Þriðjudaginn 8. apríl 2014.
Nr. 196/2014.	Þorsteinn Hjaltested (Sigurbjörn Ársæll Þorbergsson hrl.) gegn Glitni hf. (Steinunn Guðbjartsdóttir hrl.)

 

Kærumál. Afhending gagna. Skjal. Sératkvæði.

Þ kærði úrskurð héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu hans um að F yrði gert að leggja fram nánar tilgreint gagn í dómsmáli sem rekið var um kröfu Þ við slit G hf. Í dómi Hæstaréttar var tekið fram að ágreiningslaust væri að G hf. hefði undir höndum skjal það sem Þ gerði kröfu um að F afhenti. Samkvæmt ákvæðum X. kafla laga nr. 91/1991 væri meginreglan sú að sönnur með skjölum eða öðrum sýnilegum gögnum verði færðar í einkamáli með því að aðilarnir leggi fram gögn af þessum toga, sem þeir hafi sjálfir undir höndum, en heimildum 3. mgr. 67. gr. og 2. og 3. mgr. 68. gr. laganna til að leggja á þriðja mann skyldu til að afhenda gögn verði því aðeins beitt að hjá því verði ekki komist. Var Þ ekki talinn hafa sýnt fram á að honum nægði ekki það úrræði til sönnunarfærslu sem mælt væri fyrir um í 1. mgr. 68. gr. laga nr. 91/1991 og var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

 

Dómur Hæstaréttar

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ólafur Börkur Þorvaldsson, Benedikt Bogason og Þorgeir Örlygsson.  

Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 7. mars 2014 sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 18. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 24. febrúar 2014 þar sem hafnað var kröfu sóknaraðila um að Fjármálaeftirlitinu yrði gert skylt að afhenda fyrir dómi skýrslu þá sem úrskurðurinn tekur til og Fjármálaeftirlitið gaf út í desember 2007. Kæruheimild er í 1. mgr. 179. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og Fjármálaeftirlitinu gert skylt að afhenda nánar tilgreinda kafla úr skýrslunni.

Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar.

Fyrir héraðsdómi krafðist sóknaraðili þess að Fjármálaeftirlitinu yrði með úrskurði gert skylt að afhenda fyrir dómi skjal með heitinu „Skýrsla um athugun hjá Glitni banka hf. – starfshættir í verðbréfaviðskiptum“. Samkvæmt gögnum málsins er skýrsla þessi, sem Fjármálaeftirlitið tók saman, dagsett í desember 2007 og er hún auðkennd með þeim hætti að efni hennar sé trúnaðarmál. Með hinum kærða úrskurði var hafnað kröfu sóknaraðila um að Fjármálaeftirlitinu yrði gert skylt að afhenda skýrsluna fyrir dómi. Fyrir Hæstarétti hefur sóknaraðili breytt kröfugerð sinni og í stað þess að krefjast afhendingar skýrslunnar fyrir dómi í heild sinni krefst hann nú afhendingar nánar tilgreindra kafla hennar.

Sóknaraðili óskaði eftir því við Fjármálaeftirlitið með tölvubréfi 26. september 2013 að fá aðgang að fyrrgreindri skýrslu. Í hinum kærða úrskurði er gerð grein fyrir afstöðu Fjármálaeftirlitsins til erindisins eins og hún birtist í bréfi þess 15. október 2013 en efni bréfsins er nánar rakið í hinum kærða úrskurði. Að fenginni þeirri afstöðu óskaði sóknaraðili eftir því við varnaraðila í tölvubréfi 24. október 2013 að hann veitti Fjármálaeftirlitinu heimild til þess að afhenda sóknaraðila umrædda skýrslu en því hafnaði varnaraðili í tölvubréfi degi síðar. Á dómþingi í héraði 31. október 2013 krafðist sóknaraðili þess með bókun að Fjármálaeftirlitinu yrði gert skylt með úrskurði að afhenda skjalið fyrir dómi en dómari ákvað að taka sér frest til að taka afstöðu til þeirrar kröfu. Við fyrirtekt málsins 8. janúar 2014 bókaði dómari að samkvæmt 2. málslið 2. mgr. 68. gr. laga nr. 91/1991 þyrfti hann að meta áður en lengra væri haldið hvort mögulegt kynni að vera að sú skýrsla um starfshætti varnaraðila sem sóknaraðili óskaði eftir úr fórum Fjármálaeftirlitsins hefði þýðingu í málinu. Er málið var tekið fyrir á dómþingi 27. janúar 2014 lagði varnaraðili fram bókun þar sem fram kom að hann hefði umrædda skýrslu undir höndum. Skýrslan væri hins vegar að mati varnaraðila tilgangslaus fyrir sönnunarfærslu sóknaraðila, auk þess sem varnaraðila væri vegna efnis skýrslunnar óheimilt að afhenda hana sóknaraðila nema að undangengnum úrskurði.

