Föstudaginn 31. mars 2006.
Nr. 159/2006.	Guðjón Jónsson (Eyvindur G. Gunnarsson hdl.) gegn Pálma Breiðfjörð Einarssyni og (Viðar Lúðvíksson hrl.) Jóni Ingvari Einarssyni (Jón Magnússon hrl.)

 

Kærumál. Vanreifun. Frávísunarúrskurður staðfestur.

G höfðaði mál á hendur P og J til heimtu skaðabóta eða afsláttar vegna galla sem hann taldi vera á vinnubrögðum þeirra við smíði húss í hans eigu. Talið var að ekki væri unnt að leggja efnisdóm á málið á grundvelli fyrirliggjandi matsgerðar og engar forsendur voru taldar fyrir hendi til að dæma skaðabætur eða afslátt að álitum. Þá þótti ekki unnt að endurupptaka málið í því skyni að gefa aðilum kost á að afla nýrrar matsgerðar eða nýrra gagna, þar sem það myndi raska þeim málsgrundvelli, sem málið hefði verið rekið á. Var málinu því vísað frá dómi af sjálfsdáðum.

 

Dómur Hæstaréttar.

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Markús Sigurbjörnsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson.

Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 13. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 21. sama mánaðar. Kærður er úrskurður héraðsdóms Reykjaness 27. febrúar 2006, þar sem máli sóknaraðila gegn varnaraðilum var vísað frá dómi. Kæruheimild er í j. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess aðallega að lagt verði fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar og að sér verði dæmdur málskostnaður í héraði og kærumálskostnaður. Til vara krefst hann þess að málskostnaður í héraði og kærumálskostnaður verði látinn niður falla.

Varnaraðilar krefjast staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar.

Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur um annað en málskostnað, en rétt er að aðilarnir beri hver sinn kostnað af málinu í héraði og fyrir Hæstarétti.

Dómsorð:

Hinn kærði úrskurður er staðfestur um annað en málskostnað.

Málskostnaður fellur niður í héraði og fyrir Hæstarétti.

 

Úrskurður Héraðsdóms Reykjaness  27. febrúar 2006.

Mál þetta, sem dómtekið var 31. janúar sl., var höfðað 4. apríl 2005.

Stefnandi er Guðjón Jónsson, Glæsivöllum 4, Grindavík.

Stefndu eru Pálmi Breiðfjörð Einarsson, Efstaleiti 28, Reykjanesbæ og Jón Ingvar Einarsson, Efstahrauni 15, Grindavík.

Réttargæslustefndi er Vátryggingafélag Íslands hf., Ármúla 3, Reykjavík.

Dómkröfur stefnanda eru þessar:

Aðallega að stefndu verði in solidum dæmdir til að greiða stefnanda 3.974.674 krónur í skaðabætur ásamt dráttarvöxtum samkvæmt 1. mgr. 6. gr. laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu frá 9. desember 2004 til greiðsludags.

Til vara að stefndu verði in solidum dæmdir til að greiða stefnanda 3.974.674 krónur í afslátt ásamt dráttarvöxtum samkvæmt 1. mgr. 6. gr. laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu frá 9. desember 2004 til greiðsludags.

Til þrautavara að stefndu verði in solidum gert að greiða stefnanda aðra lægri fjárhæð í skaðabætur og/eða afslátt að mati dómsins ásamt dráttarvöxtum samkvæmt 1. mgr. 6. gr. laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu frá 9. desember 2004 til greiðsludags.

Í öllum tilvikum er krafist málskostnaðar.

Stefndi Pálmi Breiðfjörð Einarsson krefst aðallega sýknu af öllum kröfum stefnanda auk málskostnaðar, en til vara að kröfur stefnanda verði lækkaðar verulega og að málskostnaður falli niður.

Stefndi Jón Ingvar Einarsson krefst sýknu af öllum kröfum stefnanda auk málskostnaðar.

Af hálfu réttargæslustefnda, Vátryggingafélags Íslands hf. eru ekki gerðar sjálfstæðar kröfur í málinu, enda engar kröfur gerðar á hendur félaginu.

I.

Mál þetta varðar galla sem stefnandi telur fasteignina Glæsivelli 4, Grindavík haldna og rekja megi til saknæmrar háttsemi við byggingu hússins, sem stefndu beri sameiginlega ábyrgð á. Stefndu mótmæla því að eignin sé haldin slíkum göllum er stefnandi lætur í veðri vaka auk þess sem þeir firra sig ábyrgð verði talið að um einhverja galla sé að ræða. Þá telja stefndu þvílíka annmarka vera á matsgerð dómkvadds matsmanns, sem stefnandi byggir kröfur sínar á, að niðurstaða málsins verði ekki byggð á henni. Á hinn bóginn er ágreiningslaust að eitthvað fór úrskeiðis við niðurlögn steypu sem olli því að steypuhreiður mynduðust. Ágreiningur er á hinn bóginn um það hvort bætt hafi verið úr annmörkunum og  hvort þörf sé á viðlíka ráðatöfunum og matsmaður leggur til.

Stefnandi kveðst hafa ráðist í byggingu umrædds einbýlishúss á árinu 2001 og ráðið stefnda Pálma Breiðfjörð húsasmíðameistara sem byggingarverktaka í félagi við Guðmund Ragnar Ragnarsson. Hafi stefndi Pálmi jafnframt verið byggingarstjóri hússins og húsasmíðameistari. Stefndi Jón Ingvar hafi verið ráðinn sem múrarameistari að húsinu með samþykki byggingarstjórans Pálma. Ekki hafi verið gerðir skriflegir samningar við stefndu en þeir borið sameiginlega ábyrgð á uppsteypu hússins sem byggingarstjóri og múrarameistari.

Stefnandi kveður að fullu hafi verið gert upp við stefndu eins og um var samið. Þannig hafi stefnandi greitt samtals 4.900.000 krónur til stefnda Pálma Breiðfjörð, Guðmundar Ragnars Ragnarssonar, sem hafi verið byggingarverktaki ásamt stefnda Pálma Breiðfjörð og Tréborgar sf., sem sé sameignarfélag í eigu stefnda Pálma Breiðfjörð og Höllu Tómasdóttur. Þá hafi stefnandi greitt stefnda Jóni Ingvari 1.376.223 krónur.

