Miðvikudaginn 11. mars 2015.
Nr. 150/2015.	Íslenska gámafélagið ehf. (Ólafur Karl Eyjólfsson hdl.) gegn Sveitarfélaginu Ölfusi (Guðjón Ármannsson hrl.)

Kærumál. Aðför. Stjórnvaldsúrskurður.

Í ehf. krafðist þess að S yrði með beinni aðfarargerð gert að veita sér umráð útboðsgagna G hf. vegna útboðs í verkið „Sorphirða í Ölfusi 2014-2019“, en úrskurðarnefnd um upplýsingamál hafði áður komist að þeirri niðurstöðu að S bæri að afhenda Í ehf. gögnin. Í hinum kærða úrskurði var kröfu Í ehf. hafnað á þeim grundvelli að einkamál hefði þegar verið höfðað til ógildingar á úrskurði úrskurðarnefndar um upplýsingamál og að um sama sakarefnið væri að ræða í báðum málunum. Hæstiréttur taldi að ekki væri um sama sakarefni að ræða í málunum tveimur þar sem annars vegar væri deilt um lögmæti stjórnvaldsúrskurðar og hins vegar hvort fallast bæri á kröfu um afhendingu gagna á grundvelli hans, en það stæði ekki í vegi aðfarargerðar þótt dómsmál væri jafnframt rekið milli gerðarbeiðanda og gerðarþola um önnur atriði sem vörðuðu réttarsamband þeirra. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka efnislega afstöðu til kröfu Í ehf., að teknu tilliti til þeirra málsástæðna og lagaraka sem S hefði fært fram og vörðuðu form- og efnisannmarka stjórnvaldsúrskurðarins.

Dómur Hæstaréttar.

Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ólafur Börkur Þorvaldsson og Eiríkur Tómasson og Ingveldur Einarsdóttir settur hæstaréttardómari.

Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 13. febrúar 2015 sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 24. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Suðurlands 30. janúar 2015, þar sem kröfu sóknaraðila um beina aðfarargerð var hafnað. Kæruheimild er í 4. mgr. 84. gr. laga nr. 90/1989 um aðför. Sóknaraðili krefst þess að varnaraðila verði með beinni aðfarargerð gert að veita sér „umráð útboðsgagna Gámaþjónustunnar hf.“ vegna útboðs í verkið „Sorphirða í Ölfusi 2014−2019“. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar.

Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar.

I

Eins og greinir í hinum kærða úrskurði óskaði sóknaraðili 30. desember 2013 eftir því við varnaraðila að sér yrði veittur aðgangur að tilboði Gámaþjónustunnar hf. og fylgigögnum þess í útboðinu „Sorphirða í Ölfusi 2014−2019“, en sóknaraðili var þar einn tilboðsgjafa. Hafnaði varnaraðili beiðninni 29. mars 2014 og kærði sóknaraðili þá synjun með erindi 23. apríl sama ár til úrskurðarnefndar um upplýsingamál. Með úrskurði nefndarinnar 24. júlí 2014 var fallist á beiðni sóknaraðila um að varnaraðila bæri að afhenda honum útboðsgögn Gámaþjónustunnar hf. vegna útboðs í fyrrgreint verk. Með bréfi 6. ágúst 2014 til úrskurðarnefndar um upplýsingamál krafðist varnaraðili þess að réttaráhrifum úrskurðarins yrði frestað. Var þeirri kröfu vísað frá nefndinni með úrskurði 13. sama mánaðar, þar sem krafan hefði borist að liðnum fresti samkvæmt 24. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012. Skoraði sóknaraðili á varnaraðila að afhenda sér gögnin með bréfi 27. ágúst 2014 og tilkynnti að ef ekki yrði orðið við áskoruninni yrði krafist ,,aðfarar með atbeina sýslumanns til innsetningar“ í gögnin án frekari fyrirvara. Í kjölfarið höfðaði varnaraðili, ásamt Gámaþjónustunni hf., einkamál á hendur sóknaraðila til ógildingar á fyrrgreindum úrskurði 24. júlí 2014 og var málið þingfest 9. september sama ár.

Sóknaraðili beindi kröfu um innsetningu í framangreind gögn til héraðsdóms 15. september 2014 og vísaði um kröfu sína meðal annars til 5. töluliðar 1. mgr. 1. gr. laga nr. 90/1989. Í þinghaldi 14. október 2014 mótmælti varnaraðili kröfunni og var málið tekið til úrskurðar um kröfu sóknaraðila 5. desember sama ár.

Með hinum kærða úrskurði var kröfu sóknaraðila hafnað með þeim rökum að einkamál hafi þegar verið höfðað til ógildingar á fyrrgreindum úrskurði og að raunverulega væri um að tefla sama sakarefnið í báðum málunum. Ekki væri um það að ræða að einkamálið væri rekið um önnur atriði sem vörðuðu réttarsamband aðilanna, sbr. 79. gr. laga nr. 90/1989. Þá sagði jafnframt í hinum kærða úrskurði: ,,Að teknu tilliti til þess að hér er um að ræða aðfararmál þykir hins vegar ekki bera að vísa málinu frá, heldur synja um að aðför megi ná fram að ganga.“

II

Í 13. kafla laga nr. 90/1989 er fjallað um meðferð máls um aðfararbeiðni. Samkvæmt 1. mgr. 84. gr. laganna skal almennum reglum um meðferð einkamála í héraði beitt um mál samkvæmt þeim kafla, eftir því sem við getur átt. Af því leiðir að líta ber til 4. mgr. 94. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála við mat á því hvort kröfur þær sem gerðar voru í einkamáli sem varnaraðili hefur höfðað á hendur sóknaraðila séu þær sömu og gerðar hafa verið í aðfararmáli því sem hér er til úrlausnar.  

