Föstudaginn 18. maí 2012.
Nr. 331/2012.	Ákæruvaldið (Sigríður J. Friðjónsdóttir ríkissaksóknari) gegn X (Brynjólfur Eyvindsson hdl.)

Kærumál. Framsal sakamanns.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem ákvörðun innanríkisráðherra um framsal X til Póllands var staðfest.

Dómur Hæstaréttar.

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Viðar Már Matthíasson og Jón Steinar Gunnlaugsson og Benedikt Bogason settur hæstaréttardómari.

Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 11. maí 2012 sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 14. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 11. maí 2012, þar sem staðfest var ákvörðun innanríkisráðherra 17. febrúar sama ár um að framselja varnaraðila til Póllands. Kæruheimild er í 24. gr. laga nr. 13/1984 um framsal sakamanna og aðra aðstoð í sakamálum. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og honum dæmdur kærumálskostnaður. Þá krefst hann hækkunar á þóknun réttargæslumanns frá því sem ákveðið var í úrskurði héraðsdóms.

Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar.

Svo sem greinir í hinum kærða úrskurði hafa pólsk yfirvöld krafist framsals á varnaraðila vegna ætlaðra fíkniefnalagabrota. Er varnaraðila meðal annars gefið að sök að hafa í Póllandi á tímabilinu desember 2000 til janúar 2001 keypt ásamt öðrum nafngreindum einstaklingi 800 g af amfetamíni og 1,2 kg af marihuana og síðar selt efnin. Sú háttsemi myndi hér á landi varða við 173. gr. a almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Ætlað brot var framið fyrir setningu laga nr. 32/2001 sem þyngdu refsingu við slíkum brotum úr 10 í 12 ára fangelsi. Sök fyrnist því á 10 árum, sbr. 3. tölulið 1. mgr. 81. gr. laganna.

Samkvæmt 1. mgr. 9. gr. laga nr. 13/1984 er framsal óheimilt ef sök er fyrnd samkvæmt íslenskum lögum. Þegar beiðni berst frá ríki sem tekur þátt í Schengen-samstarfinu skulu lög þess ríkis gilda um rof fyrningarfrests, sbr. 2. mgr. sömu greinar. Pólland á aðild að nefndu samstarfi og gilda því lög þess lands um rof sakarfyrningar. Af hálfu ákæruvaldsins hafa verið lögð fram gögn um reglur pólskra refsilaga þar sem fram kemur að fyrningarfrestur rofnar og lengist um 10 ár við ákvörðun yfirvalda um að bera grunaðan mann sökum. Ákvörðun af því tagi lá í síðasta lagi fyrir í mars 2007 þegar lýst var eftir varnaraðila. Samkvæmt þessu stendur fyrning sakar ekki í vegi fyrir framsali. Að þessu gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur um framsal varnaraðila.

Þóknun skipaðs réttargæslumanns varnaraðila vegna meðferðar málsins í héraði og fyrir Hæstarétti greiðist úr ríkissjóði samkvæmt 2. mgr. 16. gr. laga nr. 13/1984 og ákveðst í einu lagi eins og í dómsorði greinir.

Dómsorð:

         Hinn kærði úrskurður er staðfestur um framsal varnaraðila, X.

            Þóknun skipaðs réttargæslumanns varnaraðila, Brynjólfs Eyvindssonar héraðsdómslögmanns, vegna meðferðar málsins í héraði og fyrir Hæstarétti, samtals 500.000 krónur, greiðist úr ríkissjóði.

 

Úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 11. maí 2012.

Með bréfi ríkissaksóknara 27. mars 2012, var vísað til Héraðsdóms Reykjavíkur kröfu varnaraðila um að úrskurðað yrði um það hvort skilyrði laga um framsal væru fyrir hendi vegna ákvörðunar innanríkisráðuneytisins 17. febrúar 2012, um að fallast á beiðni pólskra dómsmálayfirvalda um að framselja varnaraðila til Póllands. Er í þessu sambandi vísað til II. kafla laga um framsal sakamanna og aðra aðstoð í sakamálum nr. 13/1984 og 1. mgr. 2. gr. laga um meðferð sakamála nr. 88/2008. Af hálfu sóknaraðila er krafist staðfestingar á ákvörðun innanríkisráðuneytisins frá 17. febrúar 2012, um að framselja varnaraðila til Póllands.

Varnaraðili krefst þess að framsalskröfunni verði hafnað. Þá er krafist réttargæsluþóknunar úr ríkissjóði að mati dómsins.