Stefndi Pálmi Breiðfjörð heldur því fram að ónákvæmni gæti í stefnu varðandi greiðslur stefnanda fyrir verkið. Hið rétta sé að Tréborg sf. hafi gefið út einn reikning vegna verksins dagsettan 14. desember 2001 að fjárhæð 1.000.000 krónur. Greiðslukvittun vegna greiðslu þess reiknings sé dagsett 26. október 2001, sbr. dskj.  5, en sjálfur reikningurinn hafi verið útbúinn síðar. Stefnandi hafi tjáð stefnda að hann þyrfti greiðslukvittunina á þeim tíma vegna umsóknar hans um byggingarlán. Upp úr áramótum 2001/2002 hafi stefnandi hins vegar tjáð stefnda að hann hefði glatað kvittuninni og þyrfti þar af leiðandi nýja kvittun vegna lánsumsóknar og/eða greiðslumat. Stefndi hafi tekið orð stefnanda trúanleg og undirritað nýja kvittun, dagsetta 16. janúar 2002, sbr. dskj. nr. 7. Komi fram í málinu að báðar kvittanirnar séu vegna sömu greiðslu, sbr. dskj. nr. 2, tl. 7. Til viðbótar hafi stefnandi innt af hendi þrjár greiðslur, samtals að fjárhæð 780.000 krónur inn á bankareikning Höllu Tómasdóttur vegna Tréborgar sf., þann 25. janúar 2002, 5. febrúar 2002 og 20. mars 2002. Ekki hafi verið gefinn út reikningur vegna þeirra greiðslna. Stefnandi hafi þannig samtals greitt Tréborg sf. 1.780.000 krónur.

Stefndi Pálmi Breiðfjörð kveður stefnanda hafi fengið vin sinn Guðmund Ragnar Ragnarsson til að reisa einbýlishúsið, en þar sem hann hafði ekki tilskilin réttindi hafi stefnandi farið þess á leit við sig vegna Tréborgar sf. að vera byggingarstjóri við verkið  og hafi hann samþykkt það. Hvorki hafi verið samið sérstaklega um greiðslu milli aðila né um verktöku af hálfu stefnda. Stefnandi hafi sjálfur haft með höndum kaup á byggingarefni, þ.m.t. mótatimbri, auk þess sem hann hafi sjálfur fengið verktaka að verkinu svo sem múrarameistara, pípulagningameistara og rafvirkja. Stefndi hafi ekki gert athugasemdir við það val enda um að ræða iðnmeistara. Stefndi hafi ekki haft verktöku með höndum við verkið að öðru leyti en því að hann sem starfsmaður Tréborgar sf. aðstoðaði stefnanda í tímavinnu við uppslátt steypumóta. Því fari hins vegar fjarri að stefndi eða Tréborg sf. hafi tekið að sér að byggja húsið, svo sem stefnandi haldi fram.

Stefndi Jón Ingvar kveðst hafa tekið að sér múrverk við hús stefnanda árið 2001 og annast uppsteypu hússins ásamt Ragnari Ragnarssyni og byggingarstjóra hússins og öðrum starfsmönnum. Í ársbyrjun 2002 hafi stefnandi látið Línuhönnun framkvæma úttekt á meintum steypugöllum í húsinu og í framhaldi af skýrslu Línuhönnunar hafi stefnandi farið fram á það við stefnda Jón að hann lagfærði þá galla sem komu fram og að honum sneru samkvæmt skýrslunni og hafi stefndi gert það þegar í stað. Um einu og hálfu ári seinna hafi stefnda svo borist matsbeiðni frá lögmanni stefnanda og í kjölfarið hafi matsmaður verið dómkvaddur 9. maí 2003 og hafi mati ekki verið lokið fyrr en í október 2004.

Stefnandi kveður í ljós hafa komið eftir að húsið var reist að það væri haldið meiriháttar göllum. Hafi fyrst og fremst verið um að ræða galla í niðurlögn steypu, sem ókleift sé að lagfæra. Er stefnandi hugðist fá fokheldisvottorð snemma árs 2002 hafi byggingarfulltrúinn í Grindavík stöðvað framkvæmdir við húsið vegna þeirra alvarlegu galla sem voru á uppsteypu og burðarvirki. Af þeim sökum hafi byggingarfulltrúinn fengið verkfræðistofuna Línuhönnun til þess að taka út steypugallana og gera tillögur um viðgerðir á eigninni. Samkvæmt skýrslu Línuhönnunar hafi verið staðfest að eignin væri haldin miklum steypugöllum, sem rekja mætti fyrst og fremst til mistaka við niðurlagningu steypunnar, hroðvirkni og þess að steypumót hafi ekki verið skoluð eins og góðir verkhættir kveði á um. Stefnandi hafi þegar krafið stefndu um úrbætur, en þær litlu úrbætur sem voru reyndar hafi engan árangur borið.

Í framhaldi af þessu hafi stefnandi krafið tryggingafélögin Vátryggingafélag Íslands hf. og Sjóvá- Almennar tryggingar hf. um greiðslur úr starfsábyrgðartryggingum byggingarstjórans, stefnda Pálma Breiðfjörð og múrarameistarans, stefnda Jóns Ingvars, en þeim kröfum hafi báðum verið hafnað.

Stefnandi kveðst hafa óskað dómkvaðningar matsmanns 20. september 2002, en matsmálið hafi verið fellt niður þar sem stefndu hafi fallist á að framkvæma úrbætur á því sem úrskeiðis hafði farið til að komast hjá málaferlum. Úrbætur stefndu í október 2002 hafi hins vegar ekki skilað tilætluðum árangri.

Snemma árs 2003 hafi stefndi Pálmi Breiðfjörð, byggingarstjóri hússins óskað eftir því að segja sig frá verkinu sem byggingarstjóri og húsasmíðameistari og í framhaldi af því hafi farið fram úttekt á verkinu. Stefnandi hafi síðan óskað að nýju dómkvaðningar matsmanns með bréfi dagsettu 31. mars 2003 og hafi Freyr Jóhannesson verið kvaddur til sem matsmaður.

Með bréfi dagsettu 22. júní 2004 hafi lögmaður stefnanda óskað eftir því við stefndu að málinu yrði lokið án atbeina dómstóla.

Með bréfi dagsettu 6. júlí 2004 hafi réttargæslustefndi tilkynnt að tjónanefnd tryggingafélaganna hafi komist að þeirri niðurstöðu í maí 2002 að ekki væri um að ræða bótaskyldu úr starfsábyrgðartryggingu  byggingarstjóra hjá félaginu.