Krafa sóknaraðila í máli þessu er um afhendingu gagna úr hendi varnaraðila og er hún reist á úrskurði úrskurðarnefndar um upplýsingamál 24. júlí 2014, sbr. 5. tölulið 1. mgr. 1. gr. laga nr. 90/1989, þar sem segir að aðför megi gera til fullnustu kröfum samkvæmt úrskurðum yfirvalda sem aðfararhæfir eru samkvæmt fyrirmælum laga. Samkvæmt 3. mgr. 21. gr. upplýsingalaga er úrskurður úrskurðarnefndar um upplýsingamál um aðgang að gögnum aðfararhæfur, nema réttarhrifum hans hafi verið frestað. Krafa varnaraðila í einkamáli því sem hann hefur höfðað á hendur sóknaraðila er um ógildingu áðurgreinds stjórnvaldsúrskurðar og til stuðnings þeirri kröfu hefur hann teflt fram málsástæðum er lúta að margvíslegum annmörkum á úrskurðinum. Sakarefnið í einkamálinu og aðfararmálinu er ekki það sama, þar sem annars vegar er deilt um lögmæti stjórnvaldsúrskurðar og hins vegar hvort fallast beri á kröfu um afhendingu gagna á grundvelli hans, en með hliðsjón af 79. gr. laga nr. 90/1989 stendur það ekki í vegi aðfarargerðar þótt dómsmál sé jafnframt rekið milli gerðarbeiðanda og gerðarþola um önnur atriði sem varða réttarsamband þeirra. Verður hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka efnislega afstöðu til kröfu sóknaraðila, að teknu tilliti til þeirra málsástæðna og lagaraka sem varnaraðili hefur fært fram og lúta að form- og efnisannmörkum á stjórnvaldsúrskurðinum, sbr. 60. gr. stjórnarskrárinnar. Rétt er að ákvörðun um málskostnað í héraði bíði efnisúrlausnar, en um kærumálskostnað fer samkvæmt því sem greinir í dómsorði.

Það athugist að krafa sóknaraðila er sem fyrr greinir reist á stjórnvaldsúrskurði sem er aðfararhæfur samkvæmt 3. mgr. 21. gr. upplýsingalaga og því gild aðfararheimild, sbr. 5. tölulið 1. mgr. 1. gr. laga nr. 90/1989. Í úrskurðinum er kveðið á um skyldu varnaraðila til að veita sóknaraðila aðgang að tilgreindum gögnum, sbr. 73. gr. síðarnefndra laga. Af þeim sökum hefði sóknaraðili átt að beina aðfararbeiðni sinni til héraðsdóms eftir 1. tölulið 1. mgr. 11. gr. laganna í stað þess að gera það með beiðni um innsetningargerð samkvæmt 1. mgr. 78. gr. þeirra.

Dómsorð:

Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi.

Varnaraðili, sveitarfélagið Ölfus, greiði sóknaraðila, Íslenska gámafélaginu ehf., 350.000 krónur í kærumálskostnað.

Úrskurður Héraðs­dóms Suður­lands 30. janúar 2015.

Sóknaraðili er Íslenska gámafélagið ehf., kt. [...], Gufunesvegi, Reykjavík, en varnaraðili er Sveitarfélagið Ölfus, kt. [...], Hafnarbergi 1, Þorlákshöfn.

Sóknaraðili, hér eftir gerðarbeiðandi, krefst dómsúrskurðar um að fram fari aðfarargerð til þess að fá gerðarþola til að afhenda gerðarbeiðanda gögn í samræmi við úrskurðarorð úrskurðar úrskurðarnefndar um upplýsingamál nr. A-541/2014, frá 24. júlí 2014. Þá krefst gerðarbeiðandi málskostnaðar.

Varnaraðili, hér eftir gerðarþoli, krefst þess að hafnað verði kröfu gerðarbeiðanda um aðfarargerð á grundvelli úrskurðar úrskurðarnefndar um upplýsingamál nr. A-541/2014. Til vara gerir gerðarþoli kröfu um að í úrskurði verði kveðið á um að málskot á honum fresti aðfarargerð, sbr. 3. mgr. 84. gr. aðfararlaga nr. 90/1989. Í báðum tilvikum krefst gerðarþoli málskostnaðar.

Framangreind krafa gerðarbeiðanda barst dóminum 15. september 2014 og var málið þingfest 14. október 2014. Munnlegur málflutningur fór fram 5. desember 2014 og var málið tekið til úrskurðar að honum loknum. Fyrir uppkvaðningu úrskurðar var gætt 1. mgr. 115. gr. laga nr. 91/1991. 

Málavextir

Ágreiningur aðila málsins snýst um afhendingu gagna í útboði vegna verksins „Sorphirða í Ölfusi 2014-2019“. Voru tilboð opnuð 23. desember 2013. Voru þrír bjóðendur í verkið, Kubbur ehf. með tilboð að fjárhæð kr. 125.312.395-, gerðarbeiðandi með tilboð að fjárhæð kr. 91.150.000- og Gámaþjónustan hf. með tilboð að fjárhæð kr. 73.665.330-. Með bréfi til gerðarþola 30. desember 2013 óskaði gerðarbeiðandi eftir aðgangi að tilboði Gámaþjónustunnar hf., sem lagðist gegn því við gerðarþola að gögnin yrðu afhent. Gerðarþoli hafnaði beiðni gerðarbeiðanda með tölvupósti 17. janúar 2014. Var tekið fram í svarinu að tilboð væru ekki að fullu metin og ekki hefði verið gengið til samninga um verkið. Gerðarbeiðandi ítrekaði beiðni sína með bréfi hinn 25. mars 2014 og svaraði gerðarþoli því með tölvupósti 29. mars 2014 þar sem sagði að aðgangi að umbeðnum gögnum hefði þegar verið hafnað með tölvupósti 17. janúar 2014.

Gerðarbeiðandi kærði ákvörðun gerðarþola til úrskurðarnefndar um upplýsingamál með kæru dags. 23. apríl 2014. Kvað úrskurðarnefndin upp úrskurð nr. A-541/2014 í málinu hinn 24. júlí 2014 og var úrskurðarorð „Sveitarfélaginu Ölfusi ber að afhenda kæranda útboðsgögn Gámaþjónustunnar hf. vegna útboðs í verkið „Sorphirða í Ölfusi 2014-2019.“

Með bréfi, dags. 6. ágúst 2014, fór gerðarþoli fram á það við úrskurðarnefndina að réttaráhrifum úrskurðarins yrði frestað þar sem gerðarþoli hygðist skjóta niðurstöðu nefndarinnar um afhendingu útboðsgagnanna til dómstóla. Úrskurðarnefndin vísaði þeirri kröfu gerðarþola frá þar sem hún hefði borist eftir að sjö daga frestur skv. 24. gr. upplýsingalaga nr. 140/2002 var liðinn. Var krafa um frestun réttaráhrifa af þessum sökum ekki tekin til efnislegrar meðferðar.

