Fimmtudaginn 31. maí 2007.
Nr. 635/2006.	Edda Óskarsdóttir (Benedikt Ólafsson hrl.) gegn Húsfélaginu Fannborg 3, 5, 7 og 9 (Guðmundur Pétursson hrl.)

 

Skaðabótamál. Fasteign. Líkamstjón. Húsfélag.

E krafðist skaðabóta vegna tjóns sem hún varð fyrir er hún rann í hálku á göngusvölum hússins, Fannborg 3, 5, 7 og 9. Hálkan stafaði af leka meðfram niðurfallsrennu frá svölum á hæðinni fyrir ofan og var hálkuglæra á einum bletti. Lýsing var takmörkuð og var því erfitt að sjá hálkublettinn. H bar á grundvelli III. og IV. kafla laga nr. 26/1994 að annast viðhald hússins með tilliti til þeirrar starfsemi sem í því var. Þessarar skyldu var ekki nægilega gætt og mátti rekja orsakir slyssins til þess. Bar H samkvæmt þessu skaðabótaábyrgð á tjóni E. 

 

Dómur Hæstaréttar.

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ólafur Börkur Þorvaldsson, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson.

Áfrýjandi skaut málinu til Hæstaréttar 13. desember 2006. Hún krefst þess að stefndi verði dæmdur til að greiða sér 2.417.252 krónur með 4,5% ársvöxtum af 1.199.633 krónum frá 7. desember 1999 til 7. desember 2000, en af 2.417.252 krónum frá þeim degi til 9. mars 2005, en með dráttarvöxtum samkvæmt 1. mgr. 6. gr. laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu frá þeim degi til greiðsludags, allt að frádregnum 422.730 krónum sem hún fékk greiddar frá Tryggingastofnun ríkisins 31. mars 2001.

Stefndi krefst aðallega staðfestingar héraðsdóms og málskostnaðar fyrir Hæstarétti. Til vara krefst hann lækkunar á kröfum áfrýjanda og að málskostnaður falli niður.

Eins og fram kemur í héraðsdómi mun Fannborg 3, 5, 7 og 9 vera eitt fjöleignarhús í skilningi laga nr. 26/1994 um fjöleignarhús og er þar starfrækt húsfélag svo sem skylt er samkvæmt lögunum. Á fyrstu hæð hússins er heilsugæslustöð í rými sem mun vera 85% í eigu íslenska ríkisins en 15% í eigu Kópavogsbæjar. Slys áfrýjanda varð er hún gekk frá heilsugæslustöðinni eftir yfirbyggðum göngusvölum hússins og rann þar í hálku. Fram er komið að hálkan stafaði af leka meðfram niðurfallsrennu frá svölum á hæðinni fyrir ofan og var hálkuglæra á einum bletti. Lýsing var takmörkuð og vegna myrkurs var erfitt að sjá hálkublettinn. Búast mátti við umferð gangandi fólks á þessari leið vegna þeirrar starfsemi sem fram fór í húsinu og þess vegna var brýnt að gerðar væru ráðstafanir til að fyrirbyggja óvænta hættu fyrir fólk á þessum stað. Þegar litið er til ákvæða III. og IV. kafla laga nr. 26/1994 bar stefnda sem húsfélagi að annast viðhald hússins með tilliti til þeirrar starfsemi sem í því var. Þessarar skyldu var ekki nægilega gætt og má rekja orsakir slyssins til þess. Stefndi ber samkvæmt þessu skaðabótaábyrgð á tjóni áfrýjanda, en áfrýjandi þykir ekki hafa sýnt af sér slíkt gáleysi að bætur til hennar verði lækkaðar af þeim sökum.

Samkvæmt matsgerð dómkvaddra manna 19. janúar 2005 var varanleg örorka og miski áfrýjanda vegna slyssins metin 20%, en tímabundið atvinnutjón 100% frá slysdegi 7. desember 1999 til og með 16. apríl 2000, en 50% frá og með 17. apríl 2000 til stöðugleikapunkts 7. desember 2000. Áfrýjandi var rúmliggjandi vegna slyssins í sjö daga, en veik án þess að vera rúmliggjandi í 124 daga, eða frá 14. desember 1999 til 16. apríl 2000. Mati þessu hefur ekki verið hnekkt og verður við það miðað við ákvörðun bóta. Í hinum áfrýjaða dómi er gerð grein fyrir kröfum áfrýjanda sem reistar eru á niðurstöðu hinna dómkvöddu manna. Voru þær lagðar fram í endanlegri mynd í þinghaldi 11. september 2006. Einstakir kröfuliðir endanlegrar dómkröfu áfrýjanda hafa ekki sætt tölulegum andmælum af hálfu stefnda. Fjárkrafa sú sem áfrýjandi gerir fyrir Hæstarétti verður því tekin til greina.