I

Með bréfi pólska dómsmálaráðuneytisins 22. júlí 2011 barst innanríkis-ráðuneytinu framsalsbeiðni saksóknara í Póllandi frá 21. júní 2011. Samkvæmt beiðninni og gögnum er henni fylgdu var framsals varnaraðila beiðst vegna gruns um fíkniefnalagabrot.

1.Var varnaraðili í fyrsta lagi grunaður um að hafa á tímabilinu desember 2000 til janúar 2001 í Póllandi, ásamt A, keypt af B og síðar selt ótilgreindum einstaklingum, a.m.k. 800 g af amfetamíni og 1,2 kg af marihuana. Var háttsemin heimfærð undir 3. mgr. 56. gr. pólskra fíkniefnalaga frá 29. júlí 2005, sbr. 12. gr. pólskra hegningalaga.

2. Í öðru lagi var varnaraðili grunaður um að hafa á árinu 2001 flutt a.m.k. 70 g af amfetamíni og a.m.k. 80 g af kókaíni, frá Póllandi til Íslands, en fíkniefnin hafi hann keypt í Póllandi, í gegnum B af C, og síðar selt þau ótilgreindum einstaklingum á Íslandi. Var háttsemin heimfærð undir 3. mgr. 55. gr. og 3. mgr. 56. gr. pólskra fíkniefnalaga frá 29. júlí 2005, sbr. 2. mgr. 11. gr. og 12. gr. pólskra hegningalaga.

3. Í þriðja lagi var varnaraðili grunaður um að hafa í desember 2001 keypt a.m.k. 180 g af afmetamíni í gegnum B af C, sem hafi verið flutt til Íslands af D, og að hafa selt fíkniefnin ótilgreindum einstaklingum á Íslandi. Var háttsemin heimfærð undir 3. mgr. 56. gr. pólskra fíkniefnalaga frá 29. júlí 2005, sbr. 12. gr. pólskra hegningarlaga.

Grunur um brot varnaraðila er sagður byggður á fyrirliggjandi sönnunargögnum, fyrst og fremst á framburði nafngreinds sakbornings, eins og nánar er lýst í beiðninni. Tvö nafngreind vitni voru sögð styðja hvort sinn hluta framburðar hans. Þá segir í beiðninni að sök sé ekki fyrnd og að rannsókninni sé ekki lokið þar sem varnaraðili hafi leynst pólsku ákæruvaldi. Dómari hafi gefið út handtökuskipun á hendur varnaraðila 6. mars 2007, á þeim grundvelli að varnaraðili hafi leynst yfirvöldum, og að hann hafi verið eftirlýstur vegna málsins frá marsmánuði 2007.

Varnaraðila var kynnt framsalsbeiðnin hjá lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu 11. október 2011. Aðspurður kvaðst hann kannast við að framsalsbeiðnin ætti við hann en hafnaði framsali. Hann neitaði sök samkvæmt öllum þremur liðum framsalsbeiðninnar og kvað sakirnar ósannar og upplognar. Var varnaraðila kynnt efni 7. gr. laga nr. 13/1984 og lýsti hann persónulegum aðstæðum sínum hér á landi.

Ríkissaksóknari sendi innanríkisráðuneytinu gögn málsins ásamt álitsgerð varðandi lagaskilyrði framsals 21. desember 2011. Voru skilyrði framsals samkvæmt lögum nr. 13/1984 talin uppfyllt, að undanskildum hluta háttseminnar samkvæmt tveimur liðum framsalsbeiðninnar, eins og nánar er gerð grein fyrir í álitsgerðinni. Tekið er fram að samkvæmt 4. mgr. 3. gr. laganna sé framsal til meðferðar máls eða fullnustu refsingar fyrir fleiri verknaði heimilt þótt skilyrði samkvæmt 1.-3. mgr. 3. gr. séu aðeins uppfyllt að því er varðar einn verknað.

Tók innanríkisráðuneytið ákvörðun í málinu með bréfi 17. febrúar 2012. Niðurstaða ráðuneytisins var sú að persónulegar aðstæður varnaraðila vægu ekki nægilega þungt til að mannúðarsjónarmið 7. gr. laga nr. 13/1984 stæðu í vegi fyrir framsali. Ákvörðun ráðuneytisins var kynnt varnaraðila 7. mars sl. hjá lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu. Krafðist hann úrskurðar Héraðsdóms Reykjavíkur samdægurs.