Þann 27. ágúst 2014 skoraði gerðarbeiðandi á gerðarþola að afhenda umrædd gögn samkvæmt úrskurði nr. A-541/2014. Tilkynnti gerðarbeiðandi að ef gerðarþoli yrði ekki við áskoruninni yrði krafist aðfarar til innsetningar í gögnin án frekari fyrirvara.

Þann 28. ágúst 2014 höfðaði gerðarþoli, ásamt Gámaþjónustunni hf., einkamál á hendur gerðarbeiðanda með birtingu stefnu til ógildingar á úrskurði nr. A-541/2014. Það mál var þingfest í Héraðsdómi Reykjavíkur hinn 9. september 2014. Í því máli krefst gerðarþoli, ásamt Gámaþjónustunni hf., þess að umræddur úrskurður verði ógiltur með dómi. Gerðarbeiðandi lagði fram greinargerð sína í því máli þann 7. október 2014 og gerir aðallega kröfu um að dómkröfum stefnenda verði vísað frá dómi, en til vara krefst hann þess að umræddur úrskurður verði staðfestur með dómi.

Með bréfi, dags. 11. september 2014, tilkynnti gerðarþoli gerðarbeiðanda að ekki yrði orðið við áskorun gerðarbeiðanda frá 27. ágúst s.á., með vísan til þess að einkamál hefði verið höfðað til ógildingar á úrskurði nr. A-541/2014. Þá andmælti gerðarþoli fyrirhugaðri aðfarargerð.

Málsástæður og lagarök gerðarbeiðanda

Í aðfararbeiðni og greinargerð gerðarbeiðanda er ekki skilið á milli málavaxtalýsingar og lýsingar á málsástæðum.

Kveður gerðarbeiðandi að af breytingum sem gerðar hafi verið á lögum um opinber innkaup nr. 84/2007 megi sjá að löggjafinn sé að auka gegnsæi í opinberum innkaupum og sé með þessum breytingum að leggja auknar kröfur á kaupendur við val á tilboðum og að veita upplýsingar um það tilboð sem tekið er. Af þessu megi sjá ákveðin líkindi með markmiðum upplýsingalaga nr. 140/2012 og laga um opinber innkaup nr. 84/2007 sem sé að tryggja jafnræði fyrirtækja við opinber innkaup og stuðla að hagkvæmni í opinberum rekstri. En til að ná þessum markmiðum verði að veita bjóðendum upplýsingar um hvort mat á tilboðum og tilboðsgjöfum hafi verið lögum samkvæmt.

Í ljósi þess að gerðarþoli neiti að afhenda umkrafin gögn sé krafist innsetningar í umráð gagnanna án undangengins dóms eða réttarsáttar með vísan til 5. tl. 1. mgr. 1. gr. laga nr. 90/1989 um aðför, sbr. 3. mgr. 23. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012 og 73. gr. laga nr. 91/1989, sbr. 72. og 78. gr. að sýslumaður taki með valdi fyrrnefnd gögn úr höndum gerðarþola og afhendi gerðarbeiðanda með aðfararbeiðni dagsett 15. september 2014. Gerðarbeiðandi kveðst byggja rétt sinn á fyrrnefndum lagaákvæðum og innsendum úrskurðum úrskurðarnefndar um upplýsingamál.

Þá kveður gerðarbeiðandi að gerðarþoli hafi í raun enga lögvarða hagsmuni af niðurstöðu málsins og sé af þeim sökum óhætt að láta gerðina fara fram. Jafnframt hafnar gerðarbeiðandi öllum sjónarmiðum gerðarþola.

Gerðarbeiðandi bendir á að þau gögn sem krafist sé umráða yfir varði ekki gerðarbeiðanda sjálfan heldur viðsemjanda gerðarbeiðanda, Gámaþjónustuna hf., sem sé ekki aðili að þessu máli. Gerðarbeiðandi hafi gert sérstakt samkomulag við Gámaþjónustuna hf., um málarekstur til ógildingar á úrskurði úrskurðarnefndar um upplýsingamál nr. A-451/2014. Samkomulagið feli í sér að gerðarþoli skuldbindi sig til að vera aðili að dómsmáli fyrir hönd Gámaþjónustunnar hf. Þetta samkomulag sé til staðfestingar þess að gerðarþoli hafi enga hagsmuni af niðurstöðu þess máls sem rekið er fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur til ógildingar úrskurðar úrskurðarnefndar um upplýsingamál nr. 451/2014, né þessa máls sem rekið er fyrir Héraðsdómi Suðurlands, um hvort umþrætt gögn verði afhent. Séu því allar varnir gerðarþola án beinna, verulegra, sérstaka og lögvarinna hagsmuna og því ber að hafna þeim og láta gerðina fara fram.

Vegna röksemda gerðarþola um að kærufrestur til úrskurðarnefndarinnar hafi verið liðinn kveðst gerðarbeiðandi vera ósammála því. Kærufrestur hafi ekki verið liðinn þegar gerðarbeiðandi lagði fram kæru sína hjá úrskurðarnefnd um upplýsingamál, þar sem tölvupóstur frá gerðarþola, dags. 17. janúar 2014, hafi ekki verið höfnun á afhendingu gagna heldur skýring á ómöguleika við að afhenda þau. Tölvupóstur frá gerðarþola dags. 29. mars 2014 hafi verið höfnun á afhendingu gagna og beri að miða við þá dagsetningu við ákvörðun frests sbr. 1. mgr. 22. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012. Hafi þannig kæra gerðarbeiðanda dags. 23. maí 2014 verið innan kærufrests og borið að fá efnislega meðferð.

Í öðru lagi hafi svar gerðarþola með tölvupósti 17. janúar 2014 ekki verið í samræmi við vandaða stjórnsýsluhætti, meginreglur stjórnsýsluréttarins, stjórnsýslulög nr. 37/1993 né upplýsingalög nr. 140/2012 og hafi því ekki verið hægt að byggja á þeim tölvupósti varðandi upphaf kærufrests sbr. 1. mgr. 22. gr. laga nr. 140/2012.

