Dómur Hæstaréttar.

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Benedikt Bogason og Karl Axelsson og Ingveldur Einarsdóttir settur hæstaréttardómari.

Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 30. mars 2016, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum degi síðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 30. mars 2016 þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til miðvikudagsins 27. apríl 2016 klukkan 16. Kæruheimild er í l. lið 1. mgr. 192. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi, til vara að honum verði gert að dvelja á viðeigandi stofnun, en að því frágengnu að varðhaldinu verði markaður skemmri tími.

Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar.

Með vísan til forsendna hins kærða úrskurður verður hann staðfestur.

Dómsorð:

Hinn kærði úrskurður er staðfestur.

Úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 30. mars 2016

                Héraðssaksóknari hefur gert þá kröfu að Héraðsdómur Reykjavíkur úrskurði að X, kt. [...], verði gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi þar til dómur fellur í máli hans, þó eigi lengur en til miðvikudagsins 27. apríl 2016, kl. 16.00.

                Í greinargerð héraðssaksóknara kemur fram að með ákæru ríkissaksóknara dagsettri 29. mars, sé ákærða gefin að sök frelsissvipting, líkamsárás, hótanir, kynferðisbrot og stórfelldar ærumeiðingar gegn sambýliskonu sinni, með því að hafa föstudaginn 5. febrúar 2016, svipt þáverandi sambýliskonu sína, A, frelsi frá um klukkan 11 til 15, á heimili þeirra að [...] í [...]. Á meðan á frelsissviptingunni hafi staðið hafi ákærði veist að A og slegið hana ítrekað hnefahöggum í síðuna og höfuðið, rifið í hár hennar, tekið hana hálstaki og sparkað ítrekað í síðu hennar og fætur þar sem hún hafi legið á gólfinu. Ákærði hafi jafnframt skipað A að setjast í stól og sparkað stólnum svo undan henni svo hún hafi fallið í gólfið. Á meðan á þessu hafi staðið hafi ákærði ítrekað hótað A lífláti og meinað henni útgöngu úr íbúðinni og er hún hafi reynt að flýja í eitt skiptið hafi ákærði stöðvað hana í forstofu, rifið í hár hennar og slegið hana hnefahöggum. Ákærði hafi svo látið A girða niður um sig og skoðað kynfæri hennar og rass með vasaljósi auk þess sem hann hafi tekið mynd af berum kynfærum hennar og áreitt hana þannig kynferðislega. Í kjölfar ofbeldis þess sem að framan sé lýst og á meðan á frelsissviptingunni hafi staðið, hafi ákærði þvingað A til munnmaka og endaþarmsmaka og beitt hana þannig ofbeldi og ólögmætri nauðung. Af öllu þessu hafi A hlotið mar á höfði, bæði á enni og í hársverði, eymsli víða um líkamann og jaxl hafi brotnað í efri gómi vinstra megin auk þess sem ákærði hafi móðgað og smánað A með háttseminni.

                Telst þetta varða við 1. mgr. 194. gr., 199. gr., 1. mgr. 218. gr., 226. gr., 233. gr. og 233. gr. b. almennra hegningarlaga nr. 19/1940.

                Í greinargerð ákæruvalds kemur fram að rannsókn málsins hafi hafist þann 5. febrúar sl. er A hafi leitað til lögreglu og borið um að hafa sætt ofbeldi og frelsissviptingu af hálfu ákærða þann dag, en hann hafi þá verið sambýlismaður hennar. Rannsókn málsins hafi leitt í ljós að A hafi verið með áverka sem samrýmdust frásögn hennar, m.a. hafi fundist brot úr tönn á heimili þeirra. Þá hafi í síma hennar fundist ljósmynd af kynfærum hennar og kynfærum annarrar konu sem jafnframt styðji framburð hennar að mati ákæruvalds. Loks liggi fyrir framburður vinkonu A sem hafi sótt hana á heimilið og ekið á lögreglustöð auk ýmissa annarra gagna. Brotaþoli hafi borið um það í skýrslu hjá lögreglu að ákærði og faðir hans hafi ítrekað reynt að hafa áhrif á framburð hennar í málinu með því að setja sig í samband við hana eftir að málið hafi komið upp. Ákærði neiti sök og hafi gefið skýringar á tilkomu áverka brotaþola sem ákæruvaldið meti ótrúverðuga.

