Fimmtudaginn 5. júní 2008.
Nr. 339/2007.	A. Karlsson ehf. (Heimir Örn Herbertsson hrl.) gegn Söndru Hjálmarsdóttur (Guðmundur B. Ólafsson hrl.)

 

Vinnusamningur. Uppsögn. Orlof. Trúnaðarskylda.

S, sem hóf störf hjá AK ehf. á árinu 2004 og gegndi starfi sölustjóra, sagði upp starfi sínu hjá félaginu 2. maí 2006. Þann 4. júlí sama ár gerði AK ehf. starfslokasamning við S þar sem kveðið var á um að félagið óskaði ekki eftir frekari vinnuframlagi S það sem eftir lifði af þriggja mánaða uppsagnarfresti að öðru leyti en til ráðgjafar um einstök verkefni. Með bréfi AK ehf. 24. júlí 2006 tilkynnti félagið að það myndi ekki inna af hendi frekari greiðslu til S þar sem einsýnt væri að hún hefði ráðið sig til starfa hjá samkeppnisaðila félagsins F ehf. Hélt AK ehf. því fram að S hefði unnið við að koma á tengslum milli þess fyrirtækis og viðskiptavina AK ehf. og því brotið við sig trúnað. Deilt var um hvort AK ehf. bæri að greiða S laun í uppsagnarfresti auk orlofs. Í dómi Hæstaréttar kom fram að S hefði fyrst þegið laun frá F ehf. eftir að ráðningarsambandi hennar við AK ehf. lauk. Sú trúnaðarskylda sem hvíldi á S á uppsagnarfresti fól ekki í sér bann við að S leitaði sér að starfi, jafnvel hjá samkeppnisaðila, enda var ekki samið sérstaklega um að S réði sig ekki til fyrirtækis í samkeppni við AK ehf. Þá var ekki talið sýnt fram á að S hefði búið yfir sérstakri vitneskju um reksturinn sem teldist til atvinnuleyndarmála í skilningi 2. mgr. 13. gr. laga nr. 57/2005. Þótti jafnframt ósönnuð sú fullyrðing AK ehf. að S hefði eytt tölvugögnum úr tölvu þeirri er S hafði afnot af í starfi sínu. Voru kröfur S samkvæmt þessu því teknar til greina. 

 

Dómur Hæstaréttar.

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Ingibjörg Benediktsdóttir og Ólafur Börkur Þorvaldsson.

Áfrýjandi skaut málinu til Hæstaréttar 26. júní 2007. Hann krefst aðallega sýknu af kröfu stefndu, en til vara að hún verði lækkuð. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og fyrir Hæstarétti.

Stefnda krefst staðfestingar héraðsdóms og málskostnaðar fyrir Hæstarétti.

I.

Málavextir eru í stuttu máli þeir að áfrýjandi er einkahlutafélag sem rekur starfsemi á sviði heildverslunar meðal annars með lækningavörur og eldhúsvörur. Stefnda, sem er hjúkrunarfræðingur að mennt, mun hafa ráðið sig til starfa hjá áfrýjanda á árinu 2004 og starfaði hjá honum til 4. júlí 2006. Sinnti hún störfum sölustjóra. Skipulagsbreytingar urðu hjá áfrýjanda á vormánuðum 2006 en í apríl það ár var forstjóra áfrýjanda sagt upp störfum og nýr ráðinn. Í kjölfarið sögðu margir starfsmanna áfrýjanda upp störfum, þar á meðal stefnda 2. maí 2006. Fastus ehf. var stofnað í sama mánuði og mun meðal annars hafa stefnt að viðskiptum með sambærilegar vörur og áfrýjandi. Framkvæmdastjóri þess fyrirtækis hafði um það bil tíu árum áður verið framkvæmdastjóri hjá áfrýjanda. Áfrýjandi gerði starfslokasamning við stefndu 4. júlí 2006 og er hann tekinn orðrétt upp í hinum áfrýjaða dómi. Þar var meðal annars kveðið á um að áfrýjandi óskaði ekki eftir vinnuframlagi hennar það sem eftir lifði af þriggja mánaða uppsagnarfresti að öðru leyti en til ráðgjafar um einstök verkefni. Skyldi stefnda fá greidd laun og orlof í uppsagnarfresti auk tilgreindra aukagreiðslna. Áfrýjandi gerði einnig sambærilega starfslokasamninga við fleiri starfsmenn er sögðu upp störfum um svipað leyti. Hinn 5. júlí 2006 birtist frétt í Viðskiptablaðinu þar sem haft er eftir framkvæmdastjóra Fastus ehf. að félagið yrði í samkeppni við áfrýjanda. Tveir fyrrum starfsmenn áfrýjanda hefðu þegar hafið störf hjá hinu nýja félagi og hefði það ráðið til starfa 15 af þeim 20 starfsmönnum sem hætt hefðu hjá áfrýjanda þá um vorið. Með bréfi 24. júlí 2006 tilkynnti áfrýjandi að hann myndi ekki inna af hendi frekari greiðslu til stefndu vegna þess að einsýnt væri að hún hefði ráðið sig til starfa hjá Fastus ehf. og unnið við að koma á tengslum milli þess fyrirtækis og viðskiptavina áfrýjanda. Stefnda kveðst hins vegar ekki hafa hafið þar störf fyrr en að liðnum uppsagnarfresti, eða 1. september 2006. Bréf milli málsaðila og framburður aðila og vitna eru rakin í héraðsdómi.

Stefnda reisir dómkröfu sína á því að hún hafi sinnt starfsskyldum sínum gagnvart áfrýjanda sem beri að greiða henni laun í uppsagnarfresti samkvæmt starfslokasamningi. Málsástæður og lagarök stefndu eru nánar rakin í héraðsdómi og er dómkrafa hennar sundurliðuð þar.

Áfrýjandi reisir dómkröfu sína einkum á því að sannað sé að stefnda hafi brotið trúnaðarskyldur gagnvart sér. Verði ekki talið að áfrýjandi hafi fært sönnur á þessa staðhæfingu sé rétt, eins og atvikum máls sé háttað, að slaka á sönnunarbyrðinni eða leggja hana á stefndu. Áfrýjandi vísar einnig til 2. mgr. 13. gr. laga nr. 57/2005 um eftirlit með óréttmætum viðskiptaháttum og gagnsæi markaðarins þar sem stefnda hafi haft  vitneskju um  atvinnuleyndarmál áfrýjanda. Hann heldur því jafnframt fram að stefnda hafi eytt tölvugögnum áfrýjanda. Byggir áfrýjandi á reglum samningaréttar um brostnar forsendur og ákvæðum 30. gr. og 33. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Áfrýjandi hefur uppi gagnkröfu til skuldajafnaðar vegna tjóns sem hann kveðst hafa orðið fyrir við að missa viðskipti við birgja og viðskiptavild. Áfrýjandi vísar einnig til 25. gr. hjúalaga nr. 22/1928. Þá mótmælir hann sérstaklega kröfu stefndu um greiðslu orlofs og upphafstíma dráttarvaxta.

II.

Eins og að framan er rakið gerði áfrýjandi starfslokasamninga við marga starfsmenn sína á svipuðum tíma, þrátt fyrir að hann teldi sig þá hafa vitneskju um ætluð trúnaðarbrot starfsmanna, en aðspurð um þetta sagði framkvæmdastjóri áfrýjanda fyrir dómi: „Já, já. Það var auðvitað ástæðan fyrir því að við ákváðum þarna 19. júní að taka bara og losa okkur við það fólk ef við getum sagt það þannig vegna þess að það var alveg augljóst og af samtölum mínum við birgja m.a., fékk mörg samtöl frá birgjum þar sem þau voru að vinna á móti okkur ...“ Þá er meðal gagna málsins staðgreiðsluyfirlit frá Ríkisskattstjóra er sýnir að stefnda þáði fyrst laun frá Fastus ehf. eftir að ráðningarsambandi hennar við áfrýjanda lauk.