Varnaraðili sætir farbanni vegna málsins til 22. maí nk. kl. 16:00.

II

Um skilyrði framsals samkvæmt I. og II. kafla laga nr. 13/1984 vísar sóknaraðili til þess að varnaraðili sé grunaður um að hafa brotið gegn pólskum fíkniefnalögum. Með ákvæði 42. og 43. gr. pólskra fíkniefnalaga frá 24. apríl 1997, sbr. 55. og 56. gr. núgildandi laga, hafi háttsemi varnaraðila skv. 1. tl. verið refsiverð á verknaðartíma. Samkvæmt 1. mgr. 3. gr. laga nr. 13/1984 sé framsal á manni aðeins heimilt ef verknaður eða sambærilegur verknaður geti varðað fangelsi í meira en 1 ár samkvæmt íslenskum lögum. Háttsemin sem lýst sé varðandi brot skv. 1. tl., sem varði kaup og sölu á 800 g. af amfetamíni og 1.200 g. af marihuana, myndi varða við 173. gr. a laga nr. 19/1940. Háttsemi skv. 2. og 3. tl., sem varði annars vegar kaup og sölu á 70 g. af amfetamíni og 80 g af kókaíni og hins vegar 180 g af amfetamíni myndi varða við 2. gr., sbr. 5. og 6. gr. laga nr. 65/1974, sbr. ákvæði reglugerðar nr. 233/2001. Brot samkvæmt lögum nr. 19/1940 varði allt að 12 ára fangelsi. Refsirammi hafi verið 10 ára fangelsi til 30. apríl 2001 þegar breytingalög nr. 32/2001 hafi tekið gildi. Brot gegn lögum nr. 65/1974 og reglugerð nr. 233/2001 varði fangelsi allt að 6 árum. Þar sem reglugerðin hafi tekið gildi 23. mars 2001 sé rétt að taka fram að fyrri reglugerð nr. 26/1986 hafi verið sambærileg að því er varði refsinæmi háttsemi, efni og refsiramma.

Háttsemi skv. 2. og 3. tl. feli í sér ætluð kaup á fíkniefnum í Póllandi og flutning þeirra til Íslands þar sem þau hafi verið seld ótilgreindum einstaklingum. Samkvæmt 2. gr. laga nr. 65/1974 sé varsla og meðferð ávana- og fíkniefna, sem talin séu upp í 6. gr. laganna, óheimil á íslensku forráðasvæði. Ekki sé hins vegar kveðið á um refsinæmi þess að selja efnin á yfirráðasvæði annars ríkis. Sá hluti verknaðar sem lýst sé í 2. og 3. tl. að selja efni ótilgreindum einstaklingum í öðru ríki sé því ekki refsiverður samkvæmt íslenskum lögum.

Með vísan til þessa teljist skilyrði 1. mgr. 3. gr. laga nr. 13/1984 uppfyllt, að því undanskildu að hið tvöfalda refsinæmi sé ekki fyrir hendi varðandi þann hluta háttseminnar sem taki til sölu efna í erlendu ríki.

Fyrir liggi handtökuskipun dómara og eftirlýsing vegna varnaraðila, sbr. skilyrði 2. mgr. 3. gr. laga nr. 13/1984. Þá séu uppfyllt skilyrði 8. gr. laganna. Í 102. gr. pólskra hegningarlaga sé kveðið á um að fyrningarfrestur rofni þegar málsmeðferð gegn viðkomandi hafi verið hafin. Af gögnum málsins verði ráðið að málsmeðferð hafi verið hafin fyrir marsmánuð 2007, er varnaraðili hafi verið eftirlýstur, þ.e. innan fyrningarfrests samkvæmt ákvæðum liða 2-a og 3 í 1. mgr. 101. gr. pólskra hegningarlaga. Teljist sök varnaraðila vegna háttseminnar ekki fyrnd, sbr. 9. gr. laga nr. 13/1984. Þá standi ákvæði 10. gr. og 12. gr. laganna ekki í vegi framsals. Samkvæmt þessu séu efnisskilyrði framsals uppfyllt að undanskildu hluta háttsemi samkvæmt 2. og 3. tl. Samkvæmt 4. mgr. 3. gr. laganna sé framsal til meðferðar máls eða fullnustu refsingar fyrir fleiri en einn verknað heimilt þótt skilyrði samkvæmt 1. - 3. mgr. 3. gr. séu aðeins uppfyllt að því er varði einn verknað.

