Fimmtudaginn 3. apríl 2014.
Nr. 204/2014.	Ingvar Jónadab Karlsson (Gísli Guðni Hall hrl.) gegn Landsbankanum hf. (Arnar Þór Stefánsson hrl.)

 

Kærumál. Gjaldþrotaskipti.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem bú I var tekið til gjaldþrotaskipta að kröfu L hf. Með vísan til 5. töluliðar 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. skoraði L hf. á I að lýsa því yfir með skriflegum hætti innan þriggja vikna frá móttöku áskorunarinnar að hann væri fær um að greiða tiltekna gjaldfallna skuld innan skamms tíma. I sinnti ekki þessari áskorun og hvorki varð fundin stoð fyrir því í gögnum málsins að krafa bankans væri upp gerð né fyrnd. Var niðurstaða hins kærða úrskurðar staðfest. Ekki var fallist á það með I að á það hafi skort að L hf. lýsti kröfu sinni nægilega skýrt í áskoruninni til þess að hann gæti áttað sig á grundvelli hennar.

 

Dómur Hæstaréttar

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Eiríkur Tómasson og Helgi I. Jónsson og Ingveldur Einarsdóttir settur hæstaréttardómari.   

Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru sem barst héraðsdómi 13. mars 2014 og réttinum ásamt kærumálsgögnum 20. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 27. febrúar 2014 þar sem bú sóknaraðila var tekið til gjaldþrotaskipta að kröfu varnaraðila. Kæruheimild er í 1. mgr. 179. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Sóknaraðili krefst þess aðallega að kröfu varnaraðila verði vísað frá dómi, en til vara að henni verði hafnað. Þá krefst hann kærumálskostnaðar.

Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar.

Varnaraðili hefur lagt fram ný skjöl fyrir Hæstarétti. Meðal þeirra eru afrit kaupnóta og kvittana fyrir greiðslu lána sem tekin voru á grundvelli samnings Landsbanka Íslands hf. og sóknaraðila 13. júní 2006 sem gerð er grein fyrir í hinum kærða úrskurði. Af þessum skjölum verður ráðið að lánsviðskipti samkvæmt samningnum fóru fram með þeim hætti að sóknaraðili greiddi upp útistandandi lán sín samhliða því að hann fékk ný lán á grundvelli samningsins. Þannig gaf Landsbanki Íslands hf. 22. september 2008 út kvittun fyrir greiðslu sóknaraðila á láni, sem verið hafði á gjalddaga 10. janúar sama ár, jafnframt því sem þá var formlega gengið frá nýju láni til hans með gjalddaga 30. október 2008. Ennfremur hafa verið lögð fram ný skjöl sem sýna að varnaraðili tilkynnti sóknaraðila í janúar 2012 að hann hafi innleyst hlutabréf sóknaraðila í Lífsvali ehf., sem sett höfðu verið að handveði til tryggingar greiðslu á skuldum hans við Landsbanka Íslands hf., en samkvæmt yfirlýsingu um handveðið gat bankinn sem veðhafi tekið til sín bréfin í stað þess að selja þau nauðungarsölu. Þá kveðst varnaraðili hafa tilkynnt sóknaraðila með ábyrgðarbréfi 23. maí sama ár að hann hafi látið meta verðgildi umræddra hlutabréfa og sent sóknaraðila jafnframt kvittun þar sem fram kæmi að 9. janúar 2012 hafi 61.839.340 krónum af innlausnarverði bréfanna verið ráðstafað inn á framangreint lán hans.

Að framansögðu virtu, en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur.

Sóknaraðila verður gert að greiða varnaraðila kærumálskostnað eins og í dómsorði greinir.

Dómsorð:

Hinn kærði úrskurður er staðfestur.

Sóknaraðili, Ingvar Jónadab Karlsson, greiði varnaraðila, Landsbankanum hf., 250.000 krónur í kærumálskostnað.

 

 

Úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 27. febrúar 2014.

Krafa sóknaraðila, Landsbankans hf., Austurstræti 11, Reykjavík um að bú varnaraðila, Ingvars Jónadabs Karlssonar, Vesturhlíð 9, Reykjavík, verði tekið til gjaldþrotaskipta barst dóminum 12. febrúar 2013. Hún var tekin fyrir í dómi 15. maí 2013. Lögmaður varnaraðila mótmælti kröfunni og var þá þingfest þetta ágreiningsmál, sbr. 1. mgr. 168. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl.

Lögmaður varnaraðila lagði fram greinargerð ásamt fylgiskjölum í þinghaldi 26. júní 2013. Málinu var þá frestað til munnlegs málflutnings til 11. október 2013. Vegna veikindaleyfis þáverandi dómara málsins var málinu úthlutað núverandi dómara 10. september 2013. Þegar málið var tekið fyrir 11. október 2013 lagði sóknaraðili fram ný dómskjöl. Lögmaður varnaraðila óskaði þá eftir fresti til að kynna sér gögnin og var það samþykkt af lögmanni sóknaraðila. Málinu var þá frestað til munnlegs málflutnings til 4. desember 2013. Málinu var frestað utan réttar til 22. janúar sl. Málið var flutt munnlega þann dag og tekið til úrskurðar.

Sóknaraðili krefst þess að bú varnaraðila verði tekið til gjaldþrotaskipta. Þá krefst sóknaraðili máls­kostnaðar úr hendi varnaraðila.

Varnaraðili krefst þess aðallega að kröfu sóknaraðila verði vísað frá dómi, en til vara að henni verði hafnað. Í báðum tilvikum krefst varnaraðili máls­kostnaðar úr hendi sóknaraðila.

