B, K og N kröfðust þess að þeim yrði heimilað að ganga inn í mál S gegn I fyrir Hæstarétti. Talið var að nægilega lægi fyrir að B og K hefðu sjálfstæða og brýna hagsmuni af úrslitum málsins. Þá væru ekki fram komin atriði sem mæltu sérstaklega gegn því að þeim yrði heimiluð meðalganga. Var því fallist á kröfu þeirra að þessu leyti. Þótt það samræmdist tilgangi félagasamtakanna N að styðja við efniskröfu I í efnisþætti málsins var vísað til þess að samtökin hefðu ekki byggt á því að með meðalgöngu sinni hygðust þau gæta sjálfstæðra hagsmuna félagsmanna sinna, eins eða fleiri. Þar sem krafa N fullnægði samkvæmt þessu ekki því skilyrði laga að úrslit dómsmáls skipti þann sem sækir um meðalgöngu máli að lögum var henni hafnað.

Við opinber skipti á dánarbúi A krafðist búið að B, C, D og E, börn A, myndu endurgreiða fyrirframgreiddan arf sem þau fengu frá foreldrum sínum að því marki sem greiðslan var umfram arfshluta þeirra samkvæmt ákvæðum erfðalaga nr. 8/1962. Laut ágreiningur aðila einkum að því hvort 32. gr. laganna girti fyrir að slíkri kröfu yrði beint að þeim. Hæstiréttur taldi með vísan til orðalags ákvæðisins, forsögu þess og lögskýringargagna að í ákvæðinu fælist ekki traustfangsregla. Þá voru ekki efni talin til að skýra ákvæðið á annan veg en samkvæmt skýrum orðum þess. B, C, D og E hefðu ekki gengist undir skuldbindingu um að endurgreiða fyrirframgreiddan arf umfram arfhluta sitt. Fortakslaust ákvæði 32. gr. erfðalaga var því talið standa í vegi fyrir að þau yrðu skylduð til að standa dánarbúi A skil á mismuninum. Var kröfu dánarbúsins því hafnað.

Staðfestur var dómur Landsréttar um að vísa máli K og A gegn Í frá héraðsdómi.

B ehf. og G ehf. höfðuðu mál á hendur M og R ohf. og kröfðust viðurkenningar á skaðabótaábyrgð þeirra vegna tjóns sem BE ehf. taldi sig hafa orðið fyrir vegna undirbúnings, ummæla og umfjöllunar í sjónvarpsþættinum Kastljósi sem sýndur var á sjónvarpsrás R ohf. þar sem fjallað var um aðbúnað og velferð hæna í varphúsum fyrirtækisins og eftirlit M. Jafnframt var deilt um hlut starfsmanna M við undirbúning þáttarins, efni viðtala við starfsmenn hennar um málefni BE ehf. sem og um framsetningu R ohf. og ummæli fréttamanna. Hæstiréttur staðfesti niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um að sýkna M og R ohf. af aðalkröfu B ehf. og G ehf. um óskipta bótaábyrgð. Varðandi varakröfu á hendur M á grundvelli afhendingar gagna taldi Hæstiréttur umfjöllun stofnunarinnar og athugasemdir við starfsemi BE ehf. ótvírætt teljast vera gögn sem hefðu haft að geyma upplýsingar sem átt hefðu erindi til almennings og Matvælastofnun verið skylt að afhenda á grundvelli 1. mgr. 5. gr. upplýsingalaga. Hæstiréttur taldi að samrýmst hefði góðri stjórnsýsluframkvæmd að óska eftir afstöðu fyrirtækisins samkvæmt 2. mgr. 17. gr. upplýsingalaga en hins vegar yrði ekki séð að slík álitsumleitan hefði nokkru breytt um skyldu til afhendingar gagnanna. Var því ekki fallist á að afhending gagnanna hefði verið til þess fallin að valda félaginu tjóni með ólögmætum og saknæmum hætti. Þá var ekki fallist á að M væri bótaskyld vegna ætlaðs liðsinnis starfsmanna stofnunarinnar við gerð sjónvarpsþáttarins. Ekki var talið að afhending gagna á grundvelli upplýsingalaga og samskipti því tengd hefðu jafngilt liðsinni við gerð þáttarins né viðtöl starfsmanna M um starfsemina og fyrirkomulag eftirlits með BE ehf. Loks var ekki fallist á að ummæli starfsmanna M í sjónvarpsþættinum hefðu leitt til bótaskyldu stofnunarinnar vegna þess tjóns sem BE ehf. urðu fyrir vegna viðbragða birgja, smásala og neytenda við fréttaflutningi af málefnum þess. Varðandi varakröfu á hendur R ohf. taldi Hæstiréttur ekki hafa verið sýnt fram á að í ummælum fréttamanna hefði verið farið rangt með staðreyndir eða að umfjöllunin hefði verið röng að öðru leyti. Taldi Hæstiréttur fréttamenn R ohf. því hafa verið í góðri trú um sannleiksgildi ummæla sinna og hafa notið frelsis til að setja þau fram með þeim hætti sem gert var í sjónvarpsþættinum. Voru M og R ohf. því sýknuð af kröfum B ehf. og G ehf.