III

Varnaraðili vísar til þess að hann hafi komið til Íslands í atvinnuleit ásamt barnsmóður sinni A sumarið 2000. Frá komu sinni til landsins hafi varnaraðili ávallt stundað vinnu og nú síðastliðin þrjú ár hjá [...], Reykjavík.  Hafi allir vinnuveitendur verið ánægðir með störf varnaraðila. Í dag búi varnaraðili í Reykjavík, ásamt eiginkonu og tvítugum syni.  Þá búi fyrrgreind A einnig á Íslandi ásamt tveimur börnum hennar og varnaraðila og séu börnin tólf og fimm ára. Eins og sakavottorð varnaraðila beri með sér þá hafi varnaraðili komist í kast við lögin hér á landi, en frá árinu 2008 hafi varnaraðili fetað hina beinu braut og ekki gerst brotlegur við íslensk lög eða reglur. 

Í allítarlegri skýrslu hjá lögreglu 20. september 2011 hafi varnaraðili lýst samskiptum sínum við pólsku lögregluna svo og samskipti hans við pólska glæpamenn. Þar hafi varnaraðili verið í hlutverki uppljóstrara fyrir lögregluna og orðið þess valdandi að nokkur sakamál hafi upplýst og glæpamenn verið handteknir. Þegar tekið hafi að hitna undir varnaraðila í Póllandi vegna uppljóstrana hans hafi varnaraðili ákveðið að flytja til Íslands ásamt barnsmóður sinni A. Bæði hafi það verið vegna hugsanlegra refsiaðgerða glæpamanna svo og einnig vegna framkomu einstakra lögreglumanna í garð varnaraðila. Ísland hafi orðið fyrir valinu þar sem þar hafi verið hægt að fá vinnu og einnig þar sem systir varnaraðila hafði búið á Íslandi um langt skeið. Þegar varnaraðili hafi yfirgefið Pólland hafi ekki nein sakamál verið í gangi gagnvart honum enda hafi varnaraðili ekki gerst brotlegur þar í landi. Það hafi komið varnaraðila í opna skjöldu þegar lögregla á Íslandi hafi haft samband við hann og tilkynnti honum að hann væri eftirlýstur af pólskum yfirvöldum. Varnaraðili kannist ekki við að hafa framið nokkur afbrot í Póllandi, sem væru óleyst og því hafi varnaraðili ekki talið sig vera að flýja réttvísina í Póllandi. Varnaraðili kannist þó við að hafa farið til Íslands m.a. til þess að losna við hótanir og hugsanlegar meiðingar af völdum tiltekinna lögreglumanna.

Í framsalsbeiðni pólskra yfirvalda séu tiltekin þrjú ætluð brot varnaraðila á pólskum hegningarlögum. Í fyrsta lagi fyrir að hafa á tímabilinu desember 2000 til janúar 2001 ásamt A keypt í Póllandi 800 gr. af amfetamíni og 1,2 kg. af marijuana af aðila að nafni B og síðar selt það ótilgreindum aðila.  Í öðru lagi fyrir að hafa á árinu 2001 keypt í Póllandi a.m.k. 70. gr. af amfetamíni og a.m.k. 80 gr. af kókaíni af C með milligöngu greinds B, flutt efnin til Íslands og selt þau þar ótilgreindum aðila. Í þriðja lagi að hafa keypt af sama aðila með sama millilið a.m.k. 180 gr. af amfetamíni og sem samlandi hans D hafi flutt til Íslands þar sem varnaraðili seldi efnið ótilteknum aðila. Í meðförum íslenskra stjórnvalda hafi tvö síðari tilvikin ekki verið talin refsinæm samkvæmt íslenskum lögum og stjórnvöld því samþykkt framsalsbeiðnina eingöngu á grundvelli ætlað brots varnaraðila samkvæmt fyrsta lið.