Þá vísar gerðarbeiðandi til þess að upplýsingar þær sem gerðarþola sé gert að afhenda með nefndum úrskurði, séu ekki upplýsingar sem teljist til tækni- og viðskiptaleyndarmála, líkt og haldið hafi verið fram af gerðarþola og sé því óhætt að gerðin nái fram að ganga, enda séu hagsmunir gerðarbeiðanda af því að fá umræddar upplýsingar ríkar þar sem þær séu fengnar til að kanna hvort rétt hafi verið staðið að útboðinu og almannahagsmunir standi til þess að veittur sé aðgangur að gögnum er varði ráðstöfun opinberra fjármuna. Þá sé rétt að líta til þess að fyrirtæki og aðrir lögaðilar verði hverju sinni að vera undir það búin að mæta samkeppni frá öðrum aðilum og meðvituð um að upplýsingalög gildi um starfsemi hins opinbera.

Gögn þau sem gerðarþola sé gert að afhenda séu ekki þess eðlis að það varði verulega eða sérstaka hagsmuna fyrir Gámaþjónustuna hf., þar sem mikilvægi gagnanna eftir opnun tilboð sé lítið sem ekkert og feli ekki í sér neinar upplýsingar sem varðað geti mikilvæga hagsmuni að nokkru leyti.

Um málskostnað vísar gerðarbeiðandi til XXI. kafla laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, sbr. 1. mgr. 84. gr. laga nr. 90/1989 um aðför.

Um lagarök vísar gerðarbeiðandi til framangreindra laga, en einkum kveðst hann byggja á lögum um aðför nr. 91/1989, meginreglum stjórnsýsluréttarins, ákvæðum stjórnsýslulaga nr. 37/1993, ákvæðum upplýsingalaga nr. 140/2012, ákvæðum laga um opinber innkaup nr. 84/2007 og lögum nr. 91/1991 um meðferð einkamála. 

Málsástæður og lagarök gerðarþola

Gerðarþoli setur málsástæður fram á kaflaskiptan hátt og verður þeirri framsetningu fylgt hér.

Einkamál hefur þegar verið höfðað til ógildingar á úrskurði nr. A-541/2014

Gerðarþoli kveðst telja úrskurð nr. A-541/2014 rangan, bæði hvað varðar form og efni. Hafi hann því, ásamt Gámaþjónustunni hf., höfðað einkamál fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur á hendur gerðarbeiðanda til ógildingar á framangreindum úrskurði. Kveður gerðarþoli að ógildingarkröfu sína í því máli byggi hann einkum á því að (i) kæra gerðarbeiðanda til úrskurðarnefndar um upplýsingamál hafi borist löngu eftir að kærufrestur hafi verið runninn út, og því hafi borið að vísa henni frá; (ii) óheimilt hafi verið að afhenda gerðarbeiðanda útboðsgögn Gámaþjónustunnar hf. með vísan til 3. mgr. 14. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012 og (iii) ekki hafi verið framkvæmt atviksbundið hagsmunamat skv. 3. mgr. 14. gr. upplýsingalaga.

Í 1. mgr. 84. gr. laga nr. 90/1989 um aðför sé kveðið á um að almennum reglum um meðferð einkamála í héraði skuli beitt um mál samkvæmt 13. kafla laga um aðför nr. 90/1989, eftir því sem við geti átt. Í greinargerð með frumvarpi því sem varð að lögum um aðför nr. 90/1989 segi í athugasemdum við ákvæðið að ganga megi út frá því að reglur laga um meðferð einkamála um málsmeðferð (þá 104. – 117. gr. laga nr. 85/1936) gildi um mál sem rekin eru samkvæmt 13. kafla laga um aðför. Reglan í 104. gr. eldri laga um meðferð einkamála, sem vísað sé til í frumvarpinu, sé sambærileg reglunni í 4. mgr. 94. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Af þessu leiði að hafna beri kröfu gerðarbeiðanda í máli sem rekið er á grundvelli 13. kafla laga um aðför ef skilyrði 4. mgr. 94. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála séu uppfyllt. Með vísan til 4. mgr. 94. gr. laga um meðferð einkamála nr. 91/1991, sbr. 1. mgr. 84. gr. laga um aðför nr. 90/1989, kveður gerðarþoli að höfðun framangreinds einkamáls til ógildingar á úrskurði úrskurðarnefndar um upplýsingamál standi í vegi fyrir því að gerðarbeiðanda sé unnt að krefjast innsetningar á grundvelli úrskurðarins í þessu máli. Þar sem nú þegar hafi verið höfðað einkamál til ógildingar á úrskurðinum þá sé ekki hægt að höfða aðfararmál þetta til innsetningar á grundvelli úrskurðarins, enda snúist efnislegur ágreiningur beggja mála um gildi hins umþrætta úrskurðar.

Þess utan kveður gerðarþoli, með vísan til 79. gr. laga um aðför nr. 90/1989, að framangreint einkamál standi því í vegi að aðfarargerð fari fram skv. 78. gr. laganna, sem innsetningarbeiðni gerðarbeiðanda byggir aðallega á. Í 79. gr. laga um aðför nr. 90/1989 sé kveðið á um að það standi ekki í vegi aðfarargerðar skv. 78. gr. laganna þótt dómsmál sé jafnfram rekið milli sömu aðila um önnur atriði, sem varða réttarsamband þeirra. Kveður gerðarþoli að með gagnályktun frá þessu ákvæði beri að líta svo á að ekki sé hægt að fallast á aðfarargerð samkvæmt 78. gr. laga um aðför nr. 90/1989 ef að á sama tíma sé rekið dómsmál um þau atriði sem beinlínis varði þá aðfararbeiðni sem um ræði.

Vafi sé um réttmæti kröfu gerðarbeiðanda

Gerðarþoli kveðst telja að framangreint einkamál leiði til þess að ekki sé hægt að fallast á kröfu gerðarbeiðanda um innsetningu gagna á grundvelli hins umþrætta úrskurðar. Sá vafi sem óneitanlega sé uppi um réttmæti kröfu gerðarbeiðanda valdi því að aðfararbeiðni hans geti ekki náð fram að ganga, með vísan til síðari málsl. 3. mgr. 83. gr. laga um aðför nr. 90/1989, ásamt skýringum við ákvæðið í frumvarpi því sem varð að lögum um aðför nr. 90/1989.