X var ákærður fyrir kynferðisbrot gegn barni, dóttur þáverandi sambýliskonu sinnar, og stórfellt brot í nánu sambandi á árunum 2016 til 2019. Í ákæru voru brot hans talin varða við 1. mgr. 194. gr., 1. mgr. 202. gr., 209. gr., 1. mgr. 210. gr. a og 218. gr. b almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Héraðsdómur hafði sýknað X af sakargiftum en með hinum áfrýjaða dómi var hann sakfelldur fyrir þau brot sem tilgreind voru ákæru og refsing hans ákveðin fangelsi í þrjú ár og sex mánuði. Hæstiréttur taldi niðurstöðu hins áfrýjaða dóms hafa byggt á heildstæðu mati á sönnunargögnum málsins, þar á meðal rökstuddu mati á trúverðugleika X og brotaþola. Ekkert hefði komið fram um ágalla á þeirri aðferð sem beitt hefði verið við mat á sönnun á háttsemi X sem hann var sakfelldur fyrir með hinum áfrýjaða dómi. Þá var ekki fallist á röksemdir ákærða um að sönnunarbyrði um sekt hans hefði verið aflétt af ákæruvaldinu í andstöðu við 108. gr. laga nr. 88/2008 svo og 2. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar og 2. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Hæstiréttur staðfesti niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um sakfellingu X með vísan til forsendna og ákvað refsingu hans fangelsi í fimm ár.

Á og E voru ákærðir fyrir fjársvik tengd starfsemi trúfélagsins Z, sbr. 248. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, með því að hafa, einkum frá 2017 til 2019 styrkt og hagnýtt sér þá röngu hugmynd starfsmanna íslenskra stjórnvalda að uppfyllt væru skilyrði til að skrá trúfélagið samkvæmt lögum nr. 108/1999 um skráð trúfélög og lífsskoðunarfélög. Á þeim grundvelli hefði trúfélagið fengið greidd sóknargjöld úr ríkissjóði að fjárhæð samtals 84.727.320 krónur. Ákærðu var einnig gefið að sök peningaþvætti, sbr. 1. mgr., sbr. 2. mgr., 264. gr. almennra hegningarlaga vegna meðferðar ávinnings af fjársvikabrotunum. Ákærðu kröfðust frávísunar, heimvísunar eða ómerkingar málsins vegna ágalla á ákæru og að samningu á dómi Landsréttar hafi verið áfátt. Hæstiréttur taldi enga þá formannmarka á málinu sem stæðu því í vegi að efnisdómur yrði lagður á það og staðfesti niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um sakfellingu Á og E en þó þannig að leggja yrði til grundvallar varðandi fjársvikabrotið að ákærðu hefðu styrkt og hagnýtt sér óljósa hugmynd viðkomandi starfsmanna ríkisins fremur en beinlínis ranga hugmynd þeirra. Ákærðu hafi þannig sameiginlega markvisst hagnýtt sér þá óvissu sem hafði skapast um starfsemi hins ákærða trúfélags Z og aflað því framlaga úr ríkissjóði sem það átti í reynd engan rétt á. Var staðfest niðurstaða Landsréttar um refsingu ákærðu. Jafnframt var staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um upptöku eigna ákærðu trúfélagsins Z og félaganna E ehf. og T LLC.