Málavextir

                Krafa sóknaraðila byggir á viðskiptasamningi um reikningslánalínu, milli Landsbanka Íslands hf. sem lánveitanda og varnaraðila sem lántaka, dags. 13. júní 2006, sem er auðkenndur nr. 5174. Samkvæmt ákvæðum samningsins skuli bankinn hafa til reiðu fyrir varnaraðila reikningslánalínu að fjárhæð 281 milljón króna og er tekið fram að innan þeirra marka sé varnaraðila heimilt að taka lán hjá bankanum í íslenskum krónum. Hver lánshluti sem varnaraðili taki innan lánsheimildar reikningslánalínunnar teljist vera sjálfstætt lán og að hámarkslánstími hvers lánshluta takmarkist af gildistíma þessa samnings. Undirrituð lánsbeiðni varnaraðila skuli fylgja beiðni um einstaka lánshluta og skuli berast bankanum fyrir kl. 13:30 þann dag sem lánshlutinn skuli greiðast út. Nánar er kveðið á um það hvaða upplýsingar yrðu að koma fram í lánsbeiðni og tekið fram að lánsbeiðni fylgi með sem fylgiskjal A. Þegar bankinn hafi móttekið lánsbeiðni skuli hann samdægurs senda varnaraðila staðfestingu á lántökunni þar sem framangreind atriði kæmu fram. Varnaraðili skuli gera athugasemdir við staðfestingu bankans tafarlaust en geri hann engar athugasemdir skuli hann undirrita staðfestingu bankans og endursenda með símbréfi en senda frumrit í pósti. Kveðið er á um að heimilt sé að framlengja einstaka lánshluta með sama hætti og gildir um lánsbeiðnir. Vaxtakjör skuli miðast við Reibor-vexti eins og þeir séu skráðir að morgni þess dags sem lánið er greitt út, að viðbættu 2,75% álagi. Með Reibor-vöxtum sé átt við vexti sem Seðlabanki Íslands skrái í samræmi við reglur um viðskipti á millibankamarkaði í íslenskum krónum. Vextir reiknist frá útborgunardegi hvers lánshluta og greiðist á gjalddaga eftir á. Hvern lánshluta skuli greiða hjá bankanum á gjalddaga hans, en varnaraðila var þó heimilt að greiða einstaka lánshluta upp fyrir gjalddaga þeirra. Jafnframt er kveðið á um þá skuldbindingu varnaraðila að greiða lánið upp að fullu þegar hann hefði selt félagið Karl K. Karlsson ehf. Til tryggingar greiðslu allra lánshluta samkvæmt samningnum setti varnaraðili bankanum að handveði hlutabréf í Lífsvali ehf. með útgáfu handveðsyfirlýsingar nr. 0106-63-8126. Mælt var fyrir um heimild bankans til þess að fella samninginn úr gildi og gjaldfella alla útistandandi lánshluta samkvæmt honum með tilkynningu til varnaraðila að tilteknum skilyrðum uppfylltum, m.a. ef vanskil á greiðslu afborgana eða vaxta á einstaka lánshluta vöruðu í 14 daga eða lengur. Tekið er fram að þótt bankinn kysi að hagnýta sér ekki strax, að fullu eða að hluta, þann rétt sem hann hefði samkvæmt samningnum takmarkaði það ekki heimild hans eða möguleika til að hagnýta sér þann rétt síðar. Kveðið var á um gildistíma samningsins og skyldi hann taka gildi við undirritun og gilda til 12. ágúst 2006. Einnig var mælt fyrir um heimild til framlengingar um sex mánuði til viðbótar að tilteknum skilyrðum uppfylltum.

                Í málinu er lögð fram handveðsyfirlýsing nr. 0106-63-8432, dags. 11. apríl 2007. Samkvæmt henni setti varnaraðili Landsbanka Íslands hf. að handveði hlutabréf í Lífsvali ehf. að nafnvirði 157.263.042 krónur, til tryggingar greiðslu á öllum skuldum varnaraðila við bankann. 

                Meðal gagna málsins eru átta útfylltar lánsbeiðnir. Allar beiðnirnar eru á stöðluðu formi sem er að mestu leyti samhljóða og sem hefur verið fyllt út annaðhvort með handritun eða vélritun. Gert er ráð fyrir að fyllt sé út dagsetning viðskiptasamnings, lántökudagur, mynt og upphæð, gjalddagi, vaxtakjör, ráðstöfunarreikningur og skuldfærslureikningur. Þá er gert ráð fyrir að lánsbeiðnin sé dagsett og undirrituð af varnaraðila og að starfsmaður bankans staðfesti lántökuna og dagsetningu móttöku.

Elsta beiðnin er dags. 13. júní 2006 og er fyllt út með handritun. Þar kemur fram að lántökudagur sé 15. júní 2006, mynt og upphæð sé 277.612.581 króna, gjalddagi sé 12. ágúst 2006 og vaxtakjör séu ,,R+2,75“. Landsbanki Íslands tók við beiðninni 15. júní 2006 samkvæmt áritun starfsmanns. Meðal gagna málsins er kaupnóta, dags. 15. júní 2006. Þar kemur fram að þann dag hafi 277.612.581 króna verið greidd vegna láns nr. 5174. Næsta beiðni er dags. 14. ágúst 2006 og er fyllt út með handritun. Handritunin er óljós en þar virðist þó koma fram að lántökudagur sé 15. júní 2006, mynt og upphæð sé 284.467.193 krónur, gjalddagi sé 12. október 2006 og vaxtakjör séu ,,Reibor+2,75%“. Landsbanki Íslands tók við beiðninni 14. ágúst 2006 samkvæmt áritun starfsmanns.

Viðauki var gerður við samninginn 21. ágúst 2006, þar sem lánsheimild var aukin í 285 milljónir króna og gildistími framlengdur til 12. október 2006. Nýr viðauki var gerður við samninginn og lánsheimild aukin í 298 milljónir en gildistími framlengdur til 12. desember 2006 en samkvæmt óljósri handritun virðist viðaukinn gerður þann dag.

Þriðja beiðnin er dags. 12. desember 2006 og er fyllt út með vélritun. Þar segir að lántökudagur sé 12. október 2006, mynt og upphæð sé 291.740.891 króna, gjalddagi sé 12. desember 2006 og vaxtakjör séu ,,Libor+2,75“. Landsbanki Íslands tók við beiðninni samkvæmt áritun starfsmanns. Móttökudagurinn er handritaður óljóst en þar virðist standa 12. 12. Á beiðnina er handrituð svohljóðandi athugasemd: ,,Samn. útrunnin [sic] 12. 12. 2006“.

Viðauki var gerður við samninginn í þriðja sinn 22. desember 2006 og lánsheimild aukin í 304 milljónir króna en gildistími framlengdur til 12. mars 2007.