Samkvæmt framansögðu er ágreiningslaust að varnaraðili hefur undir höndum skjal það sem sóknaraðili krefst að fá afhent tilgreinda kafla úr frá þriðja manni. Samkvæmt ákvæðum X. kafla laga nr. 91/1991 er meginreglan sú að sönnur með skjölum eða öðrum sýnilegum gögnum verða færðar í einkamáli með því að aðilarnir leggi fram gögn af þessum toga, sem þeir hafa sjálfir undir höndum, en heimildum 3. mgr. 67. gr. og 2. og 3. mgr. 68. gr. sömu laga til að leggja á þriðja mann skyldu til að afhenda gögn verður því aðeins beitt að hjá því verði ekki komist. ­Þegar varnaraðili lýsti þeirri afstöðu sinni, sem fram kom í framangreindri bókun hans á dómþingi í héraði 27. janúar 2014, var komin upp sú aðstaða sem um ræðir í 1. mgr. 68. gr. laga nr. 91/1991. Er fallist á með héraðsdómara að sóknaraðili hafi ekki sýnt fram á að honum nægi ekki það úrræði til sönnunarfærslu sem um ræðir í því lagaákvæði. Samkvæmt þessu verður hinn kærði úrskurður staðfestur.

Sóknaraðila verður gert að greiða varnaraðila kærumálskostnað eins og í dómsorði greinir.

Dómsorð:

Hinn kærði úrskurður er staðfestur.

Sóknaraðili, Þorsteinn Hjaltested, greiði varnaraðila, Glitni hf., 250.000 krónur í kærumálskostnað.

 

Sératkvæði

Ólafs Barkar Þorvaldssonar

Eins og greinir í hinum kærða úrskurði lagði sóknaraðili fram á dómþingi í héraði 31. október 2013 beiðni þess efnis að Fjármálaeftirlitið yrði með úrskurði gert skylt að afhenda fyrir dómi skjal er ber heitið „Skýrsla um athugun hjá Glitni banka hf. – starfshættir í verðbréfaviðskiptum“ sem eftirlitið gaf út í desember 2007. Um það vísaði hann til 3. mgr. 67., sbr. 2. mgr. 68. gr., sbr. 1. mgr. 69. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, sbr. 2. mgr. 178. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl., sbr. 4. mgr. 102. gr. laga nr. 161/2002 um fjármálafyrirtæki. Fjármálaeftirlitið hafði þá með bréfi 15. október 2013 hafnað kröfu sóknaraðila um að láta skjalið allt af hendi. Málefnið var nokkrum sinnum tekið fyrir á dómþingum í héraði, meðal annars til að kalla eftir frekari rökstuðningi sóknaraðila fyrir beiðni sinni. Að honum fengnum og að loknum munnlegum málflutningi kvað héraðsdómur upp hinn kærða úrskurð þar sem því var hafnað að Fjármálaeftirlitinu væri skylt að afhenda skjalið.

Í 2. mgr. 68. gr. laga nr. 91/1991 kemur fram að verði vörslumaður skjals ekki við kröfu aðila um að láta það af hendi getur aðili lagt fyrir dómara gögn sem sýna að skjalið sé til og í vörslum viðkomandi ásamt skriflegri beiðni um að vörslumaður verði skyldaður með úrskurði til að afhenda skjalið fyrir dómi. Þá segir í ákvæðinu að telji dómari ekki útilokað að skjalið hafi þýðingu í málinu kveði hann aðila og vörslumann fyrir dóm og gefi þeim kost á að tjá sig um beiðnina. Loks er gert ráð fyrir því í ákvæðinu að dómari kveði upp úrskurð ef með þarf um skyldu vörslumanns til að afhenda aðila skjalið og þá eftir atvikum með hvað hætti það verði gert.