A varð fyrir líkamstjóni eftir að hann féll af reiðhjóli þegar hann mætti bifreið sem var ábyrgðartryggð hjá S hf. Deilt var um hvort tjónið hefði hlotist af notkun bifreiðarinnar þannig að það væri bótaskylt úr ábyrgðartryggingu hennar. Ekki var á það fallist að aðstæður hefðu verið með þeim hætti að A hefði verið að afstýra árekstri eða annarri yfirvofandi hættu af völdum bifreiðarinnar með þeim afleiðingum að hann féll af hjólinu. Taldist fallið því ekki sennileg afleiðing af hættueiginleikum bifreiðarinnar eða notkunar hennar sem ökutækis í skilningi 1. mgr. 4. gr. laga nr. 30/2019 um ökutækjatryggingar. Á hinn bóginn lagði Hæstiréttur til grundvallar að líkamstjón A hefði komið til þegar hann rann eftir veginum og lenti á bifreiðinni sem var á hreyfingu. Af þessum ástæðum var litið svo á að tjón hans hefði hlotist af hættueiginleikum bifreiðarinnar og þar með notkun ökutækis. Var bótaskylda S hf. gagnvart A því viðurkennd.

Aðilar deildu um hvort SÍ hf. hefði brotið gegn tveimur sáttum sem félagið gerði við S með því að gera sjónvarpsefnið Enska boltann á sjónvarpsrásinni Síminn Sport aðgengilegt fyrir áskrifendur sína að Heimilispakkanum með tilteknum kjörum. Með ákvörðun S 28. maí 2020 var SÍ hf. annars vegar talið hafa brotið gegn 3. gr. sáttar 15. apríl 2015 sem takmarkaði heimild hans til að tvinna saman fjarskiptaþjónustu og kaup viðskiptavina á línulegu áskriftarsjónvarpi og hins vegar gegn 19. gr. og 3. mgr. 20. gr. sáttar 23. janúar 2015 sem varðaði aðgreiningu þjónustuþátta og bann við samkeppnishamlandi samningum. Var SÍ hf. gerð 500.000.000 sekt vegna brotanna. Með úrskurði áfrýjunarnefndar samkeppnismála 13. janúar 2021 var staðfest niðurstaða S um brot SÍ hf. gegn 3. gr. sáttar 15. apríl 2015 en þeim hluta ákvörðunar S er laut að 19. gr. og 3. mgr. 20. gr. sáttarinnar 23. janúar 2015 var vísað til nýrrar ákvörðunar S. Áfrýjunarnefndin lagði 200.000.000 króna sekt á SÍ hf. vegna brotsins. Bæði SÍ hf. og S höfðuðu mál til ógildingar á úrskurði áfrýjunarnefndarinnar. Hæstiréttur féllst á með S að aðgerðir SÍ hf. hefðu falið í sér brot gegn 3. gr. sáttarinnar 15. apríl 2015 þar sem áskrifendur Heimilispakkans áttu þess ekki kost að hafna aðgangi að sjónvarpsrásinni Síminn Sport sérstaklega og halda öðrum þjónustuþáttum, bæði fjarskiptaþjónustu og annarri sjónvarpsþjónustu, nema með því að segja upp áskriftinni. Hefðu kaup þeirra á stökum þjónustuþáttum stefnda óhjákvæmilega haft umtalsverða hækkun á verði í för með sér. Þessi viðskiptakjör SÍ hf. hefðu falið í sér að viðskiptavinir hans á einu sviði keyptu eða fengju þjónustu hans á öðru sviði gegn verði sem jafna mætti til skilyrðis um að kaupa þjónustuna saman. Þá féllst Hæstiréttur ekki á með SÍ hf. að orðalag 3. greinar hefði verið óskýrt eða uppi væri sá vafi um skýringu hennar sem SÍ hf. hélt fram. Um ætluð brot gegn 19. gr. og 3. mgr. 20. gr. sáttar 15. janúar 2015 var litið til skýringa við 19. gr. sáttarinnar þar sem vísað væri til þeirrar forsendu að félögin sem sáttin tæki til væru í markaðsráðandi stöðu á þeim mörkuðum sem um ræddi. Ákvæði 3. mgr. 