Varnaraðili neiti harðlega að hafa brotið af sér eins og lýst sé í fyrsta brotalið. Veki varnaraðili athygli á því að hann hafi yfirgefið Pólland sumarið 2000 og komið næst til Póllands í stutta heimsókn vorið 2001 vegna andláts móður hans. Síðan hafi varnaraðili ekki komið til Póllands. Samkvæmt þessu hafi varnaraðili ekki verið staddur í Póllandi þegar ætluð brot hafi átt sér stað. Þessu til viðbótar vilji varnaraðili vekja athygli varðandi meinta hlutdeild A sem tilgreind sé í brotalýsingu pólskra stjórnvalda. A hafi, frá því hún hafi flutt til Íslands, farið á hverju ári til Póllands. Er hún hafi heimsótt landið á árinu 2007 hafi hún verið handtekin og hún borin þessum sökum. Til að losna frá lögreglu hafi hún undir hótunum verið látin skrifa undir yfirlýsingu um sekt sína og varnaraðila. Þrátt fyrir þetta hafi hún ekki verið lögsótt af pólskum yfirvöldum og ekki hafi verið krafist framsals á henni, sem ætti að liggja beinast við í ljósi framsalskröfu á hendur varnaraðila.

Telji varnaraðili að áður getinn B hafi verið að reyna að koma sök á sig þar sem varnaraðili hafi unnið sem uppljóstrari lögreglunnar og aðilinn hafi vitað um það. Eins og að framan sé getið þá hafi varnaraðili ekki verið í felum frá pólskum yfirvöldum með dvöl sinni á Íslandi. Þegar A hafi verið handtekin hafi varnaraðili verið í sambandi við saksóknara í Póllandi og gefið upp heimilisfang sitt á Íslandi, jafnframt því sem varnaraðili hafi gefið upp nafn og pólskt heimilisfang föður varnaraðila. Það sé ekki fyrr en rétt tæpum ellefu árum frá því að varnaraðili hafi átt að hafa framið hinn meinta glæp að hann fái vitneskju frá lögreglunni á Íslandi um að hann sé eftirlýstur af pólskum yfirvöldum vegna þessa. Aldrei hafi borist boð eða tilkynningar frá pólskum yfirvöldum vegna þessara mála, sem séu tilefni framsalsbeiðninnar, þrátt fyrir að yfirvöldunum hafi mátt vera fullkunnugt um flutning varnaraðila til Íslands og þrátt fyrir að þeim hafi jafnframt átt að vera kunnugt um heimilisfang varnaraðila á Íslandi. Varnaraðili hafi verið í góðri trú er hann hafi yfirgefið Pólland að hann ætti þar engin óuppgerð mál. 

Ljóst megi vera að pólsk yfirvöld hafi á engan hátt staðið sig gagnvart varnaraðila hvað varði títtnefnt meint afbrot hans, sem varnaraðili hafi átt að hafa framið á tímabilinu frá desember árið 2000 til desember árið 2001. Sú skylda hvíli á pólskum sem og íslenskum yfirvöldum að lögsækja og dæma í sakamálum án ástæðulauss dráttar. Eins og gögnin í málinu frá yfirvöldum í Póllandi beri með sér þá sé ekki fyrr en í mars 2007, sem pólsk yfirvöld gefi út handtökuskipun og eftirlýsingu á varnaraðila. Þá hafi verið liðin tæp sjö ár frá fyrsta meinta broti varnaraðila.  Varnaraðili telji að pólsk stjórnvöld hafi með seinagangi sínum brotið gegn ákvæðum 1. mgr. 6. gr. Mannréttindasáttmála Evrópu, sem kveði á um að rétt sakborninga um opinbera málsmeðferð innan hæfilegs tíma. Bæði Ísland og Pólland hafi lögfest sáttmálann. Fram komi í greinargerð með lögfestingu sáttmálans, að við mat á því hvort ákvæði þetta hafi verið brotið, þá skuli horfa til þriggja þátta. Hversu flókið málið sé, hegðun aðila við meðferð málsins og hvernig dómstólar og stjórnvöld hafi staðið að meðferð málsins. Ljóst megi vera að hið meinta sakamál og ekkert í hegðun varnaraðila frá broti og þar til hann hafi fengið vitneskju um málið síðla árs 2011 geti talist ámælisvert. Hann sé til staðar á Íslandi allan tímann og hafi pólsk stjórnvöld haft upplýsingar um dvalarstað hans á Íslandi, a.m.k. frá árinu 2007. Megi af málavöxtum álykta að bæði stjórnvöld og dómstólar í Póllandi hafi á engan hátt staðið rétt að málum gagnvart varnaraðila. Pólsk stjórnvöld hafi því brotið á lögvörðum mannréttindum varnaraðila til réttlátrar málsmeðferðar og því beri með vísan til 7. gr. laga nr. 13/1984 að hafna framkominni framsalskröfu. 