Af því sem fram er komið verður ekki séð að héraðsdómur hafi talið útilokað að umrætt skjal hafi þýðingu í málinu, sbr. 2. mgr. 68. gr. laga nr. 91/1991. Var í hinum kærða úrskurði með öðrum rökum tekin efnisleg afstaða til skyldu Fjármálaeftirlitsins að afhenda skjalið. Sú niðurstaða er til endurskoðunar fyrir Hæstarétti án þess þó að gætt hafi verið að aðild Fjármálaeftirlitsins samkvæmt framangreindu lagaákvæði og er eftirlitið af þeim sökum heldur ekki aðili að málinu hér fyrir dómi. Úr beiðni sóknaraðila verður ekki með réttu lagi leyst fyrr en Fjármálaeftirlitinu hefur verið gefinn kostur á að koma að málinu. Tel ég því að vísa verði málinu heim í hérað til réttrar meðferðar í samræmi við ákvæði 2. mgr. 68. gr. laga nr. 91/1991.

 

Úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 24. febrúar 2014.

                Þetta mál barst dóminum 24. febrúar 2012, með bréfi slita­stjórnar Glitnis hf. Þá var vísað til dómsins ágreiningi vegna kröfu sem sóknaraðili, Þorsteinn Hjaltested, kt. 200760-5619, Vatnsenda, Kópavogi, lýsti við slit Glitnis hf.

                Þetta mál var tekið til úrskurðar, 20. febrúar 2014, um þá kröfu sóknaraðila að þriðja manni, svo­nefndum, verði gert að leggja fram skjal fyrir dóminn.

                Sóknaraðili krefst þess nánar til tekið að Fjármálaeftirlitinu, kt. 541298-3209, Höfða­túni 2, Reykjavík, verði með úrskurði gert skylt að afhenda fyrir dómi skjalið Skýrsla um athugun hjá Glitni banka hf. – starfshættir í verðbréfaviðskiptum, sem Fjár­mála­eftir­litið gaf út í desember 2007.

                Varnaraðili, Glitnir hf., kt. 550500-3530, Sóltúni 26, Reykjavík, krefst þess að kröfu sóknaraðila verði hafnað.

                Varnaraðili krefst jafnframt málskostnaðar úr hendi sóknaraðila vegna þessa þáttar málsins.

Málsatvik

                Í janúar 2007 eignaðist sóknaraðili talsvert fé. Hann er matreiðslumaður að mennt en hafði, þegar þarna var komið sögu, unnið við búskap í 10 ár. Vegna reynslu­leysis af umsýslu hárra fjárhæða leitaði hann til þjónustufulltrúa síns í Glitni banka. Úr varð að hann gerði samning við bankann, 19. febrúar 2007, um einkabankaþjónustu. Strax daginn eftir fékk sóknaraðili bankanum tvo milljarða til fjárfestingar og eigna­stýr­ingar. Starfsmenn Glitnis banka hf. fjárfestu fyrir hönd sóknaraðila meðal annars í ýmsum afleiðum og byggingarverkefnum. Sóknaraðili telur sig hafa orðið fyrir fjár­tjóni af þeim sökum sem nemi tæpum milljarði króna.

                Dagana 6.-19. mars 2007 athugaði Fjármálaeftirlitið starfshætti Glitnis banka hf. með heimsókn og gagnaöflun. Athugun eftirlitins var afmörkuð við viðskiptahætti í verðbréfaviðskiptum, svo sem eignastýringu, einkabankaþjónustu, miðlun og eigin fjár­fest­ingar, Kínamúra og regluvörslu. Fjármálaeftirlitið afhenti bankanum skýrsl­una 21. desember 2007. Í viðauka við skýrsluna tilgreindi eftirlitið athugasemdir sínar og kröfur um úrbætur. Bankanum var veittur frestur til 1. maí 2008 til þess að bæta úr. Tekið var fram að í skýrslunni væru viðkvæmar upplýsingar og því ætti efni hennar einungis erindi við starfsmenn þeirra deilda sem hefðu verið teknar til skoðunar.