Meðan á uppsagnarfresti stóð bar stefnda sömu trúnaðarskyldur við áfrýjanda og með sama hætti og væri hún í starfi. Þær skyldur fólu þó ekki í sér bann við að stefnda leitaði sér eftir starfi, jafnvel hjá samkeppnisaðila áfrýjanda, enda var ekki sérstaklega um það samið að hún réði sig ekki til fyrirtækis í samkeppni við áfrýjanda að liðnum uppsagnarfresti.

Við mat á því hvort um brot á 2. mgr. 13. gr. laga nr. 57/2005  sé að ræða verður meðal annars að líta til þess hversu almenns eðlis viðkomandi upplýsingar eru, á hve margra vitorði þær eru og hversu auðvelt er fyrir utanaðkomandi mann að afla sér þeirra. Fram er komið að ýmsar upplýsingar um vörur áfrýjanda hafi verið aðgengilegar á heimasíðu hans. Ekki hefur verið sýnt fram á að stefnda hafi búið yfir vitneskju um reksturinn sem teljist til atvinnuleyndarmála. Til sönnunar fullyrðingum sínum um að stefnda hafi eytt gögnum úr tölvu sem hún hafði afnot af í starfi sínu hefur áfrýjandi einungis vísað til undirritaðrar yfirlýsingar og skýrslu starfsmanns tölvufyrirtækisins Parlogis ehf. fyrir dómi en það mun vera í eigu sama fyrirtækis og áfrýjandi. Fallist er á með héraðsdómi að ósannað sé að stefnda hafi eytt slíkum gögnum. Samkvæmt öllu framanrituðu er hvorki í ljós leitt að stefnda hafi skýrt frá upplýsingum sem hún var bundin trúnaði um gagnvart áfrýjanda né brugðist öðrum trúnaðarskyldum sínum við áfrýjanda þannig að honum hafi verið heimilt að stöðva launagreiðslur til hennar.

Framkomin andmæli áfrýjanda við greiðslu lögbundins orlofs sem kveðið er á um í umræddum starfslokasamningi eru engum haldbærum rökum studd. Því verður hvorki á þau fallist né andmæli áfrýjanda við upphafstíma dráttarvaxta sem miðast við umsamda gjalddaga samkvæmt samningnum.

Samkvæmt öllu framansögðu verður hinn áfrýjaði dómur staðfestur.

Áfrýjanda verður gert að greiða stefndu málskostnað fyrir Hæstarétti eins og í dómsorði greinir.

Dómsorð:

Héraðsdómur skal vera óraskaður.

Áfrýjandi, A. Karlsson ehf., greiði stefndu, Söndru Hjálmarsdóttur, 100.000 krónur í málskostnað fyrir Hæstarétti.

 

Dómur Héraðsdóms Reykjavíkur 5. júní 2007.

 

             Mál þetta, sem dómtekið var 8. maí 2007, er höfðað fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur af Söndru Hjálmarsdóttur, kt. 190674-5769, Krókavaði 10, Reykjavík, á hendur A. Karlssyni ehf., kt. 670976-0179, Brautarholti 28, Reykjavík, með stefnu sem birt var 24. október 2006.

             Dómkröfur stefnanda eru að stefndi greiði honum 1.085.128 krónur ásamt dráttarvöxtum samkvæmt III. kafla vaxtalaga nr. 38/2001, af 454.414 krónum frá 1. ágúst 2006 til 1. september 2006 og frá þeim degi af 1.085.128 krónum til greiðsludags.  Krafist er að dæmt verði að dráttarvextir skuli leggjast við höfuðstól á tólf mánaða fresti, í fyrsta sinn 24. júlí 2007 en síðan árlega þann dag.  Þá er krafist málskostnaðar samkvæmt mati dómsins.

Dómkröfur stefnda eru að hann verði sýknaður af öllum kröfum stefnanda og að stefnandi verði dæmdur til að greiða félaginu málskostnað að skaðlausu.

 

Stefnandi greinir frá málavöxtum á þann veg að hún hafi starfað sem sölustjóri lækningatækjadeildar hjá stefnda.   Mánaðarlaun hafi verið samkvæmt launaseðlum 400.000 kr. auk bifreiðarhlunninda að fjárhæð 50.414 kr.  Þá hafi aðilar samið um að stefndi greiddi einnig símakostnað stefnanda á uppsagnarfresti eða 4.000 kr. á mánuði.

             Sagt er frá því að stefnandi hafi sagt um störfum hjá stefnda 2 maí 2006 vegna fyrirhugaðra breytinga í rekstri og uppsagnar framkvæmdarstjóra félagsins.  Starfslokasamningur hefði verið gerður við stefnanda 4. júlí 2006 þar sem ekki hefði verið óskað eftir frekara vinnuframlagi stefnanda á uppsagnarfresti.  Samkvæmt starfslokasamningi hafi stefndi skuldbundið sig til að greiða laun á uppsagnarfresti eða til loka ágúst 2006 auk orlofs.

             Greint er frá því að stefnandi hafi fengið greidd laun vegna júní 2006 samkvæmt starfslokasamningi en hinn 24. júlí 2006 hafi henni verið sent eftirfarandi bréf:

 

Til LEX hafa leitað fyrirsvarsmenn A. Karlssonar ehf.  Fyrir liggur að þér hafið, ásamt nokkrum öðrum starfsmönnum A. Karlssonar ehf., sagt upp störfum hjá félaginu.

Umbjóðandi minn telur að þér hafið brotið gegn skyldum yðar gagnvart félaginu, meðal annars trúnaðarskyldum, sbr. og 13. laga um eftirlit með óréttmætum viðskiptaháttum og gagnsæi markaðarins.  Felast brotin meðal annars í þátttöku yðar í samkeppni við umbjóðanda minn á uppsagnafresti.  Umbjóðandi minn telur einsýnt að þér hafið ráðið yður til starfa hjá Fastus ehf., sbr. yfirlýsingu stjórnarformanns félagsins á opinberum vettvangi.  Þá hafa vitni greint umbjóðaanda mínum frá þessum aðgerðum yðar.  Ljóst er að háttsemi yðar og nokkurra annarra fyrrverandi starfsmanna umbjóðanda míns, sem áður hefur verið rakin, er til þess fallin að valda félaginu verulegu tjóni.  Umbjóðandi minn getur ekki fellt sig við að þér þiggið laun frá félaginu meðan þér starfið við það að ná með ótilhlýðilegum hætti birgjum og viðskiptavinum umbjóðanda míns.

Með hliðsjón af framangreindu hefur umbjóðandi minn tekið þá ákvörðun að greiða yður ekki frekari laun í uppsagnarfresti.  Kemur því hvorki til greiðslu launa næstu mánaðamót né eftir það tímamark.  Áunnið orlof verður innt af hendi.  Samhliða því að tilkynna yður framangreint er enn á ný skorað á yður að láta af aðgerðum yðar sem eru til þess fallnar að skaða hagsmuni umbjóðanda míns.  Af hálfu umbjóðanda míns er ítrekaður áskilnaður um frekari aðgerðir.

 

Af hálfu stefnanda segir að ásakanir sem komu fram í framangreindu bréfi lögmanns stefnda hafi verið tilhæfulausar og hafi því verið svarað með bréfi, dagsettu 31. júlí 2006, þar sem ásökunum lögmanns stefnda var vísað á bug, en stefndi hafi hins vegar hvorki svarað bréfinu né greitt laun vegna júlí og ágúst 2006.  Áunnið orlof vegna fyrra orlofsárs hafi verið greitt í lok ágúst en ekki hafi verið greidd orlofslaun vegna maí 2006 til og með ágúst 2006.  Stefnandi hafi síðan hafði störf hjá nýjum vinnuveitanda, Fastus ehf., í byrjun september 2006.

 

Af hálfu stefnda er aðdraganda þessa máls lýst á þann veg að félagið, sem er einkahlutafélag, reki starfsemi á sviði heildverslunar með lækningavörur, eldhúsvörur o.fl.  Stefnandi hafi ráðið sig til starfs hjá stefnda á árinu 2002 og starfað hjá því til 4. júlí 2006.  Stefnandi hafi sinnt störfum sölustjóra hjá stefnda.

