Ákvörðun Hæstaréttar.

Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Markús Sigurbjörnsson, Greta Baldursdóttir og Viðar Már Matthíasson.

Með beiðni 12. júlí 2019 leitar Elínborg H. Sigurðardóttir eftir leyfi Hæstaréttar til að áfrýja dómi Landsréttar 14. júní sama ár í málinu nr. 433/2018: Ákæruvaldið gegn Elínborgu H. Sigurðardóttur og fleirum, á grundvelli 1. mgr., sbr. 4. mgr., 215. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Ákæruvaldið telur ekki efni til að verða við beiðninni.

Leyfisbeiðandi var sakfelld í Landsrétti fyrir brot gegn 1. mgr. 247. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa í sameiningu með öðrum ákærðu undirritað tilkynningar um eigendaskipti að tólf vinnuvélum og ökutækjum sem hafi verið í eigu Slitlags ehf. en með tilkynningunum hafi vélarnar orðið eign Efri Ása ehf. án þess að nokkurt endurgjald hafi komið fyrir. Leyfisbeiðandi var eigandi fyrrgreinda félagsins og prókúruhafi en varamaður í stjórn þess síðargreinda. Var ákvörðun refsingar hennar frestað skilorðsbundið í eitt ár. Í héraði hafði leyfisbeiðandi verið sýknuð af kröfum ákæruvaldsins.

Leyfisbeiðandi telur að skilyrði 4. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008 fyrir veitingu áfrýjunarleyfis séu uppfyllt. Vísar hún til þess að gerður hafi verið verk˗ og kaupsamningur milli fyrrgreindra félaga sem hafi falið í sér að Efri Ásar ehf. tækju að sér að ljúka verki sem Slitlag ehf. hafi haft á hendi gegn því að fá til eignar nánar tilgreindar vinnuvélar og ökutæki. Fyrir liggi gögn í málinu sem sýni fram á að verkið hafi verið unnið. Telur leyfisbeiðandi að ákæruvaldinu hafi því ekki tekist að sanna að ekkert endurgjald hafi komið fyrir vélarnar. Þá séu engin gögn eða vitnisburðir sem styðji að henni hafi mátt vera ljóst hver fjárhagsleg staða Efri Ása ehf. hafi verið á þessum tíma. Hafi skilyrði 1. mgr. 247. gr. almennra hegningarlaga um ásetning til brots því ekki verið fullnægt. Loks telur leyfisbeiðandi að Landsrétti hafi borið að fella málið niður sökum þess hversu lengi það hafi dregist í meðförum ákæruvaldsins.

Að virtum gögnum málsins verður ekki séð að það lúti að atriðum sem hafi verulega almenna þýðingu umfram dómsúrlausnir sem áður hafa gengið um sambærileg efni eða af öðrum ástæðum sé mjög mikilvægt að fá úrlausn Hæstaréttar um þau þannig að fullnægt sé skilyrðum 2. málsliðar 4. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008. Þá eru ekki efni til að beita heimild 3. og 4. málsliðar 4. mgr. sömu lagagreinar í málinu. Niðurstaða Landsréttar um sakfellingu byggir jafnframt fyrst og fremst á mati á sönnunargildi munnlegs framburðar leyfisbeiðanda, annarra ákærðu og vitna, en það mat verður ekki endurskoðað fyrir Hæstarétti, sbr. 5. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008. Er beiðni um áfrýjunarleyfi því hafnað.