Með bréfum lögmanna stefndu dagsettum 7. júlí 2004 annars vegar og 12. júlí s. á. hins vegar hafi bótaskyldu verið hafnað og í ljósi þeirrar afstöðu stefndu hafi hinn dómkvaddi matsmaður verið beðinn að ljúka mati sínu.

Matsmaður skilaði mati sínu 12. október 2004 og samkvæmt niðurstöðu matsins nam kostnaður vegna efnis og vinnu að koma eigninni í viðunandi ástand samtals 3.974.674 krónum.

Í niðurstöðum matsmanns um útveggi fasteignarinnar kemur fram að niðurstöður í skýrslu Rannsóknarstofnunar byggingariðnaðarins beri það greinilega með sér að útveggir hússins séu haldnir verulegum göllum. Þá hafi “viðgerðir” sem framkvæmdar voru misheppnast að stórum hluta og verið minnni en nauðsynlegt var. Ljóst sé að veggir séu og muni  verða óþéttir nema tryggt verði að slagregn hafi ekki greiðan aðgang að yfirborði þeirra. Að múrhúða veggina að utan á hefðbundinn hátt tryggi þá ekki fyrir frostskemmdum eða leka um sprungur sem munu myndast í og við viðgerðir þær sem framkvæmdar hafa verið og litla líkur séu á því að endurteknar viðgerðir muni bæta þar verulega um. Því telji matsmaður nauðsynlegt, til þess að bæta úr framangreindum ágöllum að því er varðar þéttleika útveggjanna, að “múrklæða” húsið að utan á “hefðbundin” (sic.) hátt. Telur matsmaður ástæður gallanna í útveggjunum vera óvönduð vinnubrögð við niðurlögn steypu og  undirbúningi fyrir hana.

Matsmaðurinn staðfesti matsgerð sína við aðalmeðferð málsins. Hann kvað matið miðast við eina leið til úrbóta sem fylgt hefði verið til enda og hefði því ekki verið dregin frá matsupphæð kostnaður sem hefði ella verið samfara því að múrhúða húsið að utan á hefðbundinn hátt. Aðspurður um það hvort þær tillögur til úrbóta er fram koma í skýrslu Línuhönnunar fælu í sér fullnægjandi viðgerð á steyptum útveggjum eða með öðrum orðum hvort unnt væri að gera við steypta útveggi  kvað  matsmaður svo vera en þá þyrfti að brjóta upp steypu og endursteypa. Hann kvað það verklag sem Línuhönnun lagði til fullnægjandi til að gera við hina gölluðu steypu þannig að steypan gæti staðið undir hefðbundinni múrhúðun. Matsmaður kvað þetta verkalag ekki vera ódýrari kost en að múrklæða húsið eins og matið byggðist á. Alltaf væri erfitt að segja fyrirfram hvað mikið þurfi að brjóta upp af steypu.

Niðurstaða matsins sundurliðast svo:

Verkliður	Magn	Ein.	Efni	Vinna	Samtals
1. Vinnupallur	88	m	39.600	140.88	180.400
2. Frágangur við glugga og dyr	158	m	79.000	221.200	300.000
3. Múrhúðun og einangrun	242	m2	1.548.800	1.258.400	2.807.200
4. Glugga- og dyrakarmar	158	m	71.100	300.200	371.300
5. Sökkulfrágangur	88	m	272.800	202.400	475.200
6. Þakkantur (Blikkáfellur)	12	m	54.000	42.000	96.000
Samtals			2.065.300	2.165.000	4.230.300
Frádráttur 60% VSK af vinnu á vinnustað				-255.626	-255.626
Samtals			2.065.300	1.909.374	3.974.674

 

             Stefndu voru krafðir um greiðslu í samræmi við niðurstöðu matsgerðarinnar með bréfi dagsettu 9. nóvember 2004. Lögmaður stefnda Pálma hafnaði bótaskyldu stefnda með bréfi dagsettu 11. nóvember 2004, en stefndi Jón Ingvar svaraði ekki kröfubréfinu.

Við aðalmeðferð málsins gáfu aðilar munnlegar aðilaskýrslur og skýrslur vitna auk matsmanns Helgi Hauksson verkfræðingur.

Dómarar gengu á vettvang með aðilum og lögmönnum fyrir upphaf aðalmeðferðar.

II.

Af hálfu stefnanda eru dómkröfur á hendur stefndu byggðar á almennum reglum kröfuréttar um skaðabætur innan samninga. Byggir stefnandi á því að stefndi Pálmi beri ábyrgð innan samninga sem byggingarstjóri, húsasmíðameistari og verktaki við byggingu hússins og að stefndi Jón Ingvar beri sömuleiðis ábyrgð innan samninga sem múrarameistari á verkinu, en byggingarstjóri hafi samþykkt að hann yrði ráðinn til verksins.

Að því er varðar aðalkröfu er af hálfu stefnanda byggt á því að einbýlishúsið sem hann fól stefndu að reisa hafi verið haldið miklum göllum sem rekja megi til handvammar stefndu við verkið. Eigi stefnandi því rétt til skaðabóta úr hendi stefndu. Byggir stefnandi á því að matsgerð dómkvadds matsmanns staðfesti að eignin sé haldin meiriháttar göllum sem rekja megi til óvandaðra vinnubragða. Í því sambandi vísar stefnandi m.a. til rannsóknar Rannsóknarstofnunar byggingariðnaðarins sem að ósk dómkvadds matsmanns hafi tekið kjarnasýni úr útveggjum hússins. Samkvæmt niðurstöðu þeirrar rannsóknar, sem byggt sé á í matsgerð hins dómkvadda matsmanns, komi fram:

1.          Að steypuhreiður séu í 27,3 % sýnanna og þar að auki sé illa pökkuð steypa í 18,2 % þeirra, eða samtals 45,5 % sýna séu með ófullnægjandi pökkun í steypu.

2.          Að gölluð viðgerð sé í 36,4 % sýnanna.

3.          Að sprungur í steypu séu í 18,2 % sýnanna.

4.          Að sag í steypuskilum hafi fundist í 9,1 % sýnanna.

Þá komi fram í matsgerðinni að gölluð sýni séu samtals 81,8% en ógölluð 18,2%. Að mati Helga Haukssonar og matsmanns hafi þannig aðeins þrjú sýni verið nothæf, eða 27,3%, til þess að það hefði einhvern tilgang að prófa þrýstiþol þeirra. Þessi þrjú sýni fullnægi kröfum um burðarþol, en átta sýni hafi verið svo veik eða gölluð að sýnt væri að þau myndu ekki uppfylla gefnar kröfur.

