Mánudaginn 6. janúar 2003.
Nr. 1/2003.	Lögreglustjórinn í Reykjavík (Egill Stephensen saksóknari) gegn X (Hilmar Ingimundarson hrl.)

 

Kærumál. Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991.    

X var gert að sæta gæsluvarðhaldi með vísan til a. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991.

Dómur Hæstaréttar.

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Markús Sigurbjörnsson, Árni Kolbeinsson og Garðar Gíslason.

Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 2. janúar 2003, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 30. desember 2002, þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi allt til mánudagsins 6. janúar 2003. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi.

Sóknaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdómara verði staðfestur.

Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur.

Dómsorð:

Hinn kærði úrskurður er staðfestur.

 

Úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 30. desember 2002.

                Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur krafist þess að X, kt. [...], [...], Reykjavík, með dvalarstað að [...], Reykjavík, verði á grundvelli a-liðar 1. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19,1991 gert að sæta gæsluvarðhaldi allt til mánudagsins 6. janúar nk. kl. 16.00.

                Í greinargerð lögreglustjóra kemur fram að lögreglan í Reykjavík rannsaki nú ætlaða tilraun kærða til manndráps eða hættulega líkamsárás.  Málsatvik séu þau að laust fyrir kl. 20.00 að kvöldi þriðjudagsins 24. desember sl. hafi lögreglan verið kvödd að heimili A að [...] hér í borg.  Þegar lögregla hafi komið á vettvang hafi A legið á gólfinu í stofu á heimili sínu og B verið að stumra yfir henni.  Kærði hafi setið í sófa í stofunni. A hafi verið með blæðandi áverka á síðu.  Við hlið hennar hafi verið kámug skæri sem í fyrstu hafi verið talið að notuð hafi verið til að veita henni áverkann.  Hins vegar bendi nú framburður kærða og vitna til þess að hnífur sem fundist hafi fyrir utan húsið hafi verið notaður við verknaðinn.

                Fram komi í skýrslu rannsóknarlögreglumanns sem rætt hafi við Eirík Guðmundsson, vakthafandi lækni á slysadeild, sem skoðað hafi A, að læknirinn hafi talið ástand A alvarlegt.  Hafi hann sagt áverkann bera merki þess að hending hafi ráðið að stungan hafi ekki orðið dýpri en hefði svo farið hefði stungan hæglega getað valdið bana.

Samkvæmt bráðabirgðalæknisvottorði Gunnars Gunnlaugssonar yfirlæknis, dags. 25. þ.m., hafi verið komið með A á bráðamóttöku Landspítala í Fossvogi kvöldið áður eftir að hún hafi verið stungin í vinstri holhönd.  Rannsókn hafi leitt í ljós brot á 7. rifi og hafi ofurlítið loft lekið út undir húð.

                Kærði hafi við yfirheyrslu hjá lögreglu borið við minnisleysi um atburði en sagst muna eftir að hafa annað hvort dregið hníf úr sári A eða haldið á blóð­ugum hníf, sbr. síðustu skýrslu sem tekin hafi verið af honum í dag.  B hafi borið hjá lögreglu að hún hafi verið í átökum við A og hafi beðið kærða að hjálpa sér.  Stuttu síðar hafi A hnigið niður og hafi hún þá séð hvar kærði stóð með blóðugan hníf í hendi og hafi hann beðið hana að losa sig við hnífinn og hafi hún hent honum fram af svölum íbúðarinnar.

Með úrskurði héraðsdóms þann 25. desember sl. hafi kærða verið gert að sæta gæsluvarðhaldi til dagsins í dag með vísan til a- liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19, 1991. Rannsókn máls hafi verið haldið áfram frá því atvikið átti sér stað. Enn eigi þó eftir að yfirheyra C sem ekki hafi tekist að hafa upp á, þrátt fyrir ítrekaða leit lögreglu, en vitni málsins og kærði segist ekki viss um hvort hann var í íbúðinni er þetta hafi gerst.  Ennfremur sé ljóst að yfirheyra þarf vitni frekar.  Þá eigi tæknideild embættisins eftir að vinna úr þeim þætti rannsóknarinnar sem að henni snúi, þar á meðal fingrafararannsókn.  Ennfremur hafi verið ákveðið að fram fari DNA rannsókn á blóði á fatnaði kærða, hníf og skærum, en Gunnlaugur Geirsson réttarmeinafræðingur, sé í stuttu fríi um þessar mundir og hafi því ekki verið unnt að koma þeirri rannsókn af stað.  Loks megi nefna að enn sé beðið ítarlegra læknisvottorðs en þess er fyrir liggi í málinu.