20. gr. sömu sáttar yrði að skýra eins og 19. gr. að þessu leyti. Að því virtu var talið að þessi þáttur málsins hefði ekki verið að fullu upplýstur með þeim hætti sem áskilið væri í sáttinni. Um ákvörðun fjárhæðar stjórnvaldssektar vegna brots gegn 3. gr. sáttar 15. apríl 2015 leit Hæstiréttur meðal annars til þess að S hefði hafnað beiðni SÍ hf. um að fella niður ákvæðið og að SÍ hf. hefði ekki getað dulist að honum bar að hlíta skilmálum þess og hvað í þeim fólst. Var SÍ hf. gert að greiða 400.000.000 króna sekt í ríkissjóð.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem máli V á hendur E, DS og D var vísað frá héraðsdómi á þeim grundvelli að V skorti aðildarhæfi þar sem miða yrði við að félagið starfaði sem deild í Veiðifélagi Rangæinga án samþykkta og því hafi skort lögmætan grundvöll fyrir starfsemi þess. Hæstiréttur féllst ekki á að málatilbúnaður V um aðildarhæfi, aðild eða önnur atriði málsins væri vanreifaður. Hæstiréttur taldi ljóst að V uppfyllti hvorki kröfur eldri né gildandi laga um lax- og silungsveiði nr. 61/2006 til að teljast veiðifélag. Hins vegar væri ekki vafa undirorpið að V hefði stöðu deildar í Veiðifélagi Rangæinga. Við mat á því hvort að V nyti aðildarhæfis samkvæmt 1. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991 leit Hæstiréttur til þess að V hefði sett sér sérstakar samþykktir þar sem kveðið væri á um hlutverk og verkefni, stjórn, reikningsskil og fleira. V væri skráður lögaðili í fyrirtækjaskrá Skattsins, hefði haft undir höndum umfangsmikinn rekstur, væri með sjálfstæð reikningsskil og bæri endanlega ábyrgð á eigin fjárskuldbindingum. Taldi Hæstiréttur engan vafa vera á því að V gæti borið réttindi og skyldur að lögum og nyti því aðildarhæfis. Þá féllst Hæstiréttur ekki á að leigutaki árinnar og veiðiréttareigendur ættu óskipt réttindi með sóknaraðila í skilningi 18. gr. laga nr. 91/1991, þrátt fyrir að þeir gætu átt beina eða óbeina hagsmuni af málshöfðuninni. Hið sama átti við um samaðild til varnar, en þótt fyrir lægi að E, DS og D ættu jarðir þær sem málið varðaði með öðrum lutu efniskröfur V að tilteknum athöfnum þeirra en ekki annarra og vörðuðu ekki eignarrétt að jörðunum. Gæti efnisdómur í málinu ekki bundið aðra sameigendur þeirra samkvæmt 1. mgr. 116. gr. laga nr. 91/1991. Loks var ekki fallist á að V skorti lögvarða hagsmuni af kröfu sinni eða hefði skort málshöfðunarheimild. Var hinn kærði úrskurður felldur úr gildi og lagt fyrir Landsrétt að taka málið til efnislegrar meðferðar.

Þrotabú A höfðaði mál á hendur CCE ehf. og krafðist riftunar á tilteknum ráðstöfunum A til CCE ehf. Fyrir Hæstarétti var einungis til úrlausnar riftun á greiðslu að fjárhæð 29.330.919 krónur af bankareikningi þrotamanns 1. nóvember 2019, sem innt var af hendi til CCE ehf. Þrotabú A byggði kröfu sína um riftun á 141. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Talið var að þrotabúið hefði ekki leitt í ljós að sá sem riftunin beindist að hefði verið grandsamur um ógjaldfærni þrotamanns. Af þeim sökum var ekki fullnægt skilyrðum til riftunar. CCE ehf. var því sýknað af kröfum þrotabús A.