Fjórða beiðnin er dags. 22. desember 2006 og er fyllt út með handritun. Handritunin er óljós en þar virðist þó koma fram að lántökudagur sé 12. desember 2006, mynt og upphæð er einungis tilgreind sem ,,ISK“, gjalddagi sé 12. mars en ártalið er ólæsilegt og vaxtakjör séu ,,Reibor+2,75%“. Landsbanki Íslands tók við beiðninni 22. desember 2006 samkvæmt áritun starfsmanns.

Fimmta beiðnin er fyllt út með óljósri handritun. Þar virðist þó koma fram að beiðnin sé dagsett 12. mars án ártals, lántökudagur sé 12. mars 2007, mynt og upphæð sé 312.718.694, gjalddagi sé 21. júní 2007 og vaxtakjör séu ,,Reibor+2,75%“. Landsbanki Íslands tók við beiðninni samkvæmt ódagsettri áritun starfsmanns.

Meðal gagna málsins er viðauki við samninginn. Handrituð dagsetning er óljós en virðist vera 29. júní 2007. Með viðaukanum var sú breyting gerð á samningnum að lánsheimild var aukin í 328,1 milljón króna og gildistími framlengdur til 25. september 2007.

Sjötta beiðnin er dags. 29. júní 2007 og fyllt út með vélritun. Þar segir að lántökudagur sé 21. júní 2007, mynt og upphæð sé 328.095.067 krónur, gjalddagi sé 25. september 2007 og vaxtakjör séu ,,Reibor+2,75“. Landsbanki Íslands tók við beiðninni samkvæmt áritun starfsmanns. Dagsetning móttöku er óljós en virðist vera 29. júní, án ártals.

Meðal gagna málsins er viðauki við samninginn. Handrituð dagsetning er óljós en sóknaraðili staðhæfir að viðaukinn sé gerður 27. september 2007. Með viðaukanum var samningnum breytt á þann veg að lánsheimild var aukin í 328,1 milljón króna. Lánsheimild var einnig breytt þannig að varnaraðila væri heimilt að taka lán í íslenskum krónum svo og öllum algengum erlendum gjaldmiðlum sem Landsbanki Íslands hf. ætti í viðskiptum með. Þá var lánsbeiðni breytt þannig að undirrituð lánsbeiðni varnaraðila skyldi fylgja beiðni um einstaka lánshluta og berast bankanum fyrir kl. 13:30 þann dag sem lánshlutinn skyldi greiddur út, ef um væri að ræða lánshluta í íslenskum krónum, en með tveggja bankadaga fyrirvara ef um væri að ræða erlendan lánshluta. Hvern lánshluta skyldi greiða inn á reikning varnaraðila miðað við kaupgengi hverrar myntar hjá bankanum tveimur bankadögum fyrir útborgunardag. Ákvæði samningsins um vexti var breytt þannig að vaxtakjör lánshluta í erlendum gjaldmiðlum væru LIBOR-vextir eins og þeir ákvörðuðust fyrir viðkomandi gjaldmiðil að viðbættu 2,75% álagi. Með LIBOR-vöxtum væri átt við vexti á millibankamarkaði í London eins og þeir væru auglýstir kl. 11:00 að staðartíma í London á BBA-síðu Reuters eða sambærilega vexti eins og þeir birtist á síðu 3750 á Dow Jones Telerate-skjá tveimur virkum dögum fyrir hvert vaxtatímabil. Gildistími samningsins var jafnframt framlengdur til 10. janúar 2008.

Sjöunda beiðnin er dags. 27. september 2007 og er fyllt út með handritun. Handritunin er óljós en þar virðist þó koma fram að lántökudagur sé 27. september 2007, mynt og upphæð er einungis tilgreind sem ,,CHF“, gjalddagi sé 10. janúar 2008 og vaxtakjör séu ,,R-2+2,75%“. Landsbanki Íslands tók við beiðninni 27. september samkvæmt áritun starfsmanns. Meðal gagna málsins er kaupnóta, dags. 28. september 2007. Þar er vísað til láns nr. 5174 og þar kemur fram að varnaraðili hafi selt 6.198.452,30 svissneska franka á genginu 52,7 fyrir 326.658.436 krónur. Fram kemur að sama fjárhæð hafi verið greidd 25. september 2007 ,,vegna láns“.

Viðauki var gerður við samninginn 22. september 2008 og lánsheimild aukin í 358 milljónir króna. Tekið er fram að samningurinn sé ,,að fullu ádreginn“. Vaxtakjörum var breytt þannig að álag á Reibor-vexti var hækkað í 2,95% og álag á LIBOR-vexti var hækkað í 4,5%. Loks var gildistími framlengdur til 30. október 2008.

Áttunda beiðnin er dags. 22. september 2008 og er fyllt út með handritun. Í beiðninni segir að lántökudagur sé 10. janúar 2008, mynt og upphæð er einungis tilgreind sem ,,CHF höfuðst. + vxt. “, gjalddagi sé 30. október 2008 og vaxtakjör séu ,,L+4,5%“. Landsbanki Íslands tók við beiðninni 22. september samkvæmt áritun starfsmanns. Meðal gagna málsins er kaupnóta, dags. 22. september 2008. Þar er vísað til láns nr. 5174 og þar kemur fram að 10. janúar 2008 hafi verið greiddir 6.300.409,30 svissneskir frankar ,,vegna láns“. Einnig er tekið fram að þetta sé ,,Framlenging á höfuðstól og vöxtum“.

Að sögn varnaraðila var þessi viðskiptasamningur gerður að frumkvæði Landsbanka Íslands hf. Um mitt ár 2006 hafi bankinn sóst eftir því að eiga viðskipti við varnaraðila um afleiður, en varnaraðili kveðst á þeim tíma hafa verið í viðskiptum við MP banka hf. Landsbanki Íslands hf. hafi verið tilbúinn að lána varnaraðila fé til að greiða skuldir sínar við MP banka hf. Í því skyni hafi Landsbanki Íslands hf. greitt MP banka hf. 277.512.581 krónu 13. júní 2006 í samræmi við lánsbeiðni dags. sama dag. Í framhaldinu hafi Landsbanki Íslands hf. og varnaraðili átt í viðskiptum með afleiður á tímabilinu frá 13. júní 2006 þar til bankinn hrundi í október 2008. Varnaraðili hafi tapað verulegum fjárhæðum á þessum viðskiptum og kveðst hafa verið dæmdur til að greiða Landsbanka Íslands hf. samtals um 300 milljónir króna vegna þessara viðskipta með dómum Héraðsdóms Reykjavíkur í fimm dómsmálum.