Með dómi Hæstaréttar 16. mars 2006 í málinu nr. 406/2005 var ómerktur dómur héraðsdóms að því er varðar stefnda og málinu vísað heim í hérað til meðferðar og dómsálagningar að nýju. Hins vegar hafði hvorki verið áfrýjað til Hæstaréttar þeim þætti héraðsdóms er laut að sýknu íslenska ríkisins og Kópavogsbæjar né kærð frávísun kröfu áfrýjanda á hendur þremur nánar tilgreindum húsfélögum. Stóðu þessir þættir héraðsdóms því óhaggaðir sem og gjafsóknarákvæði dómsins. Að þessu virtu og með hliðsjón af 1. mgr. 130. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála skal stefndi greiða samtals 650.000 krónur málskostnað í héraði og fyrir Hæstarétti sem renni í ríkissjóð.

Gjafsóknarkostnaður áfrýjanda í héraði og fyrir Hæstarétti greiðist úr ríkissjóði eins og nánar greinir í dómsorði.

Dómsorð:

Stefndi, Húsfélagið Fannborg 3, 5, 7 og 9, greiði áfrýjanda, Eddu Óskarsdóttur, 2.417.252 krónur með 4,5% ársvöxtum af 1.199.633 krónum frá 7. desember 1999 til 7. desember 2000, en af 2.417.252 krónum frá þeim degi til 9. mars 2005, en með dráttarvöxtum samkvæmt 1. mgr. 6. gr. laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu frá þeim degi til greiðsludags, allt að frádregnum 422.730 krónum miðað við 31. júlí 2001.

Stefndi greiði samtals 650.000 krónur í málskostnað í héraði og fyrir Hæstarétti, sem renni í ríkissjóð.

Allur gjafsóknarkostnaður áfrýjanda í héraði og fyrir Hæstarétti greiðist úr ríkissjóði, þar með talin málflutningsþóknun lögmanns hennar fyrir báðum dómstigum, samtals 600.000 krónur.

 

                         Dómur Héraðsdóms Reykjaness 18. september 2006.

             Mál þetta var þingfest 4. desember 2002 og tekið til dóms 11. september sl.   Stefnandi er Edda Óskarsdóttir, Löngubrekku 20, Kópavogi en stefndi er húsfélagið Fannborg 3, 5, 7 og 9, Kópavogi, 

             Stefnandi krefst þess að sér verði dæmdar 2.417.252 krónur með 4,5% ársvöxtum af 1.199.633 krónum frá 7. desember 1999 til 7. desember 2000 en af  2.417.252 krónum frá þeim degi til 9. mars 2005 en með dráttarvöxtum samkvæmt 1. mgr. 6. gr. laga nr. 38/2001 frá þeim degi til greiðsludags. Þá krefst stefnandi málskostnaðar án tillits til gjafsóknar sem henni var veitt í héraði.

             Af hálfu stefnda er aðallega krafist sýknu en til vara lækkunar á kröfum stefnanda.  Í aðalkröfu er krafist málskostnaðar en í varakröfu að málskostnaður falli niður. 

             Mál þetta var upphaflega höfðað gegn stefnda, Kópavogsbæ, íslenska ríkinu og þremur öðrum húsfélögum. Með dómi héraðsdóms 9. júní 2005 var stefndi, íslenska ríkið og Kópavogsbær sýknuð af kröfum stefnanda en kröfum á hendur þremur húsfélögum vísað frá dómi. Málinu var áfrýjað hvað stefnda varðar en stefnandi undi dómi að öðru leyti. Með dómi Hæstaréttar 16. mars 2006 var dómur héraðsdóms ómerktur gagnvart stefnda og málinu heimvísað hvað hann varðar.            

I.

