Miðvikudaginn 7. janúar 2015.
Nr. 824/2014.	Íslandsbanki hf. (Stefán BJ. Gunnlaugsson hrl.) gegn Gunnari Árnasyni (Björn Jóhannesson hrl.)

 

Kærumál. Gjaldþrotaskipti. Skuldabréf. Nauðungarsala. Veðréttindi. Málsástæða.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu Í hf. um að bú G yrði tekið til gjaldþrotaskipta. Í hf. reisti kröfu sína um gjaldþrotaskipti á því að hann ætti fjárkröfu á hendur G á grundvelli skuldabréfs sem hafi verið tryggt með veði í fasteign G, sem seld hefði verið við uppboð, án þess að hafa fengið greitt upp í fjárkröfuna. Talið var að Í hf. hefði sýnt fram á að skilyrðum 1. mgr. 57. gr. laga nr. 90/1991 um nauðungarsölu væri fullnægt og því hefði hið árangurslausa fjárnám, sem Í hf. hafði óskað eftir hjá G, fullt sönnunargildi um ógjaldfærni G. Á hinn bóginn var fallist á andmæli G að fyrirmæli 1. töluliðar 3. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. stæði kröfu Í hf. í vegi, enda væri fjárkrafa hans nægilega tryggð með veði í annarri fasteign G. Fyrir Hæstarétti vísaði Í hf. til þess að fasteignin hefði eftir að málið var tekið til úrskurðar í héraði verið seld nauðungarsölu þar sem Í hf. hefði lýst fjárkröfu í skjóli tryggingarbréfs sem væri með öllu óviðkomandi þeirri kröfu sem mál þetta snérist um. Taldi Hæstiréttur að um nýja málsástæðu væri að ræða sem fullnægði ekki skilyrðum 2. mgr. 163. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Var niðurstaða hins kærða úrskurðar staðfest.

 

Dómur Hæstaréttar.

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Markús Sigurbjörnsson og Helgi I. Jónsson og Guðrún Erlendsdóttir settur hæstaréttardómari.

Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 8. desember 2014, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 15. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 25. nóvember 2014, þar sem hafnað var kröfu sóknaraðila um að bú varnaraðila yrði tekið til gjaldþrotaskipta. Kæruheimild er í 1. mgr. 179. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Sóknaraðili krefst þess að krafa sín um gjaldþrotaskipti verði tekin til greina. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar.

Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar.

I

Samkvæmt gögnum málsins var varnaraðili eigandi íbúðar að Naustabryggju 38 í Reykjavík, sem var sett að veði með 1. veðrétti til Lífeyrissjóðs verslunarmanna til tryggingar skuld samkvæmt skuldabréfi útgefnu 28. janúar 2009 að upphaflegri fjárhæð 22.000.000 krónur, með 2. veðrétti til Glitnis banka hf. fyrir skuld samkvæmt skuldabréfi 7. nóvember 2007 upphaflega að fjárhæð 24.000.000 krónur og með 3. veðrétti til Byrs sparisjóðs vegna skuldar samkvæmt skuldabréfi frá 17. ágúst 2009 upphaflega að fjárhæð 10.000.000 krónur. Fasteign þessi var seld nauðungarsölu við uppboð 18. febrúar 2013 og mun Lífeyrissjóður verslunarmanna hafa keypt hana þar með boði að fjárhæð 28.000.000 krónur. Við nauðungarsöluna hafði lífeyrissjóðurinn lýst kröfu vegna fyrrnefnds veðskuldabréfs síns að fjárhæð samtals 32.194.499 krónur, en sóknaraðili, sem var orðinn eigandi veðskuldabréfanna til Glitnis banka hf. og Byrs sparisjóðs, lýsti kröfum að fjárhæð 16.683.017 krónur vegna skuldar á 2. veðrétti og 15.988.372 krónur vegna skuldarinnar á 3. veðrétti. Söluverði eignarinnar mun hafa verið úthlutað þannig að samtals 452.019 krónum var varið til greiðslu sölulauna og lögveðkrafna, en eftirstöðvum þess, 27.547.981 krónu, upp í kröfu Lífeyrissjóðs verslunarmanna samkvæmt skuldabréfinu, sem hvíldi á 1. veðrétti.

Sóknaraðili krafðist þess 26. ágúst 2013 að bú varnaraðila yrði tekið til gjaldþrotaskipta. Kröfu þessa reisti sóknaraðili á því að hann ætti fjárkröfu á hendur varnaraðila samkvæmt fyrrnefndu skuldabréfi frá 7. nóvember 2007, sem hvílt hafði á 2. veðrétti í fasteigninni að Naustabryggju 38, en við nauðungarsölu hennar hafi ekkert fengist greitt upp í kröfuna. Jafnframt vísaði sóknaraðili til þess að annar tilgreindur lánardrottinn hafi fengið gert árangurslaust fjárnám hjá varnaraðila 14. júní 2013. Varnaraðili tók til varna gegn kröfu sóknaraðila um gjaldþrotaskipti og var henni hafnað með úrskurði Héraðsdóms Reykjavíkur 27. janúar 2014, sem var staðfestur með dómi Hæstaréttar 25. febrúar sama ár í máli nr. 117/2014. Var sú niðurstaða reist á því að samkvæmt 1. mgr. 57. gr. laga nr. 90/1991 um nauðungarsölu, sbr. 4. gr. laga nr. 60/2010, hafi sóknaraðili aðeins getað haldið uppi á varnaraðila kröfu samkvæmt skuldabréfinu frá 7. nóvember 2007 að því leyti, sem sóknaraðili sýndi fram á að markaðsverð fasteignarinnar að Naustabryggju 38 á þeim degi sem hún var seld nauðungarsölu hefði ekki getað nægt til fullnustu kröfunnar. Taldist sóknaraðili ekki hafa sýnt fram á það í tæka tíð undir rekstri þess máls hvert markaðsverð eignarinnar hafi verið á umræddum tíma.