Þá segir að verulegar breytingar hafi orðið á starfsmannahaldi félagsins í maí 2006.  Meirihluti lykilstarfsmanna félagsins hafi sagt upp störfum nánast á sama tíma.  Þar á meðal stefnandi, en hún hafi sagt upp 2. maí 2006.  Starfslokasamningur hafi verið gerður við stefnanda 4. júlí 2006, sbr. dskj. nr. 3.  Þar komi fram að ekki væri óskað eftir starfsframlagi stefnanda frá 4. júlí 2006 að öðru leyti en til ráðgjafar um einstök verkefni.  Samið hefði verið um að félagið greiddi stefnanda laun í uppsagnarfresti í þrjá mánuði eftir starfslok hennar, „þ.e. fyrir júní til ágúst 2006“.  Fengi hann greidd laun annars staðar en frá félaginu skyldu þau dragast frá launagreiðslum í uppsagnarfresti.

Greint er frá því að bæði fyrir og eftir starfslok stefnanda og fleiri lykilstarfsmanna hafi farið að bera á því að birgjar, sem höfðu átt viðskipti við félagið, hættu sem viðskiptavinir hjá því.  Á annan tug birgja hefðu hætt viðskiptum við félagið á þessum tíma og flestir þeirra hafið viðskipti við Fastus ehf.  Fastus ehf. hafi hins vegar verið stofnað um það leyti sem stefnandi og aðrir lykilstarfsmenn hættu störfum hjá stefnda, A. Karlssyni ehf.  Samþykktir Fastus ehf. væru dags. 11. maí 2006, sbr. dskj. nr. 10.

Vísað er til þess að forsvarsmenn stefnda hafi vitað að fyrrum starfsmenn félagsins, þar á meðal stefnandi, hefðu leitað eftir að ná til Fastus ehf. birgjum, sem höfðu verið í áralöngum viðskiptum við stefnda.  Stefnandi hefði þannig brotið skyldur sínar gagnvart stefnda og valdið stefnda tjóni.  Ekki hafi farið saman að stefnandi þægi laun hjá stefnda á sama tíma og hann freistaði þess að ná til sín viðskiptum við aðila, sem voru í viðskiptum við stefnda.

 

Stefnandi byggir á því að aðilar hafi gert samning hinn 4. júlí 2006 um starfslok sín hjá stefnda.  Þar komi fram að vinnuframlagi stefnanda á uppsagnarfresti væri hafnað en stefndi skuldbindi sig til að greiða laun til loka uppsagnarfrests hinn 31. ágúst 2006.  Stefndi hefði ekki staðið við starfslokasamninginn.  Í þessu sambandi er vísað til bréfs lögmanns stefnda til stefnanda, dags. 24. júlí 2006, sem áður var greint frá.

Stefnandi hafnar því að ávirðingar þær, sem fram koma í bréfinu frá 24. júlí 2006, eigi við rök að styðjast.  Stefnandi hafi ekki starfað fyrir annan aðila á uppsagnarfresti.

             Stefnandi vísar til þess að hún eigi rétt á því að ráða sig til starfa hjá nýjum vinnuveitanda og hefja þar störf eftir að uppsagnarfresti lýkur hjá fyrri vinnuveitanda, hvort sem um samkeppnisaðila væri að ræða eða ekki.  Engin ákvæði í ráðningarsamningi hennar við stefnda kveði á um samkeppnisbann eftir starfslok.

          Kröfu sína sundurliðar stefnandi þannig:

 

        Mánaðarlaun vegna júlí 2006                                                                           400.000 kr.

        Mánaðarlaun vegna ágúst 2006                                                                      400.000 kr.

        Bifreiðahlunnindi v/júlí 2006                                                                              50.414 kr.

        Bifreiðahlunnindi v/ágúst 2006                                                                         50.414 kr.

        Orlof vegna maí,júlí og ágúst 2006                                                                  176.300 kr.

        Símakostnaður vegna júlí og ágúst 2006(2mán x kr.4.000)                              8.000 kr.

                                                                Höfuðstóll                                            1.085.128 kr.

 

Stefndi byggir á því að stefnandi hafi brotið trúnaðarskyldur gagnvart félaginu.  Stefnda hefði því verið heimilt að stöðva launagreiðslur til stefnanda.  Stefndi vísar til ákvæða 2. mgr. 13. gr. laga um eftirlit með óréttmætum viðskiptaháttum og gagnsæi markaðarins nr. 57/2005 í þessu sambandi.

Þá reisir stefndi kröfur sínar á því að stefnandi hafi brotið á félaginu með meðferð sinni á tölvupósti í eigu félagsins.

Stefndi byggir á því að stefnandi hafi með hátterni sínu valdið stefnda verulegu fjárhagstjóni.  Gagnkrafa væri gerð á hendur stefnanda til skuldajafnaðar sem nemi heildarfjárhæð dómkröfu stefnanda samkvæmt 28. gr. laga um meðferð einkamála nr. 91/1991.

Byggt er á því að stefnandi hafi ráðið sig til Fastus ehf. á meðan á uppsagnarfresti hans stóð.  Vísað er til yfirlýsingar stjórnarmanns Fastus ehf. í viðtali við Viðskiptablaðið 5. júlí 2006.  Þá er byggt á því að ákvæði 30. gr. og 33. gr. laga nr. 7/1936 leiði til þess að sýkna beri stefnda af öllum kröfum stefnanda.

 

Stefnandi gaf skýrslu fyrir rétti.  Hún sagði m.a. að hún hefði hafi störf hjá stefnda í nóvember 2003.  Hafi hún starfað sem sölustjóri í lækningartækjadeild.  Starfið hafi falist í sölustjórn yfir hjúkrunar- og hjálpartækjum.  Hafi hún séð um að markaðssetja og selja og vera ráðgefandi.  Hún kvaðst vera hjúkrunarfræðingur að mennt.

Stefnandi var beðin um að lýsa aðdraganda að starfslokum hennar hjá stefnda.  Kvaðst hún hafi verið erlendis í apríl þegar hún hringt var í hana og henni sagt að Haraldi Gunnarsyni framkvæmdastjóra hefði verið sagt upp störfum.  Er hún kom heim hafi nýr framkvæmdastjóri eða forstjóri, Linda, verið tekin við, en Haraldur verið að ganga frá málum sínum.  Andrúmsloftið hefði verið mjög erfitt, tilfinningalegt rót á öllum.  Þetta hefði verið mikið áfall.  Haraldur hefði að hennar mati haldið starfsfólkinu saman.  Fólkinu hefði verið tilkynnt að Besta og A. Karlsson yrðu sameinuð.  Linda hefði rætt við hana, reyndar við allt starfsfólkið, og sagt, að starfsfólkið yrði gefa henni tækifæri til að sanna sig.

             Stefnanda kvað sér ekki hafa litist á umrædda sameiningu og látið það fljótlega í ljós.  Hún kvaðst ekki hafa verið sátt við þessa framkvæmd.  Hafi hún rætt við eiginmann sinn og ákveðið að segja upp nokkrum dögum seinna, en verið ákveðin að vinna út uppsagnarfrestinn.  Hafi hún sagt Lindu að hún gerði ráð fyrir að klára uppsagnarfrest sinn.  Hún hefði verið í stórum verkefnum og haft mikinn metnað til að ljúka þeim og ekki talið sér fært að hlaupa frá þeim.

             Eftir að hún sagði upp störfum hjá stefnda hinn 2. maí 2006, kvað stefnandi erfiðan tíma hafa byrjað hjá sér.  Fólk hafi verið áttavillt.  Fleiri starfsmenn hefðu sagt upp störfum og fólk uggandi um stöðu sína, enda þótt Linda hefði sagt, að ekki yrði um uppsagnir að ræða þó að umrædd sameining yrði að veruleika.  Hún kvaðst þó hafa tjáð Lindu að hún hefði ekki áhuga á að vera þarna lengur.  Hún hefði á tilfinningunni að hún væri ekki metin að verðleikum.