Stefnandi byggir á því að stefndu hafi sýnt af sér saknæma háttsemi við undirbúning og niðurlögn steypu og að við byggingu hússins hafi stefndu brotið gróflega gegn þeim reglum og  venjum sem gildi á sviði húsasmíða og þeim ströngu kröfum sem gera verði til þeirra sem sérfræðinga á því sviði. Stefndu séu fagmenn og þeir hafi selt stefnanda þjónustu sína sem sérfræðingar á sínu sviði. Stefnandi hafi mátt treysta því að öll vinna og undirbúningur yrði í samræmi við vandaða verkhætti.

Stefnandi byggir kröfu sína á hendur stefnda Pálma á því að hann sem byggingarstjóri hafi borið ábyrgð á þeim mistökum sem sannað er að urðu við hina verklegu framkvæmd Jóns Ingvars sem iðnmeistara. Ábyrgð stefnda Pálma sem byggingarstjóra sé víðtæk og hafi hann borið ábyrgð á því að hið unna verk stæðist faglegar kröfur, sbr. m.a. 118. gr. byggingarreglugerðar nr. 441/1998.

Þá hafi stefndi Pálmi sem húsasmíðameistari, sem staðfest hafi ábyrgð sína á verki, m.a. borið ábyrgð á allri trésmíðavinnu við bygginguna, steypumótum, svo og á öllum stokkum og götum sem á þau komu, stokkum fyrir lagnir sem settir voru í steypumót, veggklæðningum með raka,- hljóð- og eldvörn ásamt einangrun og loftun eftir því sem við á, að lóð sé jöfnuð í rétta hæð, frágangi einangrunar sem lögð er laus á plötu eða grind og ef hún er sett í steypumót, sbr. 38. gr. byggingarreglugerðar nr. 441/1998. Ennfremur beri stefndi Pálmi sjálfstæða ábyrgð samkvæmt 52. gr. skipulags- og byggingarlaga nr. 73/1997 sem framkvæmdastjóri byggingarframkvæmdanna.

Byggt er á því að samkvæmt 39. gr. byggingarreglugerðar nr. 441/1998 beri stefndi Jón Ingvar sem múrarameistari, sem staðfest hafi ábyrgð sína á verki, m.a. ábyrgð á allri steinsteypu, niðurlögn hennar og eftirmeðhöndlun, allri hleðslu, múrhúðun, ílögnum og frágangi á einangrun undir múrhúðun.

Eins og matsgerð dómkvadds matsmanns beri með sér hafi vinnubrögðum stefndu verið svo áfátt að telja verði stórkostlega handvömm af þeirra hálfu. Þar sem þeir gættu ekki lágmarkskrafna, sem gera verði til húsasmíðameistara og múrarameistara við byggingu húsa, svo sem niðurlögn steinsteypu og að steypumót væru hreinsuð, megi jafna hinni stórkostlegu handvömm þeirra til sakar í skilningi kröfuréttar og verktakaréttar. Stefnandi eigi af þeim sökum rétt til skaðabóta úr hendi stefndu vegna þess tjóns sem leitt hafi af handvömm þeirra samkvæmt almennum reglum kröfuréttar. Stefnandi geri kröfu um greiðslu á skaðabótum úr hendi stefndu sem nemi kostnaði við nauðsynlegar úrbætur og lagfæringar á göllunum sem voru á verki stefndu við bygginguna samkvæmt matsgerð hins dómkvadda matsmanns. 

Um bótagrundvöllinn vísar stefnandi til þess tjóns sem hann hafi orðið fyrir vegna galla á verki stefndu en gallarnir séu alvarlegir og teljist því veruleg vanefnd af hálfu stefndu. Stefnandi byggir rétt til greiðslu skaðabóta úr hendi stefndu á grundvelli almennra reglna kröfuréttar og verktakaréttar um beitingu vanefndaúrræða.

Bótafjárhæðir séu byggðar á almennum reglum kröfuréttar og verktakaréttar og svari þær til fyrirsjáanlegs kostnaðar við að bæta úr göllum á verki stefnanda. Þá leiði það einnig til sömu niðurstöðu hvort sem talið verði að stefnanda beri skaðabætur eða afsláttur vegna verksins úr hendi stefndu. Stefnandi byggir á niðurstöðum matsgerðar hins dómkvadda matsmanns og geri hann því kröfu um greiðslu á 3.974.674 krónum.

Varakröfu sína um afslátt að fjárhæð 3.974.674 krónur byggir stefnandi á því hvað kosti að bæta úr göllunum. Sé byggt á sömu rökum og sjónarmiðum og um aðalkröfuna. Huglæg afstaða stefndu hafi enga þýðingu og beri að dæma afslátt á algerlega hlutlægum grundvelli. Fjárhæð afsláttarkröfu byggir stefnandi á niðurstöðu matsgerðar.

Þrautavarakröfu sína byggir stefnandi á því að hvað sem öðru líði eigi stefnandi rétt til skaðabóta og/eða afsláttar að mati dómsins.

Kröfu sína um dráttarvexti af dómkröfum miðar stefnandi við 9. desember 2004, en þá hafi verið liðinn mánuður frá því að hann krafði stefndu um bætur/afslátt vegna gallanna, sbr. 3. mgr. 5. gr. laga nr. 38/2001, um vexti og verðtryggingu.

Stefnandi byggir kröfur sínar á meginreglum kröfuréttar og verktakaréttar um vanefndir og vanefndaúrræði, sérstaklega skaðabætur innan samninga. Þá sé byggt á skipulags- og byggingarlögum nr. 73/1997, einkum 51. og 52. gr., og byggingarreglugerð nr. 441/1998, einkum 31.- 39. gr. og 118. gr.

Dráttarvaxtakröfu sina byggir stefnandi á 1. mgr. 6. gr. laga nr. 38/2001, um vexti og verðtryggingu. Málskostnaðarkröfu sína byggir stefnandi á XXI. kafla laga nr. 91/1991 og kröfu um virðisaukaskatt á málskostnað á lögum nr. 50/1988.

III.