Að fenginni framangreindri niðurstöðu leitaði sóknaraðili fjárnáms hjá varnaraðila fyrir kröfu samkvæmt áðurnefndu skuldabréfi frá 17. ágúst 2009, sem hafði hvílt á 3. veðrétti í fasteigninni að Naustabryggju 38. Sóknaraðili kvað fjárhæð þeirrar kröfu nema orðið 17.239.705 krónum, en í skuldabréfinu var meðal annars að finna ákvæði um heimild til aðfarar á grundvelli þess án undangenginnar dómsúrlausnar eða sáttar, sbr. 7. tölulið 1. mgr. 1. gr. laga nr. 90/1989 um aðför. Við fjárnámsgerðina lagði sóknaraðili meðal annars fram verðmat á fasteigninni frá fasteignasölunni Stakfelli, sem taldi gangverð hennar hafa numið 29.500.000 krónum þann dag sem hún var seld nauðungarsölu. Við gerðina þótti sóknaraðili hafa með þessu sýnt nægilega fram á að markaðsverð eignarinnar hefði ekki getað nægt til fullnustu kröfu hans samkvæmt þessu skuldabréfi, sbr. 1. mgr. 57. gr. laga nr. 90/1991, og var því hrundið andmælum varnaraðila gegn framgangi fjárnámsgerðarinnar, sem lutu að þessu. Fjárnáminu var lokið án árangurs 4. apríl 2014.

Sóknaraðili krafðist 22. apríl 2014 gjaldþrotaskipta á búi varnaraðila á grundvelli þessa árangurslausa fjárnáms vegna skuldar þess síðarnefnda samkvæmt skuldabréfinu 17. ágúst 2009, sem sóknaraðili taldi orðna að fjárhæð 18.572.822 krónur. Varnaraðili mótmælti þeirri kröfu fyrir dómi og var mál þetta þingfest af því tilefni 28. maí 2014.

II

Samkvæmt 1. mgr. 57. gr. laga nr. 90/1991 getur sá, sem hefur notið réttinda yfir eign sem seld hefur verið nauðungarsölu og ekki fengið þeim fullnægt með öllu af söluverði eignarinnar, aðeins krafist á síðari stigum greiðslu þess, sem stendur eftir af skuldbindingu við sig, að því leyti sem hann sýnir fram á að markaðsverð eignarinnar við samþykki boðs hefði ekki nægt til fullnustu kröfunnar. Eins og áður greinir lagði sóknaraðili fram við fjárnámsgerðina hjá varnaraðila, sem lokið var 4. apríl 2014, verðmat frá fasteignasölu, þar sem komist var að þeirri niðurstöðu að markaðsverð íbúðar varnaraðila að Naustabryggju 38 hafi numið 29.500.000 krónum þegar hún var seld nauðungarsölu. Í málinu liggur einnig fyrir að Lífeyrissjóður verslunarmanna seldi íbúðina 30. september 2013 fyrir 27.800.000 krónur. Samkvæmt fyrrnefndri kröfulýsingu lífeyrissjóðsins við nauðungarsöluna nam krafa hans, sem hvíldi á 1. veðrétti í íbúðinni, 32.194.499 krónum, en samkvæmt kröfulýsingu sóknaraðila var fjárhæð kröfu hans á 2. veðrétti 16.683.017 krónur. Að auki munu hafa hvílt á íbúðinni með lögveðrétti kröfur að fjárhæð samtals 172.019 krónur, sem gengu framar kröfum með samningsveði. Því hefur á engan hátt verið hnekkt í málinu að fjárhæð þessara krafna hafi verið rétt. Því til samræmis hefði ekkert fengist upp í fjárkröfu sóknaraðila, sem hann styður kröfu sína um gjaldþrotaskipti við í máli þessu, fyrr en fjárhæð samþykkts boðs við nauðungarsölu íbúðarinnar hefði farið upp fyrir 49.049.535 krónur. Með framangreindu verðmati og að teknu tilliti til gagna um sölu íbúðarinnar að Naustabryggju 38 á árinu 2013 hefur sóknaraðili sýnt nægilega fram á að markaðsverð hennar við nauðungarsöluna hafi ekki náð síðastnefndri fjárhæð. Krafa hans á hendur varnaraðila á grundvelli skuldabréfsins 17. ágúst 2009 getur því engri skerðingu sætt vegna ákvæðis 1. mgr. 57. gr. laga nr. 90/1991. Að öðru leyti hafa engar haldbærar varnir verið færðar fram í málinu gegn þessari fjárkröfu sóknaraðila og hefur fjárnámið, sem gert var 4. apríl 2014, fullt sönnunargildi um ógjaldfærni varnaraðila.

Eins og greinir í hinum kærða úrskurði reisir varnaraðili að auki andmæli sín gegn kröfu sóknaraðila um gjaldþrotaskipti á því að fyrirmæli 1. töluliðar 3. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 standi henni í vegi, enda sé fjárkrafa hans nægilega tryggð með veði í fasteign að Naustabryggju 55 í Reykjavík. Í málinu liggur fyrir að varnaraðili setti Byr sparisjóði þá fasteign að veði eftir heimild þinglýsts eiganda hennar með tryggingarbréfi 8. maí 2007, þar sem mælt var svo fyrir að það væri gert til tryggingar hvers konar skuldum varnaraðila við sparisjóðinn eða þann, sem síðar kynni að „eignast bréf þetta á löglegan hátt“, að fjárhæð allt að 30.850.000 krónur, sem bundnar væru vísitölu neysluverðs með grunntölu 268,7. Samkvæmt gögnum málsins verður að leggja til grundvallar að sóknaraðili hafi nú eignast réttindin, sem þetta tryggingarbréf veitti áður Byr sparisjóði, sbr. og 1. mgr. 10. gr. laga nr. 75/1997 um samningsveð. Eftir hljóðan tryggingarbréfsins voru veðréttindi samkvæmt því ekki bundin við nokkra sérstaka kröfu upphaflega veðhafans eða þess, sem síðar kynni að taka við réttindum hans. Sóknaraðili getur því ekki borið fyrir sig að þessi tryggingarréttindi hafi ekki í skilningi 1. töluliðar 3. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 getað náð til fjárkröfunnar, sem hann reisir kröfu sína um gjaldþrotaskipti á.

