Ákvörðun Hæstaréttar.

Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Þorgeir Örlygsson, Markús Sigurbjörnsson og Viðar Már Matthíasson.

Með beiðni 3. janúar 2019 leitar X eftir leyfi Hæstaréttar til að áfrýja dómi Landsréttar 7. desember 2018 í málinu nr. 404/2018: Ákæruvaldið gegn X, á grundvelli 1. mgr., sbr. 4. mgr., 215. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Ákæruvaldið telur ekki efni til að verða við beiðninni.

Með framangreindum dómi Landsréttar var staðfestur dómur Héraðsdóms Reykjavíkur um sakfellingu leyfisbeiðanda fyrir brot gegn 2. mgr. 218. gr. b. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa veist með ofbeldi að eiginmanni sínum, klórað hann í andlit, slegið hann og bitið í tungu hans þannig að hún fór í sundur og brot gegn 1. mgr. 217. gr. sömu laga með því að hafa ítrekað veist með ofbeldi að nafngreindri konu með nánar tilteknum hætti. Var refsing leyfisbeiðanda ákveðin fangelsi í 18 mánuði en fullnustu 15 mánaða af henni var frestað skilorðsbundið í þrjú ár. Þá var henni gert að greiða báðum brotaþolum bætur.

Telur leyfisbeiðandi að skilyrðum 4. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008 fyrir veitingu áfrýjunarleyfis sé fullnægt í málinu. Vísar leyfisbeiðandi til þess að í dómi Landsréttar hafi verið lagt til grundvallar að hún hafi viðhaft þá háttsemi sem henni sé gefin að sök í átökum við brotaþola en af því megi ráða að uppfyllt hafi verið skilyrði neyðarvarnar um yfirstandandi eða yfirvofandi árás, sbr. 1. mgr. 12. gr. almennra hegningarlaga. Í dóminum hafi á hinn bóginn ekki verið tekin afstaða til þess hvort öðrum skilyrðum ákvæðisins hafi verið fullnægt heldur komist að þeirri niðurstöðu að háttsemi leyfisbeiðanda geti ekki hafa helgast af neyðarvörn án frekari rökstuðnings. Þá hafi verið lagðar rangar forsendur til grundvallar við mat á því hvort 2. mgr. 12. gr. og 1. og 4. töluliður 1. mgr. 74. gr. almennra hegningarlaga ættu við um háttsemi hennar. Telur leyfisbeiðandi að málið geti haft fordæmisgildi um skýringu framangreindra lagaákvæða.

Að virtum gögnum málsins verður ekki séð að leyfisbeiðni lúti að atriðum sem hafi verulega almenna þýðingu eða að mjög mikilvægt sé af öðrum ástæðum að fá úrlausn Hæstaréttar um þau þannig að fullnægt sé skilyrðum 2. málsliðar 4. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008. Þá eru ekki efni til að beita heimild 3. málsliðar 4. mgr. fyrrgreindrar lagagreinar í málinu. Niðurstaða Landsréttar um sakfellingu byggir jafnframt fyrst og fremst á mati á sönnunargildi munnlegs framburðar leyfisbeiðanda, brotaþola og nafngreinds vitnis, en það mat verður ekki endurskoðað fyrir Hæstarétti, sbr. 5. mgr. 215. gr. laga nr. 88/2008. Er beiðninni því hafnað.