                Í desember 2008 samþykkti Alþingi með lögum nr. 142/2008 að skipa sérstaka rann­sókn­ar­nefnd til þess að rannsaka aðdraganda og orsakir falls íslensku bankanna 2008. Nefndin afhenti Alþingi, 12. apríl 2010, skýrslu með niðurstöðum rannsókna sinna.

                Héraðsdómur Reykjavíkur skipaði Glitni banka slitastjórn 12. maí 2009. Hún birti innköllun til kröfuhafa í fyrra sinn 26. maí sama ár. Sex mánaða kröfu­lýs­ingar­fresti lauk 26. nóvember. Sóknaraðili lýsti tveimur kröfum. Annars vegar almennri kröfu, samkvæmt 113. gr. laga nr. 21/1991 að fjárhæð 104.282.911 krónur og hins vegar sértökukröfu, sam­kvæmt 109. gr. laganna að fjárhæð 19.356.525 krónur og almennri kröfu að fjár­hæð 827.773.333 krónur. Sáttaumleitanir báru ekki árangur og því vísaði slitastjórn Glitnis ágrein­ingnum til héraðsdóms samkvæmt 171. gr., sbr. 2. mgr. 120. gr., laga nr. 21/1991 um gjald­þrotaskipti o.fl. Ágreiningsmálið var þingfest 13. mars 2012 og frestað ítrekað vegna umfangsmikillar gagna­öfl­unar málsaðila.

Málsástæður og lagarök málsaðila

                Á dómþingi 31. október 2013 lagði sóknaraðili fram kröfu þess efnis að Fjár­mála­eftir­litinu yrði með úrskurði gert skylt að afhenda fyrir dómi skjalið Skýrsla um athugun hjá Glitni banka hf. – starfshættir í verðbréfaviðskiptum sem Fjár­mála­eftir­litið gaf út í des­em­ber 2007.

                Til stuðnings þessari kröfu vísaði sóknaraðili til 3. mgr. 67. gr., sbr. 2. mgr. 68. gr., sbr. 1. mgr. 69. gr. laga nr. 91/1991, sbr. 2. mgr. 178. gr. laga nr. 21/1991 um gjald­þrota­skipti o.fl., sbr. 4. mgr. 102. gr. laga nr. 161/2002 um fjármálafyrirtæki.

                Sóknaraðili færði þau rök fyrir kröfu sinni að í skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis væri fjallað um skýrslu Fjármálaeftirlitsins á starfsháttum Glitnis í verð­bréfa­við­skiptum. Í skýrslu eftirlitsins hafi meðal annars verið gerð úttekt á einka­banka­þjón­ustu bankans á þeim tíma þegar atvik þessa máls gerðust. Sóknaraðili byggi á því að starfs­háttum einkabankaþjónustu og verðbréfaviðskipta hafi verið stórlega ábótavant. Hann telur að í skýrslunni séu upplýsingar sem geti haft verulega þýðingu fyrir sönn­un­ar­færslu hans í málinu

                Sóknaraðili kveðst, eftir að hann áttaði sig á tilvist skýrslunnar, hafa óskað eftir því við Fjármálaeftirlitið að það afhenti honum skýrsluna. Í bréfi 15. október síð­ast­liðinn féllst eftirlitið á að veita honum aðgang að forsíðu skýrslunnar, efnis­yfir­liti og kafla 1.0 um afmörkun athugunarinnar. Hins vegar hafnaði eftirlitið því að afhenda sókn­ar­aðila aðra hluta skýrslunnar þar sem hún fjallaði annars vegar um upp­lýs­ingar um við­skipti og rekstur eftirlitsskylds aðila, aðila sem tengdust honum, og ann­arra sem Fjár­mála­eftirlitinu væri óheimilt að greina frá samkvæmt 1. mgr. 13. gr. laga nr. 87/1998 um opinbert eftirlit með fjármálastarfsemi, sbr. 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012 og hins vegar upplýsingar um viðskipta- og einkamálefni við­skipta­manna fjár­málafyrirtækis sem væru bundnar trúnaði samkvæmt 58. gr. laga nr. 161/2002 um fjár­málafyrirtæki.