             Í lok maí kvaðst stefnandi hafa verið að vinna að verkefnum sínum fyrir stefnda.  Hún hafi fyrir löngu verið búin að ákveða að fara með fjölskyldunni til útlanda í sumarfrí.  Hafi hún farið út um miðjan júní.  Hún hafi sett Huldu, starfsmann, sem vann mest með henni, og Guðmund, nýjan yfirmann sinn, inn í öll mál sem hún var að vinna að.  Er hún síðan komið til baka 30. júní hafi enginn af hennar samstarfsmönnum verið á staðnum.  Hafi henni fundist það mjög óþægilegt.  Hafi hún ekki vitað af því að lykilmenn fyrirtækisins, samstarfsmenn hennar, voru farnir út úr fyrirtækinu.  Hún hefði átt mörg samtöl við Guðmund Hreiðarsson, þegar hún var erlendis, og hafi hann ekki sagt henni frá því.  Þegar hún kom til baka hafi enginn yfirmaður verið á staðnum, hvorki Linda né Guðmundur.  Hafi það verið mjög óþægileg fyrir hana.  Hafi hún þá óskað eftir starfslokum.  Hún hefði ekki getað hugsað sér að verða ein eftir þegar allir lykilstarfsmenn voru farnir.  Þar fyrir utan hefði Hulda, samstarfskona hennar, farið í sumarfrí, þannig að enginn gat í rauninni sagt henni hvernig staðan var.

Stefnandi kvaðst hafa mætt á föstudegi.  Þá hafi enginn verið þar, utan kona frá IMG ráðgjöfum, sem hafi beðið hana um að ljúka ákveðnum málum og sagt henni að fara síðan í sumarfrí og að Linda myndi ræða við hana á mánudaginn.  Er hún mætti næsta mánudag, hafi hún rætt við Lindu.  Linda hefði þá sagt henni að hún hefði ákveðið að láta hana fara.  Þá hefði hún hitt stúlku, sem tók við hluta af verksviði henni, og verið með henni í tvo tíma og farið með henni yfir málin.  Næsta dag hafi hún mætt og gengið frá starfslokasamningi og skilað öllum gögnum.

Spurt var, hvort haft hefði verið samband við hana frá fyrirtækinu, eftir að hún hætti störfum hjá stefnda, eða hvort hún hefði aðstoðað fyrirtækið eftir það?  Stefnandi sagði að svo hefði verið.  Hulda hefði hringt til hennar nokkrum sinnum og hefði hún svarað henni.  Hafi hún hringt til hennar í júlí, í ágúst og, eftir að hún hóf störf annars staðar, í september.  Hún hefði veitt Huldu allar upplýsingar sem hún gat.

Þegar hún hætti störfum hjá stefnda, kvaðst stefnandi ekki hafa verið ákveðin, hvað hún færi að gera.  Það, sem hún hefði verið að skoða og tjáð Lindu, var að hún hefði rætt við Vistor, heilsugæslustöðina í Árbæ, tvær deildir á Landspítalanum og Fastus ehf.  Hefði hún verið að skoða þetta.  Hún kvaðst hafa ákveðið að fara til Fastus ehf. í ágúst.

Vísað var til viðtals við Jón Garðar í Viðskiptablaðinu 5. júlí 2006 þar sem hann segir, að hann hafi gert samning við fimmtán manns um að hefja störf hjá félaginu um haustið, og spurt var, hvort stefnandi væri ein af þeim?  Stefnandi sagði að svo væri ekki.  Hún hefði ekki verið búin að taka neina ákvörðun um það á þeim tíma.

Vísað var til þess að haldið væri fram í greinargerð stefnda að stefnandi hafi átt samskipti við birgja til að ná viðskiptum frá stefnda yfir til Fastus ehf.  Spurt var hvort hún kannaðist við það?  Stefnandi kvað svo ekki vera.  Spurt var, hvort hún, í uppsagnarfrestinum, hefði haft samskipti við viðskiptavini stefnda til að reyna að ná þar viðskiptasamböndum?  Stefnandi neitað því.

Spurt var, hvort hún hefði búið yfir einhverjum atvinnuleyndarmálum í starfi hennar hjá stefnda?  Stefnandi kvaðst hafa vitað við hvaða viðskiptavini stefnda hún hefði talað.  Öllum hefði verið ljóst eftir opinberum gögnum hvaða birgjar áttu í viðskiptum við stefnda.  Hún hefði ekki búið yfir upplýsingum um viðskiptasambönd stefnda, sem eingöngu hefði verið á færi starfsmanna stefnda að vita.

Spurt var, hvort viðskiptasamningar hefðu verið komnir á hjá Fastus ehf. er hún hóf störf hjá félaginu?  Stefnandi sagði að samvinna við erlenda birgja hefði verið byrjuð hjá félaginu á þeim tíma.  Taldi hún að Jón Garðar hefði séð um það.

          Spurt var, hvort á Íslandi væru margir kaupendur af þeim vörum sem hún ynni með.  Stefnandi sagði að viðskiptavinir, sem hún hefði sinnt fyrir stefnda, hefðu aðallega verið hjúkrunar- og dvalarheimili.  Þá hafi hún verið í hjálpartækjum, sem tengjast fötluðum eða hreyfihömluðum.  Útboð hefðu aðallega verið í hjálpartækjum og hefðu aðallega snúið að hjálpartækjamiðstöðinni undir TR.  Um opinber gögn væri að ræða sem væru birt með verðum.  Allt sem væri í samningum hjá TR væri listað þar upp og þar væru verð svo að engin launung væri á því.

             Vísað var til þess að í greinargerð stefnda væri haldið fram að stefnandi hefði eytt úr tölvupósti hjá stefnda um það leyti sem hún hætti störfum þar.  Spurt var hvort þetta væri rétt.  Stefnandi kvaðst hafa eytt sínum persónulega tölvupósti en starfsmenn stefnda hefðu verið beðnir frá „day one“ að yfirfylla ekki svæðið, en auðvitað hefði verið tekið „back-up“ af öllu.  Öllu persónulegu og gagnslausu fyrir fyrirtækið hefði verið lagt fyrir starfsfólkið að eyða og hefði hún gert það reglulega.  Hún hefði ekki eytt tölvupósti sem tengdist viðskiptum eða viðskiptasamböndum við fyrirtæki.

             Stefnandi kvaðst nú vera hluthafi í Fastus ehf.  Hefði hún orðið það í desember sl.

             Vísað var til þess að hún hefði lýst tilfinningalegu róti, reiði og sárindum þegar skipt var um forstjóra í félaginu og spurt var, hvort menn hefðu eitthvað talað um það að stofna nýtt félag á þeim tíma?  Stefnandi kvaðst ekki hafa heyrt það.

             Spurt var, hvort hún hefði verið á fundi meðal starfsmanna þar sem það hefði verið rætt að grípa til einhverra aðgerða?  Stefnandi kvað svo ekki vera.  Hún hefði hins vegar farið á fund þar sem starfsmenn hefðu fengið aðstoð, áfallahjálp.

Spurt var, hvort hún hefði ætlað að vinna af heilindum fyrir stefnda þátt fyrir umrætt tilfinningalegt rót, reiði og sárindi við forstjóraskiptin?  Stefnandi kvaðst hafa sagt Lindu og bent henni á það að snjallt væri að fá áfallahjálp, geðlækni til að tala við starfsfólkið.  Margt hafi hann sagt og hjálpað fólkinu með, t.a.m. bent þeim á að taka ekki skjóta ákvörðun í þessu máli.  Stefnandi kvaðst hafa talið sig hafa ákveðunum skyldum að gegna og ekki viljað hlaupa frá verki, enda ekki haft hag af því að skaða stefnda á nokkurn máta.

