Dómur Hæstaréttar

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Helgi I. Jónsson, Benedikt Bogason og Karl Axelsson.

Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 8. maí 2017, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum degi síðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 8. maí 2017, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til mánudagsins 5. júní 2017 klukkan 16. Kæruheimild er í l. lið 1. mgr. 192. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi, til vara að farbanni verði beitt í stað gæsluvarðhalds, en að því frágengnu að gæsluvarðhaldinu verði markaður skemmri tími.

Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar.

Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur.

Dómsorð:

Hinn kærði úrskurður er staðfestur.

Úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 8. maí 2017.

Héraðssaksóknari hefur krafist þess að Héraðsdómur Reykjavíkur úrskurði, með vísan til 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, að X, kt. [...], [...], verði gert að sæta áfram gæslu­varðhaldi allt til mánudagsins 5. júní 2017, kl. 16.00.

Í greinargerð héraðssaksóknara kemur fram að mál þetta hafi borist héraðs­sak­sókn­ara frá lögreglustjóranum á Suðurlandi 21. mars sl. en ákærði sé sterklega grun­aður um þrjú kynferðisbrot gagnvart þremur brotaþolum sem framin hafi verið á Hótel [...] að morgni mánudagsins 13. febrúar sl. Með ákæru Héraðs­saksóknara dags. 5. maí sl. sé ákærða gefin að sök þrjú brot: tvær nauðganir og eitt kynferðisbrot gegn þremur konum með skömmu millibili en konurnar hafi allar verið gestir á Hótel [...] umrætt sinn og hver í sínu herbergi þegar brotin hafi verið framin. Tvö ætl­aðra brota kunni að varða við 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga og hið þriðja við 199. gr. laganna. Brot gegn 194. gr. almennra hegn­ing­ar­laga geti varðað allt að 16 ára fangelsi og því ljóst að brotin séu alvarleg. Ákærði hafi neitað sök hjá lögreglu.

Þrátt fyrir neitun ákærða sé að mati ákæruvaldsins kominn fram sterkur grunur um öll brotin þrjú. Þann grun sinni byggir ákæruvaldið meðal annars á því að ákærði hafi verið handtekinn á vettvangi síðasta brotsins, framburðum brotaþola og annarra vitna. Auk þess hafi ákærði sjálfur, í framburði hjá lögreglu, kannast við að hafa farið inn í þrjú herbergi á hótelinu umrætt sinn og lýst því að hann hafi haft samræði og önnur kyn­ferðismök við tvær konur. Framburður ákærða hafi hins vegar verið á þann veg að það hafi verið með samþykki brotaþolanna. Að mati ákæruvaldsins sé fram­burður ákærða ótrúverðugur með hliðsjón af framburðum brotaþola, vitna og við­brögðum brota­þola í kjölfar hinna meintu brota. Ákæruvaldið telji hið sama eiga við um þann framburð ákærða að hann hafi verið að leita að tóbaki sínu uppi í rúmi þriðja brota­þolans og þess vegna hafi hann verið með hendurnar undir sæng brota­þolans.

Mat ákæruvaldsins á því að sterkur grunur sé fyrir brotum ákærða hafi fengið stoð í úrskurðum Héraðsdóms Suðurlands nr. 9/2017 frá 17. febrúar sl. og 13/2017 frá 17. mars sl. ásamt dómum Hæstaréttar nr. 128/2017, 186/2017 og 241/2017 en síðast­nefndi dómurinn hafi verið kveðinn upp 12. apríl sl. Enn sé beðið niður­stöðu úr grein­ingu á DNA-sýnum sem hafi verið tekin á upphafsstigum rann­sóknar. Þar eð vænta megi þeirrar niður­stöðu innan skamms hafi verið ákveðið að höfða mál á hendur ákærða. Ákæruvaldið telur ekkert hafa komið fram, undir lok rann­sóknar málsins, sem gefi tilefni til þess að breyta framangreindu mati Hæstaréttar.

Héraðssaksóknari telur skilyrði 2. mgr., sbr. 4. mgr. 95. gr. laga um með­ferð saka­mála uppfyllt með vísan til alvarleika brotsins sem ákærði sé sterklega grun­aður um en það geti varðað allt að 16 ára fangelsi. Að mati héraðssaksóknara er gæslu­varð­hald einnig nauðsynlegt með vísan til eðlis brotsins og þess að almannahagsmunir krefj­ist þess að ákærði fari ekki frjáls ferða sinna á meðan mál hans sé til meðferðar fyrir dóm­stólum en slíkt myndi stríða gegn réttarvitund almennings. Með vísan til alls fram­an­greinds, fyrri úrskurða Héraðsdóms Suðurlands og dóma Hæstaréttar sem vísað hafi verið til svo og framlagðra gagna, sé þess krafist að krafan nái fram að ganga.

Um heimild til að úrskurða ákærða í gæsluvarðhald er vísað til, 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Niðurstaða

                Héraðssaksóknari gaf, föstudaginn 5. maí sl., út ákæru á hendur ákærða fyrir þrjú brot. Tvö hinna ætluðu brota kunna að varða við 2. mgr. 194. gr. almennra hegn­ing­ar­laga og hið þriðja við 199. gr. laganna. Brot gegn 194. gr. almennra hegn­ing­ar­laga getur varðað allt að 16 ára fangelsi. Það mat ákæruvaldsins að sterkur grunur liggi fyrir um brotin hefur verið staðfest af Hæstarétti, nú síðast í máli nr. 241/2017 12. apríl sl.

                Það skilyrði 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008, að sterkur grunur leiki á að sak­born­ingur hafi framið brot sem varðað getur 10 ára fang­elsi, er því fyrir hendi. Með vísan til eðlis brotanna og fyrrgreinds dóms Hæsta­réttar Íslands er einnig fallist á það að varðhald sé nauðsynlegt með tilliti til almanna­hags­muna.

                Sakborningurinn hefur nú setið í gæsluvarðhaldi í rúmar 11 vikur. Hins vegar er upp­fyllt það skilyrði 4. mgr. 95. gr. að mál hafi verið höfðað gegn honum. Af þessum sökum verður fall­ist á þá kröfu sóknaraðila að ákærði sæti gæsluvarðahaldi á grund­velli heim­ildar í 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 eins og í úrskurðarorði greinir.

                Ingiríður Lúðvíksdóttir, settur héraðsdómari, kveður upp þennan úrskurð.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð

                Ákærði, X, kt. [...], skal áfram sæta gæslu­varðhaldi, allt til mánudagsins 5. júní 2017, kl. 16.00.