                Hinn 9. október 2008 tók Fjármálaeftirlitið ákvörðun um að ráðstafa eignum og skuldum Landsbanka Íslands hf. til Nýja Landsbanka Íslands hf., sem í dag heitir Landsbankinn hf. Ákvörðunin var tekin með heimild í 100. gr. a í lögum nr. 161/2002 um fjármálafyrirtæki, sbr. 5. gr. laga nr. 125/2008 um heimild til fjárveitingar úr ríkissjóði vegna sérstakra aðstæðna á fjármálamarkaði o.fl. 

                Meðal gagna málsins er bréf sóknaraðila til varnaraðila, dags. 6. september 2011, þar sem honum er tilkynnt um endurreikning á láni samkvæmt ofangreindum samningi. Þar kemur fram að lánið kveði á um ólögmæta gengistryggingu og að í samræmi við ákvæði laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu, eins og þeim hafi verið breytt í desember 2010, hafi eftirstöðvar lánsins verið endurreiknaðar ,,miðað við lægstu óverðtryggðu vexti sem Seðlabanki Íslands birtir, sbr. 10. gr. sömu laga“. Endurreikningurinn miðist við 5. september 2011. Eftirstöðvar eftir endurreikning eru tilgreindar sem 509.728.081 króna.

                Í janúar 2012 mun sóknaraðili hafa leyst til sín hin veðsettu hlutabréf varnaraðila í Lífsvali ehf. Að sögn varnaraðila var félagið fasteignafélag og starfsemi þess hafi falist í rekstri kúa- og sauðfjárbúa, landbúnaði og fjárfestingu í landi. Félagið hafi samtals átt um 70.000 hektara lands. Varnaraðila hafi hvorki verið tilkynnt yfirtakan né hafi hann fengið í hendur uppgjör frá sóknaraðila vegna yfirtökunnar.

Hinn 6. desember 2012 sendi sóknaraðili varnaraðila greiðsluáskorun samkvæmt 5. tl. 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl., sem var birt á lögheimili varnaraðila 8. janúar 2013. Í áskoruninni sagði að krafa sóknaraðila byggði á viðskiptasamningi um reikningslánalínu nr. 0106-36-5174, dags. 13. júní 2006, að fjárhæð 281 milljón króna, ásamt viðaukum dags. 21. ágúst 2006, 10. desember 2006, 22. desember 2006, 17. mars 2007, 27. september 2007 og 22. september 2008. Krafan væri að höfuðstólsfjárhæð 468.215.243 krónur, ásamt dráttarvöxtum, innheimtuþóknun og virðisaukaskatti. Skorað var á varnaraðila að greiða skuldina eða lýsa því yfir skriflega innan 21 dags frá móttöku áskorunarinnar að hann yrði fær um að greiða skuldina innan skamms tíma frá móttöku áskorunarinnar. Þess væri einnig óskað að tiltekið yrði hvenær og hvernig varnaraðila yrði kleift að greiða skuldina. Ella yrði krafist gjaldþrotaskipta á búi varnaraðila samkvæmt fyrrnefndu lagaákvæði. Fyrir liggur að varnaraðili svaraði ekki þessari áskorun.

Málsástæður og lagarök sóknaraðila

Sóknaraðili vísar til þess að Landsbanki Íslands hf. og varnaraðili hafi gert viðskiptasamning um reikningslánalínu 13. júní 2006, ekki 13. júní 2008, eins og missagt sé í beiðni sóknaraðila. Samkvæmt samningnum hafi bankinn átt að hafa til reiðu lánalínu að fjárhæð 281 milljón króna. Varnaraðili hafi samstundis óskað eftir láni að fjárhæð 277.612.581 króna. Nokkrir viðaukar hafi verið gerðir við samninginn og fjárhæð hans hækkuð. Árið 2007 hafi samningnum verið breytt og hann víkkaður út til annarra gjaldmiðla. Varnaraðili hafi í kjölfarið sótt um lán í svissneskum frönkum. Í síðasta viðauka sé staðfest framlenging lánalínu og að samningur sé að fullu ádreginn. Alltaf hafi verið um sama lán að ræða.

Við innlausn á hlutabréfum varnaraðila í Lífsvali ehf. hafi verið greitt inn á kröfuna, þar af hafi um 40 milljónir króna verið greiddar inn á höfuðstól skuldarinnar. Ekkert hafi verið greitt eftir gerð síðasta viðaukans, nema fyrrnefnd innborgun. Lánið sé gengistryggt og hafi verið endurreiknað af því tilefni. Lánið hafi því talist vera í skilum við endurreikninginn og því teljist elsti ógreiddi gjalddagi vera 5. september 2011. Lánið verði ekki frekar endurreiknað, enda hafi engin festa komist á endurgreiðslu lánsins.

Sóknaraðili byggir kröfu sína á 5. tl. 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. og telur að hann hafi sýnt fram á ógjaldfærni varnaraðila með þeim hætti sem ákvæðið áskilji. Sóknaraðili hafi sent varnaraðila áskorun í samræmi við það lagaákvæði sem hafi verið birt 8. janúar 2013. Varnaraðili hafi ekki svarað áskoruninni.

Í kröfu um gjaldþrotaskipti sundurliðar sóknaraðili kröfu sína á svofelldan hátt:

Höfuðstóll	468.215.243 krónur
Dráttarvextir til 11. febrúar 2013	64.054.562 krónur
Innheimtuþóknun	500.000 krónur
Gjaldþrotaskiptabeiðni	5.000 krónur
Réttargjöld vegna gjaldþrotaskiptabeiðni	15.000 krónur
Virðisaukaskattur	127.500 krónur
Samtals	532.917.305 krónur

                Sóknaraðili byggir á því að ekki geti verið vafi um að þau gögn sem fylgdu beiðni hans til héraðsdóms um töku bús varnaraðila til gjaldþrotaskipta, uppfylli kröfur 5. tl. 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991. Ágreiningur í þessu máli geti því eingöngu snúist um það hvort varnaraðili geti afstýrt gjaldþrotaskiptum með því að sýna fram á að sóknaraðili sé ekki kröfuhafi eða að varnaraðili sé gjaldfær. Aðild sóknaraðila byggi á ákvörðun Fjármálaeftirlitsins 9. október 2008 um ráðstöfun eigna og skulda Landsbanka Íslands hf. til sóknaraðila. Aðild sóknaraðila sé óumdeild.