Spurt var, hvaða birgja hún hefði haft í starfi sínu og í sinni umsjón.  Stefnandi kvaðst hafi haft R82, Fölker, Vela, Akron, Folló, Aríó.  Spurt var, hvort einhverjir aðrir hefðu verið að vinna fyrir þessa birgja.  Stefnandi sagði að þetta hefði verið skipt þannig að hún hefði verið með yfirumsjón en allir hefðu getað pantað.  Spurt var, hvort hún hefði haft sérstaka þekkingu á þessum viðskiptavinum stefnda.  Stefnandi kvað svo hafa verið.  Varðandi Arío hafi starfsmaður stefnda farið á námskeið á undan henni. Hjá Fölker hafi starfsmaður stefnda einnig farið á undan henni á námskeið.  Þannig að fleiri innan fyrirtækisins höfðu þessa þekkingu.

Stefnandi kvaðst hafa hafið störf hjá Fastus ehf. hinn 1. september 2006.  Þá hefðu 13 eða 15 starfsmenn starfað hjá félaginu.  Vísað var til þess að Sigurður hefði borið fyrir rétti að tveir menn hefðu starfað hjá Fastus ehf. þegar hann hóf störf þar.  Stefnandi sagði að 1. september hefðu 13 menn hafið störf hjá félaginu.  Jón Garðar, Guðrún og Þórður væru þrír starfsmenn.  Síðan hafi hún ásamt níu öðrum bæst við 1. september, allt fyrrverandi starfsmenn stefnda.

             Spurt var, hvort þeir birgjar, sem hún hefði unnið mest fyrir, t.d. Aríó og Fölker, væru nú í viðskiptum við Fastus ehf.  Stefnandi kvað svo vera.  Spurt var, hvernig það hefði komið til.  Stefnandi sagði að spyrja þyrfti Jón Garðar um það.  Hún hefði ekkert haft með það að gera.  Spurt var, hvort Jón Garðar hefði haft sérþekkingu á þessum birgjum.  Stefnandi sagði, að væri farið inn á heimasíðuna, sjái maður fyrir hvað þessar vörur stæðu.  Jón Garðar hefði getað aflað sér þeirra upplýsinga og haft samband við birgjana.  Stefnandi sagði að sérþekking hennar væri í því fólgin að þekkja vöruna, að geta pantað vöruna og að geta miðlað upplýsingum til viðskiptavina um vöruna.  Hún væri hjúkrunarfræðingur og máli skipti, hvernig vörur væri verið að kaupa inn á stofnanir.  Íslenskir viðskiptavinir hafi samband.  Eins og staðan væri í dag þá væri hringt til hennar og hún spurð hvort hún væri með svona og svona vöru.

Spurt var, hvort hún annaðist nú samskipti við Aríó og Fölker í starfi sínu.  Kvaðst hún gera það ásamt öðrum.  Spurt var, hvort Jón Garðar væri hættur að annast samskipti við þessa birgja  Kvað stefnandi svo ekki vera.

Spurt var, hvort hún hefði engin samskipti haft við birgja, sem hún annaðist fyrir stefnda, á meðan hún þáði laun hjá stefnda í uppsagnarfresti.  Stefnandi kvaðst engin samskipti hafa haft við birgja, nema á því tímabili, þegar hún vann í uppsagnarfrestinum fyrir stefnda.

             Lagt var fyrir stefnanda dskj. nr. 19, sem er mynd af starfsfólki Fastus ehf.  Spurt var, hvenær þessi mynd hefði verið tekin  Stefnandi sagðist halda að þessi mynd hefði verið tekin í ágúst.  Stefnandi sagði að þegar hún hefði tekið „þessa“ ákvörðun, hefði Jón Garðar beðið hana að koma í myndatöku ásamt þessu fólki.

             Vísað var til viðtals við Jón Garðar í Viðskiptablaðinu frá 5. júlí 2006, sem áður var getið, þar sem framkvæmdastjórinn segir að hann sé búinn að ráða rjómann af fólkinu.  Spurt var hvort hún hefði verið búin að ráði sig hjá Fastus ehf. á þeim tíma.  Stefnandi kvað svo ekki vera.  Vísað var þá til þess að Sigurður hefði einnig borið að um hefði verið að ræða einhverja aðra en hann sjálfan.  Sagt hefði verið að hann væri búinn að ráða 15 manns.  Spurt var, hversu margir starfsmenn hefðu verið hjá Fastus ehf. á þeim tíma sem stefnandi byrjaði þar.  Stefnandi sagði að þrír starfsmenn hefðu verið að störfum hjá Fastus ehf. hinn 1. september 2006 og hafi þeir orðið þrettán alls þann dag.  Spurt var, hvort Jón Garðar hefði í umræddu viðtali verið að vísa til þeirra starfsmanna sem hann réði síðan til félagsins  Stefnandi spurði þá, hvort hann hefði ekki sagt að þeir myndu byrja um haustið.  Var því játað.  Stefnandi sagði að Jón Garðar hefði ekki átt við hana.  Hann hafi óskað sterklega eftir að hún kæmi en hún sagt honum að hún ætlaði að skoða það.

 

Linda Björk Gunnlaugsdóttir, forstjóri stefnda, gaf skýrslu fyrir rétti.  Hún sagði m.a. að hún hefði verið ráðin forstjóri stefnda í lok apríl 2006.  Hinn 26. apríl hafi starfsmannafundur verið haldinn.  Fyrst hafi átta manna fundur verið haldinn.  Þar hefði Bjarni Halldórsson talað fyrir hönd starfsmanna og talað til hennar fyrir hönd allra starfsmannanna.  Hann hefði tjáð henni að eftir starfsmannafundinn yrði ákveðið hvort megnið af starfsmönnunum myndi ganga út vegna þess að þeir væru á móti ákvörðun stjórnar stefnda.  Fengi hún að vita það á föstudaginn.  Síðan hafi verið haldinn starfsmannafundur aftur, þar sem þetta var tilkynnt og Haraldur kvaddi.  Í kjölfarið hafi hún farið að ræða þetta við alla starfsmennina því að hagur fyrirtækisins hefði ekki verið að starfsmenn þess gengju út.  Mikil þekking hefði falist í starfsmönnunum og því brýnt að halda þeim.  Hefði hún rætt við hvern og einn, eða reynt það, og náð flestum fyrir helgi.  Þá hafi starfsmenn komið til hennar og beðið um „áfallahjálparfund“ þar sem þeim hafi fundist þetta það mikil „tragedía“ að þeir yrðu að fá hjálp til að komast yfir það.  Hafi henni þótt það sjálfsagt og boðið þeim að skipuleggja að geðlæknir hitti þau.  Þá hafi starfsmannafélagið ákveðið að gera það og gert það, en það hafi verið 1. maí.

Þegar hún mætti í vinnuna hinn 2. maí, en hún hefði þá aðeins frétt af fundinum, hafi tíu manns staðið fyrir utan dyrnar hjá henni til að segja upp störfum.  Þetta hefði verið fyrsti dagur hennar í starfi.  Nokkrir þeirra hefðu lýst því yfir að þeir ætluðu í samkeppni við stefnda, t.d. Þórður.  Hann hefði sagt henni að þeir hefðu verið að ræða það lengi.  Þessi tíu manna hópur hefði viljað kaupa A. Karlsson ehf. en ekki fengið það.  Þess vegna hefðu þeir rætt það lengi sín í milli að stofna fyrirtæki.  Hafi Þórður sagt henni að hann ætlaði að gera það og beðið hana um að fá að hætta strax.  Það hefði hann fengið.

Linda Björg sagði að Guðrún Gunnarsdóttir hefði komið stuttu síðar til hennar með sömu skilaboð.  Vegna fyrirtækisins hefði hún þurft á því að halda að Guðrún starfaði aðeins lengur og hafi Guðrún hætt um miðjan maí.

Starfsmennirnir, sem sögðu upp 1. maí, og nokkrir, sem komu síðar, hefðu flestir farið fram á að vinna uppsagnarfrestinn.  Í sumum tilvikum hefði hún beðið þá um það og beðið þá um að skoða hug sinn í þessu sambandi.  Hafi hún reynt að halda þeim en allt hafi komið fyrir ekki.  Eftir á að hyggja hafi augljóslega verið undirbúningur að þessu.  Fólk hefði ákveðið að hætta saman.