Fyrir Hæstarétti hefur sóknaraðili vísað til þess að fasteignin að Naustabryggju 55 hafi eftir að mál þetta var tekið til úrskurðar í héraði verið seld nauðungarsölu 17. nóvember 2014. Við þá nauðungarsölu hafi hann lýst fjárkröfu í skjóli tryggingarbréfsins frá 8. maí 2007 og sé hún með öllu óviðkomandi þeirri kröfu, sem mál þetta snýst um. Um þennan málatilbúnað sóknaraðila verður að gæta að því að um nýja málsástæðu er að tefla, sem raska myndi grundvelli málsins eins og hann var lagður í héraði ef hún fengi komist að. Að því gættu er ekki fullnægt skilyrðum 2. mgr. 163. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála til að taka þessa málsástæðu frekar til úrlausnar. Niðurstaða hins kærða úrskurðar verður því staðfest.

Sóknaraðila verður gert að greiða varnaraðila kærumálskostnað eins og í dómsorði greinir.

Dómsorð:

Hinn kærði úrskurður er staðfestur.

Sóknaraðili, Íslandsbanki hf., greiði varnaraðila, Gunnari Árnasyni, 350.000 krónur í kærumálskostnað.

 

Úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 25. nóvember 2014.

Mál þetta var þingfest 28. maí sl. Sóknaraðili er Íslandsbanki hf., kt. [...], Kirkjusandi 2, Reykjavík. Varnaraðili er Gunnar Árnason, kt. [...], Naustabryggju 55, Reykjavík.

Sóknaraðili krefst þess að bú varnaraðila verði tekið til gjaldþrotaskipta og að varnaraðila verði gert að greiða honum málskostnað að teknu tilliti til virðisaukaskatts.

Varnaraðili krefst þess að kröfum sóknaraðila verði hafnað og að sóknaraðila verði gert að greiða honum málskostnað að teknu tilliti til virðisaukaskatts.

Með úrskurði dómsins 26. júní sl. var hafnað kröfu sóknaraðila um niðurfellingu máls þessa. Málið var tekið til úrskurðar um efnislegan ágreining aðila 29. október sl. að loknum munnlegum málflutningi.

I

Málsatvik

Árangurslaust fjárnám var gert að kröfu sóknaraðila hjá varnaraðila 4. apríl sl. og krefst sóknaraðili þess í málinu að bú varnaraðila verði tekið til gjaldþrotaskipta samkvæmt, 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl., á grundvelli þess, sbr. 1. tölulið ákvæðisins. Fjárnám var gert hjá varnaraðila 4. apríl 2014. Mótmælti varnaraðili skuldinni og bar fyrir sig að ekki væri fullnægt skilyrðum 57. gr. laga nr. 90/1991 um nauðungarsölu. Sýslumaður ákvað þrátt fyrir mótmæli varnaraðila að uppboðinu skyldi fram haldið. Varnaraðili kvaðst við gerðina ekki geta greitt skuldina né gat hann bent á eignir til tryggingar kröfu sóknaraðila. Aðfarargerðinni lauk sem árangurslausri með vísan til 8. kafla laga nr. 90/1989.

Um forsögu málsins kemur nánar fram í beiðni og greinargerð sóknaraðila að 18. febrúar 2013 hafi farið fram nauðungarsala á fasteigninni Naustabryggju 38, Reykjavík, þinglýstri eign varnaraðila, fastanúmer 227-2463. Sóknaraðili hafi verið með veðskuld á 3. veðrétti á grundvelli veðskuldabréfs, upphaflega að fjárhæð 10.000.000 króna, útgefið 17. ágúst 2009 af varnaraðila til Byrs sparisjóðs, nú sóknaraðila. Á uppboðsdegi hafi krafa sóknaraðila vegna skuldabréfsins staðið í 15.988.372 krónum. Hæstbjóðandi í eignina hafi verið Lífeyrissjóður Verslunarmanna sem hafi boðið 28.000.000 króna. Tilboði lífeyrissjóðsins hafi verið tekið og fékk hann úthlutað 27.547.981 krónu upp í kröfu sína á 1. veðrétti, sbr. frumvarp sýslumanns til úthlutunar á söluverði 18. apríl 2013. Krafa Lífeyrissjóðsins hafi á uppboðsdegi numið 32.194.499 krónum. Lífeyrissjóðurinn seldi síðan þriðja aðila fasteignina á 27.800.000 krónur með kaupsamningi 30. september 2013.

Sóknaraðili fékk ekkert greitt upp í skuld sína á 3. veðrétti. Hann lét fasteignasöluna Stakfell verðmeta fasteignina miðað við verðmat á uppboðsdegi. Var það mat hennar að söluverð eignarinnar á uppboðsdegi hafi verið 29.500.000 krónur miðað við kjör á almennum fasteignamarkaði.

Í kröfu um gjaldþrotaskipti á grundvelli hins árangurslausa fjárnáms lýsir sóknaraðili jafnframt kröfu á hendur varnaraðila að höfuðstólsfjárhæð 10.069.666 krónur en samtals að fjárhæð 18.572.882 krónur sem er sú krafa sem hið árangurslausa fjárnám byggði á. Krafa hans er sundurliðuð á eftirfarandi hátt:

 

Höfuðstóll, gjaldfelldur	10.069.666 krónur
Samningsvextir til 1.október 2009	84.641 króna
Dráttarvextir til 14. apríl 2014	7.746.065 krónur
Banka- og stimpilkostnaður	15.823 krónur
Innheimtuþóknun	348.705 krónur
Greiðsluáskorun	14.300 krónur
Birting greiðsluáskorunar	4.500 krónur
Fjárnámsbeiðni	7.500 krónur
Kostnaður vegna fjárnáms	59.170 krónur
Uppboðsbeiðni	6.800 krónur
Kostnaður vegna fjárnáms	47.195 krónur
Kröfulýsing	6.800 krónur
Gjaldþrotaskiptabeiðni	22.500 krónur
Annar kostnaður	1.900 krónur
Vextir af kostnaði	28.264 krónur
Virðisaukaskattur	108.993 krónur
Samtals	18.572.822 krónur

 

Þá segir í kröfu um gjaldþrotaskipti að sóknaraðili ábyrgist greiðslu alls kostnaðar af meðferð kröfunnar og gjaldþrotaskiptum ef til komi. Krafa sóknaraðila var móttekin í héraðsdómi 22. apríl sl.