Varðandi málsástæður varnaraðila mótmælir sóknaraðili því að ágallar séu á greiðsluáskorun. Í áskoruninni séu samningur aðila og viðaukar við hann skýrt tilgreindir. Samningurinn myndi ramma utan um lánið. Sóknaraðili eigi fjárkröfu á hendur varnaraðila og ekki skipti máli þótt fjárhæð hennar sé á reiki. Formkröfur til áskorunar samkvæmt 5. tl. 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 séu strangar, eins og Hæstiréttur Íslands hafi staðfest. Áskorun sóknaraðila fylgi orðalagi ákvæðisins nákvæmlega. Þess gerist ekki þörf að nefna tryggingar fyrir kröfunni, enda sé það varnaraðila að sanna að krafa sóknaraðila sé nægilega tryggð.

Sóknaraðili telur kröfu sína ekki nægilega tryggða með handveði í hlutabréfum varnaraðila í Lífsvali ehf. Varnaraðili hafi ekki dómkvatt matsmann til þess að meta verðmæti hlutabréfanna. Þá hafi varnaraðili ekki lagt fram nein gögn til að sýna fram á gjaldfærni sína.

Sóknaraðili hafnar því að krafa hans sé fyrnd. Þessi málsástæða sé viðurkenning á því að sóknaraðili hafi átt lögmæta kröfu á hendur varnaraðila. Þótt gjalddagi væri miðaður við október 2008 sé krafan ófyrnd. Um samninginn gildi eldri lög um fyrningu skulda og annarra kröfuréttinda, nr. 14/1905. Krafa sóknaraðila sé um peningalán og slík krafa fyrnist á 10 árum. Sóknaraðili hafi ekki sýnt af sér tómlæti og viðurkenning á tómlæti færi gegn lögum nr. 14/1905. Óvissa hafi verið um þessa tegund lána og stefnur í slíkum málum hafi ekki verið áritaðar.

Engin gögn séu lögð fram um afleiðuviðskipti varnaraðila og þau viðskipti skipti engu máli. Ráðstöfun varnaraðila á lánsfénu skipti ekki máli.

Málsástæður og lagarök varnaraðila

                Varnaraðili byggir í fyrsta lagi á því að krafa sóknaraðila uppfylli ekki skilyrði 5. tl. 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Krafa sóknaraðila byggi á því að varnaraðili hafi ekki orðið við áskorun hans um að lýsa því skriflega yfir að hann væri fær um að greiða skuld við sóknaraðila samkvæmt „viðskiptasamning[i] um reikningslánalínu nr. 0106-36-5174, að fjárhæð kr. 281.000.000, dags. 13.06.2006 ásamt viðaaukum 21.08.2006, 10.12.2006, 22.12.2006, 17.03.2007, 27.09.2007 og 22.09.2008.“ Þessi áskorun sé ómarkviss og ruglingsleg og geti af þeim sökum ekki verið grundvöllur að gjaldþrotaskiptum samkvæmt fyrrnefndu ákvæði. Hæstiréttur Íslands hafi vísað til þess að ákvæðið sé sérregla og því verði að gera strangar kröfur til lánardrottins um að hann fullnægi skilyrðum ákvæðisins til þess að krafa um gjaldþrotaskipti nái fram að ganga. Áskorun verði því að tilgreina með skýrum hætti þá skuld sem skuldari þurfi að lýsa yfir að hann sé fær um að greiða.

                Áskorun sóknaraðila byggi á þeim ranga skilningi að varnaraðili sé í skuld samkvæmt „viðskiptasamning[i] um reikningslánalínu“. Sá samningur beri það skýrlega með sér að hann geti ekki verið grundvöllur að kröfu á hendur varnaraðila. Í samningnum sé í fyrsta lagi mælt fyrir um heimild en ekki skyldu varnaraðila til að fá 281 milljón króna að láni frá Landsbanka Íslands hf., sbr. greinar 2.1 og 2.2. Í öðru lagi hafi bankanum ekki verið skylt að veita varnaraðila lán nema hann undirritaði og sendi bankanum lánsbeiðni samkvæmt greinum 4.1 og 4.2. Í þriðja lagi segi í grein 3.1 að „[h]ver lánshluti sem lántaki tekur innan lánsheimilar reikningslánalínunnar [sé] sjálfstætt lán“. Viðskiptasamningurinn geti því einn og sér ekki orðið grundvöllur að kröfu á hendur varnaraðila, einungis þær lánsbeiðnir sem fylla þurfi út.

                Í ljósi þess að áskorun sóknaraðila mælir fyrir um skuld varnaraðila samkvæmt samningi sem geti ekki verið grundvöllur að kröfu á hendur varnaraðila, sé ljóst að áskorunin geti ekki verið grundvöllur að kröfu um gjaldþrotaskipti samkvæmt 2. tl. 5. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991. Þegar af þeirri ástæðu beri að hafna kröfu sóknaraðila.

                Auk þess sé fjárhæð kröfu sóknaraðila verulega vanreifuð. Í títtnefndum samningi segi að bankinn skuli hafa til reiðu fyrir varnaraðila „reikningslánalínu að fjárhæð kr. 281.000.000“. Þessi heimild virðist hafa verið hækkuð með viðaukum, dags. 21. ágúst 2006, 10. desember 2006, 22. desember 2006, 17. mars 2007, 27. september 2007 og 22. september 2008 og að lokum orðið 358 milljónir króna. Lánsheimild varnaraðila sé hins vegar ekki í samræmi við þær lánsbeiðnir sem sóknaraðili leggi fram. Því sé vandséð hvernig höfuðstóll kröfu sóknaraðila geti verið 468.215.243 krónur í áskorun sóknaraðila og dráttarvextir 64.054.562 krónur. Ekki verði séð að varnaraðili hafi fyllt út lánsbeiðni og óskað eftir láni að höfuðstólsfjárhæð 468.215.243 krónur. Lánsbeiðnir varnaraðila geti verið grundvöllur að meintri kröfu sóknaraðila á hendur honum. Fyrir liggi lánsbeiðni dags. 29. júní 2007 að fjárhæð 328.095.067 krónur. Beiðnin sé ekki í samræmi við viðskiptasamninginn og geti því ekki verið skuldbindandi fyrir varnaraðila. Að þessu virtu fullnægi áskorun sóknaraðila ekki því skilyrði að tilgreina með skýrum hætti þá skuld sem varnaraðili þurfi að lýsa yfir að hann sé fær um að greiða. Þegar af þeirri ástæðu beri að hafna kröfu sóknaraðila.