             Málsatvik eru þau að hinn 7. desember 1999 er stefnandi var að yfirgefa Heilsugæslustöðina í Kópavogi að Fannborg 7-9 á leið sinni í pósthúsið, sem þá var handan byggingarinnar að Digranesvegi 9, rann hún til í hálku á göngusvölum sem tilheyra fasteigninni.  Húsin nr. 3, 5, 7, og 9 við Fannborg í Kópavogi eru eitt fjöleignarhús í skilningi laga nr. 26/1994 um fjöleignarhús og sérstakt húsfélag er starfrækt í húsinu.  Heilsugæslan í Kópavogi er til húsa á 1. hæð að Fannborg 7-9 en á næstu hæðum fyrir ofan eru íbúðir í eigu einstaklinga. Það húsnæði sem starfsemi heilsugæslunnar er í eiga ríkið að 85 hundraðshlutum en Kópavogsbær að 15 hundraðshlutum.  Frá inngangi heilsugæslunnar liggja göngusvalir meðfram húsinu til sitthvorra handa.  Steyptur handriðsveggur er á göngusvölunum og aðskilur veggurinn þær frá bifreiðastæðum.  Sérstök lýsing var ekki á göngusvölunum til suðurs, þá leið er stefnandi gekk, en einhverja birtu mun hafa gætt frá gluggum heilsugæslunnar. 

             Tilkynnt var um slysið til lögreglu kl. 10:17 en þá var samkvæmt vottorði Veðurstofu Íslands skýjað, frost 1,3 stig og jörð alþakin jafnfallinni lausamjöll.  Nóttina áður hafði verið hiti en tekið að frysta undir morgun.

             Nánar bar atvikið að með þeim hætti að stefnandi var í vinnu sinni þar sem hún hafði meðal annars þann starfa að fara í Búnaðarbanka Íslands í Hamraborg og síðan á pósthúsið.  Hún kvaðst að jafnaði hafa lagt bifreið sinni á bifreiðastæði við bankann og síðan gengið framhjá heilsugæslunni og áfram á umræddum göngusvölum til suðurs á leið sinni á pósthúsið.  Þessa leið hafi hún oft gengið síðastliðin 11 ár.  Umræddan morgun hafði hún átt erindi á heilsugæsluna og hitt þar lækni sinn, Hjört Þór Hauksson.  Hún hafi verið að fara af hans fundi er slysið varð.  Hafi hún verið komin nokkra metra út á göngusvalirnar á leið sinni í pósthúsið er hún hafi skyndilega tekist á loft og dottið.  Myrkur hafi verið og hún ekki séð hálku á svölunum.  Stefnandi kvaðst hafa getað gert vart við sig með því að banka á glugga heilsugæslunnar og kalla á hjálp.  Læknir hennar Hjörtur Þór og hjúkrunarkonan Rhotalind Ingólfsdóttir hafi komið út og veitt henni fyrstu hjálp en síðan hafi sjúkrabíll komið og sótt hana.  Fyrir dómi sagði Hjörtur Þór að mikil hálka hafi verið á göngusvölunum umræddan morgun og hafi hún stafað af leka meðfram niðurfallsrennum frá hæðinni fyrir ofan.  Hálkuglæra hafi náð frá húsi og næstum alveg út að handriði.  Ómögulegt hafi verið að sjá hálkuna vegna ónógrar lýsingar. 

             Rhotalind sagði að renna á húsinu hafi lekið og skæni myndast á svölunum.  Myrkur hafi verið og því ómögulegt að sjá hálkuna.  Aðspurð sagði Rhotalind að hún hafi unnið á heilsugæslustöðinni í þessu húsnæði frá 1980 og hafi engin slys orðið á fólki á svölunum á þessum tíma svo hún viti.  Hún sagði jafnframt að hálka myndaðist alltaf á vetrum annað slagið á þessum svölum.  Hafi svo verið bæði fyrir og eftir slysið.

             Í lögregluskýrslu 7. desember 1999 segir að hálka hafi myndast á litlum stað þar sem vatn hafi lekið með niðurfalli frá svölum á næstu hæð fyrir ofan.

             Júlíus Jónasson hefur verið formaður húsfélagsins Fannborg nr. 3, 5, 7 og 9, frá 2001.  Hann sagði að ráðist hafi verið í nokkrar framkvæmdir utandyra árið 2000 og þá meðal annars skipt um rennur og húsið málað.  Er slysið varð hafi ekki verið búið að stofna eitt sameiginlegt húsfélag fyrir öll húsin heldur hafi hver stigagangur verið með sér húsfélag.  Á árinu 1997 hafi eitthvað viðhald farið fram á rennum húss nr. 7 og 9.