II

Málsástæður og lagarök sóknaraðila

Sóknaraðili kveðst byggja beiðni sína um gjaldþrotaskipti á búi varnaraðila á árangurslausu fjárnámi sem fram hafi farið hjá varnaraðila 4. apríl 2014. Um gilda aðfarargerð sé að ræða. Varnaraðili hafi mótmælt framgangi gerðarinnar með vísan til dóms Hæstaréttar frá 25. febrúar 2014 í máli nr. 117/2014 milli sömu aðila þar sem sóknaraðili var ekki talinn hafa sýnt fram á að skilyrðum 1. mgr. 57. gr. laga nr. 90/1991 um nauðungarsölu væri fullnægt til þess að hann gæti krafið varnaraðila um það sem eftir stæði af skuld hans við bankann og ekki stoðaði fyrir sóknaraðila að bæta úr þessu undir rekstri málsins fyrir Hæstarétti. Sýslumaður hafi ákveðið að gerðinni yrði fram haldið og taldi sóknaraðila hafa sýnt með fullnægjandi hætti fram á að markaðsverð eignarinnar að Naustabryggju 38, Reykjavík, hafi ekki dugað til að fullnusta kröfu sóknaraðila að öllu leyti. Sýslumaður hafi því talið 57. gr. laga nr. 90/1991 um nauðungarsölu hafa verið fullnægt og sóknaraðila væri heimil aðför fyrir kröfu sinni á grundvelli aðfararbeiðninnar.

Sóknaraðili kveðst hafna þeirri mótbáru varnaraðila, sem hann hafi haldið uppi við fjánámið og nú fyrir dóminum, að ekki verði byggt á verðmati fasteignasölunnar Stakfells á fasteigninni að Naustabryggju 36 þar sem vinna fasteignasölunnar byggi á sérstökum samningi við sóknaraðila. Sóknaraðili kveður ekkert benda til annars en að verðmatið sé unnið af faglegum og hlutlausum aðila, niðurstaða hans liggi fyrir og engum vafa sé undirorpið að markaðsverð eignarinnar á uppboðsdegi dugði ekki til fullnustu kröfu sóknaraðila. Hann sé því ófullnægður veðhafi og eigi þess vegna rétt á því að krefja varnaraðila um eftirstöðvar skuldar hans og fara fram á gjaldþrotaskipti á búi hans samkvæmt ákvæðum laga nr. 21/1991. Ítrekar sóknaraðili að sýslumaður hafi talið að gætt væri ákvæða 57. gr. laga nr. 90/1991 við umrætt fjárnám. Þá telur sóknaraðili tilvísun varnaraðila til dóms Hæstaréttar í máli nr. 117/2014 ekki eiga við í málinu. Það hafi vissulega verið á milli sömu aðila og vegna sömu eignar en vegna skuldar á 2. veðrétti. Í því máli hafi Hæstiréttur talið að ekki hafi verið gætt ákvæða 57. gr. laga nr. 90/1991 enda hafi í því máli ekki verið lögð fram verðmöt á fasteigninni Naustabryggju 38 í héraði. Mat sem sóknaraðili hafi aflað í því máli milli dómstiga hafi verið talið of seint fram komið enda hafði varnaraðili í því máli ekki átt þess kost að mótmæla því eða færa fram sín sjónarmið þegar málið var rekið fyrir héraðsdómi.

Atvik í því máli sem hér sé til umfjöllunar séu ekki sambærileg hvað þetta varðar. Sóknaraðili hafi nú lagt verðmat fasteignasölu og kaupsamning um raunverulega sölu fasteignarinnar á markaði er sýni fram á með óyggjandi hætti að umrædd veðskuld hafi með engu móti fengist greidd af söluandvirði eignarinnar. Ekki sé hægt að skilja mótmæli varnaraðila með öðrum hætti en að sóknaraðila hafi borið að láta dómkveðja matsmenn til að meta verðmæti fasteignarinnar. Umrædd lagagrein leggi ekki slíka skyldu á sóknaraðila. Þar sé einungis kveðið á um að sá sem krefji gerðarþola um eftirstöðvar af veðskuld verði að sýna fram á að markaðsverð eignarinnar við samþykki boðs hefði ekki nægt til fullnustu kröfunnar. Hefði það verið ætlun löggjafans að setja slíka íþyngjandi kröfu á ófullnægðan veðhafa hefði það þurft að koma skýrt fram í texta ákvæðisins. Sóknaraðili hafi nú lagt fram verðmat fyrir eignina þar sem markaðsverð hennar á uppboðsdegi sé talið vera 29.500.000 krónur og hefur varnaraðili ekki sýnt fram á að það sé rangt. Fasteignamat Naustabryggju 38 hafi við samþykki boðs verið 23.550.000 krónur. Sóknaraðili telji ljóst að hann hefði ekki fengið fullnustu krafna sinna sem veðhafi á 3. veðrétti. Til þess að svo hefði mátt vera hefði eignin þurft að seljast fyrir meira en 49.329.535 krónur. Sóknaraðili telur því að öllum skilyrðum laga sé fullnægt, þ. á m. 57. gr. laga nr. 90/1991.

Varnaraðili hafi mótmælt verðmatinu en hafi ekki á nokkurn hátt sýnt fram á að verðmatið sé rangt. Fullyrðingum um tengsl fasteignasölunnar og sóknaraðila sé mótmælt. Þá eigi tilvísun til dóms Hæstaréttar frá 23. janúar 2014 í máli nr. 771/2013 engan veginn við í málinu því þar hafi fasteign verið metin á öðru byggingarstigi en hún var í raun og fasteignasalan hafi verið í eigu bankans í því máli. Fasteignasalan Stakfell sé sjálfstæð fasteignasala og ekki í eigu sóknaraðila.

Bendir sóknaraðili að lokum á að fasteignin að Naustabryggju 38 hafi verið seld 30. september 2013 á 27.800.000 krónur. Það sé lægra verð en sóknaraðili notaði sem markaðsverð eignarinnar við uppgjör við varnaraðila. Þá byggir sóknaraðili á því að ef litið verði fram hjá mati fasteignasölunnar Stakfells og einnig fram hjá söluverði eignarinnar beri að miða við skráð fasteignamat eignarinnar sem hafi verið 23.550.000 krónur á uppboðsdegi 18. febrúar 2013. Því til stuðnings vísar hann til 27. gr. laga nr. 6/2001 um skráningu og mat fasteigna þar sem kveðið sé á um að skráð matsverð fasteignar skuli vera gangverð umreiknað til staðgreiðslu, miðað við heimila og mögulega nýtingu á hverjum tíma, sem ætla megi að eignin hefði í kaupum og sölum. Sé miðað við fasteignamat sem staðgreiðsluverð sé ljóst að við nauðungarsöluna hafi ekkert komið upp í skuld varnaraðila við sóknaraðila.

