Ákvörðun Hæstaréttar.

Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Þorgeir Örlygsson, Markús Sigurbjörnsson og Viðar Már Matthíasson.

Með beiðni 10. janúar 2019 leitar Martin Gilpin eftir leyfi Hæstaréttar til að áfrýja dómi Landsréttar 19. desember 2018 í málinu nr. 50/2018: Ákæruvaldið gegn Martin Gilpin, á grundvelli 1. mgr., sbr. 4. mgr., 215. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Ákæruvaldið telur ekki efni til að verða við beiðninni.

Með framangreindum dómi Landsréttar var staðfestur dómur Héraðsdóms Reykjavíkur um sakfellingu leyfisbeiðanda fyrir að hafa brotið gegn 1. mgr. 106. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að veita mótspyrnu við handtöku og bregða fæti aftur fyrir fætur nafngreinds lögreglumanns og kippa í þannig að hún hafi fallið aftur fyrir sig, skollið með hnakka á borðbrún og dottið síðan í gólfið með nánar tilgreindum afleiðingum. Var refsing leyfisbeiðanda ákveðin fangelsi í þrjá mánuði en fullnustu hennar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Telur leyfisbeiðandi að skilyrðum 4. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008 fyrir veitingu áfrýjunarleyfis sé fullnægt í málinu. Vísar hann til þess að með dómi Landsréttar hafi verið vikið frá áskilnaði 1. mgr. 106. gr. almennra hegningarlaga um ásetning til brots og þeim meginreglum sem gildi um sönnun í sakamálum. Geti málið haft fordæmisgildi um þessi atriði.

Að virtum gögnum málsins verður ekki séð að leyfisbeiðni lúti að atriðum sem hafi verulega almenna þýðingu eða að mjög mikilvægt sé af öðrum ástæðum að fá úrlausn Hæstaréttar um þau þannig að fullnægt sé skilyrðum 2. málsliðar 4. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008. Þá  eru  ekki  efni  til  að  beita  heimild  3. málsliðar  4.  mgr.  sömu  lagagreinar  í málinu. Niðurstaða Landsréttar um sakfellingu byggir jafnframt fyrst og fremst á mati á sönnunargildi munnlegs framburðar leyfisbeiðanda, brotaþola og vitna, en það mat verður ekki endurskoðað fyrir Hæstarétti, sbr. 5. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008. Er beiðninni því hafnað.