             Við byltuna fór stefnandi úr ökklalið á vinstri fæti og brotnaði á ökkla.  Á slysadeild Landspítala Háskólasjúkrahúss í Fossvogi þurfti stefnandi að gangast undir aðgerð sama dag og var brotið rétt af og fest með plötu á innanverðum sköflungi og innanverðum sperrilegg ásamt skrúfu.  Gifs var fjarlægt þann 21. janúar 2000 og 4. febrúar 2000 var skrúfa fjarlægð.  Eftir þetta hefur stefnandi verið hjá sjúkraþjálfa í æfingum og í desember 2001 dvaldist hún á Heilsuhælinu í Hveragerði til að reyna að ná einhverjum bata.

             Í örorkumati Júlíusar Valssonar læknis frá 11. júní 2001 segir meðal annars að stefnandi hafi verið hraust og einkennalaus fyrir slysið en eftir það hafi hún talsverð óþægindi frá vinstri ökklalið og vinstra legg.  Hún sé með verki í ökklaliðnum og upp eftir fætinum sem versni við gang og stöður og göngugeta hennar sé takmörkuð.  Talsverður þroti og bjúgur sæki á fótinn og þurfi hún að nota sérstakan teygjusokk.  Göngugeta hennar sé stórlega skert eftir slysið og einkennin hái henni talsvert í daglegu lífi.  Niðurstaða læknisins er sú að tímabundið atvinnutjón stefnanda sé 100% frá 7. desember 1999 til 1. apríl 2000.  Varanlegur miski sé 20% en varanleg örorka 30%.

             Málinu var skotið til örorkunefndar og í áliti hennar 25. nóvember 2003 segir meðal annars að greinilegur bjúgur sé yfir vinstri ökkla og stefnandi sé aum við þreifingu bæði yfir ökklanum miðjum og innanverðum.  Hún hafi verið í fullu starfi fyrir slysið en eftir slysið hafi hún farið í 50% vinnu.  Hún hafi reynt síðar að auka vinnuna í 100% en það ekki gengið og hún farið að vinna 60% vinnu.  Þannig hafi hún unnið til áramóta 2002 en þá hafi hún hætt störfum utan heimilis vegna vandamála frá ökkla og astmavandamáls.  Hún hafi haft stöðuga verki og óþægindi og lítið álagsþol frá ökklanum.  Niðurstaða örorkunefndar er að tímabundið atvinnutjón stefnanda sé 100% frá slysdegi 7. desember 1999 til 1. apríl 2000.  Varanlegur miski hennar sé 15% en varanleg örorka 20%.

             Að ósk stefnanda voru dómkvaddir sem matsmenn 3. febrúar 2004 þeir Brynjólfur Jónsson bæklunarlæknir og Gísli Einarsson endurhæfingalæknir.  Matsgerð þeirra er dagsett 19. janúar 2005 og er niðurstaða hennar að tímabundið atvinnutjón stefnanda sé 100% frá slysdegi til 16. apríl 2000 en 50% frá þeim degi til 7. desember 2000.  Varanleg örorka stefnanda sé metin 20% og miski ennfremur 20%. 

             Stefnandi byggir dómkröfur sínar á því að líkamstjón hennar megi rekja til stórfellds gáleysis húseiganda og stórfellds vanbúnaðar á fasteigninni. 

             Vanbúnaður hafi verið á þakrennulögnum hússins og gangvegurinn verið óupplýstur fyrir almenning sem sé ótækt á svo fjölfarinni leið.  Vatnslekastraumur hafi frosið þvert yfir gangveginn og myndað hálkubletti og slysagildru fyrir gesti og gangandi.  Þessi aðbúnaður á gangstétt í kringum eignina hafi verið óforsvaranlegur og vítaverður sem stefndi beri fulla og ótakmarkaða skaðabótaábyrgð á.  Ábyrgð stefnda sé þeim mun ríkari þar sem svalagangurinn sé eini gangvegurinn fyrir almenna vegfarendur sem leita þurfi eftir þjónustu á heilsugæslustöðina, bókasafnið eða pósthús.  Þá þurfi gestir og íbúar hússins að fara um þennan gangveg.

             Stefnandi telur stefnda hafa valdið tjóni með saknæmum og ólögmætum hætti og tjónið sé sennilega afleiðing af því athafnaleysi stefnda sem vítaverður skortur á viðhaldi fasteignar sé. 

             Stefnandi kveður útreikning á kröfunni miðast við 9. mars 2005 en matsgerð hinna dómkvöddu matsmanna hafi veið lögð fram 9. febrúar 2005.