Sýknukröfu sína byggir stefndi Pálmi Breiðfjörð í fyrsta lagi á aðildarskorti. Hann hafi ekki verið aðili að samningi við stefnanda um byggingu fasteignarinnar á Glæsivöllum 4 í Grindavík og beri hann því ekki ábyrgð á meintum göllum í fasteigninni. Beri því að sýkna hann samkvæmt 2. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991. Samningsaðili stefnanda í tengslum við verkið hafi verið Tréborg sf. en stefndi hafi verið starfsmaður þess fyrirtækis. Fyrir liggi reikningur Tréborgar sf. sem stefnandi hafi greitt og ekki gert athugasemdir við og þá hafi síðari greiðslur verið lagðar inn á bankareikninga á vegum Tréborgar sf. Stefnandi hafi þannig einungis komið fram við framkvæmd verksins sem starfsmaður Tréborgar sf., sem sé sjálfstæður lögaðili og beri réttindi og skyldur sem slíkur. Stefndi hafi komið fram fyrir hönd félagsins sem fyrirsvarsmaður þess, en með því hafi hann ekki með neinu móti tekið á sig persónulega skaðabótaábyrgð eða afsláttarábyrgð á verki sem hann hafi ekki tekið að sér persónulega að framkvæma.

 Verði ekki fallist á sýknukröfu stefnda vegna aðildarskorts sé sýknukrafa byggð á því að stefndi hafi aðeins komið að verki sem byggingarstjóri á grundvelli 51. gr. skipulags- og byggingarlaga, fyrir utan að hafa aðstoðað stefnanda við uppslátt steypumóta. Meðstefndi Jón Ingvar hafi verið fenginn til verksins sem múrarameistari. Um ábyrgð múrarameistara fari m.a. ákvæðum 52. gr. skipulagas- og byggingargingarlaga og 39. gr. byggingarreglugerðar.  Í síðastgreinda ákvæðinu komi fram að múrarameistari beri m.a ábyrgð á allri steypu, niðurlögn hennar o.s.frv.  Þetta sé m.a. viðurkennt af stefnanda í bréfi lögmanns hans til Sjóvá Almennra hf. þar sem segir: “Umbjóðandi minn telur að þessa galla sé að rekja til mistaka við niðurlagningu steypunnar, sem er á ábyrgð múrarameistara.” Stefnandi reisi þannig málatilbúnað sinn á því að galli hafi verið á verkinu við niðurlögn steypu og uppsteypu hússins. Sá hluti verksins hafi alfarið verið á ábyrgð meðstefnda Jóns Ingvars.

Verði stefndi á hinn bóginn af einhverjum ástæðum talinn bera ábyrgð á hugsanlegum göllum við verkið þá verði sú ábyrgð einungis reist á stöðu hans sem byggingarstjóra við verkið. Taki ábyrgðartrygging hans sem byggingarstjóra þá til þeirrar ábyrgðar.

Stefnandi hafi ekki leitt sönnur að því að stefndi hafi verið annað og meira en byggingarstjóri við verkið að frátöldu því að hann aðstoðaði stefnanda við uppslátt móta í tímavinnu.

Í stefnu sé því ítrekað haldið fram að stefndu hafi sýnt af sér saknæma háttsemi við niðurlögn steypu, undirbúning verksins og verkið að öðru leyti. Í stefnu komi hins vegar ekki fram í hverju hin meinta saknæma háttsemi eigi að hafa falist, þ. e. hvað gert hafi verið rangt eða hvar vikið hafi verið frá reglum og venjum á sviði byggingarframkvæmda. Þess í stað sé eingöngu vísað til þess að tiltekið tjón hafi orðið. Þá sé rökstuðning um meinta saknæma háttsemi stefnda heldur ekki að finna í matsgerð. Af hálfu stefnda sé því alfarið mótmælt að  hann hafi sýnt af sér nokkra sök sem viðkomi byggingu umrædds húss. Þótt tjón verði þýði það ekki sjálfkrafa að sök hafi verið höfð í frammi.

Af hálfu stefnda er byggt á því að stefnandi hafi í raun sjálfur verið framkvæmdastjóri við byggingu hússins. Hann hafi þegar verið búinn að ráða Guðmund Ragnar Ragnarsson sem byggingarverktaka við verkið þegar stefndi kom að verkinu sem starfsmaður Tréborgar sf. og byggingarstjóri.

Þá hafi ekki verið leitt í ljós af hálfu stefnanda af hvers völdum hinir meintu gallar væru. Hafi verið holur og hreiður í steypunni sé langlíklegast að orsök þess megi rekja til þess að steypuvibrator, sem fenginn var til verksins, hafi ekki verið nægilega öflugur. Stefndi geti hins vegar hvorki borið ábyrgð á gæðum vibratorsins, hugsanlegri bilun hans né niðurlögn steypunnar að öðru leyti, enda hafi sá verkþáttur alfarið verið á ábyrgð múrarameistara við verkið, meðstefnda Jóns Ingvars.

Þá sé ekki hægt að krefjast skaðabóta/afsláttar nema af verki í heild, þ.e. ef verki er lokið. Skaðabóta og afsláttar verði ekki krafist vegna þess sem ólokið er af verki, allra síst þegar verkið hefur verið unnið í tímagjaldi. Ekki liggi annað fyrir en að stefnandi hafi fengið andvirði þess sem hann greiddi fyrir verkið. Frekari vinna felist í að ljúka við byggingu hússins og það hefði stefnandi allt að einu þurft að greiða.

Stefnandi geti eðli máls samkvæmt ekki stöðvað verk sem sé ólokið og hafi þar á ofan verið unnið á tímakaupi og krafist skaðabóta eða afsláttar vegna þess sem ólokið er. Með því væri stefnandi að hagnast á kostnað stefnda og fá múrklæðningu og frágang hússins þannig án endurgjalds. Væru kröfur stefnanda teknar til greina myndi það leiða til óréttmætrar auðgunar hans á kostnað stefnda. Stefnandi hafi ekki látið meta hvað kostað hefði að ljúka við byggingu hússins ef allt hefði verið eins og hann hefði kosið.  Hann hafi þannig ekki sýnt fram á að hann hafi orðið fyrir fjártjóni af völdum stefnda.

Þá geti afsláttur aldrei orðið hærri en heildarendurgjald vegna verksins. Það felist í eðli afsláttar að stefnda geti aldrei orðið skylt að greiða stefnanda hærri afslátt en nemur þeim greiðslum sem hann hafi fengið vegna verksins. Þar að auki verði að taka tillit til þess að hluti greiðslanna til stefnda hafi verið vegna starfa  hans sem byggingarstjóra.