Gerðarþoli eigi verulegra hagsmuna að gæta í málinu. Verði fallist á beiðni gerðarbeiðanda um aðför, áður en skorið hafi verið úr um gildi þess úrskurðar sem aðfararbeiðni gerðarbeiðanda styðst við, þá verði um leið virtur að vettugi réttur gerðarþola til þess að fá úr málum sínum skorið fyrir dómstólum. Þannig sé ljóst að ef fallist verði á beiðni gerðarbeiðanda í þessu máli þá sé réttur hans til að leita til dómstóla gerður þýðingarlaus. Gögnin og upplýsingar samkvæmt þeim kæmust þá strax til vitundar gerðarbeiðanda og væri þar með ónýttur réttur gerðarþola til að leita endurskoðunar dómstóla á hinum umþrætta úrskurði úrskurðarnefndar um upplýsingamál. Kveður gerðarþoli að hagsmunir hans í málinu séu einkum ófjárhagslegir og af þeim toga að tjón hans yrði ekki bætt með greiðslu skaðabóta, ef dómstólar muni komast að þeirri niðurstöðu að ógilda beri umræddan úrskurð.

Efnis- og formannmarkar á úrskurði valdi því að honum verður ekki fylgt eftir.

Verði ekki fallist á framangreint byggir gerðarþoli á því að hafna beri kröfu gerðarbeiðanda þar sem hinn umþrætti úrskurður sé ógildanlegur vegna alvarlegra form- og efnisannmarka. Telur gerðarþoli að á grundvelli 60. gr. stjórnarskrárinnar nr. 33/1944, ásamt síðari breytingum, hafi dómstóll í aðfararmáli vald til að leggja efnislegt mat á þá stjórnvaldsákvörðun sem liggi til grundvallar aðfararbeiðni og eftir atvikum til að ákveða að aðför nái ekki fram að ganga á grundvelli úrlausnarinnar ef umrædd úrlausn sé haldin annmörkum. Þessa málsástæðu kveðst gerðarþoli byggja á því að (a) kæra gerðarbeiðanda til úrskurðarnefndar um upplýsingamál hafi borist löngu eftir að kærufrestur var runninn út, og því hafi borið að vísa henni frá; (b) óheimilt hafi verið að afhenda gerðarbeiðanda útboðsgögn Gámaþjónustunnar hf. með vísan til 3. mgr. 14. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012 og (c) ekki hafi verið framkvæmt atviksbundið hagsmunamat skv. 3. mgr. 14. gr. nefndra upplýsingalaga. Nánar gerir gerðarþoli eftirfarandi grein fyrir þessu.

Vísa hafi átt kærunni frá úrskurðarnefnd

Í fyrsta lagi hafi kærufrestur verið liðinn þegar kæra hafi borist nefndinni þann 23. apríl 2014.

Samkvæmt 1. mgr. 22. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012 skuli mál samkvæmt 1. mgr. 20. gr. laganna borið skriflega undir úrskurðarnefnd um upplýsingamál innan 30 daga frá því að þeim sem fór fram á aðgang að gögnum var tilkynnt um ákvörðun.

Synjun gerðarþola á beiðni gerðarbeiðanda hafi borist til gerðarbeiðanda með tölvupósti hinn 17. janúar 2014. Tölvupóstur gerðarþola til gerðarbeiðanda hinn 29. mars 2014 hafi aðeins falið í sér tilvísun til fyrri ákvörðunar. Hafi því rúmlega þrír mánuðir verið liðnir frá því gerðarbeiðanda var tilkynnt um synjun og þar til hann kærði ákvörðun gerðarþola til úrskurðarnefndar um upplýsingamál.

Í hinum umdeilda úrskurði úrskurðarnefndar um upplýsingamál nr. A-541/2014 sé vikið að kröfu gerðarþola um frávísun málsins og henni hafnað. Byggi höfnunin á þeim rökstuðningi að gerðarbeiðanda hafi ekki verið leiðbeint um kæruheimild skv. 1. mgr. 20. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012 eða kærufrest skv. 1. mgr. 22. gr. laganna. Með vísan til 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 yrði kærunni því ekki vísað frá, þrátt fyrir að hún hafi borist að liðnum kærufresti. Þessa niðurstöðu úrskurðarnefndarinnar kveðst gerðarþoli telja ranga. Samkvæmt 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 skuli vísa kæru frá ef hún hefur borist að liðnum kærufresti nema (i) afsakanlegt verði talið að kæran hafi ekki borist fyrr eða (ii) veigamiklar ástæður mæli með því að kæran verði tekin til meðferðar. Ætla megi að úrskurðarnefndin hafi stuðst við fyrri heimildina þegar ákveðið hafi verið að taka málið til meðferðar, enda sé ekki að finna rökstuðning í úrskurðinum fyrir því að talið hafi verið að veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar.

Kveður gerðarþoli að forsenda þess að mál verði tekið til meðferðar, hafi kæra borist að liðnum kærufresti vegna meintrar vanrækslu stjórnvalda á leiðbeiningarskyldu sinni, sé sú að aðili hefjist handa við kæru án ástæðulauss dráttar eftir að honum varð kunnugt um málshöfðunarfrestinn. Felist þessi skilningur meðal annars í orðalagi 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga, enda sé þar sett sem skilyrði að afsakanlegt verði talið að kæra hafi ekki borist fyrr. Ekki sé hægt að bera fyrir sig brot gegn leiðbeiningarskyldu þegar aðili er meðvitaður um kærufrest og kæruleiðir.

Ekki verði fram hjá því litið að strax í fyrsta erindi gerðarbeiðanda, dags. 30. desember 2013, hafi verið vísað til þess að gerðarbeiðandi hygðist nýta sér kæruleiðir hjá úrskurðarnefnd um upplýsingamál ef ekkert yrði aðhafst í málinu. Gerðarbeiðandi eða a.m.k. sá lögmaður sem hafi komið fram fyrir hans hönd í málinu, hafi því vitað eða mátti vita um kærufrest frá upphafi. Þá leiði hagsmunagæsla lögfræðings almennt til þess að aðili geti ekki haldið því fram að honum hafi verið ókunnugt um kæruheimildir.