Við útreikning á bótum fyrir varanlega örorku sé miðað við lágmarkstekjur og verðbætur með breytingum skv. lánskjaravísitölu frá gildistöku skaðabótalaga hinn 1. júlí 1993 til stöðuleikapunkts 7. desember 2000. (1.200.000 x 3990/3282=1.458.866)

Þjáningabætur skv. 3. gr. skaðabótalaga

Rúmliggjandi 1300 x 4733/3282=1.875 x 7               13.125 kr.

Batnandi 700 x 4733/3282=1.009 x 124                    125.116 –

 

Miski skv. 4. gr. skaðabótalaga

3.680.000 x 4733/3282=5.306.959 x 20%                   1.061.392-

                                                                         1.199.633-

 

 

Varanleg örorka skv. 5.-8. gr. skaðabótalaga

1.458.866 x 5.622 x 20%       1.640.349

Örorkubætur frá Tryggingastofnun (422.730)       1.217.619-

                                                                            Samtals            2.417.252-

II.

             Stefndi byggir á því að stefnandi hefði með eðlilegri aðgæslu auðveldlega getað komið í veg fyrir slysið.  Hún hafi verið kunn aðstæðum og  hafnað sé því að lýsingu hafi verið ábótavant.  Stórir gluggar séu á heilsugæslunni fyrir framan þann stað er slysið varð.  Þessir gluggar gefi góða birtu.  Engin skylda hvíli á húseigendum að lýsa sérstaklega upp gönguleiðir eins og þær sem hér um ræðir. 

             Samkvæmt vottorði veðurstofu hafi snjór verið yfir öllu og frost þannig að vegfarendur hafi mátt gera ráð fyrir hálkublettum hvar sem var.  Umrædd gönguleið sé opin fyrir úrkomu og því geti hálkublettir auðveldlega myndast á henni óháð tilfallandi leka úr rennum hússins.  Fyllsta ástæða hafi því verið til að sýna varkárni.  Í lögregluskýrslu komi fram að hálka hafi myndast á litlum stað og það hafi gerst nýlega.  Því sé skiljanlegt að ekki hafi verið búið að grípa til einhverra ráðstafana vegna hennar.  Auk þess séu veðurskilyrði á Íslandi þannig yfir vetrarmánuðina að hálka geti myndast mjög skyndilega og því verði þeir er hér búa alltaf að vera viðbúnir því.

             Því er mótmælt að ástand rennanna hafi verið á þann veg að talist geti saknæmur vanbúnaður af hálfu stefndu.  Lögð sé áhersla á að útilokað sé að koma í veg fyrir leka af því tagi sem hér um ræðir.

             Verði ekki fallist á ofangreind sjónarmið er samt sem áður krafist sýknu á eftirfarandi forsendum.  Það húsnæði sem Heilsugæslustöðin í Kópavogi sé í sé 85% eign ríkissjóðs og 15% eign Kópavogskaupstaðar.  Þessir aðilar beri því fjárhagslega ábyrgð á rekstri stöðvarinnar þar með talið hugsanlega skaðabótaábyrgð.  Heilsu­gæslustöðin sé opinber stofnun sem stefni til sín fólki til að sinna lögbundinni þjónustu sinni og því hljóti forráðamenn hennar að þurfa að sjá til þess að aðgengi sé forsvaranlegt.  Tvímælalaust hvíli ríkari ábyrgð að þessu leyti á forsvarsmönnum heilsugæslunnar en hinum ýmsu eigendum íbúða í húsinu.  Sú staðreynd að heilsugæslan sé til húsa þarna leiði óhjákvæmilega til mun meiri umferðar um svæðið en annars væri.  Ábyrgð heilsugæslustöðvarinnar ætti því að vera meiri. 

             Varakröfu sína um lækkun byggir stefndi í fyrsta lagi á því að verði ekki fallist á sýknukröfuna hljóti stefnandi að verða að bera meginhluta tjónsins sjálf vegna eigin sakar.

             Útreikningi á tjóni stefnanda er mótmælt af hálu stefnda og því hafnað að hann sé í samræmi við reglur skaðabótalaga. Samkvæmt 7. gr. þeirra laga beri að leggja til grundvallar meðaltalslaunagreiðslur þriggja síðustu ára en það hafi stefnandi ekki gert. Þá standist ekki að tvöfalda árslaun eins og stefnandi geri í aðalkröfu sinni en hún hafi unnið fullt starf utan heimilis á þessum tíma.  Leggja beri til grundvallar lágmarkslaun.