Af hálfu stefnda er á því byggt að á matsgerð dómkvadds matsmanns séu ágallar sem geri það að verkum að matsgerðin geti ekki talist grundvöllur afsláttar- eða skaðabótakröfu stefnanda.

Fyrir það fyrsta beri að nefna að matsmaður telji að eftirfarandi þurfi að gera: a) að múrklæða húsið að utan á hefðbundinn hátt, b) að hann hafi ekki getað staðreynt leka í sambandi við steypt þak og verði því að reikna með því að þegar búið verði að ganga frá þaki og útveggjum hússins “endanlega” verði ekki um neitt vandamál að ræða að þessu leyti, c) matsmaður telji að þegar búið verði að ganga frá þakskeggi hússins verði lekahætta um útloftunarrör úr sögunni.

Með vísan til þessa telur stefndi vandséð í hverju galli á verkinu felist. Af niðurstöðum matsmanns megi sjá að einungis eigi eftir að ljúka verkinu. Stefnandi geti ekki krafist greiðslu skaðabóta eða afsláttar  vegna þeirra þátta, því hann hafi ekki greitt stefnda eða meðstefnda neitt fyrir þá þætti enn sem komið er. Það felist í eðli máls og reglum verktakaréttar að ekki verði krafist skaðabóta eða afsláttar vegna verks sem hvorki hafi verið unnið né greitt fyrir.

Þá telur stefndi niðurstöður matsmanns órökstuddar og án forsendna og verði því ekki á þeim byggt. Sem dæmi megi nefna að matsmaður segist ekki hafa forsendur til að meta verðmætisrýrnun fasteignarinnar. Engu að síður telji hann “... líklegt að verðlækkun um 5-10% af markaðsverði gæti komið til, ef almennt verði talið að húsið sé illa byggt”. Þá hafi matsmaður verið beðinn um að meta sérstaklega í hvaða verkþáttum ekki hefði verið unnið í samræmi við viðurkennda verkhætti, samþykkta uppdrætti, verklýsingar og lög og reglugerðir. Um þetta segi í matsgerðinni: “Ljóst er að steypuniðurlögn hússins var ekki unnin í samræmi við viðurkennda verkhætti eins og fram hefur komið hér að framan”. Hvergi sé hins vegar fjallað um það í matsgerðinni hvernig matsmaður telji að vikið hafi verið frá reglum og venjum.

Stefndi telur umrætt verk ekki geta verið gallað fyrirfram, en verkinu sé ólokið, auk þess sem verkið muni hafa verið unnið gegn tímagjaldi. Ekki sé hægt að meta galla á verki nema því hafi verið skilað í endanlegri mynd, og verði því að telja matsgerðina ótímabæra, eins og reyndar megi sjá af tilvitnuðum orðum matsmanns. Í öllum tilvikum hefði hvort sem er þurft að múrklæða húsið með einhverjum hætti við lok byggingar þess, sökum þess að stefnandi óskaði eftir uppslætti með timbri.

Stefndi telur umrædda annmarka á kröfugerð stefnanda vegna þessa vera verulega, og verði útreikningar stefnanda því ekki lagðir til grundvallar í málinu. Þar sem kröfugerð stefnanda sé fjarri því að vera studd fullnægjandi gögnum og rökum að þessu leyti beri því að sýkna stefnda, þar sem grundvöllur og fjárhæð krafna stefnanda séu ósönnuð. Að öðrum kosti telji stefndi eðlilegt að vísa kröfum stefnanda frá ex officio.

Varakröfu sína um lækkun á kröfum stefnanda byggir stefndi á því að kröfur stefnanda séu allt of háar og ekki nægilega rökstuddar eins og áður hafi verið rakið í umfjöllun um aðalkröfu. Að auki styður stefndi varakröfu sína þeim málsástæðum, að kröfur stefnanda séu hærri en nemi þeim greiðslum sem stefnandi hafi greitt vegna verksins. Verði að horfa til þess við ákvörðun skaðabóta eða afsláttar. Þá sé matsgerð dómkvadds matsmanns verulega ábótavant í grundvallaratriðum, eins og áður hafi verið rakið, og geti hún því ekki verið grundvöllur fyrir útreikningi á bóta- eða afsláttarkröfu stefnanda. Verði dæmdar bætur eða afsláttur því einungis ákveðin að álitum.

Stefndi mótmælir dráttarvaxtakröfu stefnanda alfarið. Mikil óvissa sé uppi í málinu og ekki verði byggt á matsgerð vegna annmarka á henni. Verði stefndi því ekki dæmdur til greiðslu dráttarvaxta af kröfum stefnanda meðan málið er í því horfi, enda verði stefnandi sjálfur að bera ábyrgð á annmörkum á eigin málatilbúnaði. Um dráttarvexti af skaðabótakröfum fari að ákvæðum 9. gr. laga nr. 38/2001, en stefnandi byggi ekki á því lagaákvæði. Því verði dráttarvextir ekki dæmdir af skaðabótakröfu stefnanda. Í öllu falli fyrst frá dómsuppsögudegi, sbr. 2. mgr. 9. gr. laganna.

Stefndi byggir á því að sökum óvissu í málinu sé því mótmælt að stefnandi eigi rétt til málskostnaðar úr hendi stefnda, sbr. 3. mgr. 130. gr. laga nr. 91/1991.

Þá mótmælir stefndi því að tekið verði tillit til kostnaðar vegna kjarnaborunar Rannsóknarstofnunar byggingariðnaðarins eða matsgerðar dómkvadds matsmanns við ákvörðun málskostnaðar.

Stefndi byggir á almennum reglum samningaréttar og reglum kröfuréttar um skuldbindingargildi samninga, galla og vanefndaúrræði. Þá vísar stefndi til almennra reglna verktakaréttar, skipulags- og byggingarlaga nr. 73/1997 og ákvæða byggingarreglugerðar nr. 441/1998. Málskostnaðarkröfu sína styður stefndi við 129. og 130. gr. eml. og kröfu um virðisaukaskatt á  málflutningsþóknun við lög nr. 50/1988 um virðisaukaskatt.

IV.