                Í áskoruninni sé jafnframt ekkert fjallað um það að meintar kröfur sóknaraðila á hendur varnaraðila virðist tryggðar með veðum miðað við innheimtubréf sóknaraðila, dags. 14. desember 2009. Því sé ósannað að meint krafa sóknaraðila sé ekki nægjanlega tryggð í skilningi 1. tl. 3. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991.

                Í öðru lagi byggir varnaraðili á því að krafa sóknaraðila sé vanreifuð þar sem hún uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 7. gr. laga nr. 21/1991. Beiðni sóknaraðila fullnægi ekki skilyrðum ákvæðisins um að koma þurfi fram „svo skýrt sem verða má“ upplýsingar um „við hver atvik, rök og lagaákvæði beiðnin eða krafan sé studd“ þar sem sóknaraðili fjalli hvorki um það hvernig krafa hans á hendur varnaraðila hafi stofnast, né rökstyðji hvort og þá hvenær hin meinta krafa hafi fallið í gjalddaga. Því sé útilokað fyrir varnaraðila að grípa til fullnægjandi varna í málinu. Varnaraðili geti til dæmis ekki sett fram málsástæður sem byggist á fyrningu þar sem gjalddagi hinnar meintu kröfu sé ekki tilgreindur.

                Í beiðni sóknaraðila segi einungis að krafa um gjaldþrotaskipti á hendur varnaraðila byggi á „viðskiptasamningi um reikningslínu nr. 0106-36-5174“, dags. 13. júní 2008 milli varnaraðila og Landsbanka Íslands. Síðan segi að bankinn hafi upphaflega samþykkt „... að hafa til reiðu reikningslánalínu að fjárhæð kr. 281.000.000“. Sóknaraðili virðist horfa fram hjá því að viðskiptasamningurinn geti einn og sér ekki verið grundvöllur að kröfu á hendur varnaraðila. Ekki sé ljóst hvort og þá á hvaða lánsbeiðni krafa sóknaraðila byggist. Gjalddagi kröfunnar sé til dæmis tilgreindur „5.9.2011“ en ekki verði séð að sú dagsetning sé í samræmi við framlagðar lánsbeiðnir. Varnaraðili geti því ómögulega séð hvaða atvik liggi að baki höfuðstól kröfu sóknaraðila. Loks sé í beiðni sóknaraðila hvergi reifað að meint krafa hans sé tryggð með veði, né heldur vikið að fullnustu þess. Skilyrði 1. tl. 3. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 sé því heldur ekki uppfyllt.

                Varnaraðili byggir í þriðja lagi á því að hann sé ekki í skuld við sóknaraðila, þar sem krafa hans sé upp gerð. Sóknaraðili hafi leyst til sín hlutabréf varnaraðila í Lífsvali ehf. til fullnustu á þeim kröfum sem hann telji sig eiga á hendur varnaraðila. Varnaraðili hafi hvorki fengið tilkynningu um umrædda yfirtöku né uppgjör frá sóknaraðila vegna þeirra hlutabréfa sem voru í eigu varnaraðila en voru yfirtekin af sóknaraðila.

                Verðmæti hlutabréfa varnaraðila í Lífsvali ehf. hafi verið hærra en kröfur sóknaraðila á hendur honum. Kröfur sóknaraðila á hendur varnaraðila hafi því verið gerðar upp þegar sóknaraðili leysti til sín hlutabréfin. Sóknaraðili beri sönnunarbyrðina fyrir því að verðmæti hlutabréfanna hafi verið minna en kröfur sóknaraðila á hendur varnaraðila, einkum í ljósi þess að sóknaraðili hafi ráðstafað hlutabréfunum til Hamla ehf., dótturfélags sóknaraðila. Fram kom hjá lögmanni varnaraðila við munnlegan flutning málsins að miðað við síðasta ársreikning væri verðmæti eigin fjár varnaraðila í félaginu um 400 milljónir króna.

                Í fjórða lagi byggir varnaraðili á því að meint krafa sóknaraðila sé fyrnd samkvæmt 3. gr. laga nr. 150/2007 um fyrningu, hafi hún einhvern tímann stofnast. Upphafsdagur fyrningar sé 30. október 2008, sbr. viðauka, dags. 22. september 2008, og því hafi krafan fallið niður vegna fyrningar fjórum árum síðar, 30. október 2012. Krafa sóknaraðila byggi ekki á peningaláni í skilningi 1. mgr. 5. gr. laga nr. 150/2007. Hugtakið „peningalán“ beri að skýra þröngt þar sem það sé undantekning frá meginreglu 3. gr. laganna um fjögurra ára fyrningarfrest. Í samningi aðila segi að Landsbanki Íslands hf. hafi samþykkt að veita varnaraðila „rekstrarfjármögnun í formi reikningslínu“. Hugtakið ,,rekstrarfjármögnun“ hafi verið notað þar sem samningurinn hafi verið notaður til að fjármagna afleiðuviðskipti varnaraðila við Landsbanka Íslands hf. Að því virtu sé um annars konar fjármögnun að ræða en peningalán. Sá skilningur sé í samræmi við athugasemdir við 5. gr. frumvarps er varð að lögum nr. 150/2007. Landsbanki Íslands hf. hafi engan reka gert að því að innheimta meinta kröfu sína á hendur varnaraðila vegna þess að varnaraðili hafi tapað verulegum fjárhæðum á því að kaupa afleiður af bankanum. Varnaraðili hafi engar greiðslur fengið til sín samkvæmt viðskiptasamningnum. Greiðslunni hafi verið ráðstafað til MP banka hf. til þess að varnaraðili gæti farið í afleiðuviðskipti við Landsbanka Íslands hf.