Sóknaraðili telur að hann hafi, eins og sýslumaður komst að, fullnægt öllum lagaákvæðum og sýnt fram á að hann sé ófullnægður veðhafi. Varnaraðili hafi fullyrt við gerðina að hann gæti ekki greitt kröfuna og fjárnáminu lauk sem árangurslausu sem sé grundvöllur gjaldþrotaskipta sbr. 1. tölulið 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991.

Sóknaraðili kveðst mótmæla ábendingu varnaraðila um að krafa hans sé nægilega tryggð með tryggingarbréfi nr. 335029 sem hvíli á 1. veðrétti í Naustabryggju 55, fastanúmer 225-1555. Sóknaraðili kveðst vísa til þess að ábending þessi sé of seint fram komin en rétt hefði verið hjá varnaraðila að benda á þetta við fjárnámið. Þá sé tryggingarbréfið nýtt og eyrnamerkt lánssamningi milli sóknaraðila og varnaraðila frá 31. janúar 2008 sem varnaraðila hafi átt að vera full kunnugt um. Uppreiknuð staða þess lánssamnings sé samkvæmt gögnum málsins eftir endurútreikning 41.523.090 krónur. Því megi ljóst vera að tryggingarbréfið sé að fullu nýtt.

Hvað varðar mótmæli varnaraðila um grundvöll kröfunnar séu þau ekkert rökstudd, um sömu fjárhæðir sé að ræða og í fjárnámsbeiðninni og varnaraðili hafi ekki mótmælti þeim þá. Ekki sé því unnt að taka tillit til þessara mótmæla nú.

Um lagarök vísar sóknaraðili til laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl., einkum 65. gr. þeirra laga. Þá vísar hann til nauðungarsölulaga nr. 90/1991, sérstaklega 57. gr. þeirra laga. Þá er og vísað til 27. gr. laga nr.6/2001 um skráningu og mat fasteigna. Um málskostnað vísar hann til 130. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála.

III

Málsástæður og lagarök varnaraðila

Varnaraðili krefst þess að kröfu sóknaraðila verði hafnað þar sem lagaskilyrðum fyrir töku bús hans til gjaldþrotaskipta sé ekki fullnægt. Af hálfu varnaraðila er því haldið fram að 1. töluliður 3. mgr. 65. gr. standi því í vegi að krafa sóknaraðila nái fram að ganga þar sem krafa hans sé nægilega tryggð í öðrum eignum varnaraðila eða þriðja manns. Auk þess telji varnaraðili að sóknaraðili hafi ekki sýnt fram á að markaðsverð eignarinnar á þeim tíma sem hún var seld hafi verið lægra en krafa hans, að teknu tilliti til þeirra veðkrafna sem gengu framar kröfunni að rétthæð, hafi verið um fremri veðkröfur að ræða. Skilyrðum 57. gr. laga nr. 90/1991 sé því ekki fullnægt.

Varnaraðili kveður meinta kröfu sóknaraðila styðjast við skuldabréf að fjárhæð 10.000.000 króna, útgefið 17. ágúst 2009, tryggt með veði í Naustabryggju 38. Fasteignin hafi verið seld nauðungarsölu 18. febrúar 2013. Sóknaraðili hafi ekki sýnt fram á að markaðsverð eignarinnar við samþykki boðs hafi ekki nægt til fullnustu kröfunnar sbr. 1. mgr. 57. gr. laga nr. 90/1991 um nauðungarsölu. Lögveðskröfur hafi fengist að fullu greiddar auk þess sem rúmar 27.500.000 krónur fengust greiddar upp í veðskuld Lífeyrissjóðs Verslunarmanna á fyrsta veðrétti. Sóknaraðili hafi lýst tveimur kröfum við uppboðið, annars vegar á 2. veðrétti og hins vegar á 3. veðrétti sem sé vegna sömu kröfu og mál þetta snúist um.

Verðmat fasteignasala sem sé samstarfsaðili bankans samkvæmt sérstökum samningi þar um sé ekki tækt til sönnunar í máli þessu vegna tengsla aðila, sbr. dóm Hæstaréttar frá 23. janúar sl. í máli nr. 771/2013. Gögn sem bankinn afli einhliða séu ekki tæk til sönnunar í máli þessu sbr. dóm réttarins frá 25. febrúar sl. í máli nr. 117/2014. Fasteignasalan Stakfell starfi náið með fasteignafélögunum Miðengi og Fastengi samkvæmt sérstökum samstarfssamningi þar um en sóknaraðili sé móðurfélag þeirra. Þá sé söluyfirlit fasteignasala ekki tækt til sönnunar á marksverði fasteignar og sama gildi um einstaka kaupsamninga sem gerðir séu löngu eftir að samþykki boðs eigi sér stað.

Eftir breytingu þá sem gerð hafi verið á 57. gr. laga nr. 90/1991 með 4. gr. laga nr. 60/2010 hvíli sú skylda á þeim sem naut veðréttar í eign og telur sig ekki hafa fengið þeim rétti fullnægt við nauðungarsölu eignarinnar að færa sönnur á að sú hafi verið raunin. Sá hinn sami þurfi því að sýna fram á með fullnægjandi hætti hvert hafi verið markaðsverð eignarinnar á þeim tíma sem hún var seld þannig að ljóst sé að það hafi verið lægra en krafa hans að teknu tilliti til þeirra veðkrafna sem gengu framar kröfunni að rétthæð, hafi verið um fremri veðkröfur að ræða. Takist það ekki verði að líta svo á að hann hafi fengið veðrétti sínum fullnægt við sölu eignarinnar og þar með eigi hann ekki lengur lögvarða kröfu á hendur skuldara kröfunnar, sbr. dóm Hæstaréttar frá 10. maí 2012 í máli nr. 487/2011. Þegar svo hátti til geti lánardrottinn ekki krafist gjaldþrotaskipta á búi skuldarans eftir 65. gr. laga nr. 21/1991. Sóknaraðili hafi ekki lagt fram viðhlítandi gögn um mismun á eftirstöðvum hinna umkröfðu skuldar samkvæmt skuldabréfi bankans og markaðsverð Naustabryggju 38. fastanúmer 227-2463, við samþykki boðs 18. febrúar 2013. Tilvist kröfunnar sé því ósönnuð.