             Linda Björg kvaðst hafa orðið þess áskynja að menn voru að starfa í samkeppni við stefnda þó þeir þægju laun hjá stefnda.  Það hafi verið ástæðan fyrir því að hinn 19. júní hafi verið ákveðið að losa stefnda við þetta fólk.  Þetta hefði verið augljóst.  Af samtölum hennar, m.a. við birgja, hefði komið ljós að þessir starfsmenn voru að vinna á móti stefnda.  Hefðu þessir starfsmenn lýst því yfir við birgja að engir yrðu eftir hjá stefnda, fyrirtækið væri ónýtt.  Atorka væri að eyðileggja fyrirtækið og þeir hafi lýst því að engin framtíð væri í fyrirtækinu ef þeir myndu hætta þar.  Ljóst hefði verið að birgjarnir höfðu mjög miklar áhyggur og að gert hefði verið í því að skapa kvíða hjá þeim.  Þetta hefði komið stefnda mjög illa.

Þegar hún fékk sannanir fyrir því að þessir starfsmenn stefnda voru í samkeppni við stefnda - en birgjar hefðu beinlínis sagt henni það - kvaðst Lindu Björg hafa þótt óeðlilegt að greiða þessum starfsmönnum laun úr því að þeir væru búnir að ákveða að fara í samkeppni við stefnda.

Linda Björg sagði að nokkrir birgja, sem hefðu verið í viðskiptum við stefnda, hefðu hætt hjá félaginu.  Þetta hefði gerst þegar umræddir starfsmenn voru enn í uppsagnarfresti hjá stefnda.  Þessir birgjar hefðu fengið staðfestingu hjá Jóni Garðari, mjög snemma þetta sumar, að þessir starfsmenn myndu ganga til liðs við Fastus.  Hér hafi sérstaklega verið um að ræða birgja á heilbrigðissviðinu.  Um vörur væri að ræða, sem mikla þekkingu þurfi til að selja.  Birgjar hefðu tekið ákvörðun um viðskipti við Fastus á þessum grundvelli, en Fastus hefði ekki haft þessa þekkingu á þeim tíma.

             Linda Björg sagði að aðalatriðið fyrir viðskipti á sviði stefnda væru góð umboð.  Samband næðist ekki við birgja nema á grundvelli reynslu fólks sem gæti selt vöruna.  Stefndi hefði ‘í dag’ náð nýjum umboðum vegna þess að stefndi hefði nú á að skipa reyndu starfsfólki sem hæft væri til að selja þessa vöru.

Linda Björg sagði að eytt hefði verið tölvupósti úr tölvukerfi stefnda.  Hafi hún sjálf skoðað tölvupóstana.  Þetta hefði verið stór ákvörðun.  Hafi hún varið tíma í þetta vegna þess að félagið hefði orðið að reyna að loka fyrir götin, sem augljóslega voru komin, og búin að valda fyrirtækinu skaða.  Við skoðun á ‘e-maili’ hvers og eins, hafi hún tekið eftir því, að þar vantaði visst tímabil úr flestum af ‘e-mailunum’.  Dagsetningar hefðu verið þar til fólkið sagði upp og til þess tíma að það hætti störfum.  Meðal annars væri þetta þannig að maður geymi í ‘foldinum’ aðalbirgja.  Augljóslega hafi það verið venja í fyrirtækinu. ‘Foldar’ frá þeim birgjum, sem hættu hjá stefnda hefðu verið tómir og engin saga um það, ekki einu sinni síðustu dagana, sem fólkið var við vinnu, enda þótt hún vissi að það hefði á þessum tíma verið í samskiptum við birgjana og e-mail-samskiptum.  Linda Björg kvaðst hafa rætt við lögmann stefnda í þessu sambandi og fengið tölvudeildina hjá Parlogis til að skoða þetta nánar, en Parlogis hafði annast tölvumál stefnda.

             Linda Björg staðfesti að hafa skoðað e-mail starfsmanna.  Hún hafi ekki látið starfsmenn vita af því.  Hún hefði gert þetta í samráði við lögfræðing, en um eign fyrirtækisins hafi verið að ræða.

Linda Björg sagði að netföng starfsmanna hefðu verið lokuð daginn sem þeir hættu hinn 19. júní 2006.  Eitt þessara e-maila hefði verið notað aftur, e-mail Guðrúnar.  Ráðin hefði verið önnur með því nafni, sem fengið hefði e-mail addressuna ‘Guðrún’, í september 2006.  E-mail Guðrúnar hefði verið lokað 5. maí og opnað aftur í september.

Linda Björg sagði að Parlogis væri í eigu Atorku.

Linda Björg sagði að menn hefðu eytt tölvupósti, enda þótt þeir hefðu vitað að ‘back-up’ væri tekið af honum.  Eyða mætti honum úr ‘eyddu’.  Allir starfsmenn hefðu vitað að það var tekið upp á spólur og yrði til í fimm vikur.

             Linda Björg sagði að stefndi hefði orðið af viðskiptum vegna þess að tölvupósti var eytt vegna þess að samskipti hafi með þessu hætt við birgja, þar sem starfsmenn stefnda hefðu sagt þeim, að þeir væru að fara annað.

Aðspurð sagði Linda Björg að gerð hefði verið krafa á Aðalstein Karlsson vegna kröfu sem gerð var á hendur Bjarna Jóni Halldórssyni.  Hún sagði að krafa á hendur Bjarna, vegna 7.000.000 króna greiðslu til Austurbrúar ehf., væri ekki að fullu greidd.  Hún sagði að ekki hefði verið samþykkt ‘leiðrétting’ á viðskiptamannareikningi Aðalsteins að fjárhæð 536.787 kr.  Hún kvaðst ekki vita, hvort þessi færsla hefði verið samþykkt í bókhaldi fyrirtækisins fyrir árið 2005.

Linda Björg sagði að Parlogis væri á sölu og til stæði að selja fyrirtækið.

 

Haraldur Gunnarsson gaf skýrslu fyrir rétti.  Hann sagði m.a. að hann hefði starfað meira og minna, með hléum, fyrir stefnda frá 1981 til 2006.  Hann hefði verið framkvæmda-stjóri fyrirtækisins frá því í nóvember 2000 þar til í lok apríl 2006.

Lagt var fyrir Harald dskj. nr. 15, sem er bréf hans til lögmanns stefnanda, dagsett 7. mars 2007.  Hann sagði að þetta væri svar hans við bréfi sem hann hefði fengið frá lögmanni stefnanda.  Hann sagði að fyrirtækið hefði lent í bruna seint á síðasta áratug.  Bruni hefði orðið í herbergi við hliðina á tölvuherberginu og hafi það vakið óhug meðal þeirra.  Fyrirtækið hefði síðan verið selt í árslok 2000 og þá hefðu þeir lent í því að kaupverðið var byggt á bókhaldsgögnum, sem ekki hefðu reynst alveg rétt, eftir skipti á bókhaldskerfi, en gögn, er fóru á milli, hefðu skolast til.  Kaupverðið á fyrirtækinu hefði verið „tekið upp“ og afkoman á árinu 2001 látin ráða því hvert var endanlegt kaupverð á A. Karlssyni ehf.  Þetta mál kvað Haraldur hafa verið ótengt honum.  Það hafi verið milli kaupanda og seljanda.

             Í lok ársins 2001, sagði Haraldur, að fyrirtækið hefði orðið fyrir „tölvuslysi“.  Keyptir höfðu verið nýir diskar, sem reynst hefðu vera skemmdir, þannig að þeir hefðu misst út tölvugögn í u.þ.b. tíu daga, þannig að öll afritunartaka fór í vaskinn.  Í framhaldi af því hafi „þeir“ ákveðið að taka þessi mál föstum tökum.  Niðurstaðan hefði orðið sú að gengið yrði til samstarfs við Parlogis, er þá hét Lyfjadreifing, um að þeir myndu sjá um öll tölvumál og einn af „okkar“ starfsmönnum, Árni Páll, sem nú væri hættur, hefði flust yfir.  Hafi „þeir“ talið þetta farsæla lausn.  Hafi verið farið yfir þessi mál á árunum 2002 og 2003 til að tryggja það að þetta væri í góðum höndum.

