, m.a. hafi fundist brot úr tönn á heimili þeirra ákærða. Þá hafi fundist í síma hennar ljósmynd af kynfærum hennar og kynfærum annarrar konu sem jafnframt styðja framburð hennar að mati ákæruvalds. Loks liggi fyrir framburður vinkonu A sem hafi sótt hana á heimilið og ekið á lögreglustöð auk ýmissa annarra gagna. Brotaþoli hafi borið um það í skýrslu hjá lögreglu að ákærði og faðir hans hafi ítrekað reynt að hafa áhrif á framburð hennar í málinu með því að setja sig í samband við hana eftir að málið kom upp. Ákærði neiti sök og hafi gefið skýringar á tilkomu áverka brotaþola sem ákæruvaldið meti ótrúverðuga. Aðalmeðferð í málinu hafi farið fram 12. maí sl. og sé nú beðið dóms.

Ákærði hafi sætt gæsluvarðhaldi vegna málsins frá 7. febrúar sl., fyrst á grundvelli rannsóknarhagsmuna, en frá 10. febrúar á grundvelli almannahagsmuna, sbr. 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008, sbr. úrskurð Héraðsdóms Reykjavíkur sem síðar var staðfestur með dómi Hæstaréttar nr. 98/2016, með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar. Komst Hæstiréttur þar að þeirri niðurstöðu að kærði væri undir sterkum grun um framangreind brot og að þau væru þess eðlis að varðhald væri nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna. Í dómi Hæstaréttar séu einnig rakinn efnisatriði málsins með nánari hætti og atriði sem fram hafa komið við skýrslutökur af aðilum og vitnum málsins og sé einnig vísað til þess til stuðnings kröfu þessari. Hæstiréttur staðfesti jafnframt framlengingu gæsluvarðhalds yfir ákærða málum nr. 184/2016 og 244/2016.

Brot þau sem ákærði er grunaður um geta varðað allt að 16 ára fangelsi. Með hliðsjón af alvarleika sakarefnis og þess að ríkir almannahagsmunir standa til þess að menn gangi ekki lausir þegar svo stendur á sé þess krafist að ákærða verði gert að sæta gæsluvarðhaldi meðan mál hans er til meðferðar hjá dómstólum.

Niðurstaða:

             Ákærði hefur sætt gæsluvarðhaldi frá 7. febrúar sl., fyrst á grundvelli rannsóknarhagsmuna, en frá 10. febrúar síðastliðinn á grundvelli almannahagsmuna, sbr. 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, samkvæmt úrskurði Héraðsdóms Reykjavíkur sem staðfestur var með dómi Hæstaréttar 12. febrúar sl. í máli nr. 98/2016. Í því máli taldi Hæstiréttur að skilyrði væru uppfyllt til þess að kærði sætti gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 vegna brota sem hann væri undir sterkum grun að hafa framið gegn sambýliskonu sinni og að brotin væru þess eðlis að varðhald væri nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna.

             Héraðsdómur úrskurðaði ákærða síðan í áframhaldandi gæsluvarðhald til dagsins í dag með úrskurði, dags. 27. apríl 2016. Kæra vegna þess úrskurðar barst of seint og var vísað frá Hæstarétti. Úrskurður 30. mars 2016 var staðfestur með dómi Hæstaréttar frá 1. apríl sl. í máli 244/2016. Ákæra í málinu var gefin út 29. mars 2016 og aðalmeðferð fór fram 12. maí sl. og er beðið dóms.

Með vísan til þess sem að framan er rakið og þess sem fram kemur í greinargerð sóknaraðila er fallist á að ákærði sé undir sterkum grun um að hafa svipt sambúðarkonu sína frelsi sínu og beitt hana líkamlegu og kynferðislegu ofbeldi þannig að varðað geti við 1. mgr. 194. gr., 1. mgr. 218. gr. og 226. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, auk þess sem háttsemi hans er talin varða við 209. gr., 225. gr. og 233. gr. sömu laga.

Brotin sem ákærði liggur undir sterkum grun um að hafa framið varða meira en 10 ára fangelsi. Í ljósi þessa er fallist á að brotin séu þess eðlis að gæsluvarðhald sé nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna. Skilyrðum 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 er því fullnægt og er ekkert fram komið í málinu sem leitt getur til þess að talið verði að skilyrði ákvæðisins séu ekki lengur fyrir hendi frá því að dómur Hæstaréttar gekk í máli nr. 98/2016.

Með vísan til þess sem að framan er rakið og þegar horft er til eðlis þeirra brota sem ákærði er sterklega grunaður um að hafa framið, er fallist á kröfu sóknaraðila um að ákærði sæti áframhaldandi gæsluvarðhaldi eins og í úrskurðarorði greinir.

Sigrún Guðmundsdóttir héraðsdómari kveður upp úrskurð þennan.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð

Ákærði, X, kt. [...], skal sæta áfram gæsluvarðhaldi þar til dómur fellur í máli hans, þó eigi lengur en til miðvikudagsins 22. júní 2016, kl. 16.00.