Kveður gerðarþoli hvorki afsakanlegt né ásættanlegt að aðila að stjórnsýslumáli sé unnt að bera fyrir sig vanrækslu á leiðbeiningarskyldu til svo langs tíma sem þriggja mánaða þegar honum sé þegar kunnugt um kæruleiðir og málshöfðunarfresti. Ekki sé forsvaranlegt að unnt sé að draga mál með slíkum hætti. Kveður gerðarþoli að úrskurðarnefnd hafi því átt að vísa kærunni frá. Af þessu leiði að ógilda beri hin umþrætta úrskurð.

Óheimilt sé að veita aðgang að umbeðnum upplýsingum

Í öðru lagi kveður gerðarþoli að á grundvelli 3. mgr. 14. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012 sé rétt að takmarka aðgang gerðarbeiðanda að gögnum er varði Gámaþjónustuna hf. vegna umrædds útboðs, enda hafi þau að geyma upplýsingar um mikilvæga fjárhags- og viðskiptahagsmuni Gámaþjónustunnar hf.

Í 3. mgr. 14. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012 sé takmörkun á upplýsingarétti aðila máls á grundvelli laganna. Samkvæmt ákvæðinu sé heimilt að takmarka aðgang aðila að gögnum ef þau hafi að geyma upplýsingar um einkamálefni annarra, enda vegi þeir hagsmunir, sem mæli með því að upplýsingum sé haldið leyndum, þyngra en hagsmunir þess sem fer fram á aðgang að gögnum.

Sé ljóst af orðalagi ákvæðisins og skýringum þess í greinargerð að atviksbundið mat þurfi að fara fram á umbeðnum gögnum í hverju tilviki fyrir sig. Kveður gerðarþoli að hagsmunir þess aðila sem gögnin varða, í þessu tilviki Gámaþjónustunnar hf., vegi mun þyngra en hagsmunir gerðarbeiðanda af því að fá gögnin afhent. Í því sambandi bendir gerðarþoli á að gerðarbeiðandi hafi ekki rökstutt hvers vegna hagsmunir félagsins af því að fá gögnin standi framar hagsmunum Gámaþjónustunnar hf., sem gögnin varði, af því að þeim viðskipta- og fjárhagsupplýsingum sem umrædd gögn hafi að geyma verði haldið leyndum gagnvart samkeppnisaðilum.

Kveður gerðarþoli að afhending gagnanna myndi hafa alvarleg áhrif á samkeppnisstöðu þess aðila sem þau varða. Ekki hafi verið sýnt fram á hagsmuni af hálfu gerðarbeiðanda sem séu til þess fallnir að vega þyngra en hagsmunir Gámaþjónustunnar hf. af því að leynt sé farið með upplýsingarnar. Um sé að ræða nákvæmar upplýsingar, svo sem um ný og nákvæm einingaverð og magntölur, yfirlýsingu um skuldastöðu við ríkissjóð og upplýsingar um lífeyrisgreiðslur. Hafi gerðarbeiðandi ekki nokkra hagsmuni af því að fá þessar upplýsingar.

Afhending svo ítarlegra viðskiptaupplýsinga til keppinautar á samkeppnismarkaði geti ótvírætt haft í för með sér mikið tjón fyrir þann sem upplýsingarnar varða. Í því sambandi kveður gerðarþoli að upplýsingarnar séu þess eðlis að afhending þeirra til keppinautar myndi að öllum líkindum valda Gámaþjónustunni hf., tjóni, enda séu verulegar líkur á að gerðarbeiðanda verði unnt að hagnýta sér umræddar upplýsingar á kostnað Gámaþjónustunnar hf., ekki síst þar sem um sé að ræða upplýsingar sem enn hafi gildi í rekstri Gámaþjónustunnar hf. Þá séu verulegar líkur á röskun á eðlilegri samkeppni þegar einn aðili á markaði geti fært sér í nyt viðskiptaupplýsingar um keppinaut sinn og hagað starfsemi sinni samkvæmt þeim. Þá geti keppinautar t.d. samræmt verð í útboðum, til tjóns bæði fyrir kaupendur og neytendur. Gögnin varði því ekki aðeins einkahagsmuni Gámaþjónustunnar hf., heldur einnig almannahagsmuni.

Varðandi ákvæði um trúnað sérstaklega vísar gerðarþoli til þess að takmarkanir upplýsingalaga nr. 140/2012 á trúnaði skv. 17. gr. laga nr. 84/2007 um opinber innkaup geti aðeins rúmast innan þess ramma sem upplýsingalögin setji. Gerðarþoli telji umræddar upplýsingar undanþegnar upplýsingaskyldu skv. 3. mgr. 14. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012 og því hafi verið heimilt og rétt að heita bjóðendum trúnaði í útboðsskilmálum. Þetta sé í samræmi við túlkun kærunefndar útboðsmála að því er varði samspil 17. gr. laga um opinber innkaup nr. 84/2007 annars vegar og takmarkanir á upplýsingarétti skv. upplýsingalögum nr. 140/2012 hins vegar. Í þessu samhengi verði heldur ekki litið framhjá því að allir þátttakendur í útboðinu, þ.m.t. gerðarbeiðandi, hafi afhent tilboðsskrár í trúnaði. Beiðni gerðarbeiðanda um afhendingu þessara gagna nú skjóti því skökku við.

Ekki hafi verið framkvæmt atviksbundið hagsmunamat.

Gerðarþoli vísar í þriðja lagi til þess að úrskurðarnefnd um upplýsingamál hafi við meðferð málsins ekki framkvæmt fullnægjandi mat á hagsmunum samkvæmt ofangreindu.

Í athugasemdum frumvarps til upplýsingalaga nr. 140/2012 að því er varðar 14. gr. laganna, komi fram að líklegt sé að það reyni á andstæða hagsmuni þegar beiðni kemur fram um aðgang að gögnum sem hafa að geyma upplýsingar um einka-, fjárhags- eða viðskiptahagsmuni aðila, annars vegar þess sem óskar eftir upplýsingum og hins vegar annarra þeirra sem hlut eiga að máli og kunna að eiga réttmæta hagsmuni af því að tilteknum atriðum er þá varða skuli haldið leyndum. Þá komi það jafnframt fram að kjarni reglunnar í 3. mgr. 14. gr. felist í því að vega skuli og meta þessa gagnstæðu hagsmuni. Feli þetta í sér að ekki nægi að leggja mat á hagsmuni þess sem gögnin varði, heldur þurfi að bera þá saman við hagsmuni þess sem óskað hafi eftir aðgangi að gögnum. Kveður gerðarþoli að skírskotun til almennra hagsmuna af því að njóta upplýsingaréttar á grundvelli upplýsingalaga nægi ekki í þessu samhengi. Meira þurfi að koma til.