                Kærði liggi undir rökstuddum grun um að hafa gert tilraun til að svipta A lífi að kvöldi þriðjudagsins 24. desember sl.  Brot kærða kunni að varða við 211. gr., sbr. 20. gr., eða við 2. mgr. 218. gr., almennra hegningarlaga nr. 19,1940 og geti brot hans varðað allt að ævilöngu fangelsi.  Mál þetta varði mjög alvarlegt sakarefni og verði með tilliti til alvarleika brotsins að telja brýna nauðsyn til þess að kærði sæti áfram gæsluvarðhaldi enda verði að telja að ríkir almannahagsmunir standi til þess.   

                Við munnlega reifun kröfunnar benti fulltrúi lögreglustjóra á að kröfu um gæsluvarðhald hinn 25. þ.m. hefði hvað tímalengd varðar verið mjög í hóf stillt og hefði tíminn ekki dugað til að ljúka framangreindum þáttum rannsóknarinnar, en kapp væri lagt á að hraða henni. Lagði fulltrúin áherslu á að enn væri ýmislegt óljóst um málsatvik og misræmi hefði komið upp í framburði aðila, virtist sem kærði og vitnið Kristjana hefðu í upphafi gert tilraun til að afvegaleiða lögreglu.

                Um lagarök er vísað til þess að lögreglan í Reykjavík rannsaki ætlað brot kærða sem talið sé geta varða við 211. gr., sbr. 20. gr., eða við 2. mgr. 218. gr., almennra hegningarlaga nr. 19, 1940.  Með vísan til framanritaðs, framlagðra gagna og a- liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19,1991 um meðferð opinberra mála sé þess krafist að krafan nái fram að ganga.

                Af hálfu kærða er kröfunni mótmælt og var sú afstaða rökstudd af verjanda hans. Gagnrýndi verjandi að lögregla hefði ekki þegar sama kvöld haft hendur í hári vitnisins C sem talinn er hafa verið í íbúðinni áður en atburðurinn átti sér stað. Mótmælti hann því að ósamræmi væri í framburði kærða. Einnig mótmælti verjandi því að kærði hefði reynt að afvegaleiða lögreglu. Þá væri ekki forsenda til að framlengja gæsluvarðhald vegna DNA rannsóknar. Kvað hann rök lögreglu fyrir framlengingu gæsluvarðhalds vísa til alvarleika brotsins, en það væri ekki grundvöllur til að úrskurða gæsluvarðhald samkvæmt a. lið 1. mgr. 103. gr. almennra hegningarlaga eins og krafist væri.

          Komin er fram rökstuddur grunur um að kærði sé sekur um alvarlega líkamsárás með hættulegu vopni sem varðað getur við 2. mgr. 218. gr. eða jafvel við 211. gr., sbr. 20. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, hámarks refsing samkvæmt fyrrgreinda ákvæðinu er 16 ára fangelsi en ævilangt fangelsi samkvæmt því síðara.  Kærði var úrskurðaður í gæsluvarðhald 25. þ.m. vegna frumrannsóknar málsins. Ljóst er af rökum fulltrúa lögreglustjórans í Reykjavík og þeim rannsóknargögnum sem lögð hafa verið fyrir dómara, að rannsókn er enn á frumstigi, ekki er lokið við að yfirheyra þýðingarmikið vitni og innbyrðis misræmi er í framburði vitna og kærða. Kærði ber fyrir sig minnisleysi að hluta um atburðinn. Enn er óljóst hvort fleiri hafa komið að atburðarásinni, og hvenær eftir atburðinn lögregla og sjúkralið var kallað til. Með vísan til þessa og alls þess sem að framan er rakið, er fallist á það með fulltrúa lögreglustjóra að nauðsynlegt sé, m.a. vegna þess hversu alvarlegt hið meinta brot er, að kærði sæti áfram gæsluvarðhaldi, enda gæti hann ella hugsanlega torveldað rannsókn málsins, svo sem með því að hafa áhrif á vitni eða hugsanlega samseka eða skjóta undan sönnunargögnum.

           Er því fallist á kröfu lögreglustjóra og skal kærði sæta gæsluvarðhaldi eins og krafist er með heimild í a-lið 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991, allt til mánudagsins 6. janúar nk. kl. 16.00

Hjördís Hákonardóttir héraðsdómari kvað upp úrskurðinn.

Úrskurðarorð:

                Kærði, X, kt. [...], [...], Reykjavík, með dvalarstað að [...], Reykjavík, skal sæta gæsluvarðhaldi allt til mánudagsins 6. janúar nk. kl. 16.00.