             Stefndi mótmælir tímabundnu tjóni og telur það ósannað. Í kröfugerð stefnanda sé ekki heldur tekið tillit til aldurs stefnanda eða bóta sem hún kann að hafa fengið. Loks mótmælir stefndi dráttarvaxtakröfu stefnanda en engin krafa hafi verið gerð af hálfu stefnanda fyrr en stefna var birt í þessu máli 19. desember 2001.

III.

             Óumdeilt er að Fannborg 3, 5, 7 og 9 telst eitt fjöleignarhús í skilningi laga nr. 26/1994 um fjöleignarhús og er þar starfrækt húsfélag.  Formaður þess húsfélags kom fyrir dóm og staðfesti tilvist og starfsemi félagsins. 

             Slysið varð 7. desember 1999 um klukkan 10:00 um morgun.  Lögregla fór á vettvang og í skýrslu hennar segir að stefnandi hafi dottið á litlum hálkubletti sem hafi myndast á göngusvölunum vegna leka frá vatnsrennu.  Í málinu hafa verið lagðar fram ljósmyndir er teknar voru á vettvangi tveimur dögum eftir slysið og dómari fór á vettvang og skoðaði aðstæður fyrir aðalmeðferð.  Samkvæmt vottorði Veðurstofu Íslands var þíða daginn áður og um nóttina en tók að frysta undir morgunn þann 7. desember.  Jörð var þá alþakin jafnfallinni lausamjöll.

             Fram hefur komið að stefnandi var að fara sína venjulegu leið sem hún hafði margoft farið um ellefu ára skeið á vegum vinnu sinnar.  Þá fór hún í Búnaðarbanka Íslands og á pósthúsið og lagði að jafnaði bifreið sinni hjá bankanum og gekk síðan á pósthúsið.  Þá lá leið hennar framhjá anddyri Heilsugæslunnar í Kópavogi og til suðurs meðfram húsinu á hinum umræddu göngusvölum þar sem slysið varð.  Í þetta skipti átti hún erindi á heilsugæsluna.  Er því erindi lauk gekk hún út á göngusvalirnar til suðurs og hafði ekki gengið lengi meðfram húsinu er hún féll með fyrrgreindum afleiðingum.  Hún sagðist ekki hafa séð hálkuna og engin sérstök lýsing var þá á þessari leið.  Steyptur handriðsveggur er á göngusvölunum.  Vitnin tvö, Hjörtur Þór Hauksson og Rhotalind Ingólfsdóttir, sögðu að myrkur hafi verið og ómögulegt að sjá hálkuna.  Rhotalind sagði jafnframt að engin slys hafi áður orðið á fólki á þessum stað svo hún viti en hún hafði starfað hjá heilsugæslunni í þessu húsi frá árinu 1980.  Hún sagði að hálka myndaðist alltaf annað slagið á göngusvölunum yfir vetrarmánuðina.  Komið hefur fram að núna er þessi leið upplýst. 

             Við mat á bótaábyrgð verður að taka tillit til að stefnandi hafði margoft farið þessa leið og gjörþekkti því aðstæður. Þó lekið hafði frá vatnsrennu og hálka vegna þess myndast voru það svipaðar aðstæður og við mátti búast utandyra í desember en umræddar göngusvalir standa opnar fyrir veðri. Getur rignt og snjóað á svalirnar eins og á öðrum gönguleiðum utandyra. Ekki er í ljós leitt að stefndu hafi mátt vita af einhverri sérstakri slysahættu á göngusvölunum. Það er því mat dómsins að aðstæður hafi ekki verið með þeim hætti að lögð verði bótaskylda á stefndu.  Verður talið að rekja megi tjón stefnanda til óhappatilviks.

             Stefndi verður því sýknaður af kröfum stefnanda í málinu.           

             Stefnandi hefur gjafsókn í málinu.  Gjafsóknarkostnaður hennar, sem er þóknun lögmanns hennar, Benedikts Ólafssonar hrl., 218.547 að meðtöldum virðisaukaskatti, greiðist úr ríkissjóði. 

             Gunnar Aðalsteinsson héraðsdómari kveður upp dóm þennan.

DÓMSORÐ:

             Stefndi, Húsfélagið Fannborg 3, 5, 7 og 9, skal vera sýkn af kröfum stefnanda í þessu máli.

             Málskostnaður fellur niður.

             Gjafsóknarkostnaður stefnanda, samtals að fjárhæð 218.547, krónur greiðist úr ríkissjóði.