                Ákærði hafi sætt gæsluvarðhaldi vegna málsins frá 7. febrúar sl., fyrst á grundvelli rannsóknarhagsmuna, en frá 10. febrúar á grundvelli almannahagsmuna, sbr. 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008, sbr. úrskurð Héraðsdóms Reykjavíkur sem síðar hafi verið staðfestur með dómi Hæstaréttar nr. 98/2016, með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar. Hæstiréttur hafi komist þar að þeirri niðurstöðu að kærði væri undir sterkum grun um framangreind brot og að þau væru þess eðlis að varðhald væri nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna. Í dómi Hæstaréttar séu einnig rakin efnisatriði málsins með nánari hætti og atriði sem fram hafi komið við skýrslutökur af aðilum og vitnum málsins og sé einnig vísað til þess til stuðnings kröfu þessari. Hæstiréttur hafi jafnframt staðfest framlengingu gæsluvarðhalds yfir ákærða til dagsins í dag með dómi í máli nr. 184/2016.

                Brot þau sem ákærði sé grunaður um geti varðað allt að 16 ára fangelsi. Með hliðsjón af alvarleika sakarefnis og þess að ríkir almannahagsmunir standi til þess að menn gangi ekki lausir þegar svo stendur á sé þess krafist að ákærða verði gert að sæta gæsluvarðhaldi meðan mál hans sé til meðferðar hjá dómstólum.

Niðurstaða:

Ákærði hefur sætt gæsluvarðhaldi frá 7. febrúar sl., fyrst á grundvelli rannsóknarhagsmuna, en frá 10. febrúar síðastliðinn á grundvelli almannahagsmuna, sbr. 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, samkvæmt úrskurði Héraðsdóms Reykjavíkur sem staðfestur var með dómi Hæstaréttar 12. febrúar sl. í máli nr. 98/2016. Í því máli taldi Hæstiréttur að skilyrði væru uppfyllt til þess að kærði sætti gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 vegna brota sem hann væri undir sterkum grun að hafa framið gegn sambýliskonu sinni og að brotin væru þess eðlis að varðhald væri nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna.

             Héraðsdómur úrskurðaði kærða síðan í áframhaldandi gæsluvarðhald til dagsins í dag með úrskurði, dags. 2. mars 2016. Sá úrskurður var staðfestur með dómi Hæstaréttar frá 8. mars sl. í máli 184/2016. Ákæra í málinu var eins og áður segir gefin út 29. mars 2016.

Með vísan til þess sem að framan er rakið og þess sem fram kemur í greinargerð sóknaraðila er fallist á að ákærði sé undir sterkum grun um að hafa svipt sambúðarkonu sína frelsi sínu og beitt hana líkamlegu og kynferðislegu ofbeldi þannig að varðað geti við 1. mgr. 194. gr., 1. mgr. 218. gr. og 226. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, auk þess sem háttsemi hans er talin varða við 209. gr., 225. gr. og 233. gr. sömu laga.

Brotin sem ákærði liggur undir sterkum grun um að hafa framið varða meira en 10 ára fangelsi. Í ljósi þessa er fallist á að brotin séu þess eðlis að gæsluvarðhald sé nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna. Skilyrðum 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 er því fullnægt og er ekkert fram komið í málinu sem leitt getur til þess að talið verði að skilyrði ákvæðisins séu ekki lengur fyrir hendi frá því að dómur Hæstaréttar gekk í máli nr. 98/2016. Ekki verður talið að þær nýju upplýsingar sem fram hafa komið um tilraunir brotaþola til samskipta við ákærða og tölvubréf hennar til héraðssaksóknara um að henni hafi ekki verið nauðgað breyti þeirri niðurstöðu. Í því sambandi verður að horfa til þeirra upplýsinga sem fram koma í gögnum málsins, og einnig þess sem kemur fram í framburði brotaþola um að hún hafi verið beitt langvarandi ofbeldi af hálfu ákærða og að ákærði og faðir hans hafi reynt að hafa áhrif á framburð hennar.

Með vísan til þess sem að framan er rakið og þegar horft er til eðlis þeirra brota sem ákærði er sterklega grunaður um að hafa framið, eru heldur engin efni til að beita 1. mgr. 100. gr. laga nr. 88/2008 og mæla fyrir um vistun hans á Hlaðgerðarkoti. Verður því fallist á kröfu sóknaraðila um að ákærði sæti áframhaldandi gæsluvarðhaldi eins og í úrskurðarorði greinir.

Kjartan Bjarni Björgvinsson héraðsdómari kveður upp úrskurð þennan.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð

Ákærði, X, kt. [...], skal sæta áframhaldandi gæsluvarðhaldi allt til miðvikudagsins 27. apríl, nk. kl. 16:00.