                Til vara telur varnaraðili að meint krafa sóknaraðila á hendur honum sé fallin niður vegna tómlætis. Sóknaraðili hafi engan reka gert að því í næstum fimm ár að innheimta meinta kröfu sína á hendur varnaraðila. Að því virtu og í ljósi þess að sóknaraðili hafi gengið að veðum í eigu varnaraðila hafi varnaraðili ávallt verið í þeirri trú að umrædd krafa hafi verið gerð upp.

                Til þrautavara byggir varnaraðili á því að meint krafa sóknaraðila sé nægjanlega tryggð með veðum þegar höfuðstóll meintrar kröfu hafi verið leiðréttur og tekið mið af markaðsvirði hlutabréfa varnaraðila í Lífsvali ehf. Í innheimtubréfi sóknaraðila, dags. 14. desember 2009, segi að til tryggingar á viðskiptasamningnum séu fjórir veðsamningar: 1) Veðsamningur, útg. 20. janúar 2006, um veð í einkahlutafélaginu Lífsvali ehf. að nafnvirði 3.100.000 krónur, 2) veðsamningur, útg. 10. mars 2008, um veð í einkahlutafélaginu Hverlandi ehf., kt. 460405-1060, að nafnvirði 10 milljónir króna, 3) veðsamningur, útg. 21. september 2008, um veð í einkahlutafélaginu Karli K. Karlssyni ehf., kt. 601289-1489, og 4) veðsamningur, útg. 13. júní 2006, um veð í einkahlutafélaginu Lífsvali ehf. að nafnvirði 2.325.000 krónur. Sóknaraðili beri sönnunarbyrðina fyrir því að meint krafa hans sé ekki nægilega tryggð með þessum veðum.

                Málskostnaðarkrafa varnaraðila byggir á 130. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, sbr. 2. mgr. 178.gr. laga nr. 21/1991.

Niðurstaða

Varnaraðili krefst þess aðallega að þessu máli verði vísað frá dómi. Í 1. mgr. 7. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. er rakið hvað þurfi að koma fram í beiðni um gjaldþrotaskipti eða fylgigögnum með henni. Varnaraðili byggir á því að beiðni sóknaraðila uppfylli ekki skilyrði 3. tl., þar sem sóknaraðili fjalli ekki um þau atvik sem krafa sóknaraðila byggi á. Í beiðninni kemur skýrt fram að sóknaraðili telji varnaraðila skulda sér þá fjárhæð sem þar er rakin og er sundurliðuð með þeim hætti sem fyrr greinir. Þá kemur fram að krafan sé samkvæmt viðskiptasamningi um reikningslánalínu milli Landsbanka Íslands hf. og varnaraðila sem lántaka, ásamt síðari viðaukum við samninginn. Þá er útskýrt á hvaða grundvelli sóknaraðili hafi tekið við aðild að samningnum frá Landsbanka Íslands hf. Þá er auðkennisnúmers samningsins getið, sem og dagsetningar. Ljósrit af samningnum, viðaukum við hann, lánsbeiðnum og greiðsluáskorun með birtingarvottorði eru fylgigögn með beiðninni. Að mati dómsins er málatilbúnaður sóknaraðila því nægilega skýr til þess að varnaraðili geti áttað sig á grundvelli kröfu sóknaraðila og tekið afstöðu til hennar. Ekki skiptir máli þótt dagsetning samningsins hafi verið röng í beiðni sóknaraðila, enda sést á samanburði við fylgigögn með beiðninni að um augljósa villu er að ræða. Aðrar málsástæður varnaraðila varða efni málsins og myndu valda því að kröfu sóknaraðila yrði hafnað, verði á þær fallist, en ekki vísað frá dómi. Kröfu varnaraðila um frávísun málsins er því hafnað.

Landsbanki Íslands hf. og varnaraðili gerðu með sér viðskiptasamning um reikningslánalínu, dags. 13. júní 2006. Ágreiningslaust er að sóknaraðili hefur tekið við aðild að samningnum á grundvelli ákvörðunar Fjármálaeftirlitsins 9. október 2008. Samkvæmt efni samningsins stofnaði hann ekki sjálfstætt til skuldbindingar varnaraðila, heldur veitti honum heimild til að taka lán hjá bankanum innan marka þeirrar fjárhæðar sem þar var tilgreind, 281 milljónar króna. Samkvæmt gögnum málsins tók varnaraðili í kjölfarið lán að fjárhæð 277.612.581 króna með lánsbeiðni, dags. sama dag, sem var greitt út 15. júní 2006. Síðan þá hafa Landsbanki Íslands hf. og varnaraðili gert nokkra viðauka við samninginn. Í greiðsluáskorun sóknaraðila er vísað til viðauka, dags. 17. mars 2007, en slíkur viðauki er ekki lagður fram. Hins vegar er lagður fram viðauki, dags. 29. júní 2007, sem er ekki talinn upp í greiðsluáskoruninni.

Þegar litið er til lánsbeiðni varnaraðila, dags. 27. september 2007 og kaupnótu, dags. 28. september 2007, verður ekki betur séð en að sóknaraðili hafi sótt um lán í svissneskum frönkum og fengið greiddar út 326.658.436 krónur 25. september 2007. Sú fjárhæð rúmaðist innan samningsins eins og honum var breytt með viðauka sem ekki virðist deilt um að hafi verið gerður 27. september 2007. Verður ekki betur séð en að með þessu hafi varnaraðili greitt upp eldri lánshluta. Vöntun á viðauka, dags. 17. mars 2007, getur því ekki skipt máli. Þegar litið er til lánsbeiðni varnaraðila og kaupnótu, sem eru bæði dags. 22. september 2008, virðist sem lánið hafi verið framlengt með 6.300.409,30 svissneskum frönkum. Miðað við framlagt yfirliti yfir gengi gjaldmiðla þann dag nam sú fjárhæð 357.296.211,4 krónum. Sú fjárhæð rúmaðist innan samningsins, eins og honum var breytt með viðauka, dags. 22. september 2008. Með vísan til greinar 3.1 í samningnum verður þó ekki betur séð en að varnaraðili hafi tekið sjálfstætt lán með lánsbeiðninni frá 22. september 2008.

Ekki virðist um það deilt að umrætt lán hafi verið gengistryggt miðað við gengi svissnesks franka og hefur sóknaraðili endurreiknað lánið. Endurreikningur sóknaraðila er dagsettur 6. september 2011 og samkvæmt honum nam lánið 509.728.081 krónu, miðað við 5. september 2011.

