Ákvörðun Hæstaréttar.

Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Þorgeir Örlygsson, Markús Sigurbjörnsson og Viðar Már Matthíasson.

Með beiðni 28. febrúar 2019 leitar X eftir leyfi Hæstaréttar til að áfrýja dómi Landsréttar 1. sama mánaðar í málinu nr. 363/2018: Ákæruvaldið gegn X, á grundvelli 1. mgr., sbr. 4. mgr., 215. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Ákæruvaldið telur ekki efni til að verða við beiðninni.

Með framangreindum dómi Landsréttar var héraðsdómur staðfestur um sakfellingu leyfisbeiðanda fyrir að hafa brotið gegn 1. mgr. 194. gr.  almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa með ólögmætri nauðung haft samræði og önnur kynferðismök við brotaþola gegn vilja hennar. Með háttseminni rauf leyfisbeiðandi skilorð og var refsing hans ákveðin fangelsi í þrjú ár og sex mánuði. Þá var honum gert að greiða brotaþola skaðabætur.

Leyfisbeiðandi telur að skilyrði 4. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008 fyrir veitingu áfrýjunarleyfis séu uppfyllt. Byggir hann á því að dómur Landsréttar sé bersýnilega rangur að efni til þar sem ekkert í gögnum málsins bendi til þess að brotaþoli hafi ekki verið samþykk því að hafa samræði við hann. Þá telur leyfisbeiðandi að Landsréttur hafi beitt 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga með röngum hætti og hafi það verulega almenna þýðingu að fá úrlausn Hæstaréttar um það atriði. Loks vísar leyfisbeiðandi til þess að honum hafi ranglega verið gerður hegningarauki í málinu og lætur þess getið að niðurstaða Landsréttar sé reist á mati á sönnunargildi annarra gagna en munnlegs framburðar.

Að virtum gögnum málsins verður ekki séð að úrslit þess geti ráðist af atriðum sem hafi verulega almenna þýðingu eða að mjög mikilvægt sé af öðrum ástæðum að fá úrlausn Hæstaréttar um þau þannig að fullnægt sé skilyrðum 2. málsliðar 4. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008. Ekki eru efni til að beita heimild 3. málsliðar 4. mgr. sömu lagagreinar í málinu. Þá byggir niðurstaða Landsréttar um sakfellingu jafnframt á mati á sönnunargildi munnlegs framburðar, en það mat verður ekki endurskoðað fyrir Hæstarétti, sbr. 5. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008. Er beiðninni því hafnað.