             Haraldur kvaðst hafa skilið það svo að pottþétt ‘back-up’ væri á allri tölvuvinnslu hjá fyrirtækinu eftir þetta.  Hugmyndafræðin hefði verið sú að vera með tvöfalt kerfi, vera með spólur, sem teknar yrðu niðri í Brautarholti, og svo yrði krossafritun tekin hjá Parlogis.  Gulltryggt yrði að gögn myndu ekki aftur tapast.  Hafi gott samstarf verið við tölvudeildina hjá Parlogis.

             Haraldur sagði að hann hefði skilið það svo að unnt væri að afturkalla eyddan tölvupóst eftir daginn.  Afrit væru tekin af öllum gögnum fyrirtækisins hvort sem það væri fjárhaldsbókhald eða gögn, sem tilheyrðu microsoft umhverfinu.

             Haraldur staðfesti að hafa undirritað með Bjarna Halldórssyni greinargerð til Eiríks Þorlákssonar, lögmanns stefnda, dagsetta 22. nóvember 2006.  Í því samandi var vísað til „bakfærslu á kreditreikningi upp á 1.500.000 krónur“.  Haraldur sagði að á árinu 2001 hafi Aðalsteinn keypt tækjabúnað fyrir 5.000.000 króna.  Að vísu ekki í eigin nafni heldur í nafni fyrirtækis, sem hann muni ekki lengur hvað hét.  Aðalsteinn hafi staðgreitt búnaðinn.  Síðan hefði hann viljað skila vörunum á árinu 2002.  Hafi hann sagt Aðalsteini að hann myndi taka tækjabúnaðinn til baka á sama verði og Aðalsteinn hefði greitt fyrir hann.  Aðalsteinn hefði ekki viljað það vegna þess að verðið hafði þá lækkað, en gengið hafði styrkst frá árinu 2001 til ársins 2002.  Niðurstaðan hefði orðið sú að „við“ myndum selja þetta fyrir hann.  Hafi þetta verið að mjatlast út smátt og smátt.  Muni hann það rétt þá hafi það verið í janúar eða febrúar á árinu 2006 sem tveir hlutir hafi verið eftir, líklega ofn og kaffivél.  Muni hann það rétt þá hafi hann og Bjarni rætt um, að hugsanlega væri kominn kaupandi að ofninum, en varahlutir hefðu einnig verið teknir úr þessum tækjum.  Sanngjarnt væri því að kreditfæra þetta.  Hvenær þetta var rætt muni hann ekki.  Þetta mál hafi oft komið upp á borðið vegna þess að Aðalsteinn vildi ljúka þessu.  Kvaðst hann hafa rætt þetta einhvern tímann við Magnús Jónsson, sem þá var stjórnarformaður Atorku, sem er eigandi A. Karlssonar ehf.  Magnús hefði haft símasamband við hann og spurt hann um þetta mál.  Málið hafi verið hvenær þessu yrði lokið.  Tveir hlutir hafi verið eftir af tólf eða fjórtán hlutum, sem Aðalsteinn skilaði.

Lögmaður stefnda sagði að þetta hafi verið þannig að Aðalsteinn var í viðskiptaskuld við stefna að fjárhæð u.þ.b. 3.000.000 kr.  Þetta hafi endað með því að einn kreditreikningur var gefinn út að fjárhæð u.þ.b. 1.500.000 kr. sem núllað hafi út stöðu Aðalsteins.  Spurði lögmaðurinn Harald hvort hann hefði komið að þessu.  Haraldur sagði að þessi kreditreikningur hefði verið gefinn út eftir að hann fór frá fyrirtækinu.  Hann kvaðst muna að ofninn var u.þ.b. 1.000.000 kr. virði og kaffivélin u.þ.b. 200.000 til 300.000 kr. virði.  Væri þetta lagt saman og virðisaukaskatti bætt við þá gæti þetta verið mjög svipuð upphæð.  Hvort hér væri um tilviljun að ræða kvaðst hann ekki vita.

             Lögmaður stefnda vísaði til þess að í umræddri greinargerð Haralds og Bjarna til sín segi m.a.: „Var þetta ekki talið óeðlilegt sérstaklega í ljósi þess að Aðalsteinn hafði oft aðstoðað A. Karlsson ehf. við að styrkja viðskiptasambönd og koma með góðar hugmyndir.“  Spurði lögmaðurinn Harald hvor þetta hefði verið ástæðan fyrir því að kreditreikningurinn hefði verið gefinn út á Aðalstein.  Haraldur sagði að á árinu 2002 þegar þetta kom upp þá hafi hann talið að „við“ værum að gæta hagsmuna félagsins með því að vilja ekki kreditfæra þetta.  Hafi verið talið að með því að „við“ reyndum að selja þetta þá væri farið bil beggja.  Síðan hefði þetta tekið miklu lengri tíma en við var búist.  Kvaðst hann halda að „við“ hefðum verið komnir með kaupanda að ofninum.

          Haraldur sagði að engar ákveðnar reglur hefðu gilt hjá félaginu um eyðingu tölvupósts.

 

Guðmundur Sævar Hreiðarsson, framkvæmdastjóri hjá stefnda, gaf skýrslu fyrir rétti.  Hann sagði m.a. að breytingar sem gerðar voru í lok apríl 2006 hjá stefnda hefðu slegið alla og komið á óvart.  Ef til vill ekki alls staðar, sökum þessa að lengi hefði eitthvað legið í loftinu og mikil fundahöld fyrir framan þá aðstöðu, sem hann var með - en hann hefði á þeim tíma verið sölustjóri fyrir röntgentæki hjá stefnda - og þar sem skrifstofa Haraldar var.  Þar hafi verið tíð fundahöld í desember og svo aftur í janúar þannig að maður hafi skynjað að eitthvað var í gangi.  Eins hefði honum fundist að ekki væri sami krafturinn í Haraldi, sem hann hefði starfað náið með, frá miðjum desember og þar til þetta leit dagsins ljós.  Auðvitað hefði þetta slegið alla vegna þess að Haraldur var vel liðinn og góður starfsmaður.

             Guðmundur Sævar kvaðst hafa fengið símtal kvöldið áður en þetta var tilkynnt formlega.  Róbert Lee hefði hringt í hann og sagt honum að Haraldur hefði verið rekinn og þeir ákveðið að segja honum upp.  Hafi Róbert Lee spurt hann hvort þeir ættu ekki að taka sig til og stofna nýtt fyrirtæki.  Kvaðst hann ekki hafa gefið neitt út á það.  Morguninn eftir, þegar hann mætti til vinnu, hafi Bjarni, sem var fjármálastjóri, kallað á hann og nokkra af þeim sem voru að vinna á því svæði sem hann var með.  Þá hefðu flestir verið búnir að frétta þetta, búið að hringja í marga.  Á starfsmannafundi eftir hádegið klukkan eitt hefði formlega átt að tilkynna þetta.  Hefðu þeir farið inn til Bjarna og rætt þessi mál fram og til baka. Mönnum hefði verið misheitt í hamsi og sumir hefðu haft á orði að nú væri lag að stofna nýtt fyrirtæki og fara með einhver umboð í burtu eða umboð myndu elta menn.  Einn hefði sagt að það skipti ekki máli hver ætti mann o.s.frv.  Síðan hefði fundurinn verið haldinn klukkan eitt.  Þá hafi komið í ljós að Haraldur hefði ekki verið rekinn en starfslokasamningur verið gerður við hann.  Í samningnum hefði verið tekið fram að eigendur og Haraldur hefðu ekki verið sammála um hvert fyrirtækið skyldi stefna og því hefðu leiðir skilið.