Þá telji varnaraðili að héraðsdómi beri, þegar hann taki ákvörðun í málinu, að vega og meta hagsmuni pólskra yfirvalda af því að fá varnaraðila framseldan, annars vegar, og hins vegar hagsmuni varnaraðila, verði fallist á framsalskröfuna. Aðstæður varnaraðila séu þannig að hann eigi þrjú börn með tveimur konum, sem öll séu búsett hér á landi og greiði varnaraðili meðlög með tveim barnanna, sem séu fimm og tólf ára. Varnaraðili, sem hafi verið búsettur á Íslandi í rétt tæp tólf ár, stundi samviskusamlega sína vinnu og hafi ekki komist í kast við lögin síðastliðin fjögur ár.  Framsal nú myndi raska aðstæðum varnaraðila allverulega, sem og börnum og barnsmæðrum hans og hljóti það að vega þyngra en hagsmunir pólskra yfirvalda að fá varnaraðila framseldan vegna meints glæps sem á að hafa verið framinn fyrir tæpum tólf árum og varnaraðili hafi neitað að gangast við. Með vísan til þessa, svo og til meðalhófsreglu 12. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 beri að hafna framkominni framsalskröfu.

Til stuðnings kröfum sínum vísar varnaraðili til laga nr. 13/1984, 12. gr. laga nr. 37/1993 og til 1. mgr. 6. gr. Mannréttindasáttmála Evrópu.

IV

Í 1. gr. laga nr. 13/1984 um framsal sakamanna og aðra aðstoð í sakamálum kemur fram að þann sem í erlendu ríki er grunaður, ákærður eða dæmdur fyrir refsiverðan verknað sé heimilt að framselja samkvæmt lögunum. Samkvæmt 1. mgr. 3. gr. er framsal á manni aðeins heimilt ef verknaður eða sambærilegur verknaður getur varðað fangelsi í meira en 1 ár samkvæmt íslenskum lögum.

Svo sem að framan er rakið hafa pólsk yfirvöld krafist framsals á varnaraðila vegna ætlaðra fíkniefnabrota hans. Sú háttsemi varnaraðila sem honum er gefin að sök í heimalandi sínu myndi hér á landi varða við 173. gr. a laga nr. 19/1940 og 2. gr., sbr. 5. og 6. gr. laga nr. 65/1974. Við slíkum brotum liggur allt að 12 ára fangelsi og því fyrnist sök á 15 árum, sbr. 4. tl. 1. mgr. 81. gr. laga nr. 19/1940. Ákvæði 1. mgr. 3. gr. laga nr. 13/1984 girðir ekki fyrir framsal á varnaraðila.

Samkvæmt gögnum málsins var varnaraðili eftirlýstur í Póllandi í marsmánuði 2007 vegna brotanna sem sögð eru hafa átt sér stað á árunum 2000 og 2001. Samkvæmt því stendur fyrning sakar ekki í vegi fyrir framsali.

Innanríkisráðuneytið hefur í ákvörðun sinni frá 17. febrúar 2012 metið annars vegar hagsmuni pólskra yfirvalda af því að fá varnaraðila framseldan með tilliti til grófleika brotsins sem beiðnin er reist á og hversu langt er um liðið síðan það var framið og hins vegar hagsmuna varnaraðila af því að synjað verði um framsal. Verður ekki annað séð en að það mat hafi verið framkvæmt með réttum og málefnalegum hætti. Verður það mat ekki endurskoðað í máli þessu. Hefur dráttur á kröfu um framsal ekki áhrif á niðurstöðu dómsins.

Þegar allt framangreint er virt eru uppfyllt skilyrði um framsal á varnaraðila og er staðfest ákvörðun innanríkisráðherra 17. febrúar 2012 eins og nánar greinir í úrskurðarorði.

Með vísan til 2. mgr. 16. gr. laga nr. 13/1984 greiðist þóknun skipaðs réttargæslumanns varnaraðila úr ríkissjóði og með hliðsjón af umfangi málsins þykir þóknun réttargæslumanns, að teknu tilliti til virðisaukaskatts, hæfilega ákveðin 238.450 krónur.

Símon Sigvaldason héraðsdómari kveður upp þennan úrskurð.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð:

Ákvörðun innanríkisráðherra frá 17. febrúar 2012, um að framselja varnaraðila, X, kt. [...], til Póllands, er staðfest. 

Þóknun skipaðs réttargæslumanns varnaraðila, Brynjólfs Eyvindssonar héraðsdómslögmanns, 238.450 krónur, greiðist úr ríkissjóði.

 

                                                                                     .