Stefndi Jón Ingvar byggir sýknukröfu sína á því að réttilega hafi verið staðið að múrverki í húsinu að öllu leyti, en komið hafi fram gallar sem getið sé um í greinargerð Línuhönnunar frá 24. janúar 2002 og hafi stefndi og meðstefndi Pálmi byggingarstjóri, lagfært þá galla eftir því sem að þeim sneri. Þannig hafi stefndi lagfært það sem kom fram hjá Línuhönnun að væri að og hafi stefnandi ekki gert athugasemd við það fyrr en löngu seinna.

Af hálfu stefnda er vakin athygli á kjarnaborun á vegum Rannsóknarstofnunar byggingariðnaðarins á fasteigninni þar sem 9 borkjarnar hafi verið teknir. Komi fram í skýrslu stofnunarinnar  að í flestum tilvikum hafi komið í ljós að steypuhreiður hafi verið brotið burt og fyllt upp með viðgerðarmúr að undanskildum einum kjarna, sýni 3, þar sem þunnt múrlag hafi verið á endanum. Fram hafi komið að þrýstiþol kjarnanna hafi verið hátt. Í yfirliti yfir borkjarnana komi síðan fram í skýrslunni að um hafi verið að ræða góðan og viðunandi frágang í öllum tilvikum nema einu, þ.e. borkjarna nr. 3. Við skoðun stofnunarinnar á ástandi steypu í húsinu verði ekki annað séð en að staðið hafi verið eðlilega að uppsteypu á húsinu Glæsivöllum 4 í Grindavík og að frágangur steypuvinnu hafi að mestu leyti verið viðunandi.

Í matsgerð sé því hins vegar slegið föstu að niðurstöður skýrslu Rannsóknarstofnunar byggingariðnaðarins beri með sér að útveggir hússins séu haldnir verulegum göllum og þar að auki hafi viðgerðir sem framkvæmdar hafi verið misheppnast að stórum hluta og verið mun minni en nauðsynlegt var. Stefndi telur matsmann túlka niðurstöður Rannsóknarstofnunar byggingariðnaðarins á rannsókn á borkjörnunum með vægast sagt mjög sérstökum hætti. Verði ekki séð að niðurstaða sem matsmaður gefur sér standist skoðun miðað við það sem fram komi í niðurstöðu Rannsóknarstofnunar byggingariðnaðarins. Á þeirri forsendu sem matsmaður gefi sér með rangri túlkun á niðurstöðu Rannsóknarstofnunar byggingariðnaðarins sé því síðan haldið fram að veggir séu og muni verða óþéttir nema tryggt sé að slagregn hafi ekki greiðan aðgang að yfirborði þeirra og að hefðbundin múrhúðun veggja að utan tryggi það ekki fyrir frostskemmdum eða leka, því sé nauðsynlegt að múrklæða húsið að utan. Stefndi telji á hinn bóginn enga þörf á að múrklæða húsið að utan eins og matsmaður telji á grundvelli rangrar túlkunar á niðurstöður Rannsóknarstofnunar byggingariðnaðarins.

Stefndi mótmælir því að steypuniðurlögn hafi ekki verið unnin í samræmi við viðurkennda verkhætti. Stefndi hafi staðið að verkinu með eðlilegum hætti að öllu leyti en mistök hafi átt sér stað og þegar það kom í ljós hafi það verið lagfært af stefnda.

Stefndi telur ekki unnt að byggja niðurstöðu í málinu á matsgerðinni þar sem hún byggist á röngu mati á niðurstöðu Rannsóknarstofnunar byggingariðnaðarins hvað stefnda áhrærir.

Komist dómurinn að þeirri niðurstöðu að um bótaskylda galla sé að ræða á húsinu þá beri að hafa í huga að sú aðferð sem matsmaður leggur til sé mun meiri og vandaðri en umsamin skil áttu að vera. Því muni verðgildi hússins aukast verulega verði leið matsmannsins farin. Sú leið sé óþörf og of kostnaðarsöm. Hægt sé að fara einfaldari og ódýrari leiðir til að ná því markmiði að frágangur múrvinnu sé eðlilegur.

Þá sé ekki sundurliðað í stefnu hverju stefndi beri nákvæmlega ábyrgð á þar sem stefnt sé in solidum. Stefndi sé múrarameistari og beri ekki ábyrgð á öðrum þáttum en snerta múrverk hússins.

Af hálfu stefnda er vísað til meginreglna samningaréttarins og skaðabótaréttarins; skipulags- og byggingarlaga nr. 73/1997, byggingarreglugerðar nr. 441/1998 og loks til laga nr. 91/1991, um meðferð einkamála.

V.

Í greinargerð réttargæslustefnda, Vátryggingafélags Íslands hf., kemur fram að á þeim tíma er stefndi Pálmi var byggingarstjóri eignarinnar hafi hann haft í gildi starfsábyrgðartryggingu byggingarstjóra samkvæmt 3. mgr. 51. gr. skipulags- og byggingarlaga hjá réttargæslustefnda. Vátryggingartaki hafi verið Tréborg sf.

Réttargæslustefndi hafnar því að stefndi Pálmi beri sem byggingarstjóri eignarinnar ábyrgð gagnvart stefnanda vegna þess tjóns sem krafist er bóta fyrir. Sé ósannað að um bótaskylt tjón sé að ræða, en krafa stefnanda lúti að meintum göllum við niðurlagningu steypu í veggjum hússins. Samkvæmt framangreindu ákvæði beri byggingarstjóri ábyrgð á því að byggt sé í samræmi við samþykkta uppdrætti, lög og reglugerðir. Af matsgerð verði ekki annað ráðið en að húsið hafi verið byggt í samræmi við það. Af greininni verði ekki dregin sú ályktun að ábyrgð byggingarstjóra sé svo víðtæk að honum beri að hafa eftirlit með öllum sem að byggingu húss koma, svo fremi sem byggt sé í samræmi við samþykkta uppdrætti o.s. frv. Hvergi sé að finna í stefnu rökstuðning fyrir því á hvern hátt stefndi Pálmi hafi brotið gegn skyldum sínum sem byggingarstjóri svo saknæmt geti talist vegna þess tjóns er stefnandi telur sig hafa orðið fyrir.

Þá hafi stefndi Jón Ingvar haft með höndum þá þætti verksins sem matsmaður telur galla vera á, en hann sé skráður múrarameistari hússins. Hann beri því ábyrgð sem iðnmeistari á allri steinsteypu, niðurlögn hennar og eftirmeðhöndlun. Stefnandi geti því ekki bæði krafið byggingarstjóra og iðnmeistara vegna verkþáttar sem iðnmeistarinn ber ábyrgð á.