                Að þessu svari fengnu óskaði sóknaraðili eftir því við varnaraðila að hann veitti Fjármálaeftirlitinu heimild til þess að afhenda sóknaraðila skýrsluna. Því hafnaði varnaraðili í tölvuskeyti 25. október.

                Við fyrirtöku málsins 8. janúar 2014 óskaði varnaraðili eftir fresti til þess að kanna hvort skýrslan væri í fórum hans og væri hún það hvort varnaraðili teldi sér fært að afhenda sóknaraðila hana en þó þannig að persónugreinanlegar upplýsingar yrðu afmáðar. Á dómþingi 27. janúar 2014 hafnaði varnaraðili því að afhenda sóknaraðila skýrsl­una þótt hún væri í fórum hans. Varnaraðili vísaði til trúnaðarskyldu sinnar sam­kvæmt 58. gr. laga nr. 161/2002 en taldi skýrsluna jafnframt tilgangslausa fyrir sönn­un­ar­færslu sóknaraðila.

             Lögmenn fluttu málið 20. febrúar sl. um þá kröfu sóknaraðila, að Fjár­mála­eftir­lit­inu yrði gert skylt að leggja fyrir dóminn skýrslu sína um starfshætti Glitnis.

             Sóknaraðili áréttaði að hann teldi skýrsluna hafa mikla þýðingu fyrir sönnunar­færslu í málinu. Í þeim hluta skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis sem lagður hafi verið fram sem dómskjal sé tekið fram að skýrsla Fjár­mála­eftir­litsins sýni að reglu­vörslu í Glitni banka hafi verið verulega ábóta­vant. Jafnframt hafi eftirlitið gert marg­vís­legar athuga­semdir við einka­banka­þjón­ustu bankans, eignastýringu, utanumhald kvart­ana, að starfs­menn noti farsíma til að tala við viðskiptavini þannig að hljóð­upp­tökur af sam­skiptum við viðskiptavini séu ekki til og fleira. Í skýrslu Rann­sóknar­nefnd­ar­innar segi jafn­framt að þegar skýrsla eftirlitsins sé lesin sé með ólíkindum að í henni sé lýst alþjóð­legum banka sem hafi starfsleyfi.

             Sóknaraðili byggi kröfu sína við slit Glitnis á því að bankinn hafi, þegar hann veitti sóknaraðila einkabankaþjónustu, brotið gegn gegn rétti sóknaraðila og hafi jafn­framt valdið honum tjóni. Séu í skýrsl­unni þær ávirðingar, sem sé lýst í skýrslu Rann­sókn­ar­nefndar Alþingis, geti skýrslan fært stoðir undir málsástæður sóknaraðila. Þetta sé einungis ein skýrsla og því ekki íþyngjandi fyrir Fjármálaeftirlitið að afhenda hana.

             Það styðji jafnframt kröfu sóknaraðila um framlagningu skjalsins að varnaraðili ýi að ýmsu sem standi í skýrslunni í fram lagðri bókun. Ekki gangi að reifa hvað kunni að vera í skýrslunni en hafna því síðan að leggja hana fram. Til þess að vita nákvæm­lega hvað komi fram í skýrslunni sé nauðsynlegt að fá hana lagða fram.

             Til stuðnings þeirri kröfu sinni að kröfu sóknaraðila verði hafnað vísar varnar­aðili til dóms Hæstaréttar í máli nr. 699/2010 og gerir rök dómsins að sínum. Varnar­aðili telur jafn­framt ekki nægja að skilyrði laganna séu fyrir hendi þar sem þriðji maður verði því aðeins þvingaður til þess að afhenda gögn að þeim sem krefjist gagn­anna standi ekki aðrar leiðir til boða.

             Varnaraðili bendir á að vegna einkabankaþjónustu Glitnis hafi Fjár­mála­eftir­litið skoðað samninga 30 viðskiptavina bankans. Þar sem skoðunin hafi farið fram í mars 2007 hafi hún ekki tekið til samninga sem voru gerðir eftir 1. mars 2006. Samn­ingur sókn­ar­aðila hafi verið gerður í mars 2007 og hann því ekki meðal þeirra sem eftir­litið skoðaði.