             Guðmundur Sævar sagði að síðan hefðu fleiri fundir verið haldnir í sömu vikunni.  Flestir starfsmannanna hefðu þá farið niður í bæ og hist þar á veitingastað.  Haraldur hefði mætt þar með konu sinni.  Þá hafi honum fundist þetta farið að snúast upp í tilfinningaspennu, sem hefði ekkert með almenn viðskipti að gera, og hann hefði dregið sig út úr svokölluðum fundum, sem voru síðan haldnir eftir það.

Guðmundur Sævar sagði að í maí hafi þing eða sýning, sem reyndar hefði ekki verið á hans sviði, verið á Írlandi.  A. Karlsson hefði komið að því með því að taka þátt í kostnaði við flugfar hjá hjúkrunarfræðingum sem fóru frá Landspítala og víðar.  Hafi þau farið á þessa sýningu og þetta þing.  Róbert Lee hefði hitt þar m.a. fulltrúa fyrirtækis, Rossalin in health, sem A. Karlsson hefur átt viðskipti við undan farin ár, en fyrirtækið framleiddi vörur sem notaðar væru við hjartaþræðingar.  Róbert Lee hefði hitt fulltrúa þessa fyrirtækis ásamt Guðrúnu Gunnarsdóttur, sem þá hafði látið af störfum hjá A. Karlssyni.  Þau hefðu talað við fulltrúa fyrirtækisins og sagt þeim að Guðrún væri fulltrúi hjá nýju fyrirtæki og að Róbert Lee væri að ráða sig hjá því.  Hefðu þau óskað eftir að vinna með Rossalin in health í framtíðinni.

 

Guðmundur Pétur Pálsson, upplýsingatæknistjóri hjá Parlogis, gaf skýrslu fyrir rétti.  Hann staðfesti að hafa undirritað yfirlýsingu sem liggur fyrir í málinu, dags. 19. febrúar 2007.  Hann sagði m.a. að hann hefði annast tölvukerfi stefnda frá 2001.  Hann sagði að komið hefði í ljós að tölvupósti hefði verið eytt úr tölvum umræddra sjö fyrrverandi starfsmanna stefnda, tómar möppur hefðu verið í póstinum er báru nöfn fyrirtækja eða birgja, sem hættu viðskiptum við stefnda.  Ekki væri að sjá samskipti við birgja, sem fóru, en sjá mætti samskipti við aðra birgja langt aftur í tímann.

             Guðmundur Pétur sagði að back-up kerfið hefði virkað þannig að tiltölulega fljótt hefði verið búið að skrifa yfir það, sem tekið var upp af tölvupósti, innan tveggja eða sex vikna.  Hann hafi haft afrit, sem tekin voru í byrjun maí og síðan á viku fresti.  Afrit, sem tekin voru 7. maí, voru með tómum möppum.

 

Ályktunarorð:  Hinn 4. júlí 2006 gerði stefndi starfslokasamning við stefnanda.  Þar segir:

1. gr.

Starfsmaðurinn sagði upp störfum sínum í 2 maí 2006.  Ekki hefur veri óskað eftir starfsframlagi hans frá og með 04. júlí að öðru leyti en til ráðgjafar um einstök verkefni auk.

2. gr.

Félagið greiðir starfsmanninum laun í uppsagnarfresti í þrjá mánuði eftir starfslok hans, þ.e. fyrir júní, júlí og ágúst 2006.  Fái starfsmaðurinn greidd laun annars staðar en frá félaginu í uppsagnarfresti þá dragast allar slíkar launagreiðslur frá launum starfsmannsins í uppsagnarfresti.

3. gr.

Starfsmaðurinn skilar bifreið og síma í eigu félagsins sem starfsmaðurinn hefur haft afnot af.  Félagið greiðir starfsmanninum í uppsagnarfresti þá upphæð sem hann hefur haft sem bifreiðarhlunnindi sem koma í stað réttinda hans til afnota af bíl.  Auk þess greiðir félagið kr. 4.000,- vegna símanotkunar.  Þessar greiðslur koma til viðbótar launum í uppsagnarfresti samkvæmt 2. gr. og eru greiddar mánaðarlega á sömu tímamörkum og þar er tilgreint.

4. gr.

Áunnið orlof greiðist með eingreiðslu 1. júní 2006.

5. gr.

Starfsmaðurinn skal afhenda við starfslok félaginu öll gögn, sem því tilheyrir og hann hefur undir höndum, t.d. gögn sem nauðsynleg eru til reksturs og uppgjör þess og til lögbundinnar skýrslugerðar.  Sama gildir um allar eigur félagsins sem kunna að vera í vörslum starfsmannsins s.s. bíl, síma, fartölvu og aðrar eigur.

 

Af hálfu stefnda var tekin sú ákvörðun að greiða stefnanda ekki laun í uppsagnarfresti í júlí og ágúst.  Stefndi bar fyrir sig að stefnandi hefði ráðið sig til starfa hjá Fastus ehf. og gæti stefndi ekki tekið því að stefnandi þægi laun frá stefnda á meðan stefnandi ynni að því að ná með ótilhlýðilegum hætti birgjum og viðskiptavinum stefnda.

             Um efni starfslokasamnings aðila er ekki deilt.  Af hálfu stefnda er hins vegar talið að stefnandi hafi fyrirgert rétti samkvæmt samningnum.  Stefnandi hafi brotið trúnaðarskyldur við stefnda, sbr. ákvæði 2. mgr. 13. gr. laga nr. 57/2005.  Hún hafi brotið gegn stefnanda með meðferð sinni á tölvupósti í eigu stefnanda og með hátterni sínu valdið stefnda verulegu fjárhagstjóni.  Væri gagnkrafa gerð á hendur stefnanda til skuldajafnaðar sem nemi heildarfjárhæð dómkröfu stefnanda með heimild í 28. gr. laga nr. 91/1991.

             Ekki verður ætlað að starfslokasamningi aðila verði hnekkt á grundvelli ákvæða laga um eftirlit með óréttmætum viðskiptaháttum og gagnsæi markaðarins nr. 57/2005.  Í 1. mgr. 1. gr. laganna segir að lögin taki til hvers konar atvinnustarfsemi, svo sem framleiðslu, verslunar og þjónustu, án tillits til þess hvort hún er rekin af einstaklingum, félögum, opinberum aðilum eða öðrum.  Þá segir í 2. mgr. 1. gr. að lögin taki ekki til launa eða annarra starfskjara launþega samkvæmt kjarasamningi.

Stefndi hefur hvorki sýnt fram á að stefnandi hafi brotið trúnaðarskyldur sínar við stefnda á starfstíma hans hjá stefnda né á þeim tíma, er starfslokasamningur aðila markar sem uppsagnarfrest.  Þá verður ekki ráðið af gögnum málsins að stefnandi hafi unnið í þágu Fastus ehf. fyrr en hún hóf störf hjá félaginu hinn 1. september 2006.

Hvort stefnandi hafi eytt tölvupósti í eigu stefnda og með því skaðað stefnda, liggur ekki ljóst fyrir, en stefnandi hefur staðfastlega neitað því.  Sjálfstæða skoðun eða rannsókn óháðra sérfræðinga á því sviði skortir.

Samkvæmt framangreindu verður stefndi dæmdur til að greiða stefnanda umkrafða fjárhæð með vöxtum og málskostnaði, allt eins og í dómsorði greinir.

Páll Þorsteinsson héraðsdómari kveður upp dóminn.

 

DÓMSORÐ:

 

             Stefndi, A. Karlsson ehf., greiði stefnanda, Söndru Hjálmarsdóttur, 1.085.128 krónur ásamt dráttarvöxtum samkvæmt III. kafla laga um vexti og verðtryggingu nr. 38/2001, af 454.414 krónum frá 1. ágúst 2006 til 1. september 2006, en frá þeim degi af 1.085.128 krónum til greiðsludags.

             Stefndi greiði stefnanda 249.000 krónur í málskostnað.