Til nánari skýringar sé í athugasemdum fyrrgreinds frumvarps vísað til þess að hagsmunir þeirra sem gögn varða um að tilteknum atriðum verði haldið leyndum séu að meginstefnu hinir sömu að liggi að baki 9. gr. laganna. Í athugasemdum við 9. gr., sem kveði á um takmarkanir á upplýsingarétti almennings vegna einkahagsmuna einstaklinga, fyrirtækja og annarra lögaðila, segi að óheftur aðgangur að öllum gögnum sem falli undir upplýsingalög nr. 140/2012 kunni að ganga gegn mikilvægum fjárhagslegum hagsmunum lögaðila. Í athugasemdunum sé m.a. vísað til þess að samkvæmt ákvæðinu sé óheimilt að veita aðgang að gögnum um „mikilvæga fjárhags- eða viðskiptahagsmuni fyrirtækja og annarra lögaðila. Þannig [sé] óheimilt að veita upplýsingar um atvinnu-, framleiðslu- og viðskiptaleyndarmál eða viðkvæmar upplýsingar um rekstrar- eða samkeppnisstöðu svo og aðra mikilvæga viðskiptahagsmuni“. Gerðarþoli kveður þær upplýsingar sem um ræði í þessu máli falla ótvírætt undir þessa skilgreiningu.

Of víðtækur réttur til aðgangs að upplýsingum um fjárhags- og viðskiptatengd málefni fyrirtækja brjóti gegn eðlilegum og réttmætum hagsmunum hlutaðeigandi fyrirtækja og annarra lögaðila af því að geta lagt grundvöll að viðskiptalegum ákvörðunum og gerningum. Sé því afar mikilvægt að framkvæma hið lögbundna mat í hverju tilviki fyrir sig, þar sem bornir séu saman gagnstæðir hagsmunir. Skipti þetta ekki síst máli í tilvikum sem þessu, þar sem þær upplýsingar sem um ræðir gefi mjög skýrt til kynna rekstrargrundvöll þess fyrirtækis sem um ræðir, með því að afhjúpa gildandi upplýsingar um einingaverð og magntölur.

Niðurstaða þessa máls muni hafa almenna þýðingu, enda varði hún túlkun á upplýsingarétti þeirra sem eigi aðild að útboðum og muni þar af leiðandi hafa þýðingu við mat á skyldu til afhendingar upplýsinga annars vegar og skyldu til að halda trúnaði vegna einkahagsmuna hins vegar. Með of víðtækum upplýsingarétti þeirra sem taka þátt í útboðum sé vegið að fjárhags- og viðskiptatengdum hagsmunum hlutaðeigandi þátttakenda, með þeim afleiðingum að tilgangi útboða - þeim að ná fram sem hagkvæmustu samningum í opinberum innkaupum, hvetja til virkrar samkeppni og stuðla að hámarksnýtingu skattfjár - sé ógnað. Sé ljóst að gera þurfi greinarmun á gögnum sem upplýsingaréttur nái til, og að undanskilja eigi gögn sem beri með sér gildandi upplýsingar um fjárhagsleg og viðskiptaleg málefni fyrirtækja, til að koma í veg fyrir óeðlilega söfnun upplýsinga og röskun á samkeppni.

Tekur gerðarþoli sérstaklega fram að úrskurður úrskurðarnefndar um upplýsingamál nr. A-409/2012, sem gerðarbeiðandi vísi til, hafi mjög takmarkað fordæmisgildi í þessu máli. Í því máli hafi verið um að ræða þriggja ára gamlar upplýsingar, auk þess sem afhending upplýsinga í því máli hafi grundvallast á því að kærandi hafi fært rök fyrir því að ólögmætt hafi verið að ganga til samninga við tiltekinn aðila í viðkomandi útboði þar sem fyrir hafi legið að sá aðili uppfyllti ekki kröfur útboðsskilmála. Úrskurðarnefndin í málinu hafi litið svo á að hagsmunir kæranda hafi vegið þyngra en hagsmunir þess aðila sem gögnin vörðuðu, enda hafi þeir lotið að því að rétt hafi verið staðið að mati á tilboðum í umræddu útboði. Slík atvik séu ekki til staðar í máli því sem hér er til meðferðar.

Krafa um að málskot fresti réttaráhrifum

Gerðarþoli krefst þess, með vísan til 3. mgr. 84. gr. laga um aðför nr. 90/1989, að málskot úrskurðar í máli þessu til æðra dóms skuli fresta aðfarargerð. Séu hagsmunir gerðarþola í málinu ófjárhagslegir og ljóst að tjón hans yrði ekki bætt með greiðslu skaðabóta ef aðför að kröfu gerðarbeiðanda myndi ná fram að ganga, en æðri dómstóll myndi síðar komast að gagnstæðri niðurstöðu. Sé tilgangur 3. mgr. 84. gr. laga um aðför nr. 90/1989 einmitt sá að gæta hagsmuna gerðarþola í slíkum tilvikum, samanber athugasemdir við 3. mgr. 84. gr. sömu laga í greinargerð sem fylgt hafi frumvarpi til laganna.

Krafa um málskostnað

Málskostnaðarkröfu sína byggir gerðarþoli á XXI. kafla laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, sbr. 1. mgr. 84. gr. laga nr. 90/1989 um aðför. Þar sem gerðarþoli kveðst ekki virðisaukaskattskyldur krefst hann þess að tekið verði tillit til virðisaukaskatts við ákvörðun málskostnaðar.

Forsendur og niðurstaða

Í máli þessu krefst gerðarbeiðandi þess að fá afhent gögn í samræmi við úrskurð úrskurðarnefndar um upplýsingamál nr. A-541/2014 frá 24. júlí 2014.

Í úrskurðarorði hins umþrætta úrskurðar segir orðrétt „Sveitarfélaginu Ölfusi ber að afhenda kæranda útboðsgögn Gámaþjónustunnar hf. vegna útboðs í verkið „Sorphirða í Ölfusi 2013-2019“. Þetta er óumdeilt.