Samkvæmt frumvarpi til úthlutunar á söluverði Naustabryggju 38, fastanúmer 227-2463, í kjölfar nauðungarsölu eignarinnar 18. febrúar 2013, hafi Lífeyrissjóður Verslunarmanna fengið úthlutað 27.547.981 krónu upp í kröfu sína á 1. veðrétti umræddrar eignar. Nú liggi fyrir að kröfulýsing lífeyrissjóðsins að fjárhæð 32.194.499 krónur hafi verið of há. Hann hafi selt eignina í september 2013 fyrir 27.800.000 krónur sem sé 252.019 krónum hærra en úthlutað var til sjóðsins. Lífeyrissjóðurinn hafi á hinn bóginn ekki krafið varnaraðila um greiðslu eftirstöðva. Kveðst varnaraðili enda líta svo á að söluverð eignarinnar, 27.800.000 krónur, hafi nægt til greiðslu skuldarinnar. Lýst krafa lífeyrissjóðsins hafi einfaldlega verið alltof há. Það segi á hinn bóginn ekkert um markaðsverð eignarinnar og sóknaraðili hafi ekki sýnt fram á að 27.800.000 krónur jafngildi marksvirði eignarinnar á uppboðsdegi.

Varnaraðili kveður sóknaraðila ekki hafa lagt fram viðhlítandi gögn um það hver hafi verið mismunur á eftirstöðvum hinnar umkröfðu skuldar samkvæmt skuldabréfi bankans og markaðsverð eignarinnar. Tilvist kröfunnar sé ósönnuð og sóknaraðili hafi því ekki sýnt fram á að hann sé lánardrottinn varnaraðila samkvæmt skuldabréfinu. Því beri að hafna kröfu sóknaraðila.

Varnaraðili vísar einnig til þess að samkvæmt 1. tölulið 3. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 geti lánardrottinn ekki krafist gjaldþrotaskipta á búi skuldara samkvæmt 1. og 2. mgr. 65. gr. laganna ef krafa hans er nægilega tryggð með veði eða öðrum sambærilegum réttindum í eignum skuldarans eða þriðja manns eða vegna ábyrgðar þriðja manns. Byggir varnaraðili á því að krafa sóknaraðila sé nægilega tryggð með allsherjarveði í formi tryggingarbréfs sem hvíli á 1. veðrétti í Naustabryggju 55 í Reykjavík, fastanúmer 225-1555 til tryggingar öllum skuldum varnaraðila við sóknaraðila, hverju nafni sem nefnist, í hvaða formi sem er, eins og segi í bréfinu. Sóknaraðili sé eini veðhafinn í þessari fasteign. Uppreiknuð fjárhæð þessa tryggingarbréfs sé nálægt 47 milljónum króna í dag og ljóst að það nái yfir allt verðmæti þeirrar eignar.

Sóknaraðili haldi því fram að tryggingarbréfið sé „fullnýtt“ og „eyrnamerkt“ ákveðinni skuld, þ.e. lánssamningi aðila frá 31. janúar 2008. Þetta komi ekki fram í bréfinu sjálfu. Um allsherjarveð sé að ræða sem taki til allra skulda viðkomandi en ekki einhverra ákveðinna skulda. Það sé á hinn bóginn rétt að í lánssamningnum sé vísað til þess að tryggingarbréfið sé til staðar og það standi til tryggingar skuld samkvæmt lánssamningnum. Auk þess liggi ekki fyrir hver raunveruleg skuld samkvæmt lánssamningnum sé enda sé hún ekki til umfjöllunar í málinu. Skuldin sé að fullu tryggð með veði í Naustabryggju 55 og því beri að hafna kröfu á grundvelli 1. töluliðar 3. mgr.

Með vísan til 27. gr. laga nr. 6/2001 um skráningu og mat fasteigna byggir varnaraðili á því að söluverð Naustabryggju 55, sé ekki lægra en fasteignamat eignarinnar, sem sé 28.500.000 krónur. Því beri að líta svo á að krafa bankans sé nægilega tryggð með veði sbr. 3. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 og með vísan til dóms Hæstaréttar frá 17. ágúst 2012 í máli nr. 471/2012.

Varnaraðili kveður því samkvæmt öllu framansögðu að sóknaraðili hafi ekki sýnt fram á að hann eigi kröfu á hendur varnaraðila samkvæmt umræddu skuldabréfi. Verði talið að sóknaraðila hafi lánast slík sönnun sé krafa hans nægilega tryggð með veði í fasteign varnaraðila að Naustabryggju 55 og því beri að hafna kröfu sóknaraðila um gjaldþrotaskipti á búi varnaraðila. Þá mótmælir varnaraðili fjárhæð meintrar kröfu bankans og útreikningi á einstökum liðum hennar eins og hún sé fram sett í kröfu um gjaldþrotaskipti. Þá vísar varnaraðili til þess að hann hafi sótt um leiðréttingu láns á grundvelli laga frá 16. maí sl. Meint umkrafin skuld sóknaraðila eigi uppruna sinn í slíku láni og falli undir umrædda lagasetningu Alþingis. Þá hafi sóknaraðili ekki framkvæmt og birt fyrir varnaraðila endurútreikning ólögmætra lána.

Um lagarök vísar sóknaraðili til laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl., einkum 65. gr. þeirra laga. Þá vísar hann til nauðungarsölulaga nr. 90/1991, sérstaklega 57. gr. þeirra laga. Þá er og vísað til 27. gr. laga nr.6/2001 um skráningu og mat fasteigna. Um málskostnað vísar hann til 130. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála.

