Ákvörðun Hæstaréttar

1. Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Benedikt Bogason, Karl Axelsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson.

2. Með beiðni 14. mars 2024 leitar Gareese Joshua Gray leyfis Hæstaréttar, á grundvelli 1. mgr., sbr. 4. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, til að áfrýja dómi Landsréttar 23. febrúar 2024 í máli nr. 179/2023: Ákæruvaldið gegn Gareese Joshua Gray. Ákæruvaldið leggst gegn beiðninni.

3. Með héraðsdómi var leyfisbeiðandi sakfelldur fyrir brot gegn blygðunarsemi samkvæmt 209. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 fyrir að hafa fróað sér þar sem að hann var klofvega á hnjánum yfir líkama brotaþola og fengið sáðlát yfir andlit hennar þrátt fyrir að hún gerði honum ljóst að hún væri því mótfallinn. Landsréttur staðfesti sakfellingu leyfisbeiðanda en breytti heimfærslu brotsins og féllst á með ákæruvaldinu að háttsemin yrði heimfærð undir „önnur kynferðismök“ í skilningi 1. mgr. 194. gr. laga nr. 19/1940. Var leyfisbeiðandi sakfelldur fyrir nauðgun með því að hafa með ofbeldi og ólögmætri nauðung og án samþykkis, haft önnur kynferðismök en samræði við brotaþola.

4. Leyfisbeiðandi vísar um skilyrði fyrir áfrýjunarleyfi til lokamálsliðar 4. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008, þar sem mælt er fyrir um að hafi ákærði verið sýknaður af ákæruefni í héraðsdómi en sakfelldur fyrir Landsrétti skuli orðið við ósk hans um leyfi til áfrýjunar nema Hæstiréttur telji ljóst að áfrýjun muni ekki verða til að breyta dómi Landsréttar. Þó ekki sé um hreina sýknu af sakargiftum að ræða samkvæmt héraðsdómi verði að telja að fyrir hendi séu þær efnisástæður sem greinir í lokamálslið 4. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008. Leyfisbeiðandi vísar til þess að málið hafi verulega almenna þýðingu og að uppi sé lagaleg óvissa um hvernig heimfæra skuli þá háttsemi sem sannað þyki að hann hafi viðhaft til refsiákvæða og byggir leyfisbeiðandi á því að úrlausn Landsréttar sé röng þegar horft er til dómafordæma Hæstaréttar í málum nr. 495/2013 og 124/2015.

5. Niðurstaða Landsréttar um mat á sönnunargildi munnlegs framburðar verður ekki endurskoðuð fyrir Hæstarétti, sbr. 5. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008. Hins vegar verður að virtum gögnum málsins að telja að úrlausn þess um heimfærslu háttsemi til refsiákvæða kunni að hafa verulega almenna þýðingu í skilningi 4. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008. Beiðni um áfrýjunarleyfi er því samþykkt.