Í 3. mgr. 23. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012 segir að úrskurður samkvæmt lögunum um aðgang að gögnum eða afrit af þeim sé aðfararhæfur, nema réttaráhrifum hans hafi verið frestað. Fyrir liggur að réttaráhrifum úrskurðarins hefur ekki verið frestað.

Í 5. tl. 1. mgr. 1. gr. aðfararlaga nr. 90/1989 segir að aðför megi gera eftir úrskurðum yfirvalda, sem eru aðfararhæfir samkvæmt fyrirmælum laga. Byggir gerðarþoli mál sitt á þessu.

Fyrsta málsástæða gerðarþola til stuðnings þeirri kröfu sinni að aðfararbeiðni gerðarbeiðanda verði hafnað er sú, að einkamál hafi verið höfðað til ógildingar á framangreindum úrskurði, sem er aðfararheimildin í þessu máli. Er óumdeilt í málinu að umrætt einkamál var höfðað með birtingu stefnu þann 28. ágúst 2014 og þingfest 9. september 2014. Er gerðarþoli þar annar stefnenda en gerðarbeiðandi er stefndi í málinu. Í greinargerð gerðarbeiðanda er ekki fjallað um þessa málsástæðu gerðarþola, þrátt fyrir að þá hafi verið fram komið tilefni til þess.

Í 13. kafla laga nr. 90/1989 eru reglur um málsmeðferð aðfararmáls fyrir héraðsdómi. Í 1. mgr. 84. gr. laganna, sem er í 13. kaflanum, segir að almennum reglum um meðferð einkamála skuli annars beita um mál samkvæmt þeim kafla, eftir því sem við geti átt. Í greinargerð með frumvarpi því sem varð að lögum nr. 90/1989 segir m.a. um þetta ákvæði að í aðalatriðum megi ganga út frá því að m.a. muni reglur í 104. – 117. gr. laga nr. 85/1936 eiga við um málsmeðferð eftir 13. kafla laganna. Er þó undanskilið að reglu 120. gr. laga nr. 85/1936 yrði að jafnaði ekki beitt. Í 2. mgr. 104. gr. laga nr. 85/1936 var regla sem er sambærileg við reglu þá sem nú er að finna í 4. mgr. 94. gr. laga nr 91/1991. Segir í greinargerð með frumvarpi því sem varð að lögum nr. 91/1991 að ákvæði 1., 3. og 4. mgr. 94. gr. svari í öllum meginatriðum til reglna 104. gr. laga nr. 85/1936. Verði ekki séð að einstök atriði í 94. gr. frumvarpsins þarfnist sérstakra skýringa. Þykir því mega ganga út frá því að 4. mgr. 94. gr. laga nr. 91/1991 eigi við um meðferð þessa máls fyrir dóminum, að breyttu breytanda og teknu tilliti til þess eðlismunar sem er á aðfararmáli og almennu einkamáli.

Í framangreindu einkamáli, sem höfðað var áður en aðfararbeiðni þessa máls barst dóminum, er gerð krafa um það af hálfu stefnanda, sem hér er gerðarþoli, að umræddur úrskurður úrskurðarnefndar um upplýsingamál verði felldur úr gildi, en varakrafa stefnda, þ.e. gerðarbeiðanda þessa máls, er að úrskurður úrskurðarnefndarinnar verði staðfestur með dómi.

Í 4. mgr. 94. gr. laga nr. 91/1991 segir orðrétt „Þegar mál hefur verið þingfest verður dóms ekki krafist um þær kröfur sem eru gerðar í því í öðru máli“, en skv. ákvæðinu skal vísa slíku máli frá dómi. Í 79. gr. laga nr. 90/1989 segir að ekki standi „það í vegi aðfarargerðar skv. 78. gr., þótt dómsmál sé jafnframt rekið milli sömu aðila um önnur atriði, sem varða réttarsamband þeirra.“

Það er álit dómsins að raunverulega sé um að tefla sama sakarefnið í báðum þessum málum. Ekki er um það að ræða að einkamálið sé rekið um önnur atriði sem varða réttarsamband aðilanna, sbr. 79. gr. laga nr. 90/1989, heldur er einkamálið um gildi sjálfrar aðfararheimildarinnar.

Verði í þessu máli fallist á kröfu gerðarbeiðanda þá væri með því úrskurður úrskurðarnefndarinnar í raun og veru staðfestur, eins og krafist er af hálfu stefnda í einkamálinu, en verði synjað um aðför vegna formlegs eða efnislegs annmarka á úrskurðinum þá væri úrskurðinum í raun og veru hnekkt, eins og stefnendur gera kröfu um í einkamálinu. Eini munurinn sem er á kröfum aðila í þessu máli og margnefndu einkamáli er þannig aðeins sá sem helgast af eðli málanna, þ.e. að annað málið er aðfararmál en hitt er almennt einkamál, en það þykir ekki geta girt fyrir það að regla 4. mgr. 94. gr. laga nr. 91/1991 eigi hér við. Að teknu tilliti til þess að hér er um að ræða aðfararmál þykir hins vegar ekki bera að vísa málinu frá, heldur synja um að aðför megi ná fram að ganga.

Hin almenna varúðarregla í 3. mgr. 83. gr. laga nr. 90/1989 þykir jafnframt mega vera þessari niðurstöðu til stuðnings, sem og 3. mgr. 5. gr. laganna, ásamt gagnályktun frá 79. gr. laganna.

Að fenginni þessari niðurstöðu þykir ekki þörf á að fjalla frekar um málsástæður aðila, sem eru raunar þær sömu og bíða úrlausnar í framangreindu einkamáli í Héraðsdómi Reykjavíkur.

Rétt er að gerðarbeiðandi greiði gerðarþola þann kostnað sem hann hefur haft af málinu, sem er skv. málskostnaðaryfirliti kr. 843.431. Hefur þá verið tekið tillit til virðisaukaskatts af málflutningsþóknun.

Sigurður G. Gíslason, héraðsdómari, kveður upp þennan úrskurð.

Úrskurðarorð:

Kröfu gerðarbeiðanda, Íslenska gámafélagsins ehf., um beina aðfarargerð er hafnað.      

Gerðarbeiðandi greiði gerðarþola, Sveitarfélaginu Ölfusi, kr. 843.431 í málskostnað.