             Að auki taldi varnaraðili sóknaraðila ekki hafa tengt máls­ástæður sínar nægjan­lega við samandregnar niðurstöður Fjármálaeftirlitsins en bæri að gera skýra grein fyrir því hvað ætti að leiða í ljós með viðkomandi skjali. Þar sem sóknaraðili hafi ekki gert það hafi hann ekki fært rök fyrir því að skýrslan hafi þýðingu fyrir sönnunar­færslu hans í málinu. Varnaraðila sýnist að skýrslunni sé ætlað að styðja málsástæður sem hafi ekki komið fram í greinargerð sóknaraðila og því sé sönn­un­ar­færsla sóknar­aðila til­gangs­laus, sbr. 3. mgr. 46. gr. laga nr. 91/1991.

Niðurstaða

                Þegar meta þarf hvort vörslumanni skjals, sem er ekki aðili að dómsmáli, sé skylt að afhenda skjal samkvæmt 2. mgr. 68. gr. laga nr. 91/1991 þarf fyrst að athuga hvort skilyrði 3. mgr. 67. gr. laganna séu uppfyllt.

                Í því ákvæði segir að sé skjal í vörslum manns sem sé ekki aðili að máli geti málsaðili krafist þess að fá það afhent til framlagningar í máli sé vörslumanni skjalsins skylt að afhenda það aðilanum án tillits til málsins eða efni skjalsins sé slíkt að vörslu­manni sé skylt að bera vitni um það í málinu.

                Að mati dómsins er sú skýrsla sem sóknaraðili krefst að Fjármálaeftirlitið verði úrskurðað til þess að leggja fram í dómi hvorki þess eðlis að eftirlitinu sé skylt að afhenda málsaðilanum það án tillits til málsins né starfsmönnum eftirlitsins skylt að bera vitni um það í málinu.

                Samkvæmt dómi Hæstaréttar í máli nr. 699/2010 leiðir það af ákvæðum X. kafla laga nr. 91/1991 að sönnur með skjölum og öðrum sýnilegum sönnunargögnum verða að megin­reglu færðar í einkamáli með því að aðilarnir leggi fram gögn af þessum toga, sem þeir hafa sjálfir undir höndum, en heimildum 3. mgr. 67. gr. og 3. mgr. 68. gr. sömu laga til að leggja á þriðja mann skyldu til að afhenda gögn verði því aðeins beitt að hjá því verði ekki komist. Þegar málsaðili, sem skorað hefur verið á að afhenda skjal sem er í vörslum hans, verði ekki við þeirri áskorun geti dómari skýrt það svo að hann samþykki frásögn áskoranda um efni skjalsins.

                Samkvæmt bókun varnaraðila, 27. janúar sl., er skýrsla Fjármálaeftirlitsins um við­skipta­hætti Glitnis í fórum hans. Dómur Hæstaréttar í máli nr. 699/2010 verður ekki skilinn á annan hátt en þann að úr því svo sé, sé ekki nægilegt tilefni til þess að krefjast þess af öðrum, sem kann að hafa skjalið í vörslum sínum, að hann afhendi það sóknar­aðila nema sóknaraðili færi rök fyrir því að sú sönnunarfærsla fullnægi ekki þörfum hans.

                Að mati dómsins hefur sóknaraðili ekki fært rök að því að honum nægi ekki það úrræði til sönnunarfærslu sem honum er veitt með 1. mgr. 68. gr. laga nr. 91/1991. Af þessum sökum er hafnað þeirri kröfu hans að Fjármálaeftirlitinu verið gert skylt að leggja fram í dómi Skýrslu um athugun hjá Glitni banka hf.

                Rétt þykir að málskostnaður vegna þessa þáttar málsins bíði efnisdóms.

                Ingiríður Lúðvíksdóttir, settur héraðsdómari, kveður upp þennan úrskurð.

Úrskurðarorð:

                Hafnað er þeirri kröfu sóknaraðila, Þorsteins Hjaltested, að Fjármálaeftirlitinu verði með úrskurði gert skylt að afhenda fyrir dómi skjalið Skýrsla um athugun hjá Glitni banka hf. – starfshættir í verðbréfaviðskiptum, sem Fjár­mála­eftir­litið gaf út í desember 2007.

                Ákvörðun málskostnaðar bíður efnislegrar niðurstöðu málsins.