IV

Niðurstaða

Í máli þessu krefst sóknaraðili gjaldþrotaskipta á búi varnaraðila á grundvelli árangurslauss fjárnáms sbr. 1. tölulið 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. sbr. beiðni hans til dómsins sem móttekin var 22. apríl sl. Lýtur ágreiningur aðila að því hvort skilyrði gjaldþrotaskipta séu fyrir hendi. Byggir sóknaraðili á því að hið árangurslausa fjárnám sem fram fór hjá varnaraðila 4. apríl 2014 feli í sér líkindi fyrir ógjaldfærni hans. Varnaraðili hafi ekki getað bent á aðrar eignir við fjárnámið og fjárnámið hafi farið fram með lögmætum hætti. Varnaraðili byggir á því að sóknaraðili hafi ekki sýnt fram á að markaðsverð eignarinnar að Naustabryggju 38 hafi á uppboðsdegi ekki nægt til að fullnusta kröfu sóknaraðila að öllu leyti. Ekki verði byggt á verðmati fasteignasölunnar Stakfells vegna tengsla hennar við sóknaraðila. Ósannað sé því að sóknaraðili sé ófullnægður veðhafi og lánardrottinn varnaraðila í skilningi 2. mgr. 65. gr. laga nr. 20/1991. Þá byggir varnaraðili kröfu sína á því að kröfur varnaraðila séu nægilega tryggðar með veði í fasteigninni Naustabryggju 55 í skilningi 1. töluliðar 3. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 og standi það í vegi fyrir gjaldþrotaskiptum á búi hans. Sóknaraðili mótmælir því að varnaraðili geti því nú haldið því fram fyrir dómi og byggt á því að krafa hans sé nægilega tryggð með veði í annarri eign á grundvelli tryggingarbréfs um allsherjarveð þar sem slík mótmæli hafi ekki komið fram við gerðina sjálfa.

Varnaraðili hefur í málinu teflt fram málsástæðum er lúta að því að er eign hans að Naustabryggju 38 hafi verið seld nauðungarsölu hafi sýslumaður ekki gætt að ákvæðum 57. gr. laga nr. 90/1991 um nauðungarsölu og hann hefði því með réttu ekki átt að heimila sóknaraðila aðför fyrir kröfu sinni. Hann hafi mótmælt gerðinni og farið fram á það við sýslumann að gerðin næði ekki fram að ganga en sýslumaður hafi ákveðið þrátt fyrir mótmæli hans að gerðinni yrði fram haldið.

Mál þetta er rekið á grundvelli laga nr. 21/1991 og fer sóknaraðili fram á gjaldþrotaskipti á búi varnaraðila á grundvelli árangurslauss fjárnáms sem gert var hjá varnaraðila 4. apríl sl. Líta verður svo á að hið árangurslausa fjárnám sé sönnunargagn um ógjaldfærni varnaraðila og er gildi þess sem slíks ekki til umfjöllunar eða úrlausnar í máli þessu. Skiptir þá í raun ekki máli þótt einhverjir annmarkar kunni að hafa verið á framkvæmd þess, enda nýtti varnaraðili sér ekki úrræði 14. kafla laga nr. 90/1989 um að bera undir dómstóla ágreining er reis við framkvæmd gerðarinnar. Má um þessi sjónarmið vísa til hliðsjónar til dóma Hæstaréttar frá 8. október 2013 í máli nr. 620/2013 og frá 22. maí 2014 í máli nr. 339/2014.

Á hinn bóginn verður að líta svo á að við mat á því hvort sóknaraðili eigi lögvarða kröfu á hendur varnaraðila, sem er frumskilyrði þess að fallist verði á kröfu lánardrottins um að bú skuldara verði tekið til gjaldþrotaskipta, komi til skoðunar sjónarmið varnaraðila, um að sóknaraðili hafi ekki fært sönnur á að markaðsverð eignarinnar hafi verið lægra en nam kröfu hans á hendur varnaraðila á þeim tíma er eignin var seld. Varnaraðili hefur haldið því fram í málinu að markaðsverð eignarinnar hafi á uppboðsdegi verið mun hærra en nam þeirri fjárhæð sem hún var seld fyrir. Þó hefur hann ekki lagt fram nein gögn í málinu til stuðnings þeirri staðhæfingu.

Sóknaraðili hefur í málinu lagt fram verðmat fasteignasölunnar Stakfells ehf. sem mótmælt hefur verið af hálfu varnaraðila að gildi geti haft í málinu. Dómurinn telur að ekki hafi á nokkurn hátt verið í ljós leitt að tengsl fasteignasölunnar séu með þeim hætti að dregið verði í efa hlutleysi hennar við mat á markaðsverði fasteignarinnar að Naustabryggju 38. Því verður ekki fallist á sjónarmið varnaraðila um ekki sé unnt að leggja matið til grundvallar í málinu vegna tengsla fasteignasölunnar við sóknaraðila. Verður litið svo á að um faglegt og hlutlaust mat sjálfstæðs aðila sé að ræða.

Með breytingu á 57. gr. laga nr. 90/1991 um nauðungarsölu var sú skylda lögð á þann sem naut veðréttar í eign og telur sig ekki hafa fengið þeim rétti fullnægt við nauðungarsölu eignarinnar að færa sönnur á að sú hafi verið raunin. Sá hinn sami verður því að sýna fram á með fullnægjandi hætti hvert hafi verið markaðsverð eignarinnar á þeim tíma þegar hún var seld þannig að ljóst sé að það hafi verið lægra en krafa hans að teknu tilliti til þeirra veðkrafna sem gengu framar kröfunni að rétthæð. Ekki er unnt að fallast á þau sjónarmið varnaraðila að breyting þessi feli í sér að sönnunarfærsla af þessu tagi verði einungis framkvæmd með dómkvaðningu matmanns, en málatilbúnaður varnaraðila verður skilinn á þann hátt. Ljóst má vera að hefði löggjafinn ætlast til þess að slíkt mat færi fram hefði hann þurft að orða slíka skyldu með skýrum hætti. Því verður verðmat fasteignarsölunnar Stakfells lagt til grundvallar við niðurstöðu máls þessa og hefur því ekki verið hnekkt af hálfu varnaraðila.