Þá sé byggingu hússins einfaldlega ekki lokið  og virðist stefnandi því  með kröfugerð sinni ætla öðrum að bera kostnað af lokafrágangi hússins og þannig  hagnast með ólögmætum hætti. Slíkar kröfur rúmist ekki innan ábyrgðar byggingarstjóra, enda andstætt meginreglum bæði skaðabóta- og kröfuréttar.

VI.

Í máli þessu sætir ekki ágreiningi að gallar komu fram á steyptum útveggjum fasteignar stefnanda að Glæsivöllum 4 í Grindavík, sem lýstu sér einkum í svokölluðum streypuhreiðrum. Hefur verið gerð grein fyrir umfangi þessarra galla hér að framan.

Þá er óumdeilt að stefndi Jón Ingvar var múrarameistari við byggingu hússins og ber sem slíkur ábyrgð á niðurlögn steypu. Jafnframt er óumdeilt að stefndi Pálmi var byggingarstjóri hússins og húsasmíðameistari og ber hann ábyrgð á byggingu hússins í samræmi við það. Á hinn bóginn er deilt um það hvort stefndi Pálmi hafi tekið að sér að byggja húsið sem verktaki. Því heldur stefnandi fram en stefndi Pálmi heldur því á hinn bóginn fram að það hafi verið byggingarfyrirtækið Tréborg sem tók að sér ásamt öðrum að reisa húsið og hafi hann einvörðungu unnið við byggingu hússins sem starfsmaður þess fyrirtækis.

Slegið var upp fyrir húsi stefnanda með timbri  og hefur komið fram að stefnandi hugðist láta múrhúða húsið að utan með hefðbundnum hætti.

Verkfræðistofan Línuhönnun var fengin til að skoða meinta galla í uppsteypu hússins á sínum tíma. Kom fram í  skýrslu Bjarka Guðmundssonar um þá athugun, að verulegir gallar væru á vinnu við niðurlögn steypu í húsinu. Varðandi úrbætur á útveggjum  hússins lagði hann til  brot og hreinsun steypuhreiðra inn í óskemmda steypu, sögun og hreinsun steypuskila við sökkulveggi inn fyrir ytri járnagrind, meðhöndlun steypusára til að tryggja viðloðun og lágmarka rýrnun viðgerðarsteypu, múrviðgerð steypusára með viðurkenndum viðgerðarefnum sem tryggja steypuhulu járna, múrviðgerð steypuklossa undir gluggum og niðurtekt glugga þar sem steypugallar ganga inn fyrir ytri þéttingu og uppsetning að loknum framkvæmdum.

Gústaf Vífilsson verkfræðingur og Sigurður Hallgrímsson arkitekt voru fengnir til að skoða fasteignina og veita umsögn um skýrslu Línuhönnunar og voru þeir í meginatriðum sammála þeirri skýrslu.

Eins og áður getur var brugðist við skýrslu Línuhönnunar með því að viðgerð var  framkvæmd á göllunum. Samkvæmt rannsókn Rannsóknarstofnunar byggingariðnaðarins á borkjörnum úr fasteigninni og matsgerð hins dómkvadda matsmanns virðist sú viðgerð ekki hafa verið unnin í samræmi við tillögur Línuhönnunar og því verið alls ófullnægjandi.

Eins og áður er rakið byggir matsmaður mat sitt á því að nauðsynlegt sé að múrklæða útveggi hússins til að koma í veg fyrir vatnsinntöku veggja og frostskemmdir. Aðspurður fyrir dómi kvað matsmaðurinn þó viðgerð eins og þá er Línuhönnun lagði til og að ofan getur fullnægjandi til að ná sömu markmiðum og stefnt væri að með því sem matsmaður leggur til. Ekki liggur fyrir mat á því hver kostnaður yrði við viðgerð eins og Línuhönnun  lagði til og matsmaður telur fullnægjandi.

Ljóst má vera, að verði farið að tillögum matsmanns, þá fær stefnandi fasteign sína múraða og einangraða að utan án þess að greiða nokkuð fyrir það. Er upplýst að stefndu höfðu hvorki innt slíka vinnu af hendi né fengið greitt fyrir hana. Samkvæmt því sem hér að framan hefur verið rakið, m. a. með vætti hins dómkvadda matsmanns, kemur fram að unnt sé að bæta úr þeim steypugalla sem fasteign stefnanda er haldin með öðrum hætti en matsmaður leggur til og það án þess að múrhúða þurfi fasteignina að utan  eða múrklæða. Hins vegar liggur ekki fyrir mat á því hvað það myndi kosta. Dómurinn telur einsýnt að fyrir þurfi að liggja mat á því hvað myndi kosta að gera við steypugallana með þeirri aðferð sem Línuhönnun leggur til og matsmaður telur geta verið fullnægjandi til að steyptir útveggir geti staðist slagregn og komist hjá frostskemmdum.

Í ljósi þess er að framan er rakið getur dómurinn ekki lagt efnisdóm á málið á grundvelli niðurstöðu matsgerðar. Þá þykja engar þær forsendur vera fyrir hendi eða skilyrði er geri dóminum kleift að dæma bætur eða afslátt að álitum. Loks þykir endurupptaka málsins í því skyni að gefa aðilum kost á öflun nýs mats eða nýrra gagna ekki koma til álita eins og málið er vaxið, enda myndi það raska þeim málsgrundvelli sem málið hefur verið rekið á. Að öllu þessu athuguðu þykja því slíkir annmarkar vera á málatilbúnaði stefnanda að ekki verði lagður efnisdómur á málið. Verður því eigi komist hjá því að vísa málinu frá dómi ex officio.

Eftir framangreindum úrslitum verður stefnandi dæmdur til að greiða stefndu málskostnað eins og í úrskurðarorði greinir.

Úrskurð þennan kveða upp Finnbogi H. Alexandersson héraðsdómari og meðdómsmennirnir Ásmundur Ingvarsson verkfræðingur og Jón Ágúst Pétursson byggingartæknifræðingur.

úrskurðarorð:

Máli þessu er vísað frá dómi ex officio.

Stefnandi, Guðjón Jónsson, greiði stefndu, Pálma Breiðfjörð Einarssyni og Jóni Ingvari Einarssyni, hvorum  fyrir sig  175.000 krónur í málskostnað.