Varnaraðili byggir á því að skuld hans við sóknaraðila hafi verið greidd með innlausn sóknaraðila á hlutabréfum varnaraðila í Lífsvali ehf. Ekki liggja fyrir gögn um innlausnina en fram kom hjá lögmanni sóknaraðila við munnlegan flutning málsins að um 40 milljónir króna hefðu verið greiddar inn á höfuðstól skuldarinnar. Varnaraðili hefur ekki hnekkt endurreikningi sóknaraðila á umræddu láni. Þótt fullyrðing varnaraðila um 400 milljóna króna verðmæti hlutafjár hans yrði lögð til grundvallar er ljóst að krafa sóknaraðila er hærri en sem nemur verðmætinu. Krafan hefur því ekki verið greidd með innlausninni.

Þar sem varnaraðili tók sjálfstætt lán með lánsbeiðninni 22. september 2008 verður að fallast á það með honum að núgildandi lög nr. 150/2007 um fyrningu kröfuréttinda gildi um fyrningu kröfu sóknaraðila en ekki eldri lög nr. 14/1905. Varnaraðili tók peninga að láni og fyrnist slík krafa á tíu árum, sbr. 2. mgr. 5. gr. laga nr. 150/2007. Skiptir engu máli í hvaða tilgangi féð var lánað eða hvort því hafi verið ráðstafað til greiðslu á skuldum við þriðja mann. Samkvæmt lánsbeiðni, dags. 22. september 2008, var gjalddagi lánsins 30. október 2008 og miðast fyrningarfrestur við það, sbr. 2. gr. sömu laga. Er krafan því ekki fyrnd.

Sóknaraðili endurreiknaði kröfu sína í september 2011. Ekki er hægt að líta á það sem tómlæti að hann hafi ekki innheimt kröfuna fyrir þann tíma. Þá gekk sóknaraðili að hinum veðsettu hlutabréfum í janúar 2012, sendi varnaraðila greiðsluáskorun sem var dagsett 6. desember 2012 og birt honum 8. janúar 2013 og krafa sóknaraðila um gjaldþrotaskipti á búi varnaraðila var móttekin 12. febrúar 2013. Verður því ekki séð að sóknaraðili hafi sýnt af sér tómlæti í innheimtu kröfu sinnar.

Fram er komið að sóknaraðili sendi varnaraðila áskorun samkvæmt 5. tl. 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. og hefur efni hennar verið lýst. Áskorunin var birt 8. janúar 2013 og óumdeilt er að varnaraðili svaraði henni ekki. Ákvæði 5. tl. 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 geymir sérreglu sem beinist að því að auðvelda lánardrottni að knýja fram gjaldþrotaskipti á búi skuldara. Þessi regla hefur því verið túlkuð þannig að gera verði strangar kröfur til lánardrottins um að hann fullnægi þeim skilyrðum sem lagaákvæðið mælir fyrir um til þess að krafa hans um gjaldþrotaskipti á búi skuldara verði tekin til greina, sbr. dóma Hæstaréttar Íslands 9. desember 2011 í máli nr. 632/2011 og 19. desember 2011 í máli nr. 643/2011.

Í greiðsluáskorun sóknaraðila er vísað til umrædds samnings aðila og viðauka við hann, en ekki til lánsbeiðni varnaraðila frá 22. september 2008, þrátt fyrir að hver lánshluti teljist vera sjálfstætt lán samkvæmt fyrrnefndri grein 3.1 í samningnum. Í áskoruninni er þó tekið fram að krafan sé samkvæmt viðskiptasamningi um reikningslánalínu, númer samningsins er tilgreint og taldir upp viðaukar við hana, þ. á m. sá viðauki sem síðast var gerður við samninginn. Þótt fallast megi á það með varnaraðila að umræddur samningur ásamt viðaukum við hann og lánsbeiðnum sé grundvöllur að kröfu sóknaraðila, þykir sóknaraðili þó með þessari lýsingu hafa lýst kröfu sinni nægilega vel til þess að varnaraðili geti áttað sig á grundvelli hennar. Þá er fjárkrafa sóknaraðila sundurliðuð og kemur skýrt fram hvernig hún skiptist í höfuðstól, dráttarvexti, innheimtuþóknun og virðisaukaskatt. Það er ekki skilyrði samkvæmt 5. tl. 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 að í greiðsluáskorun sé gerð grein fyrir mögulegum tryggingum. Er því ekki á það fallist að áskoruninni sé ábótavant. Varnaraðili svaraði ekki áskorun sóknaraðila. Samkvæmt upphafsorðum 2. mgr. 65. gr. verður bú varnaraðila því tekið til gjaldþrotaskipta nema hann sýni fram á að hann sé allt að einu fær um að standa full skil á skuldbindingum sínum þegar þær falla í gjalddaga eða verði það innan skamms tíma. Varnaraðili hefur enga grein gert fyrir eignum sínum. Varnaraðili hefur því ekki fært sönnur á að hann sé gjaldfær. Eru skilyrði 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 því uppfyllt fyrir því að bú varnaraðila verði tekið til gjaldþrotaskipta. Ber því að fallast á kröfu sóknaraðila.

                Í ljósi niðurstöðu málsins og með vísan til 1. mgr. 130. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, sbr. 2. mgr. 178. gr. laga nr. 21/1991, skal varnaraðili greiða sóknaraðila málskostnað sem telst hæfilega ákveðinn 150.000 krónur.

                Ásbjörn Jónasson, settur héraðsdómari, kveður upp þennan úrskurð. Vegna mikilla anna dómarans hefur uppkvaðning úrskurðarins dregist fram yfir lögbundinn frest samkvæmt 1. mgr. 115. gr. laga nr. 91/1991, sbr. 2. mgr. 178. gr. laga nr. 21/1991, en dómari og lögmenn aðila töldu endurflutning óþarfan.

Úrskurðarorð:

                Bú varnaraðila, Ingvars Jónadabs Karlssonar, er tekið til gjaldþrotaskipta.

                Varnaraðili greiði sóknaraðila, Landsbankanum hf., 150.000 krónur í málskostnað.

Ásbjörn Jónasson

Dómari skipar Guðjón Ármann Jónsson hæstaréttarlögmann skiptastjóra í þrotabúinu.