Samkvæmt umræddu verðmati fasteignasölunnar Stakfells var markaðsverð eignarinnar Naustabryggju 38 29.500.000 krónur við nauðungarsölu hennar 18. febrúar 2013. Sóknaraðili var með veðskuld á þriðja veðrétti á grundvelli veðskuldabréfs, upphaflega að fjárhæð 10.000.000 króna, útgefið 17. ágúst 2009 af varnaraðila til Byrs hf., en óumdeilt er að bréfið er nú í eigu sóknaraðila eftir samruna Byrs hf. og sóknaraðila 29. október 2011 en þá tók sóknaraðili við öllum réttindum og skyldum Byrs hf. Sóknaraðili lýsti kröfu við nauðungarsölu eignarinnar á grundvelli skuldabréfsins og nam krafa hans þá 15.988.372 krónum. Hæstbjóðandi var Lífeyrissjóður Verslunarmanna sem bauð 28.000.000 króna í eignina. Tilboð Lífeyrissjóðsins var samþykkt og fékk hann úthlutað 27.547.981 krónu upp í kröfu sína á 1. veðrétti, sem þá nam 32.194.499 sbr. frumvarp til úthlutunar á söluverði 18. apríl 2013. Samkvæmt því er að framan greinir verður að telja ljóst að sóknaraðili hafi með framlögðu verðmati fært viðhlítandi sönnur á að markaðsverð eignarinnar hafi verið lægra en nam upphæð veðkröfu hans við nauðungarsölu hennar, að viðbættum þeim veðkröfum sem gengu framar kröfunni að rétthæð, sbr. 57. gr. laga nr. 90/1991. Því verður að telja ljóst að sóknaraðili hefur ekki fengið fullnægt kröfu sinni á hendur varnaraðila og hafi sannað með fullnægjandi hætti að hann eigi lögvarða kröfu á hendur varnaraðila. Getur hann því farið fram á gjaldþrotaskipti á búi hans sem lánardrottinn að öðrum skilyrðum uppfylltum.

Samkvæmt 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 getur lánardrottinn krafist þess að bú skuldara verði tekið til gjaldþrotaskipta að fullnægðum skilyrðum sem fram koma í einhverjum þeirra fimm töluliða sem ákvæðið hefur að geyma, enda sýni skuldarinn ekki fram á að hann sé allt að einu fær um að standa full skil á skuldbindingum sínum þegar þær koma í gjalddaga eða verði það innan skamms tíma. Eins og fram er komið styður sóknaraðili kröfu sína um gjaldþrotaskipti á búi varnaraðila við ákvæði 1. töluliðar 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 þar sem gert hafi verið árangurslaust fjárnám hjá varnaraðila 4. apríl 2014. Hefur hann krafist gjaldþrotaskipta innan þess tíma sem lög nr. 21/1991 áskilja. Það girðir aftur á móti fyrir að bú varnaraðila verði tekið til gjaldþrotaskipta ef hann færir sönnur á að krafa sóknaraðila sé nægilega tryggð með veði eða öðrum sambærilegum réttindum í eignum sínum eða þriðja manns eða vegna ábyrgðar þriðja manns, sbr. 1. tölulið 3. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991.

Í málinu heldur varnaraðili því fram að skilyrði áðurnefnds ákvæðis sé fullnægt þar sem krafa sóknaraðila sé nægilega tryggð með allsherjarveði í formi tryggingarbréfs sem hvíli á 1. veðrétti í Naustabryggju 55 í Reykjavík, fastanúmer 225-1555 til tryggingar öllum skuldum varnaraðila við sóknaraðila, hverju nafni sem nefnist, í hvaða formi sem er, eins og segi í bréfinu. Eign þessi er samkvæmt gögnum málsins þinglýst eign Dragon eignarhaldsfélags ehf. og mun sóknaraðili vera eini veðhafinn.

Sóknaraðili hefur haldið því fram að þar sem varnaraðili hafi ekki haft uppi þessi sjónarmið við fjárnámsgerðina heldur lýst yfir eignaleysi og ekki getað bent á aðrar eignir til tryggingar kröfu sóknaraðila, beri að virða þessa mótbáru varnaraðila að vettugi. Ekki er með nokkru móti unnt að fallast á þessi sjónarmið sóknaraðila. Ljóst er að lög nr. 21/1991 gera ráð fyrir því að skuldari hafi tiltekin úrræði til að verjast kröfu um gjaldþrotaskipti, m.a. með því að færa sönnur á að krafa lánardrottins sé nægilega tryggð í öðrum eignum hans eða þriðja manns eins og áður er fram komið.

Sóknaraðili hefur einnig haldið því fram að tryggingarbréfið sé „eyrnamerkt“ lánssamningi aðila frá 31. janúar 2008 og uppreiknuð staða hans sé um 40 milljónir króna og þannig sé tryggingarbréfið „fullnýtt“. Dómurinn telur að hafna verði þessum sjónarmiðum sóknaraðila. Ljóst er að í umræddum lánssamningi er vísað til tilvistar tryggingarbréfsins og að það standi til tryggingar skuld samkvæmt lánssamningnum. Á hinn bóginn ber bréfið sjálft þetta ekki með sér. Hefur það hvorki verið áritað um slíka ráðstöfun né breytt með viðauka í þessa veru. Verður sóknaraðili, sem er fjármálastofnun, að bera hallann af því að hafa ekki tryggt réttindi sín með ótvíræðum hætti hvað þetta varðar. Eins og bréfið sjálft ber með sér stendur það til tryggingar öllum skuldum varnaraðila við sóknaraðila, hverjar sem þær eru og á hvaða tíma sem er. Verður því þegar af þeirri ástæðu að fallast á það með varnaraðila að uppfyllt séu skilyrði 1. töluliðar 3. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 um að krafa sóknaraðila sé nægilega tryggð með veði í fasteigninni að Naustabryggju 55 í Reykjavík, fastanúmer 225-1555 og hafna kröfu sóknaraðila um gjaldþrotaskipti á búi varnaraðila. Skiptir þá ekki meginmáli hver uppreiknuð fjárhæð þessa tryggingarbréfs er nákvæmlega enda ljóst að trygging samkvæmt bréfinu nemur allt að 30.850.000 krónum og að fasteignamat eignarinnar er samkvæmt skjölum málsins 28.500.000 krónur sem hvoru tveggja er langt umfram heildarfjárhæð þeirrar skuldar er greinir í gjaldþrotaskiptabeiðni sóknaraðila.

Með vísan til úrslita málsins verður sóknaraðila gert að greiða varnaraðila 300.000 krónur í málskostnað að teknu tilliti til virðisaukaskatts.

Hólmfríður Grímsdóttir héraðsdómari kvað upp úrskurð þennan.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð:

Kröfu sóknaraðila, Íslandsbanka hf., um gjaldþrotaskipti á búi varnaraðila, Gunnars Árnasonar, er hafnað.

Sóknaraðili greiði varnaraðila 300.000 krónur í málskostnað að teknu tilliti til virðisaukaskatts.